ผมมีนัดครั้งแรกกับหมอฟันคนใหม่.. ระหว่างที่นั่งรอ ผมมองข้างฝา มีใบประกาศนียบัตรติดอยู่ พอเห็นชื่อก็จำได้.. ยังจำได้ถึงภาพหนุ่มหล่อ สูงสง่า ล่ำสัน เป็นเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมปลายห้องเดียวกัน (เป็นแชมป์จักรยานของโรงเรียนด้วยนะ) แต่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่จบมัธยมปลาย เมื่อเกือบ ๔๐ ปีมาแล้ว
พอถึงคิวเข้าห้องทำฟัน.. เห็นหน้าหมอฟันเข้าจริงๆก็ต้องเปลี่ยนใจ.. นึกในใจว่า "คงชื่อซ้ำกันมั้ง
เพื่อนกูไม่น่าจะแก่กว่ากูขนาดนี้นี่หว่า" เพราะหมอฟันที่เห็นนั้นเป็นชายแก่ หัวที่ค่อนข้างล้านนั้น
มีผมหงอกหรอมแหรม หน้าก็เหี่ยว
พอตรวจฟันเสร็จ ผมถามหมอฟันว่าเรียนชั้น...ที่โรงเรียน...หรือเปล่า
"ใช่ครับ" หมอฟันตอบ
"จบ...ปีไหนน่ะ" ผมถามต่อ
"ปี พ.ศ. ....." หมอฟันตอบ และถามว่า "ถามทำไมหรือครับ"
"อ้าว.. ถ้าอย่างนั้นก็เรียนห้องฉันน่ะซิ" ผมตอบ
หมอฟันจ้องหน้าผม เพ่งพินิจพิจารณา แบบพยายามทบทวนความทรงจำ
แล้วในที่สุดก็ถามออกมาว่า
"ขอประทานโทษเถอะครับ.. ผมนึกไม่ออกจริงๆ.. อาจารย์สอนวิชาอะไรครับ ?"
