ตั้งใจจะมาขึ้นเวรดึกก่อนเวลาเพื่อมาเคลียงานเอกสารคนไข้ที่ทำค้างไว้ เพราะเราไม่มีบุคลากรอื่นทำงานนี้ พยาบาลวิชาชีพต้องทำเองทั้งหมด ซึ่งเราไม่เคยที่เรียกค่าตอบแทนเพิ่มเลย เราเห็นคนไข้อยู่เต็มตึก คิดอยู่ในใจ วันนี้เวรดึกงานหนักแน่ ขณะนั้นเราเห็นเพื่อนพยาบาลที่ขึ้นเวรบ่ายกันเพียง 2 คน พยาบาลคนหนึ่งกำลังช่วยชีวิตคนไข้ ที่มีอาการชักเกร็งตาค้าง โดยการปั้มหัวใจ อีกคนกำลังโทรศัพท์รายงานแพทย์ เรายังไม่ได้ตั้งตัว ตั้งใจจะมาขึ้นเวรดึกก่อนเวลาเพื่อมาเคลียร์งานเอกสารคนไข้ แต่ชีวิตคนไข้ต้องมาก่อน เรารีบเข้าไปช่วยเพื่อนพยาบาลที่กำลังปั้มหัวใจ โดยช่วยให้ออกซิเจนคนไข้ ช่วยให้น้ำเกลือกับคนไข้ เตรียมอุปกรณ์ช่วยชีวิต เตรียมยาช่วยชีวิตไว้ รอแพทย์มาดูอาการ แพทย์พิจารณาใส่ Tube เพื่อส่งต่อไปยัง โรงพยาบาลประจำจังหวัด ผู้ป่วยรู้ตัวแต่ไม่รู้เรื่อง นอนไม่นิ่ง จะดิ้นและดึงสายต่างๆ ตลอดเวลา ต้องให้ญาติผู้ชาย สองคนช่วยจับตัวไว้ นอกจากนี้เราต้องไปเตรียมเอกสาร ประสานรถส่งต่อมารับตัวผู้ป่วยเพื่อไปส่งที่โรงพยาบาลจังหวัด ส่วนพยาบาลเวรบ่ายต้อง Load งานเพราะต้องช่วยคนไข้หนักก่อนกว่าจะเคลียงานคนไข้คนอื่นเสร็จ ก็ลงเวร ตี 2 แต่ก็ไม่เคยที่จะไปเรียกร้องค่าตอบแทนเพิ่ม คิดว่าทำบุญไป ขึ้นเวรดึก 2 คน 1 คนต้องอยู่ทำงานคนเดียวรอ ส่วนพยาบาลอีกคนคือเราต้องไปส่งผู้ป่วยก่อน
ในขณะที่รถขับไปได้ครึ่งทาง เป็นช่วงประมาณ ตี หนึ่งครึ่ง ได้เจอรถสิบล้อซึ่งขับอยู่ด้านหน้าด้วยความเร็ว โดยรถสิบล้อขับอยู่ด้านใน ส่วนรถส่งต่อขับอยู่ด้านนอก ในขณะที่ขับรถอยู่นั้น อยู่ๆรถสิบล้อก็ขับมาปาดหน้ารถส่งต่อ ทำให้รถส่งต่อต้องเบรกอย่าแรง เราซึ่งเป็นพยาบาลที่อยู่ในรถ กำลังช่วยชีวิตคนไข้โดยการบีบ ambu bag เพื่อให้ออกซิเจน 100 % แก่คนไข้ ไม่มีอะไรยึด สองมือจับแต่ ambu bag เรากระเด็นไปอย่างแรงพร้อมกับ Ambu bag โดยกระเด็นไปติดกับที่นั่งด้านหน้าของรถ เรารู้สึกเจ็บที่ศีรษะ คลำดูเห็นรอยนูน และปวดบริเวณขามาก หลังมือมีแผลถลอก เจ็บบ้าง เห็นคนขับรถไม่เป็นอะไร เพราะคาดเข็มขัดนิรภัย หลังจากรถนิ่ง แม้จะเจ็บหัว มือและขา แต่เราห่วงคนไข้มาก เรารีบไปดูคนไข้ รีบกลับมาบีบ ambu bag ต่อจนถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด ผู้ป่วยปลอดภัย เราก็ดีใจ ระหว่างทางที่เรานั่งรถกลับโรงพยาบาล เรารู้สึกปวดขาและเห็นรอยฟกช้ำ แต่เราต้องกลับมาขึ้นเวรดึกต่อ เพราะถ้าขืนลา จะไปหาใครมาทำงานแทน เพื่อนเราต้องทำงานคนเดียว เราต้องทำงานในสภาพที่เจ็บปวด เมื่อมาย้อนคิดอีก ถ้าเราเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต
เราแค่พยาบาลลูกจ้างชั่วคราว ยังไม่ได้บรรจุเป็นข้าราชการ แต่ทำงานมา 5 ปีแล้ว เราได้แจ้งเหตุการณ์ครั้งนี้ให้หัวหน้าทราบ หัวหน้าบอกว่าตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ให้ช่วยเหลือตนเองโดยไปทำประกันชีวิตตัวเองไว้ก่อน รถทางราชการจะไม่มีประกัน นโยบายเรื่องจ่ายค่าตอบแทนกรณีเสียชีวิตในระหว่างการปฏิบัติงานจะน้อยมาก ขั้นตอนเยอะ เราเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ เป็นที่พึ่ง ถ้าเราเป็นอะไรไป พ่อแม่เราใครจะดูแล ใครจะช่วยเรา เราจะไปบอกใครให้ช่วยเรา ได้แต่เขียน เล่า จนกว่าจะมีใครมาช่วยคุ้มครองชีวิตและพิทักษ์สิทธิ์ที่พึงได้รับให้กับพยาบาลที่ต้องทำงานอยู่กับความเสี่ยงตายด้วยเถอะ
14 พฤษภาคม 2556 เวลา 23.10 น.
สหภาพพยาบาลแห่งประเทศไทย
