ผู้เขียนได้เขียนถึง มหัตภัยของระบบ 30 บาทรักษาทุกโรคมา 4 ตอนแล้ว คือเริ่มจากภัยต่อประชาชน ภัยต่อบุคลากรสาธารณสุข ภัยต่อระบบบริการสาธารณสุขและงบประมาณ และภัยต่อระบบการประกันสุขภาพ

 ในตอนนี้ผู้เขียนจะขอเขียนถึงภัยของระบบ 30 บาทที่มีต่อคุณภาพมาตรฐานทางการแพทย์ ซึ่งมีความหมายที่ครอบคลุมถึงมหันตภัยของระบบ 30 บาทในการที่จะทำให้เกิดการขาดคุณภาพ มาตรฐานในทางการแพทย์และสาธารณสุข หรือการขาดคุณภาพมาตรฐานของการบริการสาธารณสุข หรือขาดคุณภาพของ การดูแลรักษาสุขภาพ (Quality of healthcare)

   ก่อนอื่นผู้เขียนขอทำความเข้าใจก่อนว่า การดูแลรักษาสุขภาพนั้น ผู้เขียนต้องการสื่อความหมายว่า มีความหมายครอบคลุมการบริการทางการแพทย์และสาธารณสุขอย่างครบวงจร โดยครอบคลุมตั้งแต่การส่งเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค ตรวจคัดกรองก่อนเกิดโรค การตรวจวินิจฉัยและรักษาโรค/ความเจ็บป่วยและการฟื้นฟูสมรรถภาพ

การดูแลรักษาสุขภาพ จึงควรเป็น “ความรับผิดชอบของตนเอง ร่วมกับการไปรับบริการทางการแพทย์และสาธารณสุข” ซึ่งอาจเป็นบริการสาธารณะหรือไม่ก็ได้

สำหรับระบบ 30บาทนั้น การดูแลสุขภาพของตนเองไม่ถูกบัญญัติให้ประชาชนมีส่วนร่วมรับผิดชอบ มีแต่การโฆษณาประชาสัมพันธ์ตลอดมาว่า “30 บาทรักษาทุกโรค” โดยไม่มีข้อจำกัดใดๆ แม้ว่าในความเป็นจริงแล้ว สปสช.กำหนดขีดจำกัดในการรักษาหรือการให้บริการสาธารณสุขมากมายหลายประการ แต่สปสช.ไม่ได้บอกความจริงให้ประชาชนทราบ ทำให้ประชาชนมีความคาดหวังสูงในการมารับการบริการ เมื่อไม่ได้อย่างที่คาดหวังก็กล่าวโทษบุคลากรทางการแพทย์ที่ให้การบริการรักษาเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าบุคลากรสาธารณสุขโยเฉพาะอย่างยิ่งคือแพทย์มีข้อจำกัดในการรักษาเนื่องจากการกำหนดกฎเกณฑ์ของสปสช.

 การไม่กำหนดให้ประชาชนมีหน้าที่ดูแลรักษาสุขภาพทำให้ประชาชนไม่ตระหนักในความสำคัญของการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรค อีกทั้งผู้บริหารกระทรวงสาธารณสุขและผู้บริหารในกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ มิได้ส่งเสริมให้เกิดกระบวนการดูแลรักษาสุขภาพอย่างครบวงจร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้บริหารหรือผู้กำหนดนโยบายในหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ไม่ส่งเสริมกิจกรรมเพื่อให้ประชาชนมีความตระหนักว่า ทุกคนมีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบดูแลรักษาสุขภาพเบื้องต้นของตนเอง และกระทรวงสาธารณสุขไม่ส่งเสริมให้ประชาชนมี “ความสามารถ” ที่จะดูแลรักษาสุขภาพเบื้องต้นของตนเองและครอบครัวได้

     ซึ่งการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคนี้ ประชาชนสามารถ “ทำได้เอง” โดยการมีพฤติกรรมที่ส่งเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค/อุบัติเหตุ สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยเบื้องต้นของตนเองและครอบครัวได้ และรู้ว่าเมื่อไรควรจะรีบไปหาหมอเพื่อให้ตรวจรักษาเพราะถ้ามัวแต่รักษาเองจะเป็นอันตราย  และเมื่อไปพบแพทย์แล้ว ก็ควรจะถามแพทย์ให้เข้าใจว่าตนเอง ควรจะปฏิบัติตัวเช่นไร กินยาอย่างไร งดเว้นพฤติกรรมที่เสี่ยงอันตรายต่อความเจ็บป่วยอย่างไร ทั้งหมดนี้ก็เพื่อจะได้หายป่วยและมีสุขภาพดีดังเดิม พร้อมทั้งรู้ว่าจะฟื้นฟูสมรรถภาพที่สูญเสียไปอย่างไร
แต่งบประมาณที่จัดสรรไปในการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคส่วนใหญ่ ถูกจัดสรรไปให้องค์กรนอกเหนือกระทรวงสาธารณสุขและโรงพยาบาล กล่าวคือไปอยู่ที่สสส.คือกองทุนสนับสนุนและสร้างเสริมสุขภาพ ที่มีงบประมาณมากมาย มากกว่างบประมาณส่งเสริมสุขภาพของกระทรวงสาธารณสุข แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ประชาชนไทยตระหนักว่า จะส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคอย่างไร

   ทั้งนี้จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ประชาชนไทยส่วนใหญ่ยังไม่ให้ความสำคัญกับการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคและอุบัติเหตุ อัตราการสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ไม่สวมหมวกกันน็อก เมาแล้วขับ ทำให้เกิดอุบัติเหตุจากการจราจรยังไม่สามารถลดลงได้อย่างน่าพอใจ อัตราการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอก็ไม่เพิ่มขึ้น

   ประกอบกับรัฐบาลเอง ก็ยังไม่สามารถควบคุมและกำจัดมลภาวะในอากาศ น้ำและอาหาร ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทำให้ประชาชนล้มป่วยจากสาเหตุของสารพิษในอากาศ น้ำ และอาหาร ได้แก่ มะเร็งต่างๆ ที่มีอัตราป่วยเพิ่มขึ้นอย่างมากมายตลอดเวลา

 ประกอบกับสปสช.ก็โฆษณาทุกวันว่า รักษาฟรีหรือ 30 บาทรักษาทุกโรค ประชาชนก็เลยไม่สนใจที่จะดูแลรักษาสุขภาพของตน ไม่สร้างสุขภาพ ไม่ป้องกันโรค โดยไม่เลิกพฤติกรรมที่ทำลายสุขภาพ ฉะนั้นความเจ็บป่วยก็จะมีมากขึ้น
แต่เมื่อเจ็บป่วยแล้วประชาชนก็ไม่ต้อง “กังวล” เรื่องค่ารักษา รู้สึกว่า “ป่วย”เมื่อไรก็ไปโรงพยาบาล เพราะได้รับการ”รับรอง” ว่ารักษาฟรีทุกโรค ถ้ากินยาไม่หมดยังเอายาที่ได้มาฟรีๆนั้นไปแลกไข่มากินได้อีก

 และถ้าประชาชนไม่พอใจผลการรักษาก็สามารถไปเรียกร้องขอเงินช่วยเหลือได้สูงสุดถึง 400,000 บาท
แต่เมื่อประชาชนป่วยมากขึ้น ไปรับบริการที่โรงพยาบาลมากขึ้น ทำให้แพทย์ พยาบาล และบุคลากรทางการแพทย์มีภาระงานที่ต้องรับผิดชอบมากเกินไป ภาระงาน “เกินที่จะให้การดูแลรักษาให้มีคุณภาพตามมาตรฐานทางการแพทย์”ได้  โดยที่กระทรวงสาธารณสุขและสภาวิชาชีพด้านสุขภาพ ก็ไม่ได้สะท้อนปัญหาการบริการทางการแพทย์ที่ขาดคุณภาพมาตรฐานให้แก่รัฐบาล ผู้บริหารกระทรวงสาธารณสุขและผู้บริหารกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ให้ตระหนักถึงปัญหาการขาดคุณภาพมาตรฐานในการให้บริการทางการแพทย์ ปล่อยให้ประชาชนได้รับความเสี่ยงต่ออันตรายต่อสุขภาพ และก็พยายามที่จะออกกฎหมายมา”ให้เงินชดเชยแก่ประชาชนที่ได้รับความเสียหาย” แล้วเท่านั้น

  ทั้งนี้ การบริหารกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติของคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติและสปสช.นั้น เกิดขึ้นตามพ.ร.บ.เฉพาะ คือพ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติพ.ศ. 2545 ซึ่งการบริหารกองทุนนี้จะต้องถูกประเมินโดยกพร.(ตามมติครม.เมื่อวันที่ 7 ก.ย. 2547) แต่กพร.ก็ไม่เคยทำการประเมินตามหน้าที่ ส่วนสปสช.ก็เอาเงินไปจ้างองค์กรเอกชน(TRIS) ให้มาประเมินผลงานว่า สปสช.บริหารกองทุนดีเด่นทุกปี  น่าจะถือได้ว่ากพร.ได้ละเลยการปฏิบัติหน้าที่(ในการประเมินผลงานของสปสช.) และสปสช. ปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ(ในการใช้งบประมาณแผ่นดินไปจ้างองค์กรเอกชนให้มาประเมินผลงานของตน)
การที่ผู้เขียนกล่าวว่า คุณภาพมาตรฐานการบริการทางแพทย์ไม่ดีนั้น ก็ต้องดูว่าเราควรจะประเมินการบริการทางการแพทย์และโรงพยาบาลอย่างไรจึงจะเหมาะสม

 ในการประเมินผลงานและคุณภาพมาตรฐานการรักษาสุขภาพในระบบการบริการทางการแพทย์และสาธารณสุขนั้น ควรจะประเมินจากอะไรบ้าง เพื่อจะรู้ว่า ประชาชนจะได้รับการบริการดูแลรักษาสุขภาพที่มีคุณภาพมาตรฐานหรือไม่?
การประเมินคุณภาพในการรักษาผู้ป่วยแต่ละคน ก็ให้ความสำคัญกับ “ความปลอดภัยของผู้ป่วย”เป็น อันดับแรก แต่ถ้าจะประเมินคุณภาพระบบบริการทางการแพทย์แล้ว ก็จะมีการประเมินในหลากหลายมิติ

   ทั้งนี้ถ้าเราไปดูวิธีการประเมินคุณภาพของการบริการทางการแพทย์ (Healthcare quality) ของประเทศสมาชิกสหภาพยุโรป ซึ่งมีการพัฒนาคุณภาพของการบริการทางการแพทย์และสาธารณสุขของประเทศสมาชิกให้มีคุณภาพทัดเทียมกัน เพื่อจะได้ให้ประชาชนที่เดินทางท่องเที่ยวหรือทำธุรกิจในประเทศเพื่อนบ้านในสหภาพยุโรป มีความมั่นใจว่า ถ้าเจ็บป่วยในระหว่างเดินทาง ก็จะได้รับการบริการรักษาสุขภาพอย่างมีคุณภาพมาตรฐานเหมือนๆกันในแต่ละประเทศ ซึ่งการประเมินคุณภาพการบริการนั้น ควรประเมินหรือวัดผลการดำเนินงานทั้งสิ้น 3 เรื่องคือ

   1.ทรัพยากรในการทำงาน
   2. กระบวนการทำงาน
   3. ผลการทำงาน
ซึ่งถ้าเราจะนำหลักการประเมินผลงานนี้ มาประเมินคุณภาพมาตรฐานระบบบริการสาธารณสุขในระบบ 30 บาท ก็จะได้ผลการประเมินดังนี้

   1.ทรัพยากรในการให้บริการสาธารณสุข มีความไม่เพียงพอของทรัพยากร  ซึ่งไม่ได้รับการแก้ไข ได้แก่

1.1 ขาดงบประมาณในการจัดซื้อหรือพัฒนาโรงพยาบาลที่จะต้องให้การบริการสาธารณสุขแก่ประชาชน งบประมาณในการซื้อยาและเวชภัณฑ์ ครุภัณฑ์ ละเทคโนโลยีที่จำเป็นในการรักษาผู้ป่วย โดยที่สำรักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติจัดสรรงบประมาณในการรักษาผู้ป่วยเองในบางเรื่องที่อยากทำ(ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของสปสช.) ได้แก่การจัดทำโครงการพิเศษต่างๆ  ในขณะที่สปสช.จ่ายเงินให้แก่โรงพยาบาลที่ต้องรักษาโรคทั่วไปน้อยลง ถือว่าไม่ตอบสนองความต้องการที่แท้จริงของประชาชน คือเลือกปฏิบัติตาช่อประชาชนและโรงพยาบาล ไม่เหมือนกัน และไม่มีความชอบธรรม ต่อประชาชน คือคนจนหรือไม่จนก็ไม่ต้องจ่ายเงิน ในขณะที่ประชาชนในกลุ่มประกันสังคมต้องจ่ายเงินในการรักษาตนเอง
 
1.2 ขาดอาคารสถานที่ เตียงที่จะรองรับผู้ป่วยได้อย่างเหมาะสม ไม่มีการจัดสรรงบประมาณให้แก่โรงพยาบาลเพื่อที่จะขยายอาคารสถานที่ จัดหาเตียง อุปกรณ์ทางการแพทย์ วัสดุครุภัณฑ์ เวชภัณฑ์ ให้เพียงพอต่อการรองรับผู้ป่วย ทำให้เห็นผู้ป่วยต้องนอนตามเตียงเสริมเตียงแทรกหน้าห้องน้ำ หน้าบันได ที่ระเบียงหรือปูเสื่อนอนกันมากมาย ในขณะที่มีการจัดสรรงบประมาณในการบริหารสำนักงานสปสช.จนล้นเหลือ มีอาคารสถานที่กว้างขวางใหญ่โต

1.3 ขาดบุคลากรทางการแพทย์และสาธารณสุข   ในจำนวนที่เพียงพอต่อการดูแลรักษาและให้บริการประชาชน และไม่มีเงินจ่ายเงินเดือนและค่าจ้างค่าตอบแทนแก่บุคลากรที่ทำงานตรวจรักษาประชาชนอย่างเหมาะสมคุ้มค่า ทำให้บุคลากรลาออกจากระบบอย่างต่อเนื่อง บุคลากรที่อดทนทำงานอยู่จึงต้อง ทำงานหนัก มีความเสี่ยงต่อความผิดพลาด ในขณะที่อัตราเงินเดือนและค่าตอบแทนพนักงานของสปสช.ซึ่งทำหน้าที่บริหารการเงิน เพื่อส่งต่อให้โรงพยาบาล กลับมีอัตราค่าจ้าง ค่าตอบแทน และเงินประจำตำแหน่งสูงมาก ทำให้บุคลากรทางการแพทย์ลาออกจากกระทรวงสาธารณสุข มารับงานที่สปสช. ที่งานสบาย ค่าตอบแทนสูง
ถือว่าเป็นการจัดสรรงบประมาณที่ไม่ประหยัด และไม่เป็นธรรม

   2.กระบวนการทำงาน ในการให้บริการรักษาสุขภาพ โดยการประเมินคุณภาพกระบวนการทำงานในการให้บริการสาธารณสุขนั้น ควรประเมินอย่างไรบ้าง ซึ่งตัวอย่างจากสหภาพยุโรป ได้ประเมินกระบวนการให้บริการสุขภาพดังนี้คือ

1.   Effectiveness (ประสิทธิผล) หมายความว่า การให้บริการด้านสุขภาพหรือการบริการสาธารณสุขนั้น ผลตอบสนองหรือไม่?
2.   Efficiency (ประสิทธิภาพ) หมายความว่า การให้บริการนั้น ได้รับผลการรักษาที่ดี แต่เสียค่าใช้จ่าย และใช้เวลาในการรักษาน้อยที่สุด ไม่ใช่ประหยัดงบประมาณค่ายา แต่ทำให้ผู้ป่วยดื้อยาและรักษาไม่หาย เหมือนที่สปสช.ทำอยู่
3.    Access(การเข้าถึงบริการ) ประชาชนที่ต้องการการบริการนั้นมีความสามารถมาใช้บริการได้หรือไม่ เข่น การส่งผู้ป่วยจากรพ.เล็กไปยังรพ.ที่มีขีดความสามารถสูงนั้นสะดวกรวดเร็ว ทันเหตุการณ์เพื่อช่วยผู้ป่วยให้รอดชีวิต หรือล่าช้าจนทำให้ผู้ป่วยตายระหว่างทาง
4.   Safety การบริการนั้นมีความปลอดภัยหรือไม่? มีการป้องกันความเสี่ยงอันตรายซึ่งอาจจะเกิดขึ้นจากความผิดพลาดในการรักษาผู้ป่วยหรือไม่? ซึ่งได้แก่การให้การรักษาที่ถูกต้องแก่ผู้ป่วยคนที่ต้องการการรักษานั้น  อย่างรวดเร็วในเวลาที่ควรทำและให้การรักษาที่ถูกต้องตั้งแต่แรก Doing the right thing (What),to the right patient(to whom), at the right time(when) and doing thing right first time) ซึ่งจะเห็นได้ว่าในระบบ 30 บาท ผู้ป่วยจะมีความเสี่ยงต่อการได้รับการรักษาที่อาจไม่เหมาะสม เพราะข้อจำกัดเรื่องยาและการกำหนดวิธีรักษา และอาจต้องรอนานจนเกิดอันตราย และอาจไม่ได้รับความปลอดภัย จากข้อจำกัดในการเริ่มให้การรักษาครั้งแรก เช่นในรายรักษาผู้ป่วยไตวายระยะสุดท้าย โดย CAPD-first ทำให้ผู้ป่วยตายไปถึง 40 %
5.   Equity การบริการนั้นทำให้เกิดความเป็นธรรมแก่ผู้ต้องมารับบริการหรือไม่? ในระบบ 30 บาท เกิดความไม่เป็นธรรม เพราะคนไม่จน มาแย่งใช้ทรัพยากรอันจำกัด ทำให้ระบบเกิดความขาดแคลนมากขึ้น
6.   Appropriateness การบริการนั้นมีความเหมาะสมต่ออาการป่วย หรือเรียกว่า Evidenced-based practice หรือไม่?  หรือต้องทำตามระเบียบและข้อจำกัดของสปสช. เช่น การบังคับให้ผู้ป่วยบัตรทองต้องเริ่มล้างไตทางหน้าท้องเป็นครั้งแรก ถ้าใครไม่ยอมรับการรักษาแบบที่สปสช.กำหนดไว้นี้ ก็ต้องไปจ่ายเงินเอง แต่ผู้ป่วยไม่ได้รับการบอกเล่าว่า การรักษาเช่นนี้จะ เหมาะสมกับตนเองหรือเหมาะสมกับผู้ป่วยไตวายระยะสุดท้ายทุกคนหรือไม่? หรือทำให้ผู้ป่วยตายหมดในเวลาที่ยังไม่สมควรตาย?
7.   Acceptability ดูแลผู้ป่วยทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้ผู้ป่วยสบายใจ พึงพอใจ มั่นใจ และเต็มใจมาใช้บริการ
8.   Responsiveness (patient-centeredness) การบริการนั้นได้ตอบสนองโดยตรงต่อความจำเป็นด้านสุขภาพในการรักษาของผู้ป่วยแต่ละคนหรือไม่  เช่นผู้ป่วยได้รับการรักษาต่อเนื่องครบวงจรหรือไม่
9.   Satisfaction ประชาชนที่มารับบริการมีความพึงพอใจในบริการ และผลการรักษาและสถานะสุขภาพหลังการรักษาดีขึ้นตามที่คาดหวังหรือไม่
10.   Health improvement ผลจากการรับบริการทำให้ประชาชนมีสุขภาพดีขึ้น
11.   Continuity ผู้ป่วยได้รับการบริการอย่างต่อเนื่องจนหมดความจำเป็นที่จะได้รับบริการหรือไม่?
12.   Availability การบริการมีอยู่ทั่วไปหรือไม่?
13.   Preventive/early detection มีการบริการที่ครอบคลุมไปถึงการป้องกันโรคและตรวจคัดกรองความเจ็บป่วยในกลุ่มเสี่ยงแต่เนิ่นๆหรือไม่
14.   Public/patient information มีการประชาสัมพันธ์ในแง่สุจริต ถูกต้อง ตรงกับความจริงทั้งหมด  โปร่งใส ตรงไปตรงมา (transparency)  และเชื่อถือได้(Accountability)
ซึ่งสปสช.ไม่เคยประเมินตามหลักการนี้แต่อย่างใด เห็นประเมินแต่เพียงว่า การประกันสุขภาพในประเทศไทยมีความครอบคลุมเกือบ 100% โดยรวมเอาการประกันสังคมและสวัสดิการข้าราชการเข้าไปด้วย นอกจากนี้ก็ประเมินแต่ว่าประชาชนได้รับความพึงพอใจมากกว่า 90%

 แต่ผู้เขียนคิดว่า การประเมิน ความพึงพอใจนั้น อาจไม่แสดงถึงความพึงพอใจต่อ “ผลการรักษา” เนื่องจากถ้าประชาชนพึงพอใจผลการรักษาจริง ก็คงไม่มีกรณีฟ้องร้องแพทย์มากขึ้นทุกปี ประชาชนคงพึงพอใจเพราะไม่ต้องจ่ายเงินตนเองเท่านั้น แต่ไม่พึงพอใจผลการรักษาเพิ่มมากขึ้นทุกปี

   และการฟ้องร้องนั้นก็อาจจะเกิดขึ้นมาก เพราะประชาชนได้รับความเสียหายหรือประชาชนรู้สึกว่าตนเองไม่มีความปลอดภัยจากการไปรับบริการสาธารณสุขมากขึ้น

   ส่วนสถานะสุขภาพประชาชนไทยนั้น ก็มีการประเมินจากรายงานของนพ.จิรุตม์ ศรีรัตนบัลล์แล้วว่า  การกำหนดงบประมาณในระบบหลักประกันสุขภาพแบบปลายปิด โดยใช้หลักเกณฑ์เหมาจ่ายรายหัวต่อปี ของกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาตินั้น มีข้อดีคือสามารถควบคุมค่าใช้จ่ายได้แต่ประชาชนอาจจะมีความเสี่ยงต่อบริการ ที่ไม่มีคุณภาพ

โดยได้ยกตัวอย่างจากยุโรปและอเมริกา ว่างบประมาณปลายปิดจะเสี่ยงต่อการรักษาที่ล่าช้า ผู้ป่วยที่อาการรุนแรง/มีความเสี่ยงสูงอาจไม่ได้รับการรักษา และจะไม่ถูกส่งต่อไปหา ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ (เพราะเกรงว่าจะต้องใช้เงินในการรักษามากเกินงบประมาณ)

โรงพยาบาลต้องคลำกระเป๋าเงินไปด้วย ว่าจะมีเงินพอใช้หรือไม่ในการรักษาผู้ป่วย ในขณะที่คิดหาวิธีจะรักษาผู้ป่วยให้เหมาะสมกับจำนวนเงินในกระเป๋า

***** นอกจากนี้ นพ.จิรุตม์ ยังได้อ้างถึง ผล การวิเคราะห์ข้อมูล ของสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติในปีพ.ศ. 2547 เปรียบเทียบอัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยในระบบหลักประกันสุขภาพหือ 30 บาท กับระบบประกันสังคมและระบบสวัสดิการข้าราชการ ว่าอัตราตายของผู้ป่วยในแต่ละโรค (adjusted CFR ปรับตามอายุแล้ว) ในระบบบัตรทองสูงสุดเมื่อเทียบกับอีก 2 ระบบ และอัตรตาย (SMR) ของระบบบัตรทองก็สูงสุดเช่นเดียวกัน

  นอกจากนั้น สปสช.ก็ไม่ได้ส่งเสริมให้มีการป้องกันโรคและไม่ได้ส่งเสริมการตรวจคัดกรองก่อนเกิดโรคอย่างจริงจัง และไม่ได้ให้ประชาชนตระหนักถึงความสำคัญของการป้องกันโรค เช่นพอมีข่าวว่าจะให้ฉีดวัคซีนป้องกันมะเร็งปากมดลูก ก็มีกลุ่มประชาชนกลุ่มสตรีออกมาคัดค้านไม่ให้ดำเนินการเพราะกลัวว่าคนซื้อวัคซีนจะได้รับผลประโยชน์จากบริษัทวัคซีน

3. ผลของการให้บริการสาธารณสุข   ในการวัดผลที่เกิดจากการให้บริการสาธารณสุขในระบบ30 บาทนั้น สปสช.จะวัดเพียงแต่ความครอบคลุม “จำนวน” ประชาชนที่ได้รับบริการเท่านั้น  ไม่ได้วัดว่าประชาชนที่มีสิทธ์ในระบบ 30 บาทนั้น มีสถานะสุขภาพเป็นอย่างไร ผลการรักษาดีหรือไม่ และประชาชนหรือบุคลากรผู้ให้บริการนั้นมีความสุขและความพึงพอใจในระบบ 30 บาทหรือไม่นั่นคือจะต้องวัดสิ่งต่างๆดังนี้

3.1 Population health หมายถึงภาพรวมของสถานะสุขภาพของประชาชน ซึ่งวัดจากอัตราป่วย อัตราตาย ที่ลดลง แต่สำหรับประเทศไทยหลังมีระบบ 30 บาท ทั้งอัตราป่วย อัตราตาย อัตราทารกตายกลับเพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้นมากว่าผู้ป่วยในระบบอื่นๆดังกล่าวแล้ว

3.2 Clinical outcome หมายถึงผลของการรักษาทำให้ผู้ป่วยมีอาการดีขึ้นเป็นที่น่าพอใจหรือไม่ ซึ่งจะเห็นว่าระบบ 30 บาท ทำให้ประชาชนไม่พอในผลการรักษามากขึ้น มีการกล่าวหาฟ้องร้องบุคลากรมากขึ้น นับว่าระบบ 30บาทก่อความไม่พึงพอใจผลการรักษามากขึ้น

3.3 Meeting expectations of public and workforce หมายถึงว่าระบบการบริการสาธารณสุขนั้น ได้ผลตามความคาดหมายหรือตามความคาดหวังของประชาชนผู้รับบริการและบุคลากรผู้ให้บริการแก่ประชาชนหรือไม่ ซึ่งสปสช.ไม่เคยรับฟังความเห็นของบุคลากรเลย และไม่เคยรับฟังว่าประชาชนไม่พอใจ สปสช.ก็ไม่รับผิดชอบ โยนให้เป็นความผิดของโรงงพยาบาลและบุคลากร โดยตลอด ไม่หันหน้ามาให้ความร่วมมือกับบุคลากรที่ทำงานให้บริการประชาชน ทำให้ผลการดูแลรักษาประชาชนมีปัญหามาก แต่ประชาชนไม่รับรู้ เพราะความไม่โปร่งใส ไม่ตรงไปตรงมาของสปสช.ที่เป็นมาตลอดเวล 10 ปีที่มีระบบ 30 บาท

   โดยสรุป ระบบ 30 บาทรักษาทุกโรค ก่อให้เกิดมหันตภัยต่อคุณภาพมาตรฐานการบริการสาธารณสุข ทำให้โรงพยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์ไม่สามารถรักษามาตรฐานในการทำงาน ก่อให้เกิดความเสียหายต่อคุณภาพการบริการสาธารณสุขในทุกมิติ และการขาดคุณภาพในการบริการทำให้เกิดความเสียหายแก่สุขภาพประชาชนต่อไป

พญ.เชิดชู อริยศรีวัฒนา

เอกสารอ้างอิง   
1.   http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=cmu2807&month=03-01-2011&group=7&gbl
2.   http://thaipublica.org/2012/03/sutham-evaluation10-years-nhso/

 1. แกนนำอาร์เคเคนับร้อย เข้าเจรจาแม่ทัพภาค 4 ประกาศยุติต่อสู้ พร้อมยื่น 3 เงื่อนไข ด้าน “ยิ่งลักษณ์” เชิญทุกฝ่ายถกแก้ไฟใต้ 18 ก.ย.!

       เมื่อวันที่ 11 ก.ย. พล.ท.อุดมชัย ธรรมสาโรรัชต์ แม่ทัพภาคที่ 4 ได้เป็นประธานเปิดโครงการประสานใจเพื่อสันติจังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่สำนักงานคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัดนราธิวาส ทั้งนี้ ได้มีแกนนำและเครือข่ายอาร์เคเคที่ถูกออกหมายจับในคดีก่อความไม่สงบในพื้นที่ จ.นราธิวาส มาลงทะเบียนขอเข้าร่วมโครงการรวม 93 คน นำโดยนายแวอาลี คอปเตอร์ หรือ “เจ๊ะอาลี” ที่ทางการเคยตั้งรางวัลนำจับ 1 ล้านบาท ซึ่งเป็นแกนนำในการร่วมวางแผนและสั่งการให้แกนนำระดับปฏิบัติการนำกำลังบุกปล้นปืนที่กองพันพัฒนา 4 ค่ายกรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ อ.เจาะไอร้อง จ.นราธิวาส เมื่อวันที่ 4 ม.ค.2547
       
       พล.ท.อุดมชัย พูดถึงแกนนำอาร์เคเคกลุ่มนี้ว่า ถือเป็นผู้กล้าที่เป็นนักรบ ซึ่งมีความคิดเห็นแตกต่างจากรัฐ พร้อมยืนยันว่า การพูดคุยกับอาร์เคเคครั้งนี้ไม่มีการต่อรองใดใด เป็นการคุยเพื่อนำสันติภาพมาสู่พื้นที่ มีการทำความเข้าใจกันว่า การต่อสู้ด้วยอาวุธที่ผ่านมา เป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง และว่า หลังจากนี้ หากในพื้นที่มีความสงบสุข อาจจะมีการยกเลิกการใช้ พ.ร.ก.ฉุกเฉิน ส่วนผู้ที่ถูกออกหมายจับ ก็จะถูกยกเลิกไปด้วย
       
       ด้านนายมุคตาร์ ซีกะจิ ในนามกลุ่มความร่วมมือเพื่อวิสัยทัศน์ใหม่มาลายูปัตตานี เผยถึงการเข้าเจรจากับแม่ทัพภาคที่ 4 ว่า เป็นการแสดงเจตจำนงของกลุ่มคนที่มีความเห็นแตกต่างจากรัฐ เพื่อให้พื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้เกิดความสงบสุข พร้อมยอมรับว่า ที่ผ่านมาต้องใช้ชีวิตด้วยความลำบาก เพราะมีหมายจับ และไม่กล้าออกมาใช้ชีวิตตามปกติ เนื่องจากไม่มั่นใจในแนวทางแก้ปัญหาของรัฐบาล นายมุคตาร์ ยังพูดถึงความต้องการของกลุ่มด้วยว่า “กลุ่มที่มาพบปะ ขอให้รัฐบาลร่วมกันคิดเพื่อให้ความช่วยเหลือกับผู้ที่ประสงค์ยุติการต่อสู้ด้วยความรุนแรงต่อรัฐ โดยเฉพาะผู้ที่มีหมายจับ หมายเรียก หมาย พ.ร.ก.ฉุกเฉินฯ หมายจับตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา เพื่อให้ใช้ชีวิตได้อย่างปกติ รวมถึงความมั่นใจในการที่จะดูแลความปลอดภัยให้”
       
       ทั้งนี้ มีรายงานว่า แกนนำอาร์เคเคที่เข้ามาเจรจา มีการยื่นเงื่อนไขต่อรัฐ 3 ข้อ คือ 1.รัฐมีมาตรการต่อผู้ที่ยุติความรุนแรงต่อรัฐอย่างไร โดยเฉพาะผู้ที่มีหมายจับ 2.รัฐจะจัดการความขัดแย้งให้เป็นรูปธรรมอย่างไร เพื่อให้ทุกภาคส่วนได้มีส่วนร่วมในการสร้างสันติภาพในพื้นที่ และ 3.รัฐมีหลักประกันเช่นไรในการกำหนดนโยบายให้สอดคล้องกับวิถีชีวิตของประชาชนใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นที่น่าสังเกตว่า หลังเสร็จสิ้นการเจรจา แกนนำอาร์เคเคทั้ง 93 คน ได้ถ่ายรูปกับ พล.ท.อุดมชัย ก่อนจะแยกย้ายกันไป
       
       ขณะที่ พล.อ.ยุทธศักดิ์ ศศิประภา รองนายกรัฐมนตรี พูดถึงการเข้าเจรจาของแกนนำอาร์เคเคว่า ไม่ได้เป็นการพูดคุย แต่เป็นการเข้าแสดงตัวของคนที่เป็นกลาง เพื่อจัดตั้งคณะทำงานและประสานเพื่อสันติจังหวัดชายแดนภาคใต้ร่วมกัน โดยแม่ทัพภาคที่ 4 ได้ดำเนินการเรื่องนี้มานานแล้ว พร้อมเผยว่า จะมีคนเข้ามาเจรจาเพิ่มอีกนับพันคน “ยืนยันว่า หากการเจรจาเป็นไปอย่างเรียบร้อย ทางกลุ่มบีอาร์เอ็นยืนยันว่า จะนำคนในกลุ่มมาเข้าร่วมพูดคุยเจรจากับรัฐอีกเกือบ 1,000 คน โดยกลุ่มบีอาร์เอ็นได้เรียกร้องเรื่องความปลอดภัย และเมื่อมีการมอบตัวแล้ว ขอให้รัฐช่วยดูแลเรื่องของการประกอบอาชีพด้วย”
       
       ด้าน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผู้บัญชาการทหารบก พูดถึงกรณีที่บางฝ่ายสงสัยว่า แกนนำกลุ่มผู้ก่อเหตุไม่สงบที่เข้าเจรจากับแม่ทัพภาคที่ 4 ป็นตัวจริงหรือไม่ โดยยืนยันว่า ทั้งหมดมีรายชื่อในทำเนียบกำลังรบผู้ก่อความไม่สงบที่กองทัพได้จัดทำขึ้น ถ้าไม่ใช่ กลุ่มคนเหล่านี้จะมาให้จับทำไม
       
       เป็นที่น่าสังเกตว่า นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ หัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ ได้เรียกร้องให้ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ใช้เวทีสภาเพื่อหารือเกี่ยวกับการแก้ปัญหาความไม่สงบในจังหวัดชายแดนภาคใต้ แต่ น.ส.ยิ่งลักษณ์ใช้วิธีเชิญนายอภิสิทธิ์และ ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์มาหารือแนวทางแก้ปัญหาชายแดนภาคใต้ที่ทำเนียบรัฐบาลแทนในวันที่ 18 ก.ย.นี้ เวลา 13.30 น. โดยได้ให้ ร.ต.อ.เฉลิม อยู่บำรุง รองนายกรัฐมนตรีเป็นผู้ทำหนังสือเชิญนายอภิสิทธิ์และ ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์ ทั้งนี้ ในการหารือวันดังกล่าว จะมีผู้บัญชาการเหล่าทัพและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้าร่วมหารือด้วย
       
       ด้านนายอภิสิทธิ์ แม้จะยังไม่ได้รับหนังสือเชิญอย่างเป็นทางการ แต่ก็ยืนยันว่า ไม่มีปัญหา เพราะพรรคประชาธิปัตย์ยืนยันมาตลอดว่าพร้อมร่วมมือแก้ปัญหา และไม่ติดใจที่นายกฯ ไม่ใช้เวทีสภาในการหารือแก้ปัญหาจังหวัดชายแดนภาคใต้ เพราะรัฐบาลอาจเห็นว่าปัญหาภาคใต้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน “เมื่อได้พบกับนายกฯ จะได้เสนอในหลายเรื่อง โดยเฉพาะโครงสร้างการบริหารจัดการ บทบาทของนายกฯ การป้องกันไม่ให้เกิดเงื่อนไขใหม่ที่จะทำให้เกิดปัญหา”
       
       ขณะที่ พล.ท.อุดมชัย ธรรมสาโรรัชต์ แม่ทัพภาคที่ 4 คาดหวังว่า หลังกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบเข้ามาเจรจา น่าจะเกิดสันติสุขในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ในเร็ววันนี้ โดยกำลังเสนอให้ยกเลิก พ.ร.ก.ฉุกเฉินในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เพราะเมื่อยกเลิกแล้ว จะมีกฎหมายเปิดช่องให้ผู้ที่ทำผิดกฎหมายได้ออกมารายงานตัว เพื่อเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม “เมื่อมวลชนของเขาเองปฏิเสธความรุนแรง คนกลุ่มนี้ก็อยู่ไม่ได้ คนกลุ่มนี้เมื่อไม่มีมวลชนรองรับก็จะอยู่ไม่ได้ แต่ถ้าใครยังต่อสู้ด้วยอาวุธ ก็มีความจำเป็นที่จะต้องบังคับใช้กฎหมายอย่างจริงจังและเด็ดขาด”
       
       เป็นที่น่าสังเกตว่า นักวิชาการบางส่วนยังเคลือบแคลงการเข้ามอบตัวของแกนนำอาร์เคเคเกือบร้อยคน โดย ผศ.ดร.บุษบง ชัยเจริญวัฒนะ ผู้อำนวยการสถาบันสันติศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ บอกว่า เป็นเรื่องดีที่แกนนำกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบเข้าแสดงตัว แต่การเข้ามอบตัวแบบไม่มีที่มาที่ไป ไม่เคยมีข่าวการพูดคุยหรือเตรียมการใดใด จู่ๆ กลับมีแกนนำและนักรบเดินเข้ามามอบตัวเกือบ 100 คน ทำให้สังคมเคลือบแคลงใจกันอยู่
       
       2. ศาล ปค.ระงับคำสั่ง “สุกำพล” โยก “ชาตรี”ช่วยราชการ ด้าน “เสถียร” แห้ว เหตุเผยความลับแต่งตั้งนายทหาร!

       ความคืบหน้ากรณี พล.อ.เสถียร เพิ่มทองอินทร์ ปลัดกระทรวงกลาโหม ได้ฟ้องต่อศาลปกครองว่า พล.อ.อ.สุกำพล สุวรรณทัต รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม มีคำสั่งให้ตนและ พล.อ.ชาตรี ทัตติ รองปลัดกระทรวงกลาโหม ไปช่วยราชการที่สำนักงานรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมเมื่อวันที่ 27 ส.ค. โดยไม่เป็นธรรม หลัง พล.อ.อ.สุกำพลไม่พอใจที่ พล.อ.เสถียรได้ทำหนังสือขอเข้าพบ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี เพื่อแจ้งว่าการแต่งตั้งนายทหารชั้นนายพลของกระทรวงกลาโหมประจำปี 2555 โดยเฉพาะการเสนอชื่อผู้ดำรงตำแหน่งปลัดกระทรวงกลาโหมคนใหม่ไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กระทรวงกลาโหมได้กำหนดไว้ ทั้งนี้ พล.อ.เสถียร ได้ขอให้ศาลฯ ทุเลาการบังคับคำสั่งย้ายของ พล.อ.อ.สุกำพล ด้วย เพื่อให้ตนและ พล.อ.ชาตรี ยังอยู่ในตำแหน่งเดิมจนกว่าศาลจะมีคำพิพากษา
       
       ปรากฏว่า เมื่อวันที่ 12 ก.ย. ศาลปกครองได้มีคำสั่งกรณีดังกล่าวแล้ว โดยในส่วนของ พล.อ.เสถียร ศาลฯ ให้ยกคำขอทุเลา ทำให้ พล.อ.เสถียรต้องไปช่วยราชการที่สำนักงานรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมตามคำสั่งของ พล.อ.อ.สุกำพล โดยศาลให้เหตุผลว่า เนื่องจาก พล.อ.เสถียร เป็นประธานคณะกรรมการพิจารณาแต่งตั้งนายทหารชั้นนายพลของสำนักงานปลัดกระทรวงกลาโหม และส่วนราชการของกระทรวงกลาโหม แต่ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า การพิจารณาแต่งตั้งดังกล่าวยังดำเนินการไม่แล้วเสร็จ จึงถือว่าเป็นความลับของราชการ ไม่สามารถนำไปเปิดเผยแก่บุคคลภายนอกได้
       
       นอกจากนี้ การที่สื่อลงข่าวว่า พล.อ.เสถียร ให้สัมภาษณ์ว่า ได้เดินทางไปพบ พล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ องคมนตรี และนำสำเนาบัญชีรายชื่อการแต่งตั้งทหารชั้นนายพลไปมอบให้ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ประธานองคมนตรี ถ้าข่าวดังกล่าวไม่จริง พล.อ.เสถียรต้องแก้ข่าว แต่กลับไม่ดำเนินการใดใด อีกทั้ง พล.อ.เสถียร ยังยอมรับว่าได้ทำหนังสือถึงนายกรัฐมนตรี เพื่อขอเข้าพบและชี้แจงข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการแต่งตั้งปลัดกระทรวงกลาโหม ดังนั้นการที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมมีคำสั่งให้ พล.อ.เสถียรไปช่วยราชการที่สำนักงานรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหม เพื่อยับยั้งไม่ให้ พล.อ.เสถียรเผยแพร่ความลับของราชการต่อไป และป้องกันไม่ให้เกิดความแตกความสามัคคีในทหาร จึงยังฟังไม่ได้ว่าเป็นคำสั่งที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย
       
       อย่างไรก็ตาม ในส่วนของ พล.อ.ชาตรี นั้น ศาลได้มีคำสั่งให้ทุเลาการบังคับคดี ส่งผลให้ พล.อ.ชาตรี ยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ไม่ต้องไปช่วยราชการที่สำนักงานรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหม โดยศาลให้เหตุผลว่า เนื่องจากไม่ปรากฏพยานหลักฐานใดใดที่ฟังได้ว่า พล.อ.ชาตรีมีส่วนรู้เห็นการนำความลับของราชการในการแต่งตั้งนายทหารชั้นนายพลของกระทรวงไปเปิดเผย มีเพียงคำกล่าวอ้างของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมที่อ้างว่า พล.อ.ชาตรีไม่ได้ยับยั้งกรณีที่ พล.อ.เสถียร และ พล.อ.พิณภาษณ์ สริวัฒน์ เจ้ากรมเสมียนตรา ได้ทำหนังสือสือถึงนายกรัฐมนตรี และเข้าพบองคมนตรี เกี่ยวกับการแต่งตั้งทหารชั้นนายพล ซึ่ง พล.อ.ชาตรี ดำรงตำแหน่งรองปลัดกระทรวงกลาโหม มีหน้าที่ตามที่ปลัดกระทรวงกลาโหมกำหนดหรือมอบหมายเท่านั้น
       
       ประกอบกับการจะสั่งให้ข้าราชการไปช่วยราชการหรือพ้นจากตำแหน่งเดิมจะต้องเป็นเหตุผลพิเศษเพื่อประโยชน์ของทางราชการ หรือหากให้ข้าราชการผู้นั้นอยู่ในตำแหน่งเดิมต่อไป อาจเกิดความเสียหายกับทางราชการได้ แต่กรณี พล.อ.ชาตรี ศาลเห็นว่า ไม่เข้าเงื่อนไขดังกล่าว “การให้คำสั่งดังกล่าวมีผลบังคับใช้ต่อไป ย่อมจะก่อให้เกิดความเสียหายแก่ทางราชการและมีผลต่อการปฏิบัติหน้าที่ของข้าราชการในสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงกลาโหมที่ยากแก่การเยียวยาแก้ไขในภายหลัง การให้ พล.อ.ชาตรี กลับไปปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งรองปลัดกระทรวงกลาโหมก็ไม่ทำให้เป็นอุปสรรคแก่การบริหารงานของสำนักงานรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหม หรือสำนักงานปลัดกระทรวงกลาโหมแต่อย่างใด”
       
       ส่วนที่ พล.อ.ชาตรี ขอให้ศาลมีคำสั่งห้ามรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมกระทำการใดใดเกี่ยวกับการประชุมคณะกรรมการพิจารณาแต่งตั้งนายทหารชั้นนายพลนั้น ศาลบอกว่า ศาลไม่มีอำนาจสั่งห้ามได้ เนื่องจากการดำเนินการดังกล่าวเป็นหน้าที่ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม
       
       ด้านนายธนพนธ์ ชูชยานนท์ ผู้รับมอบอำนาจจาก พล.อ.เสถียร และ พล.อ.ชาตรี บอกว่า ได้รายงานคำสั่งของศาลปกครองให้บุคคลทั้งสองทราบแล้ว โดยในส่วนของ พล.อ.เสถียรจะสู้คดีต่อไป ซึ่งทีมทนายผู้รับมอบอำนาจจะปรึกษาหารือกันว่าจะยื่นอุทธรณ์คำสั่งของศาลปกครองกลางที่ไม่ระงับคำสั่งของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมหรือไม่ต่อไป
       
       ขณะที่ พล.อ.อ.สุกำพล สุวรรณทัต รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ออกอาการไม่อยากพูดถึงคำสั่งของศาลปกครองที่สั่งทุเลาการบังคับคดีในส่วนของ พล.อ.ชาตรี โดยอ้างว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องส่วนตัว และไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร “เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาพูด ไม่ใช่เรื่องที่มีประโยชน์ต่อประเทศชาติ ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว เพราะพูดมากไปจะทำให้ทหารเสื่อมเสียหมด ปล่อยให้มันจบไป เมื่อศาลพิจารณาอย่างไร ก็ว่าไปตามนั้น”
       
       เป็นที่น่าสังเกตว่า แม้จะมีการฟ้องร้องต่อศาลปกครองถึงการแต่งตั้งนายทหารชั้นนายพลว่าไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่กระทรวงกลาโหมกำหนดไว้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้การพิจารณาแต่งตั้งโยกย้ายนายทหารดังกล่าวหยุดชะงักแต่อย่างใด โดยได้ผ่านขั้นตอนจากกระทรวงกลาโหมถึง น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ซึ่ง น.ส.ยิ่งลักษณ์ได้ลงนามเพื่อนำขึ้นทูลเกล้าฯ แล้ว
       
       โดยมีรายงานว่า พล.อ.ทนงศักดิ์ อภิรักษ์โยธิน ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารบก ได้เป็นปลัดกระทรวงกลาโหมคนใหม่ ตามที่มีข่าวก่อนหน้านี้ว่า พล.อ.อ.สุกำพลสนับสนุน แต่ พล.อ.เสถียรไม่เห็นด้วย และมองว่าไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของกระทรวงกลาโหม เพราะยังมีคนที่อาวุโสกว่า พล.อ.ทนงศักดิ์ ขณะที่ พล.อ.ชาตรี ทัตติ รองปลัดกระทรวงกลาโหม ซึ่งเป็น 1 ในแคนดิเดตตำแหน่งปลัดกระทรวงกลาโหม และถูก พล.อ.อ.สุกำพล สั่งให้ไปช่วยราชการ แต่ศาลปกครองสั่งระงับคำสั่งของ พล.อ.อ.สุกำพล ถูกเด้งเข้ากรุ เป็นจเรทหารทั่วไป ส่วน พล.อ.พิณพาษณ์ สริวัฒน์ เจ้ากรมเสมียนตรา ที่ได้เข้าขอขมา พล.อ.อ.สุกำพล ก่อนหน้านี้ ถูกเด้งไปเป็นที่ปรึกษาพิเศษสำนักปลัดกระทรวงกลาโหม
       
       สำหรับตำแหน่งสำคัญในกองทัพบก มีรายงานว่า พล.ท.อุดมเดช สีตบุตร (ตท.14) อดีตผู้บังคับการกรมทหารราบที่ 21 รักษาพระองค์ ได้เป็นแม่ทัพภาคที่ 1 ขณะที่ พล.ต.ปรีชา จันทร์โอชา รองแม่ทัพภาคที่ 3 น้องชาย พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผู้บัญชาการทหารบก ได้เป็นแม่ทัพน้อยที่ 3 เพื่อจ่อเป็นแม่ทัพภาคที่ 3 ในเดือน เม.ย.2556 ฯลฯ
       
       3. ผู้ตรวจการแผ่นดิน จี้ กต.ถอนพาสปอร์ต “ทักษิณ” ชี้ ผิดระเบียบ ด้าน “สุรพงษ์”ยัน ทำทุกอย่างถูกต้อง!

       เมื่อวันที่ 13 ก.ย. นายสมศักดิ์ โกศัยสุข หัวหน้าพรรคการเมืองใหม่ ได้เดินทางไปสอบถามผู้ตรวจการแผ่นดินถึงความคืบหน้ากรณีได้ยื่นให้ผู้ตรวจการแผ่นดินตรวจสอบนายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และข้าราชการประจำกระทรวงการต่างประเทศ ที่ร่วมกันออกหนังสือเดินทางให้ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร นักโทษหนีคำพิพากษาจำคุก 2 ปีคดีซื้อที่รัชดาฯ เมื่อปลายปี 2554 ว่า เข้าข่ายปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ และละเว้นการปฏิบัติหน้าที่หรือไม่
       
       ด้านนายรักษ์เกชา แฉ่ฉาย โฆษกสำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน เผยว่า ผู้ตรวจการแผ่นดินได้สอบสวนกรณีดังกล่าวแล้วเห็นว่า การออกหนังสือเดินทางให้ พ.ต.ท.ทักษิณไม่ถูกต้องตามระเบียบหนังสือเดินทางของกระทรวงการต่างประเทศ พ.ศ.2548 ข้อ 21(2) (3) โดยข้อ 21 ระบุเกี่ยวกับการปฏิเสธหรือยับยั้งคำขอหนังสือเดินทาง (2) ระบุว่า เมื่อได้รับแจ้งว่าผู้ร้องเป็นผู้ที่กำลังรับโทษในคดีอาญา หรืออยู่ระหว่างการปล่อยตัวชั่วคราว หรือเป็นผู้ต้องหาในคดีอาญาที่ได้มีการออกหมายจับไว้แล้ว ซึ่งศาลหรือพนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจเห็นว่าไม่ควรจะออกหนังสือเดินทางให้ และ (3) ระบุว่า เมื่อผู้ร้องเป็นผู้ที่ศาลหรือเจ้าพนักงาน ซึ่งมีอำนาจตามกฎหมายอื่น สั่งห้ามไม่ให้เดินทางออกนอกราชอาณาจักร ดังนั้น พ.ต.ท.ทักษิณจึงเข้าข่ายผิดระเบียบดังกล่าว
       
       นายรักษ์เกชา บอกด้วยว่า ผู้ตรวจการแผ่นดินได้ทำหนังสือถึงปลัดกระทรวงการต่างประเทศแล้วเมื่อวันที่ 12 ก.ย.ที่ผ่านมา ขอให้กระทรวงการต่างประเทศ(กต.) ไปทบทวนการออกหนังสือเดินทางของ พ.ต.ท.ทักษิณ โดยให้ปฏิบัติตามระเบียบหนังสือเดินทางของกระทรวงการต่างประเทศอย่างเคร่งครัด และให้กระทรวงการต่างประเทศชี้แจงกลับมาภายใน 30 วัน หากไม่ยอมส่งกลับมาภายในเวลาที่กำหนด ผู้ตรวจการแผ่นดินจะทำหนังสือถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และถ้ารัฐมนตรีไม่สนใจ ผู้ตรวจการแผ่นดินจะส่งหนังสือถึงนายกรัฐมนตรีและสภาผู้แทนราษฎรต่อไป
       
       ด้านนายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ เผยว่า หนังสือของผู้ตรวจการแผ่นดินถึงนายสีหศักดิ์ พวงเกตุแก้ว ปลัดกระทรวงการต่างประเทศแล้ว และตนได้อ่านสำเนาแล้ว พร้อมยืนยัน การอนุมัติให้หนังสือเดินทาง พ.ต.ท.ทักษิณเป็นไปตามระเบียบและขั้นตอน อย่างไรก็ตาม จะให้ปลัดกระทรวงไปพิจารณาว่าจะดำเนินการอย่างไรบ้าง ถ้ามีสิ่งใดทำได้ ก็จะดำเนินการ แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็จะชี้แจงให้เข้าใจว่าขั้นตอนการปฏิบัติเป็นอย่างไร
       
       ขณะที่นายนพดล ปัทมะ ที่ปรึกษากฎหมาย พ.ต.ท.ทักษิณ รีบออกมาโวยว่า ข้อสรุปของผู้ตรวจการแผ่นดินไม่น่าจะถูกต้อง พร้อมอ้างว่า การออกหนังสือเดินทางให้ พ.ต.ท.ทักษิณเป็นไปตามระเบียบ และเป็นการเยียวยา-คืนความเป็นธรรมให้ พ.ต.ท.ทักษิณที่ถูกเพิกถอนหนังสือเดินทางโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายในสมัยนายกษิต ภิรมย์ เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และการเพิกถอนหนังสือเดินทางดังกล่าวเป็นการกระทำเพื่อขจัดศัตรูทางการเมืองของรัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์เท่านั้น
       
       4. ปภ.สรุป 10 จังหวัดยังจมน้ำ ขณะที่ “สุโขทัย” อ่วม ท่วมหนักสุดในรอบ 10 ปี!

       สัปดาห์ที่ผ่านมา ได้เกิดภาวะน้ำท่วมในหลายจังหวัด เช่น สุโขทัย ,แพร่ ,อุตรดิตถ์ ฯลฯ โดยเฉพาะที่สุโขทัยที่น้ำได้รั่วซึมจากผนังกั้นน้ำแม่น้ำยมที่ถูกน้ำเซาะ ส่งผลให้น้ำไหลเข้าท่วมในเขตเทศบาลเมืองสุโขทัยสูงกว่า 1 เมตร นับว่าท่วมหนักสุดในรอบ 10 ปี ร้อนถึง น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ต้องเรียกประชุมคณะกรรมการบริหารจัดการน้ำและอุทกภัย(กบอ.)เป็นการด่วนเมื่อวันที่ 10 ก.ย. ก่อนสั่งให้กองทัพเข้าไปซ่อมแซมผนังกั้นน้ำที่สุโขทัย พร้อมตั้งศูนย์ส่วนหน้า กระทรวงมหาดไทย เพื่อเข้าไปดูแลประชาชนที่ประสบอุทกภัยในพื้นที่ต่างๆ
       
        ขณะที่นายปลอดประสพ สุรัสวดี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ในฐานะประธาน กบอ.พูดถึงสถานการณ์น้ำท่วมที่สุโขทัยว่า ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดจากอะไร แต่คิดว่าน่าจะเป็นโครงสร้างของระบบรับน้ำที่เก่า จึงได้ให้รองอธิบดีกรมชลประทานไปตรวจสอบแล้ว พร้อมขอโทษชาวสุโขทัยที่ต้องประสบภาวะน้ำท่วม “ที่สุโขทัยผมก็ต้องขอโทษ ขอแสดงความเห็นใจอย่างยิ่ง เพราะว่าไม่อาจรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นใต้เขื่อน เพราะสร้างมาตั้งแต่ปี 2544”
       
        ด้านนายรอยล จิตรดอน กรรมการ กบอ.ยืนยันว่า น้ำที่ท่วมขังในหลายพื้นที่ ทั้งภาคเหนือและภาคกลาง เป็นน้ำฝนที่ท่วมขังและระบายไม่ทัน ไม่ใช่น้ำท่วมเพราะน้ำเหนือหลากอย่างที่หลายคนเข้าใจ ขณะที่นายยงยุทธ วิชัยดิษฐ รองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ได้ออกมาชี้ว่า เอ็นจีโอเป็นต้นเหตุให้เกิดน้ำท่วมจากแม่น้ำยม โดยบอก แม่น้ำยมเป็นลุ่มน้ำเดียวที่มีปัญหา เพราะไม่มีเขื่อนกักเก็บหรือชะลอน้ำ พยายามสร้างเขื่อนก็ถูกเอ็นจีโอคัดค้านมาโดยตลอด อย่างไรก็ตาม นายยงยุทธ ยืนยันว่า ภาวะน้ำท่วมที่สุโขทัยจะไม่ส่งผลกระทบต่อกรุงเทพฯ หรือปลายน้ำอย่างแน่นอน
       
        ขณะที่นายวีระ วงษ์แสงนาค อดีตรองอธิบดีกรมชลประทาน บอกว่า สถานการณ์น้ำท่วมในขณะนี้ยังวางใจไม่ได้ จนกว่าจะผ่านพ้นเดือน ต.ค.นี้ไปก่อน เพราะ ในช่วงวันที่ 15-16 ก.ย.จะมีการก่อตัวของพายุอีก 2 ลูกในกลางมหาสมุทรแปซิฟิก หากเคลื่อนตัวไปทางจีนก็หายห่วง แต่หากมาทางเวียดนามหรือไทย ก็ต้องลุ้นว่าปริมาณน้ำจะมากน้อยเพียงใด
       
        ด้านนายสมชาย ใบม่วง รองอธิบดีกรมอุตุนิยมวิทยา ก็เตือนเช่นกันว่า จากนี้ไปจนถึงปลายเดือน ต.ค. ประเทศไทยจะยังคงได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมอีกหลายครั้ง ส่วนช่วง 14-18 ก.ย.นี้ จะมีฝนตกหนักถึงหนักมากในหลายพื้นที่แทบทุกภาค ซึ่งเป็นผลจากอิทธิพลของความกดอากาศสูงที่แผ่ลงมาปกคลุมตอนบนของประเทศ
       
        ขณะที่กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย(ปภ.) เผยว่า ขณะนี้กรมชลประทานได้เตรียมพร้อมรับมือน้ำเหนือที่มีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น โดยจะเร่งระบายน้ำผ่านเขื่อนเจ้าพระยา เพื่อให้น้ำไหลลงสู่ทะเลโดยเร็ว ซึ่งจะทำให้แม่น้ำเจ้าพระยาและลำน้ำสาขามีระดับสูงขึ้น 25-50 ซม.และอาจเอ่อล้นท่วมพื้นที่ลุ่มริมฝั่งแม่น้ำได้ใน 7 จังหวัด ประกอบด้วย นครสวรรค์ อุทัยธานี ชัยนาท สิงห์บุรี อ่างทอง สุพรรณบุรี และพระนครศรีอยุธยา
       
        ทั้งนี้ ปภ.ได้สรุปสถานการณ์น้ำท่วมจนถึงวันที่ 15 ก.ย. ยังคงมีพื้นที่ประสบอุทกภัย 10 จังหวัด ประกอบด้วย สุโขทัย พิษณุโลก นครสวรรค์ ชัยนาท สุพรรณบุรี อ่างทอง พระนครศรีอยุธยา ชัยภูมิ ลำปาง และระนอง มีราษฎรได้รับความเดือดร้อนกว่า 1.3 แสนคน พื้นที่การเกษตรได้รับผลกระทบกว่า 1.6 แสนไร่


ASTVผู้จัดการออนไลน์    16 กันยายน 2555

ทุกวันนี้ Green คึกคัก จนเป็นคำกล่าวยอดฮิตในเชิงสัญลักษณ์ของการดำเนินการที่คำนึงถึงการประหยัดพลังงานและทรัพยากรธรรมชาติ รวมทั้งการไม่สร้างความเสียหายต่อผู้บริโภคและสิ่งแวดล้อม
       
       นี่เป็นแนวทางที่สังคมโลกยุคนี้กำลังเผชิญสภาวะวิกฤต ทั้งดิน น้ำ อากาศ คาดหวังให้กิจการต่างๆ มีจิตสำนึกและแนวปฏิบัติโดยไม่ซ้ำเติมปัญหาวิกฤตที่อยู่รอบตัวเรา
       
       ด้วยเหตุและปัจจัยที่ก่อให้เกิดสภาวะแวดล้อมที่เป็นปัญหาในปัจจุบันนี่เอง จึงช่วยให้เกิดความเข้าใจที่ชัดขึ้นว่า สังคมคาดหวังว่า องค์กรต่างๆ จะต้องมี CSR หรือ Corporate Social Responsibility นั่นคือ ความรับผิดชอบต่อสังคมซึ่งหมายรวมถึงสิ่งแวดล้อมด้วย
       
       คำว่า สังคม (Social) ที่ล้อมรอบองค์กร เมื่อมองอย่างกว้าง หมายถึง สังคมในองค์กร คือ ผู้ถือหุ้น ผู้บริหาร พนักงาน สังคมในวงใกล้ คือ ลูกค้า คู่ค้า ครอบครัวพนักงาน ชุมชนรอบข้างองค์กร หรือโรงงาน และสิ่งแวดล้อมรอบข้าง สังคมในวงไกล คือ ประชาชน หน่วยงานต่างๆ
       
       ด้วยเหตุนี้ องค์กรที่ใหญ่โตและมีบทบาททางเศรษฐกิจสังคมมากเพียงไร พลังจากการดำเนินการที่มีผลกระทบต่อสังคมระดับต่างๆ ย่อมมีมากตามขนาดและบทบาท ไม่ว่าจะเป็นเชิงบวก หรือเชิงลบก็ตาม
       
       จึงกล่าวได้ว่า ความรับผิดชอบต่อสังคม (CSR) เป็นกระบวนการซึ่งจะส่งผลลัพธ์ไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development)

LPN รณรงค์ให้เจ้าของร่วมคัดแยกขยะก่อนทิ้ง ตัวอย่างหนึ่งของกรีน
   
       เมื่อกิจการใดมี ผู้บริหารสูงสุด (CEO) ที่มีจิตสำนึก CSR มีวิสัยทัศน์ และมีหลักธรรมาภิบาลในการบริหาร (CG) คือ เน้นความถูกต้อง ซื่อตรง เป็นธรรม และโปร่งใส นักลงทุน เชื่อมั่นในผลประกอบการจะดีมีคุณธรรม ก็อยากถือหุ้น พนักงานดีๆ ก็อยากร่วมงานด้วย และรักองค์กร ลูกค้า พึงพอใจในคุณภาพและประสิทธิภาพ คู่ค้า ก็พอใจในความเป็นธรรม อยากคบค้าด้วย ชุมชน ประทับใจในความเอื้อเฟื้อดูแล สังคมวงกว้าง ย่อมชื่นชม
       
       ถ้าเป็นเชิงบวก คือ เก่งและดี ย่อมส่งผลให้ผู้มีส่วนได้เสีย ซึ่งเป็นส่วนประกอบของสังคมทั้งวงใน วงใกล้ และวงไกล ต่างอยากคบ อยากสนับสนุนด้วย
       
       หลักการที่กล่าวข้างต้นน่าจะเป็นเหตุผลสนับสนุนแนวทางการดำเนินธุรกิจที่ก้าวหน้ายุคใหม่ ซึ่งเป็นกระแสโลกที่เปลี่ยนจากการมุ่งเป้าหมายมิติเดียว (Bottom Line) คือ กำไรอย่างยุคเก่า หันมามุ่งผลลัพธ์ 3 มิติ (Triple Bottom Line)
       
       เป็นการกำหนดเป้าหมายองค์กรที่คำนึงถึงผลดีต่อ 3 มิติ คือ Profit (กำไร) People (คน หรือสังคม) และ Planet (โลกของเรา คือสิ่งแวดล้อม)
       
       นั่นคือ 3 เสาหลักที่ค้ำจุนให้องค์กรขับเคลื่อนด้วยความ “เก่งและดี” โดยมีภูมิคุ้มกัน ไม่สร้างความเสียหายต่อสังคมทั้งวงใกล้และวงไกล รวมทั้งจุดยืนที่ไม่ซ้ำเติมวิกฤตต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งโลกกำลังเผชิญวิกฤตทั้งภาวะโลกร้อน และภัยธรรมชาติที่ทั่วโลกกำลังรับบทเรียนอย่างประจักษ์ชัดในระดับต่างๆ
       
       ดังนั้น องค์กรที่มียุทธศาสตร์ และแนวปฏิบัติด้วยกระบวนของฝ่ายต่างๆ ทั้งการจัดหาวัตถุดิบ การผลิต การขนส่ง และการตลาดที่คำนึงถึงผลกระทบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อม จึงเป็นความรับผิดชอบต่อสังคมในกระบวนการ (CSR-in process) ซึ่งมีผลกระทบจากผลการดำเนินงานในสัดส่วนที่สูงกว่ากิจกรรมการช่วยสังคมซึ่งเป็นส่วนนอกเหนือจากธุรกิจปกติ เรียกว่า CSR-after process
       
       น่ายินดีที่ในมิติการสร้างคุณค่า หรือไม่ทำลายด้าน “สิ่งแวดล้อม” หรือเรียกเป็นสัญลักษณ์ว่า Green นั้น ปัจจุบันองค์กรที่ก้าวหน้ายุคใหม่ได้ใส่เข้าไปเป็นคุณลักษณะโดดเด่นในด้านต่างๆ ที่จะเลือกเกี่ยวข้องกับปัจจัยที่ไม่สร้างความเสียหายกับสิ่งแวดล้อม หรือค้นคิดวิธีการที่เป็นผลดีต่อสิ่งแวดล้อม เช่น
       
       นวัตกรรมสีเขียว (Green Innovation)
       
       อาคารสีเขียว (Green Building)
       
       ร้านค้าสีเขียว (Green Store)
       
       ผลิตภัณฑ์สีเขียว (Green Product)
       
       การจัดซื้อจัดจ้างสีเขียว (Green Procurement)
       
       การตลาดสีเขียว (Green Marketing)
       
       นั่นเป็นตัวอย่างของแนวทางการดำเนินธุรกิจ ซึ่งเป็นสิ่งสะท้อนว่า วิกฤตก็สร้างโอกาส การเกิดวิกฤตของทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ด้านหนึ่งก็เป็นโอกาสให้เกิดนวัตกรรมใหม่ เกิดผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พยายามตอบโจทย์ที่สร้างคุณค่าด้านสิ่งแวดล้อม
       
       ขณะเดียวกันนี่ก็เป็นผลดีต่อการสร้างความแตกต่างของธุรกิจ และเป็นการเสริมสร้างความสามารถในการแข่งขันด้วย
       
       แต่ที่สำคัญและจะยั่งยืนสมจริง ก็คือ เกิดความจริงใจจากจิตสำนึกความรับผิดชอบต่อสังคม

สุวัฒน์ ทองธนากุล
ASTVผู้จัดการออนไลน์    22 สิงหาคม 2555

  รองปลัด สธ.ชี้ 3 กองทุนสุขภาพอยู่ในภาวะบีบ ต้องใช้จ่ายให้คุ้มค่าที่สุด ต้องประเมินอีกระยะว่าจะกระทบโรงพยาบาลหรือไม่ แนะ สธ.จัดสรรงบแบบเหมาเข่ง เริ่มจากงบฯส่งเสริมป้องกันโรค ด้าน สปสช.-สปส.ประสานเสียงไม่รวมกองทุนแน่ แค่พัฒนาให้กลมกลืน
       
       วันนี้ (12 ก.ย.) ที่ศูนย์ประชุมนานาชาติ ฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา ในการประชุมวิชาการกระทรวงสาธารณสุข ประจำปี 2555 วันที่ 12-14 กันยายน นพ.สมชัย นิจพานิช รองปลัดกระทรวงสาธารณสุข (สธ.) กล่าวระหว่างการเสวนาเรื่อง “กองทุนประกันสุขภาพ 3 กองทุน : สิทธิต่างๆ โอกาสรวม/ปัญหาอุปสรรค” ว่า วันนี้กองทุนสุขภาพ 3 กองทุน ทั้งประกันสุขภาพถ้วนหน้า กองทุนประกันสังคม และสิทธิสวัสดิการข้าราชการอยู่ในภาวะบีบทั้งหมด คือ พยายามใช้จ่ายให้เกิดประสิทธิภาพมากที่สุดกับกองทุน ไม่ต้องการให้นำเงินที่เหลือจากกองทุนตนเองไปใช้โปะให้กับอีกกองทุนหนึ่ง อย่างเช่น สวัสดิการข้าราชการจากการเบิกจ่ายตามจริงกรณีผู้ป่วยในเปลี่ยนเป็นการจ่ายตามการวินิจฉัยโรคร่วม หรือ ดีอาร์จี (DRG)
       
       “ถามว่า กระทบกับหน่วยบริการหรือโรงพยาบาลหรือไม่ อาจจำเป็นต้องบันทึกผลไประยะหนึ่งก่อนจึงจะสามารถระบุผลที่เกิดขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม หน่วยบริการต้องใช้จ่ายเงินด้วยความระมัดระวังมากขึ้นให้เกิดผลคุ้มค่าที่สุด รายจ่ายที่ฟุ่มเฟือยต้องมีการปรับลด เช่น การใช้ยาต้องสมเหตุสมผล ค่าแรงต้องมีความเหมาะสม หากใช้จ่ายด้วยความสมเหตุสมผล มีการบริหารจัดการที่ดี และการเบิกชดเชยค่าบริการสมเหตุสมผลแล้ว ถ้ายังมีปัญหาเรื่องสภาพคล่องทางการเงินต้องมาปรับและเคลียร์กัน” นพ.สมชัย กล่าว
       
       นพ.สมชัย กล่าวอีกว่า งบเหมาจ่ายรายหัวที่หน่วยบริการ หรือโรงพยาบาลได้รับจากกองทุนประกันสุขภาพถ้วนหน้า และกองทุนประกันสังคมไม่ได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย 100% แต่จะมีการหักกันเงินไว้ก่อน อย่าง กองทุนประกันสุขภาพถ้วนหน้า จะหักไว้ 25% เป็นเงินเดือนข้าราชการ สธ.อีก 75% ที่เหลือไม่ได้จ่ายลงมาให้หน่วยบริการทั้งหมด แต่จะจ่ายมาให้เพียงส่วนหนึ่งที่เหลือจะใช้ระบบทยอยจ่าย ซึ่งเป็นระบบที่ยุ่งยากก่อให้เกิดเงินคงค้างอยู่ส่วนกลาง หรือเรียกว่า เงินค้างท่อถึง 1-2 ปี ส่วนตัวจึงเห็นว่าหากเป็นไปได้ควรจ่ายให้ สธ.แบบเหมาเข่งทั้งหมดแล้วมาบริหารจัดการเอง แต่ต้องชี้แจงประชาชนให้ได้ว่าเงินที่สธ.ได้รับจัดสรรมาแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยนั้นนำไปทำอะไรบ้าง
       
       นพ.สมชัย กล่าวด้วยว่า เบื้องต้นเห็นว่า ส่วนที่จะมอบให้สธ.บริหารจัดการเองได้แบบเต็มๆ คือ ในส่วนของงบส่งเสริมป้องกันโรค ที่ไม่ควรจัดสรรให้แบบรายปีต่อปี เพราะการส่งเสริมป้องกันโรคไม่สามารถประเมินผลได้แบบรายปี ต้องใช้ระยะเวลาในการดำเนิน จึงควรจัดสรรงบให้สธ.เป็นราย 4 ปีโดย สธ.ทำแผนงานชัดเจน อีกทั้งเงินในส่วนนี้แม้ในการของบประมาณของ สปสช.จะได้รับการจัดสรรจากรัฐบาลในอัตราประชากร 48 ล้านคน แต่เงินส่วนนี้ในทางปฏิบัติเมื่อนำมาใช้ต้องใช้เพื่อส่งเสริมป้องกันโรคคนทั้งประเทศคือ 60 ล้านคน ไม่ได้แยกว่าดูแลแค่ผู้ถือสิทธิหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าเท่านั้น
       
       ด้าน นพ.วินัย สวัสดิวร เลขาธิการสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.) กล่าวว่า พ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ.2545 มาตรา 9 และ 10 มีเจตนารมย์ในการให้รวม 3 กองทุน และรวมถึงมาตรา 12 กรณีผู้ประสบภัยจากรถยนต์ด้วย ซึ่งโดยหลักการต้องการให้การบริหารจัดการ 3 กองทุนกลมกลืนกันเท่านั้น ไม่ได้รวมกองทุน ซึ่งนโยบายเร่งด่วนของรัฐบาล 16 ข้อ จะพบว่าในข้อ 14 กำหนดว่า จะพัฒนาระบบหลักประกันสุขภาพต้องให้ประชาชนได้รับบริการอย่างมีคุณภาพ สะดวกรวดเร็ว และเป็นธรรม และต้องมีการบูรณณาการสิทธิของผู้ป่วยที่พึงได้รับจากระบบสุขภาพต่างๆ หมายความว่า รัฐบาลมีเจตนารมณ์บูรณาการทั้ง 3 กองทุนให้กลมกลืน โดยนายกรัฐมนตรี ย้ำเสมอถึงการสร้างความเสมอภาคการเข้าถึงบริการของประชาชน
       
       นพ.สุรเดช วลีอิทธิกุล รองอธิบดีกรมพัฒนาฝีมือแรงงาน กระทรวงแรงงาน อดีตรองเลขาธิการสำนักงานประกันสังคม (สปส.) กล่าวว่า จะไม่มีการรวมกองทุนประกันสุขภาพ 3 กองทุนเข้าเป็นกองทุนเดียวแน่นอน ซึ่งในส่วนของ สปส.ขณะนี้มีเงินของลูกจ้างที่ฝากไว้กับ สปส.ทั้งหมด 940,000 ล้านบาท เป็นเงินต้นของลูกจ้างประมาณ 6 แสนล้าน อีก 2-3 แสนล้านเป็นดอกเบี้ย และเป็นส่วนรักษาพยาบาลประมาณ 8 หมื่นล้าน
       
       “นายกรัฐมนตรี ย้ำเสมอว่า ไม่รวมกองทุน เพียงแต่อยากให้ประชาชนที่ไปรับบริการต้องไม่ถูกถามสิทธิ และหากต้องย้ายสิทธิ ต้องย้ำว่าสิทธิที่ควรต้องได้ต่อเนื่องต้องได้เหมือนเดิม สรุปคือ สิทธิการได้รับประโยชน์ ต้องเป็นไปแนวทางเดียวกัน ซึ่งการทำประกันสังคมก็คล้ายกับสปสช. โดยต้องการป้องกันความยากจนอันเกิดจากการเจ็บป่วย โดยให้เหมาจ่าย และให้รักษาจนสิ้นสุดการรักษา สำหรับวิธีการจ่ายเงินเป็นเครื่องมืออย่างหนึ่งเท่านั้น ขอยืนยันว่า ยึดหลักประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์เป็นที่หนึ่ง โดยลูกจ้างต้องได้รับการดูแลโดยไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม” นพ.สุรเดช กล่าว

ASTVผู้จัดการออนไลน์    12 กันยายน 2555

ผู้เขียนได้แจกแจงถึงภัยของระบบ 30 บาทรักษาทุกโรคมาแล้ว 3 ตอน คือ ภัยต่อประชาชน ภัยต่อบุคลากรทางการแพทย์และสาธารณสุข และภัยต่อระบบบริการสาธารณสุขและงบประมาณแผ่นดิน ในตอนนี้ผู้เขียนจะขอชี้ให้เห็นมหันตภัยของระบบ 30 บาท ที่มีต่อการประกันสุขภาพของประเทศไทย

   การประกันภัย คือ การบริหารความเสี่ยงชนิดหนึ่ง ซึ่งจะโอนความเสี่ยงภัยของผู้เอาประกันภัยไปสู่บริษัทประกันภัย ทั้งนี้ผู้ต้องการประกันภัย จะต้องจ่ายเงินล่วงหน้าให้บริษัทประกันภัยเป็นจำนวนที่กำหนดตามสัญญา(กรมธรรม์)ที่ตกลงกันไว้ เมื่อเกิดความเสียหายขึ้น บริษัทประกันภัยจะชดใช้ค่าสินไหมทดแทนตามที่ได้รับความคุ้มครองในกรมธรรม์ประกันภัยให้แก่ผู้เอาประกันภัย

   โดยสรุป การประกัน(insurance) คือการบริหารความเสี่ยงรูปแบบหนึ่ง โดยมีองค์ประกอบสามส่วนคือ ผู้รับประกัน ผู้เอาประกัน ผู้รับผลประโยชน์

 ส่วนการประกัน(ภัย) สุขภาพหรือ Health Insurance เป็นการลดภาระค่ารักษาพยาบาลในยามเจ็บป่วย ลดภาระบุคคลรอบข้าง เป็นการประกันภัยความเสี่ยงทางการเงิน ในกรณีเจ็บป่วย บริษัทประกันภัยจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลตามวงเงินของการตกลงกันไว้ล่วงหน้า ซึ่งผู้ที่ต้องการทำประกันสุขภาพ ก็จะต้องจ่ายเงินของตนล่วงหน้าให้แก่บริษัท(รับ)ประกันโดยมีข้อตกลงว่าเมื่อเจ็บป่วยแล้วจะได้รับการรักษาในวงเงินเท่าไร หรือครอบคลุมโรคอะไรบ้าง

  ในประเทศไทยมีระบบประกันสุขภาพสำหรับประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศอยู่ 3 ระบบ คือ

1.ระบบสวัสดิการข้าราชการ ระบบนี้รวมอยู่ในผลประโยชน์ที่ข้าราชการจะได้รับร่วมกับการได้รับเงินเดือนและค่าตอบแทน จากการ”ทำราชการ” ตามที่กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกาเงินสวัสดิการเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล เพื่อกำหนด “สิทธิประโยชน์” ในการรักษาพยาบาลแก่ข้าราชการและครอบครัว ฉบับล่าสุดคือ พ.ร.ฎ.เงินสวัสดิการเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล พ.ศ. 2553

 ถึงแม้ว่าข้าราชการจะไม่ต้องจ่ายเงินล่วงหน้าแก่กรมบัญชีกลาง แต่ก็เหมือนกับว่ากรมบัญชีกลางได้ “หักเงินเดือนของข้าราชการทุกเดือน” กลับคืนสู่กรมบัญชีกลาง เนื่องจากเมื่อเปรียบเทียบเงินเดือนข้าราชการกับเงินเดือนภาคเอกชน สำหรับบุคลากรที่มีคุณวุฒิเหมือนกันแล้ว จะเห็นได้ว่าเงินเดือนในส่วนราชการนั้น น้อยกว่าเงินเดือนในภาคเอกชนมาก

 จึงเห็นได้ว่าการให้สวัสดิการต่างๆแก่ข้าราชการ เป็นการให้สัญญาล่วงหน้าว่า ประชาชนที่มาสมัครเป็นข้าราชการ เพื่อทำงานบริการประชาชนอื่นๆนั้น นอกจากจะได้รับเงินเดือนตามอัตราที่กำหนดไว้แล้ว ยังจะได้รับสวัสดิการอื่นๆนอกเหนือจากเงินเดือน รวมทั้งสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลสำหรับตนเองและครอบครัวด้วย เพื่อเป็นการจูงใจให้ผู้ที่มีความรู้ความสามารถ มาสมัครสอบแข่งขัน เพื่อที่จะได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการ
ระบบนี้เกิดขึ้นเพื่อสร้างหลักประกันให้กับข้าราชการซึ่งเป็นลูกจ้างของราชการและครอบครัวโดยทางราชการซึ่งเป็นนายจ้างใช้เงินภาษีจ่ายให้เป็นสวัสดิการ โดยกรมบัญชี กลางเป็นผู้บริหารและรับผิดชอบในการเบิกจ่ายเงินในระบบนี้โดยมีข้าราชการและครอบครัวประมาณ 5 ล้านคน ได้รับสวัสดิการจากระบบนี้   

โดยสรุประบบสวัสดิการข้าราชการเป็นระบบที่ข้าราชการไม่ได้จ่ายเงินของตนเองเข้าสู่กองทุนโดยตรง แต่จ่ายทางอ้อม คือ ยอมรับเงินเดือนต่ำ ยอมทำงานภายใต้กฎระเบียบ วินัย และการบังคับบัญชาและคำสั่งของผู้บังคับบัญชาและทางราชการ (ที่เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย) โดยไม่สามารถปฏิเสธได้

2.ระบบประกันสังคม เกิดขึ้นครั้งแรกในปีพ.ศ. 2497โดยมีความมุ่งหมายที่จะให้มีสวัสดิการแก่ลูกจ้างในภาคเอกชน ได้รับความช่วยเหลือและได้รับการคุ้มครองเมื่อเจ็บป่วย  ตกงาน คลอดบุตร สงเคราะห์บุตณและสิทธิประโยชน์อื่นๆ ซึ่งได้มีการปรับปรุงพ.ร.บ.ประกันสังคมพ.ศ. 2533 เป็นฉบับที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน โดยผู้ที่เป็นลูกจ้างจะต้องร่วมจ่ายเงินของตนเองเข้าสู่กองทุนประกันสังคมในอัตราส่วนร้อยละ 5 ของเงินเดือน โยนายจ้างจะต้องจ่ายสมทบในอัตราส่วนที่เท่ากัน และรัฐบาลต้องจ่ายอีกร้อยละ 2.75 สมทบเข้ากองทุนประกันสังคม ทุกๆเดือน ทั้งนี้ในปัจจุบันผู้ประกันตน(ลูกจ้าง) จะได้รับสิทธิประโยชน์จากเงินกองทุนนี้ ทั้งหมดรวมทั้งสิ้นดังนี้คือเจ็บป่วย ทุพพลภาพ คลอดบุตร ตาย 1.5%โดยนายจ้าง ลูกจ้าง และรัฐบาลจ่ายเท่ากัน  สงเคราะห์บุตร ชราภาพ 3% ว่างงาน 0.5% มีขึ้นเพื่อสร้างหลักประกันสุขภาพให้กับลูกจ้าง ธุรกิจเอกชน   ผู้มีส่วนร่วมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายก็คือลูกจ้าง นายจ้าง และผู้เสียภาษี โดยมีสำนักงานประกันสังคม เป็นผู้บริหารโดยมีลูกจ้างประมาณ 10 ล้านคน ได้รับความคุ้มครอง(ประกันสุขภาพ)จากระบบนี้ นอกเหนือจากสิทธิประโยชน์อื่นๆตามที่กำหนดไว้ในพ.ร.บ.ประกันสังคม

3.ระบบหลักประกันสุขภาพแห่งชาติหรือ 30 บาทรักษาทุกโรค เกิดขึ้นตามพ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545  หรือ 30 บาทรักษาทุกโรค หรือ National Health Security Act เป็นการให้ “หลักประกันสุขภาพ” แก่ประชาชนไทย 48 ล้านคน (ที่ยังไม่มีสิทธิ์ในการประกันสุขภาพจากทั้ง 2 ระบบดังกล่าวข้างต้น)  เมื่อเจ็บป่วยจะได้รับการรักษาโรคโดยจ่ายเงินเพียงครั้งละ 30 บาท ไม่ว่าการเจ็บป่วยนั้นจะมากน้อยเพียงใด ซึ่งได้มีการแก้ไขเป็นไม่ต้องจ่ายเงินเลยในปี 2550 และกลับมากำหนดให้จ่ายเงินในปี 2555 ครั้งละ 30บาทอีกครั้งหนึ่ง แต่มีข้อยกเว้นสำหรับผู้ไม่ต้องจ่ายเงิน และ “ไม่ต้องการจ่ายเงิน” อีก 21 ประเภท

เป็นระบบที่ใหญ่ที่สุด (ครอบคลุมประชาชน 48 ล้านคน)การบริหารจัดการบริหารจัดการโดยสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติและประชาชนผู้เสียภาษีเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายครอบคลุมบุคคลที่ไม่มีสิทธิประกันสังคมและสวัสดิการรักษาพยาบาล ข้าราชการ
โดยมีสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติทำหน้าที่เป็นผู้บริหารภายใต้มติของคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ

4.ระบบสิทธิประโยชน์สวัสดิการรักษาพยาบาลของนักการเมือง ทั้งนี้นอกจากเงินเดือนแล้ว นักการเมืองจะได้รับผลประโยชน์ตอบแทนอื่นรวมทั้งการประกันสุขภาพ ตาม พ.ร.ฎ.ว่าด้วยเงินประจำตำแหน่งและประโยชน์ตอบแทนอย่างอื่นของประธานและรองประธานสภาผู้แทนราษฎร ประธานและรองประธานวุฒิสภา  ผู้นำฝ่ายค้านในสภาผู้แทนราษฎร สมาชิกวุฒิสภา สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร และกรรมาธิการพ.ศ.2555
ระบบนี้ นักการเมืองไม่ต้องจ่ายเงินของตนเองเข้าสู่กองทุน แต่จ่ายโยเงินภาษีของประชาชน ซึ่งในระบบการจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลในระบบนี้ จะมีอัตรากำหนดไว้สูงที่สุดกว่าระบบอื่นๆที่ต้องจ่ายเงินจากภาษีของประชาชน

5.ระบบประกันเอกชน   
   เป็นระบบสมัครใจผู้ที่ต้องการได้สิทธิประโยชน์ตามข้อเสนอของบริษัทประกันสามารถซื้อบริการประกันสุขภาพได้จากบริษัทประกันภัยต่างๆ โดยที่ประชาชนรับผิดชอบจ่ายเงินเอง และบริษัทเอกชนแต่ละแห่งเป็นผู้บริหาร

 ความแตกต่างของ “ที่มาของเงินงบประมาณ”ในแต่ละกองทุน

  จะเห็นได้ว่าการประกันสุขภาพในประเทศไทยนั้นมีอยู่เพียง 4 ระบบที่เกิดขึ้นตามการบัญญัติของกฎหมายคือพระราชบัญญัติหรือพระราชกฤษฎีกา ส่วนระบบสุดท้ายคือระบบประกันเอกชนนั้นเป็นระบบที่เกิดขึ้นตามความสมัครใจของประชาชนเอง โดยประชาชนต้องจ่ายเงินของตนเองทั้งหมดในการประกันสุขภาพของตน จึงจะไม่กล่าวถึงระบบนี้อีกในบทความนี้
ส่วนระบบอื่นที่เหลืออีก 4 ระบบ เป็นระบบที่ใช้เงินงบประมาณแผ่นดินมา “ร่วมจ่าย”เป็น “ค่าประกันสุขภาพของประชาชนที่ได้รับสิทธิในการ “ประกันสุขภาพ” จึงควรพิจารณาดูว่า ได้บริหารงานคุ้มค่าเงินภาษี และประชาชนได้รับการคุ้มครองอย่างดีมีมาตรฐานหรือไม่ ในฐานะที่ผู้เขียนก็เป็นประชาชนผู้เสียภาษีทั้งทางตรงและทางอ้อมมาตลอด เช่นเดียวกับประชาชนอื่นๆ
 
1. ในระบบสวัสดิการข้าราชการ ต้องใช้งบประมาณจากภาษีของประชาชนมาจ่ายทั้งหมด โดยข้าราชการไม่ได้จ่ายเงินของตนเองเข้าสู่กองทุนโดยตรง แต่จ่ายทางอ้อม คือ ข้าราชการยอมรับเงินเดือนต่ำ ยอมทำงานภายใต้กฎระเบียบ วินัย และการบังคับบัญชาและคำสั่งของผู้บังคับบัญชาและทางราชการ (ที่เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย) โดยไม่สามารถปฏิเสธได้

  2.ส่วนระบบที่ผู้ได้รับสิทธิประโยชน์มีส่วนจ่ายเงินของตนเองโดยตรงเข้าสู่กองทุน ได้แก่กองทุนประกันสังคม ซึ่งลูกจ้างหรือที่เรียกว่า “ผู้ประกันตน” ต้องจ่ายเงินจากเงินเดือนของตนเอง 5% ทุกเดือน จึงจะได้รับสิทธิ์ในการรักษาพยาบาล โดยรัฐบาลจ่ายเงินจากภาษีสมทบเพียง 2.75% เท่านั้น สำหรับเงินส่วนที่ใช้ในการประกันสุขภาพคิดเป็น 1.5% (จาก 5%)
ฉะนั้น ถ้าลูกจ้างมีค่าจ้างขั้นต่ำ 300 บาทต่อวันหรือ 9,000 บาทต่อเดือน ก็ต้องจ่ายเงินของตนเองเดือนละ 135 บาท จึงจะได้รับการประกันสุขภาพ

นับว่า เป็นคนที่มีรายได้น้อย แต่ต้องรับผิดชอบจ่ายเงินค่าประกันสุขภาพด้วยตนเอง มีนายจ้างและเงินภาษีประชาชนช่วยจ่ายอีกฝ่ายละ 135 บาทเท่ากัน

 3.ในส่วนระบบหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ จ่ายเงินจากงบประมาณแผ่นดินปีละมากกว่า 1 แสนล้านบาท โดยประชาชนในระบบไม่ได้จ่ายเงินของตนเองเข้าสู่ระบบ หรือจ่ายเพียง 30 บาทโดยเลือกที่จะไม่จ่ายก็ได้ ทั้งนี้มีประชาชน 48 ล้านคน ได้รับความคุ้มครองหรือสิทธิประโยชน์จากกองทุนนี้

 ซึ่งในจำนวนประชาชน 48 ล้านคนนี้ อาจจะมีคนจนไม่ถึง 20 ล้านคน แต่มีคนที่ไม่จน แต่ไม่ได้เป็นลูกจ้าง อาจเป็นเจ้าของกิจการ เป็นพ่อค้า คหบดี มีเงินมากมาย แต่มาเบียดบังใช้บริการฟรีให้ประชาชนที่ต้องเสียภาษีจ่ายเงินค่าประกันสุขภาพให้ฟรีๆ
ความเหลื่อมล้ำระหว่างกองทุนสุขภาพ

  มีการกล่าวอ้างโดยทั่วไปว่า มีความเหลื่อมล้ำระหว่าง 3 กองทุน และมีผู้เรียกร้องให้เกิดความเสมอภาคและเท่าเทียมในแต่ละกองทุน โดยเสนอให้มีการรวมกองทุนสุขภาพ เพื่อให้ประชาชนในแต่ละกองทุนมีสิทธิในการได้รับบริการสุขภาพโดยให้เกิดความเสมอภาคและเท่าเทียมกัน

  ซึ่งในบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2550 มาตรา 51 ได้บัญญัติไว้ว่า “บุคคลย่อมมีสิทธิเสมอกันในการรับบริการสาธารณสุขที่เหมาะสมและได้มาตรฐาน และผู้ยากไร้มีสิทธิได้รับการรักษาพยาบาลจากสถานบริการสาธารณสุขของรัฐโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย “

 ซึ่งรัฐธรรมนูญกำหนดให้เฉพาะผู้ยากไร้เท่านั้นที่มีสิทธิได้รับการบริการสาธารณสุขโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย แต่สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ได้ให้สิทธิประชาชนทั้งยากไร้และไม่ยากไร้ ได้รับการบริการสาธารณสุขโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย

   ที่สำคัญก็คือ โดยหลักการสากล การทำให้เกิดความ “เสมอภาค” นั้นไม่ได้ทำให้เกิด “ความเป็นธรรม” เสมอไป ทั้งนี้ เนื่องจากคนแต่ละคนย่อมมีคุณสมบัติหรือทรัพย์สมบัติไม่เท่าเทียมกัน การให้ความเสมอภาคแก่บุคคลที่ไม่เท่าเทียมกัน ยิ่งเป็นการทำให้เกิดความไม่เท่าเทียมหรือเหลื่อมล้ำมากขึ้น
ผู้เขียนขอยกตัวอย่างเช่น คนที่มีรายได้น้อย ก็ไม่ต้องเสียภาษีรายได้ คนที่มีรายได้มากก็ต้องเสียภาษีมากตามอัตราส่วนที่กฎมายกำหนด หรือคนพิการ ทุพพลภาพ ก็ควรได้รับความสะดวกสบายในการเดินทางมากกว่าคนที่ไม่พิการ คนชรา ก็ควรได้รับความช่วยเหลือจากสังคม เป็นต้น

   ฉะนั้นในสังคมที่เจริญแล้วและมีวัฒนธรรมที่จะจรรโลงสังคมให้อยู่อย่างเป็นปกติสุข  สังคมจึงต้องให้ความช่วยเหลือเกื้อกูลแก่ผู้ยากไร้ และด้อยโอกาสในสังคม ตามที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพ.ศ. 2550

  แต่การที่สปสช.ให้สิทธิแก่ประชาชน 48 ล้านคน ได้รับบริการสาธารณสุขโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายตั้งแต่ปีพ.ศ. 2550-2555 นี้ ได้ทำให้เกิดมหันตภัยแก่ระบบการบริการสาธารณสุขของไทยดังที่กล่าวแล้ว(มหันตภัย 30 บาทรักษาทุกโรค ตอน “ภัยต่อระบบบริการสสาธารณสุข” กล่าวคือ ทำให้ระบบการบริการสาธารณสุข“ไม่เหมาะสมและไม่ได้มาตรฐาน” เนื่องจากงบประมาณที่สปสช.ส่งให้แก่โรงพยาบาลนั้นไม่เพียงพอต่อการที่จะรักษามาตรฐานการบริการสาธารณสุขได้ เช่น การกำหนดการรักษาผู้ป่วยไตวายระยะสุดท้าย โดยการเริ่มต้นล้างไตทางหน้าท้องก่อนเป็นครั้งแรกกับผู้ป่วยไตวายทุกคน (CAPD-first)   จนทำให้ผู้ป่วยที่ต้องได้รับการรักษาเหล่านี้ตายไปมากกว่า 40% ในบางศูนย์ก็มีอัตราตายไปถึง 100% หรือการบังคับให้แพทย์สั่งจ่ายยารักษาผู้ป่วยมะเร็งได้เป็นเพียงบางชนิดเท่านั้น ไม่สามารถสั่งใช้ยาที่เหมาะสมกับผู้ป่วยได้ โดยให้ใช้ยาเฉพาะในบัญชียาหลักแห่งชาติเท่านั้น ซึ่งผลจากการรักษาที่ไม่ได้มาตรฐานก็ทำให้เกิด “มหันตภัยต่อผู้ป่วย” ดังที่ได้กล่าวแล้วเช่นเดียวกัน

   และสวรส. (สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข) ที่เป็นองค์กรแม่ที่ได้ “ออกลูก” เป็น สสส. สปสช. และสช.แล้ว ได้ส่งลูก(เครือข่ายสถาบัน)คือสพตร.(สำนักงานพัฒนาระบบตรวจสอบการรักษาพยาบาล ) ไปตรวจสอบการรักษาของแพทย์ในโรงพยาบาลใหญ่ๆ และพบว่ามีแพทย์สั่งจ่ายยานอกบัญชียาหลักถึง 66% 

แทนที่สวรส.จะพูดว่ายาในบัญชียาหลักไม่สามารถครอบคลุมการรักษาโรคหรืออาการเจ็บป่วยที่ยุ่งยากซับซ้อนได้ ทำให้แพทย์ต้องใช้ยานอกบัญชียาหลัก แต่สวรส.และสพตร.กลับ “บิดเบือนความจริง” หรือ “โกหก” ว่า แพทย์ “ยิงยา”หรือมีผลประโยชน์ทับซ้อนกับบริษัทยา และส่งเรื่องให้ DSI สอบสวนแพทย์หลายร้อยคน แต่ในที่สุดก็ยังไม่มีรายงานจาก DSI ว่า มีการทุจริตประพฤติมิชอบของแพทย์ในกรณีสั่งยานอกบัญชียาหลักอย่างมากมายเหมือนที่สพตร.ออกข่าวแต่อย่างใด

 ผู้เขียนจึงขอเสนอให้รัฐบาลทำการตรวจสอบว่าสพตร.และสวรส. “โกหกหลอกลวงรัฐบาลให้หลงเชื่อได้หรือไม่”ในกรณีการกำหนดยาในบัญชียาหลักที่ไม่ครอบคลุมการรักษาโรคที่ยุ่งยากซับซ้อน จนทำให้ผู้ป่วยเสียโอกาสในการได้รับยาที่เหมาะสมที่สุดในการรักษาโรคของตน
นอกจากการโกหกเรื่องยาแล้ว สวรส.ยังไปโกหกรัฐบาลให้หลงเชื่อว่า การรวมกองทุนสุขภาพ 3 กองทุนจะทำให้ระบบการเงินการคลังด้านสุขภาพยั่งยืน โดย สวรส.ยัง” ออกลูก” มาเป็นสวปก. (สำนักงานวิจัยระบบประกันสุขภาพไทย) โดยมีโครงการวิจัยที่ต้องการผลลัพท์คือ “ลดความเหลื่อมล้ำในระบบประกันสุขภาพ” แล้วอ้างผลการวิจัยของสวปก. เสนอต่อนายกรัฐมนตรี นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ให้ครม.แต่งตั้งคณะกรรมการพัฒนาระบบการเงินการคลังด้านสุขภาพ โดยตั้งเป็นสำนักงานพัฒนาระบบการเงินการคลังด้านสุขภาพ (สพคส.) ใน”เครือสถาบันสวรส.” หรือเท่ากับสวรส. “ออกลูก”เป็นสพคส.ตั้งแต่เดือน พฤศจิกายน 2553 โดย มีเป้าหมายที่จะดำเนินการตามแผนการ (โดยอ้างธรรมนูญสุขภาพหมวด 12)ดังต่อไปนี้คือ

1.   จะต้องมีระบบการเงินการคลังรวมหมู่ที่ยั่งยืน ไม่มุ่งเชิงธุรกิจ
2.   โดยตั้งเป้าหมายภายในปี 2563 จะให้จ่ายจากครัวเรือนไม่เกินร้อยละ 20
3.   โดยรายจ่ายสุขภาพมีอัตราเพิ่มไม่มากกว่าอัตราเพิ่มของ GDP 
4.   โดยมีแหล่งเงินมาจากระบบภาษีอัตราก้าวหน้า และเพิ่มการจัดเก็บภาษีจากบริการสาธารณสุขที่มุ่งเน้นผลประโยชน์เชิงธุรกิจและสินค้าที่ทำลายสุขภาพ
5.   ขยายสิทธิครอบคลุมคนไทยทุกคน และหลีกเลี่ยงการเก็บเงินแบบร่วมจ่าย ถ้าทำต้องไม่ใช่เพื่อเรื่องรายได้ และต้องคุ้มครองคนจน
6.   ให้เป็นระบบการคลังรวมหมู่แบบปลายปิด กำหนดวงเงินใช้จ่ายล่วงหน้า

ซึ่งเมื่อดูจากแนวทางที่สพคส.ตั้งธงไว้ ก็คือ ไม่ต้องการให้ประชาชนร่วมจ่ายเงินในการดูแลรักษาสุขภาพของตน ต้องการให้เป็นเงินงบประมาณจากภาษีประชาชนทั้งหมด และต้องการให้มีแหล่งที่มาของเงินที่จะมาใช้จ่ายในกองทุนจาก “การเก็บภาษีก้าวหน้า” และต้องการรวมกองทุนสุขภาพ 3 กองทุนให้มาอยู่ภายใต้การบริหารเดียวกันให้เป็นผลสำเร็จ

  และไม่ต้องสงสัยเลยว่า ผู้ที่จะมาเป็นผู้บริหารกองทุนที่รวมแล้วนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากกลุ่มพรรคพวกของ สวรส.  ซึ่งปัจจุบัน ก็ยึดกุมอำนาจในการบริหาร สงวรส. สสส. สช. สปสช. และองค์กรลูกทั้งหลายทั้งปวง ที่ใช้เงินงบประมาณจากภาษีของประชาชนรวมทั้งสิ้นประมาณ 300,000 ล้านบาท (สมแสนล้านบาท)

 โดยที่ยังไม่มีหน่วยงานใดทำการตรวจสอบและประเมินการทำงานอย่างเป็นทางการว่า มีการใช้เงินไปอย่างเหมาะสม สุจริต โปร่งใส หรือหมกเม็ด ทุจริต เบียดบังผลประโยชน์ไปสำหรับตนเองและพรรคพวกโดยมิชอบ
ตามมติครม.เมื่อวันที่ 7 กันยายน 2547 นยุคพ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรี ได้มีมติว่า กพร. มีหน้าที่ตรวจสอบและประเมินผลงานขององค์กรเหล่านี้ ที่ตั้งขึ้นตามพ.ร.บ.เฉพาะ และกำหนดไว้ว่า ถ้าองค์กรเหล่านี้ ทำงานโดยไม่ประหยัด และไม่คุ้มค่า ครม.สามารถยุบองค์กรเหล่านี้ได้ (3) แต่ยังไม่เห็นว่ากพร.จะได้ไปตรวจสอบและประเมินผลองค์กรเหล่านี้แต่อย่างใด อาจถือได้ว่ากพร.ละเลยหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ใช่หรือไม่?  ส่วนธง(เป้าหมาย)ที่สพคส.ตั้งไว้ข้อ 4 ก็คือการ “จัดเก็บภาษีในอัตราก้าวหน้า และเก็บภาษีจากจากบริการสาธารณสุขที่มุ่งเน้นผลประโยชน์เชิงธุรกิจและสินค้าที่ทำลายสุขภาพ “ หมายความว่า ถ้าเงินงบประมาณที่จะใส่เข้าไปในกองทุนสุขภาพใหญ่นี้มีไม่เพียงพอ และไม่ต้องการให้ประชาชนร่วมจ่ายด้วย ก็จะต้องมีการ “ขึ้นอัตราการเก็บภาษีจากประชาชน รพ.เอกชน และสินค้าบาป”

  แต่เนื่องจากในปัจจุบันนี้ ยังไม่มีการเพิ่มอัตราการ “เก็บภาษีก้าวหน้า”จนมี “เม็ดเงิน” ใส่เข้ามาในกองทุนหลักประกันสุขภาพให้เพียงพอต่อการให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนอย่างเพียงพอ จึงเกิดเหตุการณ์ที่สปสช.ได้พยายามที่จะ “จำกัดค่าใช้จ่าย”ในการให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนในระบบ 30 บาท เช่นการจำกัดรายการยา การจำกัดวิธีการรักษา โดยไม่เคยไป “จำกัดการมาใช้บริการสาธารณสุข” หรือจำกัดจำนวนครั้งที่ประชาชนจะมารับบริการสาธารณสุขได้

  ทำให้เงินงบประมาณที่จะให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนไม่เพียงพอ และไม่สามารถให้บริการแก่ประชาชนได้ตามมาตรฐาน เกิดมหันตภัยต่อประชาชน บุคลากรสาธารณสุขและระบบบริการสาธารณสุขดังกล่าวแล้ว

  แต่สปสช. ได้ทำการ “โกหก” คือไม่ได้บอกความจริงให้ประชาชนทราบว่า การบริการสาธารณสุขในระบบหลักประกันสุขภาพแห่งชาตินั้น ก่อให้เกิดมหันตภัยดังกล่าว สปสช.ได้แต่โฆษณาว่า  “30 บาทรักษาทุกโรคอย่างมีมาตรฐาน”
การบริการสาธารณสุขจะมีมาตรฐานได้อย่างไร? ในเมื่อขาดเงิน ขาดยา ขาดบุคลากรทางการแพทย์และขาดมาตรฐานทางการแพทย์และสาธารณสุข ดังกล่าวมาแล้ว

แต่สปสช.ไม่หยุดอยู่แค่การโกหกประชาชน สปสช.ยังโกหกกรมบัญชีกลางว่า จะแก้ปัญหาการใช้เงินในระบบสวัสดิการข้าราชการได้ ก็ต้องทำตามที่สปสช.ทำกล่าวคือ จำกัดรายการยา และคิดอัตราการรักษาผู้ป่วยในแบบรายกลุ่มโรค (Diseases Related Group) ในราคาต่ำกว่าราคาค่าใช้จ่ายจริงในการรักษาผู้ป่วย แบบที่สปสช.ใช้อยู่

ในส่วนผู้ป่วยในก็ให้ “จำกัดงบประมาณ” โดยระบบเหมาจ่ายรายโรค(Diseases Related Group) โดยจ่ายให้โรงพยาบาลน้อยกว่าค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริง

 ทำให้โรงพยาบาลประสบปัญหาขาดทุนอย่างรุนแรง เนื่องจากก่อนที่กรมบัญชีกลางจะคิดราคารักษาผู้ป่วยแบบที่สปสช.ใช้นั้น โรงพยาบาลที่รักษาผู้ป่วยสวัสดิการข้าราชการและผู้ป่วยประกันสังคม ต้องนำเงินที่ได้จากการรักษาผู้ป่วยทั้ง 2 ระบบนี้ มาจ่ายชดเชยการขาดทุนในระบบ 30 บาท (ทำให้กรมบัญชีกลางต้องจ่ายเงินเพิ่มขึ้นอีกมาก ในการรักษาพยาบาลข้าราชการ)

 เมื่อกรมบัญชีกลางหันมาใช้ระบบเดียวกับสปสช. จึงทำให้รพ.ไม่ได้รับเงินจากระบบสวัสดิการข้าราชการมาชดเชยการขาดทุนจากสปสช.อีกต่อไป ทำให้ปัญหาการขาดทุนรุนแรงขึ้น

  และการที่จะประหยัดเงินในการรักษาผู้ป่วยนอก สปสช.ก็แนะนำกรมบัญชีกลางให้จำกัดรายการยาที่ผู้ป่วยจะได้รับ ไม่ให้แพทย์ใช้ยาได้อีก 9 กลุ่ม เพื่อ “ประหยัดงบประมาณค่ายา”

  พร้อมทั้งมีการเสนอให้ครม.ได้แต่งตั้งคณะกรรมการกำหนด ระบบบริหารยา เวชภัณฑ์ การเบิกจ่ายค่าตรวจวินิจฉัย และค่าบริการทางการแพทย์ ทั้งนี้ มีเป้าหมายที่จะ”ลดค่าใช้จ่ายในการบริการสุขภาพ” โดยการควบคุมกำกับการใช้ยา กำกับการเบิกจ่ายยานอกบัญชียาหลักและยาต้นแบบในระบบหลักประกันสุขภาพ ส่งเสริมการใช้ยาชื่อสามัญ กำหนดแนวทางเวชปฏิบัติ และข้อบ่งชี้การใช้ยานอกบัญชียาหลัก  รวมถึงข้อบ่งชี้การตรวจวินิจฉัยโรคและการรักษาด้วยเทคโนโลยีราคาแพง  กำหนดกลไกกลางในการตรวจสอบการเบิกจ่ายและการจ่ายยา  และปรับอัตราการจ่ายตามกลุ่มวินิจฉัยโรคร่วมให้เป็นเอกภาพระหว่างกองทุน  และการพัฒนารูปแบบการจ่ายเงินแบบตกลงราคาล่วงหน้าบริการผู้ป่วยนอก

 โดยสรุปก็คือสพคส. สวรส. และสปสช.ต่างก็บิดเบือนความจริงว่า แพทย์ใช้ยาฟุ่มเฟือย ทำให้สิ้นเปลืองงบประมาณเกินจำเป็น จึงต้องหาทางประหยัดงบประมาณ โดยการตั้งคณะกรรมการมาทำหน้าที่ในการ “ประหยัดงบประมาณ” ค่ายา ค่าตรวจวินิจฉัย และค่ารักษาผู้ป่วยในทุกกองทุน
ฉะนั้นจึงสรุปได้ว่า 30 บาทรักษาทุกโรค ทำให้เกิดมหันตภัยแก่ระบบประกันสุขภาพอื่นๆ ที่จะถูกควบคุมการตรวจวินิจฉัย การรักษาและการใช้ยาให้มีมาตรฐานเลวเหมือนกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ

 สปสช.ยังโกหกอีกว่าโรงพยาบาลไม่ขาดทุน มีเงินเหลือเพิ่มขึ้น และสปสช.ประหยัดงบประมาณได้ถึง 4,000 ล้านบาท แต่ในความเป็นจริง การที่สปสช.อ้างว่าประหยัดเงินได้จากการจัดซื้อยาแทนโรงพยาบาลนั้น สปสช.ได้นำเอาเงินค่าตอบแทนการซื้อยาเอาไปเป็นประโยชน์แก่บุคลากรสปสช.เอง โดยที่สำนักงานตรวจเงินแผ่นดิน ก็ชี้ว่าไม่ถูกต้อง
แต่สปสช.ก็ยังยืนยันว่าได้ชี้แจงไปแล้ว ในขณะที่กรรมการตรวจสอบความผิดของสปสช.ที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขตั้งขึ้นมาตรวจสอบนั้น ก็มีความเห็นว่าสปสช.ทำไม่ถูกต้องตามที่สตง.ชี้ประเด็นแล้ว แต่ยังไม่มีการดำเนินการลงโทษผู้กระทำผิดแต่อย่างใด น่าจะถือได้ว่า นายวิทยา บุรณศิริ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขในฐานะผู้กำกับดูแลสปสช.ได้ละเลยการปฏิบัติหน้าที่ “กำกับสปสช.” มาโดยตลอด

นอกจากที่กล่าวมาแล้ว ยังพบว่าสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ได้ตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติเฉพาะ ที่มติครม.กำหนดสปสช.ต้องถูกตรวจสอบและประเมินผลงานโดยกพร. แต่ก็ไม่ปรากฏว่า กพร.ได้ทำการตรวจสอบและประเมินผลงานของสปสช.แต่อย่างใด อันอาจจะถือได้ว่าสำนักงานกพร.ละเลยการปฏิบัติหน้าที่นี้

  ในขณะที่สปสช.กลับไป”ว่าจ้าง” ให้บริษัทเอกชนมาประเมินผลงานของตน น่าจะถือได้ว่าเป็นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ
 คงต้องรอดูว่า เมื่อไรสวรส. สพคส. และสปสช. จึงจะยอมสารภาพเรื่องโกหก เหมือนท่านรองนายกรัฐมนตรีคนหนึ่งทีเพิ่งออกมาสารภาพเรื่อง “โกหกสีขาว” จะได้มีการยุติมหันตภัยต่อระบบการประกันสุขภาพ ทั้งหลายในประเทศไทยเสียที

พญ.เชิดชู อริยศรีวัฒนา
ประธานสหพันธ์ผู้ปฏิบัติงานด้านการแพทย์และสาธารณสุขแห่งประเทศไทย (สผพท.)
7 ก.ย. 55


เอกสารอ้างอิง
  1.http://www.hsri.or.th/about/introduction

2. http://www.hsri.or.th/plans/34
3. . http://www.tmi.or.th/docs/midyear2.ppt
4.รายงานการประชุมคณะกรรมการกำหนดระบบบริหารยา เวชภัณฑ์ การเบิกจ่ายค่าตรวจวินิจฉัยและค่าบริการทางการแพทย์ ครั้งที่ 3 วันที่ 15 สิงหาคม 2555

พิษน้ำท่วมทำโรงงานผลิตน้ำเกลือรายใหญ่สะดุด กำลังการผลิตลดลง กระทบโรงพยาบาล-ศูนย์ล้างไตส่วนภูมิภาคขาดแคลนถุงน้ำเกลือหนัก อย.-อภ.เร่งแก้ปัญหาจับมือ 3 บริษัทผลิตน้ำเกลือเป็นตัวแทนจำหน่าย คาด สถานการณ์ดีขึ้นภายใน 2-3 สัปดาห์นี้

       วันนี้ (7 ก.ย.) นพ.พิพัฒน์ ยิ่งเสรี เลขาธิการคณะกรรมการอาหารและยา (อย.) กล่าวว่า สถานการณ์ถุงน้ำเกลือขาดตลาดในขณะนี้ สาเหตุหลักเกิดจากโรงงาน GHP ที่ตั้งอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมนวนคร จ.พระนครศรีอยุธยา ซึ่งเป็นโรงงานผลิตน้ำเกลือรายใหญ่ และสามารถผลิตน้ำเกลือป้อนตลาดถุงน้ำเกลือได้มากถึง 25-30% นั้น กำลังอยู่ในช่วงปรับปรุงจากเหตุการณ์ประสบอุทกภัยครั้งใหญ่เมื่อปลายปี 2554 ทำให้กำลังการผลิตลดลง และสามารถจำหน่ายได้เฉพาะกลุ่มศูนย์ล้างไต ซึ่งส่วนใหญ่ลูกค้าประจำเท่านั้น ทำให้ลูกค้ารายย่อยอื่นๆอาทิ โรงพยาบาลในส่วนภูมิภาคต่างๆ ได้รับผลกระทบในการสั่งซื้อถุงน้ำเกลือ ทั้งนี้ คาดว่าโรงงานผลิตน้ำเกลือแห่งนี้จะสามารถกลับมาผลิตได้เหมือนเดิมภายในสิ้นปีนี้
       
       “ขอยืนยันว่า ไม่ได้เกิดจากการโก่ง หรือการขึ้นราคาน้ำเกลือแต่อย่างใด แต่เกิดจากการผลิตน้ำเกลือของโรงงานหลักนั้น ผลิตได้น้อยลง ซึ่งขณะนี้กำลังเร่งปรับปรุงฟื้นฟูให้สามารถกลับมาผลิตได้ 100% แต่ยังต้องใช้เวลา เนื่องจากต้องปรับปรุงให้ได้มาตรฐานเช่นเดิม” เลขาธิการ อย.กล่าว
       
       นพ.พิพัฒน์ กล่าวต่อว่า สำหรับการแก้ไขปัญหาเบื้องต้นในขณะนี้ อย.และองค์การเภสัชกรรม(อภ.)ได้รับความร่วมมือจาก 3 บริษัทผู้ผลิตน้ำเกลือ ได้แก่ A.N.B. Laboratories, Thai Otsuka และ Thai Nakorn Patanaซึ่งทั้ง 3 บริษัทจะส่งมอบถุงน้ำเกลือประมาณ 5-6 หมื่นถุงให้แก่ อภ.เป็นตัวแทนจำหน่ายภายในช่วงสัปดาห์นี้ โดยคาดว่า จะสามารถจำหน่ายถุงน้ำเกลือให้แก่ศูนย์ล้างไตและโรงพยาบาลต่างๆ ได้หมดภายในวันจันทร์ที่ 10 ก.ย.นี้ หากศูนย์ล้างไตหรือโรงพยาบาลใดที่ขาดแคลนถุงน้ำเกลือก็สามารถติดต่อมาที่ อภ.ได้ นอกจากนี้ ทั้ง 3 บริษัทจะเพิ่มกำลังผลิตให้มากขึ้น เพื่อให้เพียงพอต่อความต้องการ ซึ่งคาดว่าสถานการณ์ขาดแคลนถุงน้ำเกลือจะดีขึ้นภายใน 2-3 สัปดาห์
       
        นพ.ประทีป ธนกิจเจริญ รองเลขาธิการสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ(สปสช.) กล่าวว่า ขณะนี้ผู้ป่วยโรคไตประสบปัญหาขาดแคลนน้ำยาหรือน้ำเกลือ สำหรับฟอกเลือด โดยทั้งประเทศมีทั้งหมด 30,000 ราย เป็นผู้ป่วยในสิทธิหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า 10,000 ราย ซึ่งจำเป็นต้องใช้น้ำยาฟอกเลือดถึงเดือนละ 1 ล้านถุง แต่ปัจจุบันมีโรงงานที่ป้อนน้ำเกลือรายหลักๆ คือ บริษัท GHP แต่ประสบปัญหาตั้งแต่ช่วงน้ำท่วม เนื่องจากโรงงานผลิตอยู่ภายในนวนคร จนขณะนี้ยังฟื้นตัวไม่เต็ม 100 เปอร์เซ็นต์ ขณะที่โรงงานที่เหลืออีก 3 แห่ง คือ บริษัท A.N.B. Laboratories หรือบริษัท อำนวยเภสัชฯ บริษัทไทย โอนิซูกะ ( Thai Otsuka) และ บริษัท ไทยนครพัฒนา (Thai Nakorn Patana) ก็ประสบปัญหากำลังผลิต ไม่สามารถผลิตได้ทัน เนื่องจากอยู่ระหว่างขยายกำลังผลิต มีการปรับปรุงเครื่อง ประกอบกับเครื่องที่ใช้มีปัญหาอยู่บ้าง ทำให้ปัจจัยดังกล่าวส่งผลให้เกิดขาดแคลนน้ำเกลือขึ้น
       
       นพ.วิทิต อรรถเวชกุล ผู้อำนวยการ อภ. กล่าวว่า โรงงานที่ผลิตน้ำเกลือล้างไตในไทยขณะนี้มี 4 บริษัท กำลังการผลิตได้ปีละประมาณ 120 ล้านถุง โดยมี 1 บริษัทที่ถูกน้ำท่วมในปี 2554 ซึ่งขณะนี้เริ่มเปิดเดินเครื่องได้แล้ว แต่กำลังการผลิตยังไม่ครบ 100 เปอร์เซนต์ จึงทำให้ขาดสภาพคล่องได้ เบื้องต้น อภ. ได้สั่งนำเข้าจาก 5 ประเทศอาเซียน ได้แก่ อินเดีย สิงคโปร์ มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และเวียดนาม รวมกว่า 1 ล้านถุง ขนส่งทางเรือใช้เวลาประมาณ 1 สัปดาห์-1 เดือน ซึ่งขณะนี้เรือกำลังทยอยเข้ามาและจะเข้ามาเรื่อยๆ เช่น วันที่ 13 กันยายน 2555 จะมา 22,800 ถุง วันที่ 17 -18 กันยายน 2555 จำนวน 600,000 ถุง เป็นต้น โดย จะเร่งกระจายให้หน่วยฟอกไตเทียมที่ขาดแคลน และจะให้ครบภายใน 3 วัน

 ASTVผู้จัดการออนไลน์    7 กันยายน 2555

ผู้เขียนได้เขียนเรื่องมหันตภัยหรือภัยอันร้ายแรงของระบบ 30 บาทที่มีต่อประชาชนและบุคลากรทางการแพทย์ไปแล้ว
วันนี้จะเขียนต่อถึงมหันตภัยของระบบ 30 บาทที่มีต่อระบบบริการสาธารณะด้านสาธารณสุขและภัยต่องบประมาณแผ่นดิน
ซึ่งน่าจะต้องมองก่อนว่า ระบบ 30 บาทรักษาทุกโรคนั้นเกิดความเปลี่ยนแปลอะไรต่อระบบสาธารณสุขไทยบ้าง ดังต่อไปนี้

1.   กระทรวงสาธารณสุขไม่มีอำนาจในการบริหารงบประมาณในการดำเนินงานตามภาระรับผิดชอบของตนเองอีกต่อไป
เนื่องจากงบประมาณส่วนใหญ่ถูกส่งไปให้คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ และสปสช.ทำให้โรงพยาบาลของกระทรวงสาธารณสุขขาดการพัฒนา
2.   โรงพยาบาลกระทรวงสาธารณสุขมีภาระงานในการดูแลรักษาผู้ป่วยมากเกินไป
3.   มาตรฐานการแพทย์ในระบบบริการสาธารณะด้านสาธารณสุขมีปัญหา
4.   สุขภาพและคุณภาพชีวิตของประชาชนไม่ดีขึ้น
5.   งบประมาณแผ่นดินถูกใช้ไปอย่างไม่คุ้มค่า/สมเหตุผล
6.   อวสานของกระทรวงสาธารณสุข
เนื่องจากการขาดเอกภาพในการบริหารจัดการด้านสาธารณสุขของประเทศ
ซึ่งจะขอกล่าวถึงการเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดมหันตภัยต่อระบบบริการสาธารณสุขดังนี้

1.กระทรวงสาธารณสุขไม่มีอำนาจในการบริหารงบประมาณในการดำเนินงานตามภาระรับผิดชอบของตนเองอีกต่อไป

เนื่องจากงบประมาณส่วนใหญ่ถูกส่งไปให้คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ และสปสช.ทำให้โรงพยาบาลของกระทรวงสาธารณสุขขาดการพัฒนา ทั้งนี้ บทบัญญัติในพ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545 ม. 5ได้กำหนดให้บุคคลทุกคนมีสิทธิได้รับบริการสาธารณสุขที่มีมาตรฐานและมีประสิทธิภาพโดยคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติอาจกำหนดให้บุคคลที่เข้ารับการบริการสาธารณสุขต้องร่วมจ่ายค่าบริการในอัตราที่กำหนดให้แก่หน่วยบริการในแต่ละครั้งที่เข้ารับการบริการ
เว้นแต่ผู้ยากไร้หรือบุคคลอื่นที่รัฐมนตรีประกาศกำหนดไม่ต้องจ่ายค่าบริการ ประเภทและขอบเขตของบริการสาธารณสุขที่บุคคลจะมีสิทธิได้รับให้เป็นไปตามที่คณะกรรมการประกาศกำหนดและในมาตรา 38 กำหนดให้มีการจัดตั้ง "กองทุนหลักประกันสุภาพแห่งชาติ"มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นค่าใช้จ่าย สนับสนุน และส่งเสริมการจัดบริการสาธารณสุขของหน่วยบริการ และในมาตรา 41
ให้คณะกรรมการกันเงินจำนวนไม่เกินร้อยละหนึ่งของเงินที่จะจ่ายให้แก่หน่วยบริการไว้เป็นเงินช่วยเหลือเบื้องต้นให้แก่ผู้รับบริการ
โดยหาผู้กระทำผิดมิได้หรือหาผู้กระทำผิดได้แต่ยังไม่ได้รับค่าเสียหายภายในระยะเวลาอันสมควร ทั้งนี้ ตามหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขที่คณะกรรมการกำหนด และมาตรา 46 กำหนดว่าหน่วยบริการและเครือข่ายหน่วยบริการและหน่วยบริการที่รับการส่งต่อผู้รับบริการมีสิทธิได้รับค่าใช้จ่ายเพื่อบริการสาธารณสุขตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่คณะกรรมการกำหนดโดยหลักเกณฑ์ในการกำหนดค่าใช้จ่ายเพื่อบริการสาธารณสุขต้องผ่านการรับฟังความคิดเห็นจากผู้ให้บริการและผู้รับบริการเป็นประจำทุกปีตามม.18(13)

  ฉะนั้นเมื่อมีการมอบงบประมาณแผ่นดินเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในกาบริการสาธารณสุขแก่ประชาชนในระบบ 30 บาทแล้ว รัฐบาลก็ไม่ได้จ่ายงบประมาณให้แก่กระทรวงสาธารณสุขโดยตรงอีกต่อไป กระทรวงสาธารณสุขมีช่องทางเดียวที่จะบอกให้คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติทราบว่ามีเงินเพียงพอต่อการให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนหรือไม่ โดยการเสนอความคิดเห็นในการประชุมประจำปีที่คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติจะต้องจัดตามหน้าที่ในม.18(13)

  แต่ปรากฏว่าคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติไม่เคยจัดประชุมเลยและไม่เคยรับฟังความคิดเห็นว่าหน่วยบริการสาธารณสุขประสบกับปัญหาการขาดงบประมาณที่จะใช้จ่ายในการให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชน แต่ปรากฏว่าสปสช.กล่าวหาว่ารพ.กระทรวงสาธารณสุขมีกำไรด้วยซ้ำไป!

 นอกจากนั้นคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติยังไม่ได้ทำหน้าที่ตามที่บัญญัติไว้ในม.18(3) ในการกำหนดประเภทและขอบเขตในการให้บริการสาธารณสุขที่จำเป็นต่อสุขภาพและการดำรงชีวิตแต่คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติได้ให้สปสช.โฆษณาประชาสัมพันธ์ไปทั่วประเทศว่า 30 บาทรักษาทุกโรคต่อมาก็ประกาศว่ารักษาฟรีอย่างมีคุณภาพใช้บัตรประชาชนใบเดียวไปรักษาได้ทุกโรงพยาบาล หรือในปัจจุบันก็ประกาศว่า 30 บาทเพื่อพัฒนาคุณภาพมาตรฐานการบริการโดยไม่ต้องพักเที่ยง และยกเว้นไม่ต้องจ่ายอีก 20ประเภท และประเภทที่ 21ไม่ต้องการจ่ายก็ได้สิทธิ์นั้นทันที

   การโฆษณาประชาสัมพันธ์เช่นนี้ทำให้ประชาชนเข้าใจผิดว่าจะต้องได้รับการบริการสาธารณสุขอย่างดีที่สุด แต่ในเมื่อโรงพยาบาลไม่มีงบประมาณที่พอเพียงและคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพฯก็ไม่รับฟังความคิดเห็นเรื่องการขาดงบประมาณที่เหมาะสมจากหน่วยบริการและไม่แก้ไขการขาดแคลนนั้นจึงเป็นอุปสรรคสำคัญที่กระทรวงสาธารณสุขไม่สามารถที่จะพัฒนาอาคารสถานที่ อุปกรณ์ เครื่องมือ เทคโนโลยีทางการแพทย์ และไม่มีเงินจ้างบุคลากร เพิ่มให้พอรองรับจำนวนผู้ป่วย จนมีปัญหาผู้ป่วยล้นโรงพยาบาล ผู้ป่วยต้องนอนเตียงเสริมเตียงแทรกตามระเบียง หรือปูเสื่อนอนตามพื้น และต้องเสียเวลารอคอยเป็นครึ่งค่อนวัน
กว่าจะได้รับการตรวจรักษาแต่ละครั้ง

ทั้งนี้ ก่อนที่จะมีระบบ 30 บาทรักษาทุกโรค นั้น กระทรวงสาธารณสุขจะได้รับงบประมาณแผ่นดินในการบริหารจัดการในการให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนโดยที่กระทรวงสาธารณสุขสามารถจัดสรรให้แก่โรงพยาบาลตามความจำเป็นและเหมาะสม
นอกจากนั้น โรงพยาบาลยังได้รับเงิน  "ค่าบริการสาธารณสุข"จากผู้ป่วยที่ไปรับบริการสาธารณสุข เรียกว่า "เงินบำรุง"โรงพยาบาลซึ่งผู้อำนวยการมีอำนาจที่จะใช้เงินบำรุงในขอบเขตที่กำหนด เพื่อที่จะพัฒนาและปรับปรุงอาคารสถานที่ เครื่องมือ อุปกรณ์การแพทย์รวมทั้งจ้างเจ้าหน้าที่และบุคลากรสาธารณสุขมาเพิ่มจากอัตราข้าราชการและลูกจ้างประจำเพื่อให้สามารถให้บริการที่สะดวก ปลอดภัย รวดเร็ว แก่ผู้ป่วยได้

แต่เมื่อเริ่มมีระบบ 30 บาทกระทรวงสาธารณสุขไม่ได้รับงบประมาณแผ่นดินที่จะจัดสรรให้แก่โรงพยาบาลเลยและโรงพยาบาลก็เก็บเงินค่าบริการได้เพียงครั้งละ 30 บาทและต่อมาก็เก็บไม่ได้เลย ทำให้โรงพยาบาลขาดทั้งเงินงบประมาณแผ่นดิน และขาดเงินบำรุงโรงพยาบาล ทำให้โรงพยาบาลไม่มีเงินพัฒนาและปรับปรุงใดๆรวมทั้งไม่มีเงินจ้างบุคลากรที่ขาดแคลนอีกด้วยทำให้ประชาชนไม่ได้รับความสะดวก และไม่มีความปลอดภัยในการไปรับบริการมากขึ้น

2.โรงพยาบาลกระทรวงสาธารณสุขมีภาระงานในการดูแลรักษาผู้ป่วยมากเกินไป

โรงพยาบาลของกระทรวงสาธารณสุขเป็นโรงพยาบาลส่วนใหญ่ที่ต้องรับภาระในการดูแลรักษาหรือให้บริการสาธารณสุขแก่ประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศและประชาชนส่วนใหญ่ของระบบ30 บาท เพราะเป็นภาระหน้าที่โดยตรงของกระทรวงสาธารณสุข ส่วนโรงพยาบาลเอกชนที่มีอยู่นั้น ตอนแรกเมื่อเริ่มโครงการ 30 บาทก็เข้าร่วมให้บริการแก่ผู้ป่วยในระบบ 30 บาทด้วย
แต่ในระยะต่อมารพ.เอกชนส่วนใหญ่ก็ถอนตัวออกจากการร่วมโครงการนี้ ทำให้โรงพยาบาลของกระทรวงสาธารณสุขต้องรับภาระดูแลรับผิดชอบผู้ป่วยมากขึ้นหลายเท่าตัวมีผู้ป่วยไปรับบริการสูงถึง 200 ล้านครั้ง/ปีในปัจจุบัน แต่บุคลากรด้านการแพทย์และสาธารณสุขมีไม่พอเพียง อาคารสถานที่ก็คับแคบ และจำนวนผู้ป่วยก็มากขึ้น ทำให้มีสภาพผู้ป่วยล้นโรงพยาบาลผู้ป่วยต้องเสียเวลาในการไปโรงพยาบาลเกือบทั้งวัน เพื่อจะมีเวลาได้พบหน้าแพทย์เพียง 2- 4 นาทีทำให้ผู้ป่วยเสี่ยงต่อความเสียหายหรือความเข้าใจผิดในสาระสำคัญที่แพทย์อธิบาย ผู้ป่วยขาดความเชื่อมั่นในการรักษา ได้ยาไปกินแล้วสองสามวันไม่หายก็เปลี่ยนโรงพยาบาล ไปรักษาที่อื่น ทำให้จำนวนผู้ป่วยยิ่งมากขึ้นและภาระงานของโรงพยาบาลก็มากขึ้นไม่มีที่สิ้นสุด

3.มาตรฐานการแพทย์ในระบบบริการสาธารณะด้านสาธารณสุขมีปัญหา

จากการที่สปสช.จ่ายเงิน "ค่าบริการสาธารณสุข"ให้แก่หน่วยบริการ หรือโรงพยาบาลต่างๆไม่เพียงพอ แต่สปสช.กลับเอาเงินที่ควรจะส่งให้รพ.ไปทำโครงการในการรักษาโรคบางอย่างเองโดยไม่ใช่หน้าที่ของสปสช.เช่นโครงการผ่าตัดต้อกระจก และโครงการอื่นๆอีกมากทำให้สปสช.จ่ายเงินค่ารักษาโรคทั่วไปน้อยลง และสปสช.จำกัดรายการยาและรายการรักษา
ทำให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่รักษาโรคที่ยุ่งยากซับซ้อนไม่สามารถเลือกใช้ยาที่เหมาะสมที่สุดให้แก่ผู้ป่วยได้ ทำให้ผู้ป่วยไม่ได้รับการรักษาตามมาตรฐานที่เหมาะสมและทันสมัยและในปัจจุบันนี้การจำกัดรายการยาแบบนี้กำลังจะถูกกรมบัญชีกลางนำไปใช้ในระบบสวัสดิการข้าราชการเพิ่มอีกด้วย การจำกัดรายการยาโดยอาศัยเพียงข้อจำกัดของงบประมาณจะทำให้ไม่มีการพัฒนาวิชาการทางการแพทย์ในระบบโรงพยาบาลกระทรวงสาธารณสุขอีกต่อไปทำให้ประชาชนที่พอมีเงิน ต้องหันไปรับบริการจากโรงพยาบาลเอกชนมากขึ้น จนมีรายงานในตลาดหลักทรัพย์ว่ากลุ่มโรงพยาบาลเอกชนมีรายได้เพิ่มขึ้นมากกว่า 60% แต่โรงพยาบาลกระทรวงสาธารณสุขตกต่ำ ถูกฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายมากขึ้นทำให้ประชาชนขาดความเชื่อถือ และมีผลไปจนถึงการผลักดันให้มีการออกกฎหมายคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข แทนที่จะป้องกันการเสียหาย โดยการพัฒนาคุณภาพมาตรฐานการบริการเพื่อทำให้ประชาชนปลอดภัยและป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายขึ้น การเกิดความเสียหายก็เป็นภัยต่ประชาชนส่วนการออกพ.ร.บ.คุ้มครองความเสียหายฯก็ทำให้เกิดการต่อต้านจากบุคลากร เพราะเกรงว่าจะทำให้เสี่ยงภัยจากการถูกฟ้องร้องมากขึ้นไปอีก

4.สุขภาพและคุณภาพชีวิตของประชาชนไม่ดีขึ้น
ถึงแม้ว่าประชาชนจะ "เข้าถึง"บริการมากขึ้น แต่ความจำกัดเรื่องงบประมาณต่างๆดังกล่าว ประกอบกับประชาชนไม่ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบอะไรเลยไม่มีการกำหนดกฎกติกา ว่าจะไปรับบริการสาธารณสุขได้ปีละกี่ครั้งจะไปพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญได้ปีละกี่ครั้ง
จะต้องไปพบแพทย์ทั่วไปก่อนจึงจะไปพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญได้ จะต้องมีหน้าที่สร้างเสริมสุขภาพและป้องกันโรคอย่างไรถ้าเจ็บป่วยเพราะพฤติกรรมไม่ดี เช่นดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ทำให้ป่วยบ่อยต้องไปรพ.มากกว่าปีละกี่ครั้งจะต้องจ่ายเงินค่ายาในการรักษาด้วย
ถ้าไม่ป่วยเลยในปีนั้นๆก็อาจจะได้รางวัลหรือประกาศเกียรติคุณกันบ้างและควรให้ผู้ป่วยที่ไม่ยากจนต้องจ่ายค่ายยาตามอัตราส่วนเช่น10-20%ของมูลค่ายา ไม่ใช่ไม่จ่ายเลยหรือจ่ายแค่ครั้งละ 30 บาทซึ่งเป็นราคาที่ถูกมาก การที่ให้ประชาชนร่วมจ่ายค่ายาก็เพื่อให้ตระหนักใน"มูลค่า"ที่ต้องจ่ายไปในการที่จะได้ยาเพราะคนไทยมักจะมองว่าของที่รัฐบาลให้นั้นมันฟรีไม่ได้คิดให้ลึกซึ้งว่ามันก็มาจากเงินภาษีของทุกคนจึงใช้ของฟรีอย่างทิ้งๆขว้างๆโดยรัฐมนตรีก็ส่งเสริมการใช้ยาแบบทิ้งๆขว้างๆโดยการเอายามาแลกไข่ไปกินได้อีก (โดยยาที่แลกมาก็ต้องทิ้งไปเพราะไม่แน่ใจในชนิดและคุณภาพของยา)แต่สำหรับประชาชนที่ยากไร้และสมควรได้รับการช่วยเหลือเกื้อกูล(เช่นพิการ)ก็ควรจะได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายเงิน

5.งบประมาณแผ่นดินถูกใช้ไปอย่างไม่เหมาะสม และเป็นภาระหนักแก่งบประมาณแผ่นดิน

การจัดตั้งกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติทำให้มีการตั้งสำนักงาน มีกรรมการ อนุกรรมการและบุคลากรประจำสำนักงานสปสช.มากมาย และไปประจำทุกพื้นที่ของประเทศ มีการจัดสรรงบประมาณบริหารสำนักงาน
เงินเดือน เบี้ยเลี้ยงแก่บุคลากร กรรมการและอนุกรรมการมากมายทั้งๆที่มีหน้าที่เพียงแค่ บริหารกองทุน แต่ทำให้ต้องจ่ายเงินจ้างบุคลากรเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากมายมหาศาลและกรรมการส่วนหนึ่งก็เป็นข้าราชการประจำที่ได้รับเงินเดือนประจำอยู่แล้ว
ก็มารับเงินเบี้ยประชุมอีกทำให้งบประมาณแผ่นดินถูกจ่ายซ้ำซ้อนและสิ้นเปลือง โดยคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการแพทย์และสาธารณสุข แต่เป็นกรรมการจากกลุ่มเอกชน ที่มีความใกล้ชิดกับสปสช.
และเรียกร้องสิทธิประโยชน์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่วนรัฐบาลก็พยายามจำกัดงบประมาณ แต่ไม่กล้าที่จะบอกประชาชนว่าคุณภาพที่ดีๆนั้นหาไม่ได้จากราคาถูกๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแพทย์ปัจจุบันก้าวหน้าไปทุกเวลา แต่คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติจะบังคับให้ใช้แต่ยาเดิมๆซึ่งไม่สามารถรักษาโรคร้ายแรงบางอย่างได้

  นอกจากนั้น คณะกรรมการหลักประกันสุขภาพฯยังไม่ให้ความสำคัญกับการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคอย่างแท้จริง
หน่วยงานที่ทำหน้าที่ในการดูแลรักษาสุขภาพก็แยกออกไปเป็นองค์กรอิสระนอกเหนือการควบคุมของนักการเมืองและราชการ
แต่ใช้เงินงบประมาณแผ่นดิน ในการทำงานโดยมีอำนาจการบริหารจากคณะกรรมการในรูปแบบเดียวกับสปสช. และบุคคลในกลุ่มเดียวกันซึ่งน่าจะเป็นการมีผลประโยชน์เกี่ยวข้อง   ในการเป็นคณะกรรมการในองค์กรต่างๆเหล่านี้ เช่น สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข (สวรส.)ซึ่งมีองค์กรลูกอีกมากมายหลายองค์กร เช่น สรพ.(สถาบันพัฒนาและรับรองคุณภาพสถานพยาบาล)
สพตร.(คณะกรรมการพัฒนาการตรวจสอบระบบการรักษาพยาบาล) ซึ่งสพตร.นี้ก็ไปตรวจสอบการสั่งยาของแพทย์ในโรงพยาบาลต่างๆและระบุว่าแพทย์"ยิงยา"กล่าวคือสั่งยาโดยไม่ถูกต้องเพราะมีประโยชน์จากบริษัทยา พร้อมทั้งส่งเรื่องให้กรมสอบสวนคดีพิเศษ (DSI) ตรวจสอบ  ซึ่งก็พบว่าส่วนใหญ่แล้วก็ไม่มีการทุจริตแต่อย่างใดกลายเป็นว่าสพตร.ที่มีแพทย์เพียงคนเดียว ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญทุกโรคกลับไปเป็นผู้ตรวจสอบการทำงานของผู้เชี่ยวชาญแบบนี้ สมควรหรือไม่?) ซึ่งสำนักงานต่างๆเหล่านี้ ต่างก็ตั้งขึ้นตามพ.ร.บ.เฉพาะได้รับงบประมาณแผ่นดินในการบริหารงาน แต่การดำเนินการต่างๆไม่ได้รับการตรวจสอบจากรัฐบาลว่าได้ใช้งบประมาณอย่างคุ้มค่าหรือไม่

6.อวสานกระทรวงสาธารณสุข

เนื่องจากการบริการสาธารณสุขของกระทรวงสาธารณสุขนั้นขาดเอกภาพ กล่าวคือมีแต่ภาระงาน  ไม่มีงบประมาณ ไม่สามารถทำตามนโยบายใดๆได้ต้องทำตามคำสั่งและมติคณะกรรมการหลักประกันสุขภาพแห่งชาติทุกอย่างตลอดไปจนการสั่งยาของแพทย์
จึงเท่ากับว่าไม่มีอำนาจใดๆในการทำงาน ต้องตกเป็น "เมืองขึ้น"ของสปสช. ที่เป็นผู้ผลักดันให้เกิดองค์กรตระกูลส.ต่างดังกล่าวแล้ว ได้แก่สวรส.(และองค์กรลูกอีก 6 องค์กร) สสส. สช. และสปสช. ได้มองว่าการบริหารจัดการด้านสาธารณสุขของประเทศไทย โดยกระทรวงสาธารณสุขนั้นไม่จำเป็นอีกต่อไป เนื่องจากเขาได้บอกว่า ในอนาคตนั้น "ระบบสุขภาพ"นั้นจะไม่ต้องอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของรัฐบาล(รัฐมนตรี)และระบบราชการส่วนกลาง(ปลัดกระทรวง)เลย เพราะเขาบอกว่า สช.จะเป็นฝ่ายกำหนดนโยบายผ่านการจัดสมัชชาสุขภาพแห่งชาติและรัฐบาลต้องทำตามเพราะบัญญัติไว้แล้วในพ.ร.บ.สุขภาพแห่งชาติพ.ศ. 2550

 สสส.จะเป็นผู้จัดการให้ความรู้ในการสร้างเสริมสุขภาพ สปสช.จะเป็นฝ่ายควบคุมการบริหารงบประมาณ และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นทั้งหมดจะเป็นผู้จัดบริการสาธารณสุข ข้อสุดท้ายนี้ ก็คือมหันตภัยอันยิ่งใหญ่ต่อระบบบริการสาธารณสุข
และกระทรวงสาธารณสุขจะถึงกาลอวสาน  (ไม่ต้องมีอยู่อีกต่อไป)

   พร้อมกับการอวสานของการบริหารราชการแผ่นดินโดยผู้แทนราษฎร(สส) และอวสานของมาตรฐานการบริการทางการแพทย์และสาธารณสุขเพราะกลุ่มองค์กรอิสระเหล่านี้ อ้างผลประโยชน์ประชาชนบังหน้า แต่แท้ที่จริงแล้ว จำกัดงบประมาณในการรักษาทำให้จำกัดมาตรฐานการบริการแต่ใช้งบประมาณตอบแทนพวกพ้องจนร่ำรวยไปตามๆกัน

พญ.เชิดชู อริยศรีวัฒนา
ประธานสหพันธ์ผู้ปฏิบัติงานด้านการแพทย์และสาธารณสุขแห่งประเทศไทย (สผพท.)
4 กันยายน 2555