ยิ่งแก้ยิ่งยุ่ง หมอลาออก ก็
1 จะผลิตเพิ่ม
2 เพิ่มค่าใช้ทุน
แต่สถานการณ์แวดล้อม ไม่แก้
1 เมตตาธรรมค้ำจุนโลก มันไม่ใช่งานหนักหรอก มันเรื่องของน้ำใจ ช่วยเหลือกัน เมตตากรุณา คับข้องใจ และมีโอกาสเข้ามาหรืออาจไม่มีโอกาส แต่ไม่ไหวแล้ว
2 โรงเรียนแพทย์ ต้นทางแห่งแรงกดดัน รังแก เหยียดหยาม
แพทย์เฉพาะทางที่ถูกผลิตออกมาแบบกดดัน ดูถูก ก็จะออกไปอยู่โรงพยาบาล แล้วไปรังแกน้องต่อ3 กระทรวงสาธารณสุข ไม่เคย มอง โรงพยาบาลลูกน้องด้วยความเมตตากรุณา ..สนใจแต่กฎ ระเบียบ กดดัน งานคุณภาพ(ที่ขาดคุณธรรม)
4 ขยายขนาดโรงพยาบาลไปเรื่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
โรงพยาบาลยิ่งใหญ่ ประชาชนยิ่งเข้าถึงยาก จะรักษาแต่โรคยากๆ 5-10% แต่โรคส่วนใหญ่ 90 % คิดว่าไม่เหมาะกับความสามารถ ส่งไปโรงพยาบาลชุมชน(รพช.) และบอกว่าโรคแบบนี้ อย่ารีเฟอร์(ส่ง)มาอีก เพราะฉันชอบรักษาโรคยากกว่านี้
น้องๆที่อยู่ โรงพยาบาลเล็กๆ รีเฟอร์(ส่งต่อ)ไม่ได้ ก็ลาออก
ตอน พี่ๆ เป็นโรงพยาบาลทั่วไป(รพท.) มีหมอไม่มาก ก็รับรีเฟอร์หมด
พอพี่เติบโตขึ้น เป็นโรงพยาบาลศูนย์(รพศ.) คราวนี้ไม่รับรีเฟอร์(ส่งต่อ)แล้ว
จบท้ายน้องๆ โรงพยาบาลชุมชน(รพช.) ก็ลาออก
ส่วนน้องอินเทอร์ แพทย์พี่เลี้ยง ในโรงพยาบาลใหญ่ๆก็รับงาน 90% ของงานที่ไม่ยากพอสำหรับพี่ๆที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ
น้องๆก็รับไปทั้ง OPD ,ER และ case ในward มีปัญหาอะไรค่อยตามพี่นะ พี่ stand by อยู่ แต่ไม่ลงมาช่วยนะ
น้องๆ แพทย์พี่เลี้ยงส่วนหนึ่งก็ลาออก
ส่วน intern ก็ทนเอา เพราะต้องอยู่ให้ครบ
เก็บความกดดันเอาไว้ เล่นงานน้องๆ รุ่นหลังต่อไป เมื่อธรรมะกลับมา อะไรๆ ก็แก้ได้ เริ่มด้วย
โรงเรัยนแพทย์ มีเมตตาธรรม
กระทรวงสาธารณสุข เปลี่ยนมุมมองให้ดูคุณภาพชีวิตของ intern แพทย์พี่เลี้ยง แพทย์ใช้ทุน
และอย่ากดดัน พี่ๆ specialist ให้ลงมาช่วยน้อง จนพี่ๆแย่
ปัญหายาก แต่ต้อง ฟังทุกฝ่าย และคลำทางไป
และที่สำคัญ คือ skill น้องๆ ต้องมีโอกาส ได้ฝึก จะได้มั่นใจ
และเปิดโอกาสให้น้องที่จบไปแล้วได้เข้ามาฝึกสิ่งที่สนใจได้อย่างเปิดกว้าง ( แบบระยะสั้น)
ทำไหวไหมหนอ
เอาใจเขา ใส่ใจเรา แล้วจะเข้าใจ จาก แพทย์ เพื่อนคุณ
