ทันตแพทยสภาลงนามร่วมกับ สรพ.ใช้ผลรับรองคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรม (TDCA) ของทันตแพทยสภาเป็นส่วนหนึ่งในการเยี่ยมสำรวจเพื่อรับรองคุณภาพตามมาตรฐาน HA พร้อมพัฒนาแนวทางปฏิบัติเพื่อความปลอดภัยทางทันตกรรม เพื่อบริการทันตกรรมมีคุณภาพ ได้มาตรฐาน มีความปลอดภัยต่อประชาชนและบุคลากรสาธารณสุข
                  เมื่อวันที่ 6 มีนาคม 2562 ที่อาคารสุขภาพแห่งชาติ กระทรวงสาธารณสุข มีพิธีลงนามบันทึกข้อตกลงว่าด้วยความร่วมมือด้านการพัฒนาคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรม ระหว่างทันตแพทยสภากับสถาบันรับรองคุณภาพสถานพยาบาล (องค์การมหาชน) ทพ.ไพศาล กังวลกิจ นายกทันตแพทยสภา กล่าวว่า ในฐานะสภาวิชาชีพด้านทันตกรรม ซึ่งมีหน้าที่สำคัญคือการควบคุมกำกับคุณภาพมาตรฐานการให้บริการทันตกรรมเพื่อให้ประชาชนมีความปลอดภัย ทันตแพทยสภาจึงได้ดำเนินการให้มีกระบวนการรับรองคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรม (Thai Dental Clinic Accreditation) หรือ TDCA ขึ้น เพื่อพัฒนาคุณภาพคลินิกของสถานพยาบาลทางทันตกรรมทั้งภาครัฐและเอกชน ซึ่งจะทำให้ประชาชนเกิดความมั่นใจ เชื่อมั่นในมาตรฐานและความปลอดภัย และวิชาชีพทันตแพทย์มีมาตรฐานเป็นที่ยอมรับประชาชน ซึ่งเริ่มกระบวนการตั้งแต่ปี 2556 เป็นการริเริ่มตั้งแต่ทันตแพทยสภาวาระที่ 7 และดำเนินการต่อเนื่องในวาระที่ 8 ที่ผ่านมา มีคลินิกผ่านการประเมินตามมาตรฐานหรือได้รับรอง TDCA แล้ว 64 แห่ง เป็นคลินิกทันตกรรมภาครัฐ 54 แห่ง และเอกชน 10 แห่ง นายกทันตแพทยสภา กล่าวต่อว่า การลงนามในครั้งนี้เพื่อสนับสนุนการดำเนินงานคลินิกทันตกรรมให้มีกระบวนการพัฒนาคุณภาพและความปลอดภัยทั้งต่อผู้ป่วยและบุคลากร โดยใช้แนวทางปฏิบัติเพื่อความปลอดภัยทางทันตกรรม (Dental Safety Goals & Guidelines) ทีมีการพัฒนาสอดคล้องกับเป้าหมายความปลอดภัยของผู้ป่วยและบุคลากรระดับประเทศ (National Patient and Personnel Safety Goals) โดยมุ่งหวังการพัฒนาคลินิกทันตกรรมที่ตั้งอยู่ในโรงพยาบาลในกลุ่มเป้าหมายของการรับรองกระบวนการคุณภาพตามมาตรฐาน HA และจะขยายผลไปยังคลินิกทันตกรรมเอกชนในโอกาสต่อไป

                “การลงนามในครั้งนี้ ทันตแพทยสภาจะเป็นเจ้าภาพในการสนับสนุนและพัฒนาแนวทางปฏิบัติเพื่อความปลอดภัยทางทันตกรรม รวมทั้งจัดการเยี่ยมสำรวจเพื่อรับรองกระบวนการคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรมหรือ TDCA ร่วมกับกรมการแพทย์” ทพ.ไพศาล กล่าว ด้าน นพ.กิตตินันท์ อนรรฆมณี ผู้อำนวยการสถาบันรับรองคุณภาพสถานพยาบาล (องค์การมหาชน) หรือ สรพ. กล่าวว่า ในฐานะหน่วยงานรับรองคุณภาพสถานพยาบาล สรพ.มีความยินดีเป็นอย่างยิ่งกับความร่วมมือในครั้งนี้ ซึ่งมุ่งเน้นในเรื่องของคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรม โดย สรพ.จะสนับสนุนให้โรงพยาบาลที่สมัครใจได้ใช้ผลการรับรองกระบวนการคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรมหรือ TDCA ของทันตแพทยสภาเป็นส่วนหนึ่งในการเยี่ยมสำรวจ เพื่อรับรองกระบวนการคุณภาพของสถานพยาบาลและบริการสุขภาพตามมาตรฐาน HA รวมทั้งร่วมมือกับทันตแพทยสภาในการสนับสนุนและพัฒนาผู้เยี่ยมสำรวจ เพื่อการรับรองกระบวนการคุณภาพและความปลอดภัยให้กับคลินิกทันตกรรมต่อไป นพ.สมศักดิ์ อรรฆศิลป์ อธิบดีกรมการแพทย์ กล่าวว่า บริการทันตกรรมเป็นบริการทางการแพทย์ในการดูแลสุขภาพช่องปากและฟันเพื่อสุขอนามัยและสุขภาพที่ดีของประชาชน การรับบริการนอกจากต้องได้รับการดูแลและรักษาโดยผู้ประกอบวิชาชีพทันตกรรมแล้ว หน่วยบริการหรือคลินิกทันตกรรมต้องมีคุณภาพและมาตรฐาน ดังนั้น กรมการแพทย์ในฐานะหน่วยงานซึ่งมีพันธกิจสำคัญในการพัฒนาด้านการแพทย์ของประเทศสู่มาตรฐาน รวมถึงบริการทันตกรรม จึงได้ร่วมกับทันตแพทยสภาในการประเมินโครงการคลินิกทันตกรรมคุณภาพ เพื่อผลักดันคลินิกทันตกรรมของไทยสู่การรับรองกระบวนการพัฒนาคุณภาพ TDCA ที่เป็นมาตรฐานสากล นอกจากประชาชนจะได้รับบริการที่ดี มีคุณภาพและมาตรฐานแล้ว ยังมีความปลอดภัย

                 ขณะเดียวกัน กรมการแพทย์ได้มอบหมายให้สถาบันทันตกรรมซึ่งอยู่ในสังกัดกรมการแพทย์เป็นหลักในการดำเนินการเรื่องคลินิกทันตกรรมคุณภาพ หรือ TDCA เพื่อยกระดับมาตรฐานและความปลอดภัยของประชาชน ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ในการลงนามครั้งนี้ ได้มีพิธีมอบใบประกาศสถานพยาบาลที่ผ่านกระบวนการรับรองคุณภาพและความปลอดภัยทางทันตกรรม หรือ TDCA ให้แก่สถานพยาบาลทันตกรรมทั้งรัฐและเอกชน 13 แห่ง โดยมี นพ.สมศักดิ์ อรรฆศิลป์ อธิบดีกรมการแพทย์เป็นประธานในพิธีมอบ


วันที่เผยแพร่:Wed, 2019-03-06 12:36     เผยแพร่โดย : hfocus

               สำหรับหลายคนที่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้น “ออกกำลังกาย” อย่างไร อันเนื่องมาจากปัจจัยหลายๆ อย่าง รวมถึงการมีระยะแรกของการออกกำลังกายที่ยังไม่มีความมั่นใจมากนัก เราขอแนะนำด้วยการ “เดิน” ก่อนดีกว่า เพราะการเดินออกกำลังกายนั้นก็สามารถทำให้ร่างกายมีสุขภาพที่แข็งแรงเช่นเดียวกับการออกกำลังกายในลักษณะอื่นด้วยเช่นเดียวกัน

เดินออกกำลังกายอย่างไรให้มีประโยชน์

-เดินให้ได้อย่างน้อยวันละ 10,000 ก้าวในแต่ละครั้งในการเดิน
-ระยะทางเฉลี่ยแบบไม่นับก้าว อยู่ในเฉลี่ย 6-8 กิโลเมตร
-ก่อนเดินต้องมีการอบอุ่นร่างกาย ด้วยการรยืดเส้นยืดสาย ผ่อนคลายกล้ามเนื้อ เพื่อป้องกันอาการบาดเจ็บ
-ควรสวมเสื้อผ้าที่ระบายอากาศได้ง่าย เดินสะดวก รวมถึงมีรองเท้าที่พอดี ไม่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เท้า ถ้าเป็นรองเท้าผ้าใบจะดีมาก
-ขณะเดิน พยายามรักษาความเร็วให้คงที่ ไม่เดินทอดน่อง เดินๆ หยุดๆ หรือเดินเร็วเกินไป ให้สังเกตตรงความเหนื่อยของตัวเอง ให้อยู่ในอาการหอบเบาๆ มีเหงื่อซึม แต่ยังหายใจทัน และพูดได้
-เลือกทางเดินที่ระดับของพื้นค่อนข้างเรียบเสมอกัน เพื่อลดความเสี่ยงในการสะดุดล้ม
-ถ้ามีเหตุผิดปกติระหว่างเดิน เช่น หน้ามืด ตาลาย หัวใจเต้นแรงเกินไป ควรหยุดแล้วรีบนั่งพักทันที แต่ถ้าไม่คดีขึ้นควรรีบไปพบแพทย์เพื่อตรวจร่างกาย

ประโยชน์ที่ได้รับ

-เพิ่มความกระฉับกระเฉงให้แก่กระดูกและข้อ
-ช่วยให้การทำงานของหัวใจและปอดดีขึ้น
-ช่วยเพิ่มความแข็งแรงให้กับกล้ามเนื้อ โดยเสี่ยงต่ออาการบาดเจ็บได้น้อยที่สุด
-ช่วยปรับระดับน้ำตาลในเลือด และความดันโลหิตให้อยู่ในเกณฑ์ที่ดีชึ้น
-ช่วยเผาผลาญพลังงาน และไขมันส่วนเกินได้ดี

ข้อควรระวังในการเดินออกกำลังกาย

            ในการเดินออกกำลังกายนั้น ควรเลือกสถานที่เดินออกกำลังกายที่ปลอดภัย ไม่อยู่ใกล้ถนนที่มีรถราขวักไขว่ มีจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์วิ่งบ่อยๆ รวมถึงปรับระดับความเร็วในการวิ่งให้พอดีกับร่างกายของตัวเอง ไม่เหนื่อยหอบมากจนเกินไป และที่สำคัญควรเดินออกกำลังกายเมื่อร่างกายอยู่ในสภาพที่แข็งแรงสมบูรณ์ดีเท่านั้น



เผยแพร่: 20 ม.ค. 2562 21:16   โดย: ผู้จัดการออนไลน์

               หากพูดถึง “บ้าน” ในความรู้สึกของทุกคนคือ สถานที่ที่ปลอดภัย โดยเฉพาะกับลูกๆ ด้วยแล้ว เพราะในบ้านมีพ่อแม่ที่คอยดูแลปกป้องให้พวกเขามีสุขภาพร่างกายแข็งแรง มีอนาคตที่ดี แต่บางครั้งเพียงความชะล่าใจ หรือความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของพ่อกับแม่ อาจทำให้ “บ้าน” กลายเป็นสถานที่อันตรายที่ลูกต้องเผชิญกับภัยร้ายโดยไม่รู้ตัว
               ภัยร้ายที่เราพูดถึงที่ว่านี้ก็คือ “ควันบุหรี่” เพราะไม่เพียงควันที่คนสูบสูดดมเข้าไปในร่างกาย แต่ยังรวมถึง “ควันบุหรี่มือสอง” ที่ผู้สูบบุหรี่สูดเข้าไปและหายใจออกมา รวมถึงควันจากปลายมวนบุหรี่ที่จุดไฟที่ลอยอยู่ในอากาศในขณะที่ไม่มีการสูบ ซึ่งควันบุหรี่มือสองนี้เอง ที่เป็นภัยร้ายคุกคามไปยังลูกรักของคุณได้ และถึงแม้ว่าคุณจะพยายามออกไปสูบบุหรี่นอกบ้านให้ห่างจากลูกแล้วก็ตาม แต่ความห่วงใยเหล่านั้นยังไม่เพียงพอ เพราะคุณอาจกำลังทำร้ายลูกรักของคุณทางอ้อม ดังนั้นด้วยความปรารถนาดี เราจึงอยากขอให้คุณหยุดอ่านตรงนี้
มีสถิติที่น่าตกใจ โดยการสำรวจขององค์การอนามัยโลกร่วมกับกระทรวงสาธารณสุข ในปี พ.ศ. 2558 พบว่า เด็กนักเรียนไทย 1 ใน 3 ได้รับควันบุหรี่มือสองจากที่บ้าน โดยควันบุหรี่มือสองมีปริมาณนิโคติน และสารเคมีอันตรายไม่ต่างกับที่ผู้สูบบุหรี่สูดควันเข้าไปเอง แถมยังมีส่วนประกอบของสารประกอบเคมีมากกว่า 7,000 ตัว ซึ่งมากกว่า 250 ชนิดมีอันตราย และอีกกว่า 50 ชนิดเป็นสารก่อให้เกิดมะเร็ง
               นอกจากนี้ มีงานวิจัยบ่งชี้ว่า ครอบครัวที่พ่อแม่สูบบุหรี่ บนมือของลูกจะมีสารนิโคตินติดอยู่ แม้พ่อแม่จะไม่ได้สูบบุหรี่ใกล้ตัวลูกก็ตาม เพราะนิโคตินจากบุหรี่มักติดอยู่ตามเสื้อผ้า พื้นผิวบ้าน ผนังบ้าน สิ่งของเครื่องใช้ หรือเครื่องเรือนภายในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ ตู้ เตียง โซฟา ฯลฯ ซึ่งสารพิษเหล่านี้สามารถคงค้างอยู่ได้หลายเดือน แม้ว่าจะมีการทำความสะอาดบ้าน หรือทาสีใหม่แล้วก็ตาม และเด็กๆ มักจะสัมผัส เช่น แตะ ลูบ คลำ สิ่งของต่างๆ และเอานิ้วเข้าปาก ซึ่งหมายความว่า เด็กเหล่านั้นกำลังหยิบสารพิษเข้าปากอยู่นั่นเอง
               โดยสารนิโคตินที่ลูกรับเข้าไปจะสามารถแพร่ถึงสมองได้ภายในเวลาเพียง 7 วินาที ซึ่งสมองส่วนที่ได้รับผลกระทบจากนิโคตินมากที่สุด คือสมองส่วนคอร์เทกซ์กลีบหน้าผากส่วนหน้า (Prefrontal Cortex) ซึ่งมีหน้าที่วางแผนหรือโปรแกรมพฤติกรรมเกี่ยวกับการรับรู้ที่ซับซ้อน เกี่ยวข้องกับบุคลิก การตัดสินใจ และการควบคุมความประพฤติที่เกี่ยวข้องกับสังคม ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยสำคัญต่อพัฒนาการของลูก อีกเหตุผลหนึ่งที่พ่อแม่ไม่ควรสูบบุหรี่อย่างยิ่งเลยก็คือ หากบ้านไหนพ่อหรือแม่สูบบุหรี่ อาจทำให้เมื่อโตขึ้นลูกอาจมีแนวโน้มสูบบุหรี่ตามพ่อกับแม่ โดยสถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล ได้ทำการวิเคราะห์ปัจจัยเสี่ยงที่ส่งผลต่อการสูบบุหรี่ของวัยรุ่น ซึ่งบ่งชี้ว่า ครอบครัวไหนที่มีการสูบบุหรี่ในบ้านจะมีแนวโน้มทำให้เด็กวัยรุ่นสูบบุหรี่ถึง 3 เท่า ส่วนเด็กวัยรุ่นที่มาจากครอบครัวที่ไม่มีการสูบบุหรี่ในบ้าน การวิจัยพบว่า ร้อยละ 79 ในอนาคตจะไม่สูบบุหรี่อย่างแน่นอน ดังนั้น หากรักลูก อย่าให้คำว่า “บ้าน” เป็นแหล่งกักเก็บสารพิษจากควันบุหรี่ที่พร้อมจะทำอันตรายต่อผู้อยู่อาศัยโดยไม่รู้ตัว มาร่วมสร้างบ้านให้ปลอดภัยสำหรับลูกรักของคุณ โดยเลิกบุหรี่กันเสียตั้งแต่วันนี้

อยากเลิกบุหรี่ สามารถโทร. ปรึกษาขอคำแนะนำ และข้อมูลได้ฟรีที่ 1600 หรือ http://www.thailandquitline.or.th/site/


เผยแพร่: 24 ม.ค. 2562 17:41   โดย: ผู้จัดการออนไลน์

               บางคนมองว่าที่ญี่ปุ่นทุกคนต้องเร่งรีบ มีความเคร่งเครียดในวันทำงานต้องรีบตื่นนอนแต่เช้า เบียดเสียดกันขึ้นรถไฟไปทำงาน พอถึงวันหยุดคนญี่ปุ่นตื่นเช้าหรือตื่นสาย!! แต่มีหลายคนอยากจะนอนพักผ่อนต่อไป ทั้งนี้ทั้งนั้นการตื่นเช้าเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มากๆ เป็นอีกเหตุผลของการมีชีวิตอยู่เพื่อหาแรงบัลดาลใจที่ทำให้อยากตื่นเช้า ต่อๆ ไป อย่างน้อยก็เพื่อสร้างวินัยและเป็นการลดภาระนั่นเอง ปกติแล้วเมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่รอคอยมานานทั้งอาทิตย์ แม้ว่าจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้แต่ยังรู้สึกขี้เกียจเหลือเกิน และคิดว่าขอนอนต่ออีกสัก 5 นาทีได้ไหม และก็แทรกตัวลงในผ้าห่มเช่นเดิม มารู้ตัวอีกทีก็จะบ่ายโมงแล้ว แล้วก็นึกได้ว่าเวลาในช่วงเช้าได้หมดไปแล้วหรือนี่ หลายๆ คนคงเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ใช่ไหม เสียเวลาช่วงเช้าไปมากมาย แต่ถ้าเรามีเป้าหมายอะไรสักอย่าง มีกิจกรรมช่วงเช้า จะสามารถตอบคำถามที่ว่าทำไมต้องเช้าด้วยล่ะ เหตุผลว่าทำไมคนญี่ปุ่นต้องตื่นเช้า โดยเฉพาะเช้าวันหยุดอย่างวันอาทิตย์ ที่จะมาแนะนำคือ
               
               * เพราะว่าจะไม่ถูกใครรบกวน
การตื่นแต่เช้าๆ เราจะไม่ถูกใครรบกวนเวลาส่วนตัวที่เราอยากใช้อย่างไรก็ได้ มีเวลาที่จะคิดพิจารณาส่วนตัวได้อย่างอิสระเสรี สามารถมีเวลาสร้างความเชี่ยวชาญด้านทักษะใดๆ ก็ได้ เพราะช่วงเช้าเป็นช่วงที่สมองปลอดโปร่ง ความคิดโลดแล่น อีกอย่างหนึ่งคนอื่นๆ ก็กำลังนอนหลับอยู่ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบมาก สามารถใช้พลังสร้างสรรค์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากจะไม่ถูกจำกัดสิ่งที่ตัวเราสามารถทำได้ ยังช่วยประหยัดเงินอีกด้วย เพราะช่วงเช้าๆ ซุปเปอร์มาเก็ตบางแห่งยังไม่เปิด ถึงแม้จะมีสิ่งของที่ต้องการซื้อแต่ก็ไปซื้อไม่ได้ เพราะห้างสรรพสินค้าก็ยังไม่เปิด มีสิ่งให้เลือกทำมากมาย ตามลำดับความสำคัญ หันไปออกกำลังกายแทนการช้อปปิ้ง ได้สุขภาพที่ดีตามมาอีกด้วย

               * เพราะถ้าทำให้เสร็จในตอนเช้า จะรู้คุณค่าของเวลาและชีวิต
"ถ้าทำกิจธุระให้เสร็จได้ภายในช่วงเช้า บางภาระหน้าที่การงานหรือการทำสิ่งบางสิ่ง หรือภารกิจที่ยากที่สุดให้สำเร็จเร็วไว เราจะสามารถเริ่มต้นวันใหม่ได้อย่างสะดวกสบาย แม้ว่าจะเริ่มต้นที่หนักหน่วง เราจะได้แรงจูงใจที่ดีขึ้นตามมา และจะสังเกตได้ว่าชีวิตสามารถเคลื่อนที่ไปได้อย่างน่าประหลาดใจ เมื่อลองลุกออกจากเตียงที่คิดว่านุ่มสบาย มาทำสิ่งต่างๆ ตั้งแต่เช้า จะเห็นว่าชีวิตนี้มีคุณค่า

               * เพราะเป็นช่วงเวลาแห่งการสร้างสรรค์
"ช่วงเวลาเช้าๆ นี่นักแต่งเพลงชอบ บางคนต้องตื่นแต่เช้า เพื่อใช้เวลาที่สมองยังมีพลังงานเต็มที่
สมองที่ง่ายที่จะพูดเกี่ยวกับอุดมคติและความฝัน แต่เพื่อทำให้มันเกิดขึ้นจริง มันต้องใช้ความพยายามและระยะเวลาที่แน่นอน รวมทั้งความคิดสร้างสรรค์โดยเฉพาะที่ได้มาจากเวลาในช่วงเช้าๆ และการตื่นนอนในตอนเช้าจะทำให้ร่างกายของเราเบิกบานแจ่มใสทั้งวัน

               * เพราะช่วยให้มีความมั่นใจมากขึ้น
มีงานวิจัยที่พบว่าการตื่นเช้าทำให้บุคคลนั้นมีแนวโน้มจะเห็นด้วยกับแนวคิดที่สะท้อนถึงความก้าวหน้าอันทะเยอทะยาน เช่นการค้นหาเป้าหมายชีวิตของตัวเองในระยะยาว หรือเพื่อการการมุ่งมั่นทำบางสิ่งให้สำเร็จ ทำให้มีความมั่นใจมากกว่าคนที่ตื่นสาย ซึ่งก็จะช่วยส่งผลให้มีความสุขมากขึ้นนั่นเอง

               * ช่วยบรรเทาอาการเบาหวาน มีน้ำตาลในเลือดน้อยลง
มีงานวิจัยที่ระบุว่าการเข้านอนดึกส่งผลเสียต่อสุขภาพและระดับน้ำตาลในเลือด และคนที่นอนดึกไม่เป็นเวลาก็ทำให้ระบบนาฬิกาของร่างกายรวนได้ มักจะส่งผลให้มีปัญหาสุขภาพอีกมากมายตามมา เช่น เส้นเลือดหัวใจอุดตัน ระบบเผาผลาญเสียสมดุล และระดับกลูโคสผิดปกติ แต่กลับกันการตื่นเช้ากลับทำให้สุขภาพดีต่างจากการนอนดึกตื่นสายเลยเชียว


เผยแพร่: 28 ม.ค. 2562 07:25   โดย: ผู้จัดการออนไลน์

                 “ถ้าเราทำงานแบบ เข้า 8 โมงเช้า ออก 4 โมงเย็น ผลมันก็จะออกมาอีกแบบนึง แต่นี่เราไม่ได้เอาเรื่องเวลามาเป็นตัวกำหนด ต่อให้มันจะเกินเวลาชีวิตเราไปเท่าไหร่ เราก็ไม่ได้มานั่งคิด” เจาะเบื้องหลังความคิด “ข้าราชการดีเด่น” คนต้นแบบวิชาชีพพยาบาลและการแพทย์ ผู้ทุ่มทั้งเวลา พลังสมอง แรงกายและแรงใจ เพื่อฉุดชีวิตเพื่อนมนุษย์ให้หลุดพ้นจากโคลนตม ผ่านบทบาท “นางพยาบาลชุมชนนักพัฒนา” ผู้เยียวยาบาดแผลทางสังคมด้วยใจศรัทธา จนใครๆ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า สิ่งที่เธอทำช่างน่ายกย่อง และเป็นยิ่งกว่าแค่คำว่า “หน้าที่” อย่างแท้จริงมั่นใจได้เลยว่า หลังจากได้ทำความรู้จักกับเจ้าของชื่อ “โย-อุบลวรรณา เรือนทองดี” โลกของ “พยาบาล” ที่หลายคนคุ้นชินจะเปลี่ยนไปตลอดกาล คือเปลี่ยนจากภาพการให้บริการในสถานพยาบาลตามกะเวลาที่ได้รับมอบหมาย กลายเป็นภาพของการลงพื้นที่ดูแลผู้ป่วยโดยไร้กฎเกณฑ์ใดๆ ไม่มีกรอบแม้แต่คำว่า “นางพยาบาล-คนไข้” เข้ามาครอบไว้ แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นระหว่างสถานะ “พี่-น้อง” “ลูกหลาน-ตายาย” อย่างที่หลายชีวิตในชุมชน อ.บางปลาม้า มีโอกาสได้รับรู้ถึงความรู้สึก จนถึงขั้นซึมลึกลงไปถึงหัวใจ เช่นเดียวกับเรื่องราวน่าประทับใจที่เกิดขึ้นกับ “ป้าแอ๊ด” หนึ่งในคนไข้ในความรับผิดชอบของ “นางพยาบาลผู้ให้” รายนี้ ที่ถูกฟื้นชีวิตให้กลับคืนมาใหม่ จาก “ผู้ป่วยติดเตียง” นอนแน่นิ่งด้วยโรคทางใจ ให้กลับมาลุกเดินสร้างประโยชน์ให้สังคม“ลักษณะอาการของเขาตามการวินิจฉัยทางการแพทย์แล้วก็คือ “โรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง” ค่ะ ก่อนหน้านี้ที่มาพบตั้งแต่ช่วงแรกๆ เขาก็จะมีอาการนอนนิ่งเฉย นิ่งชนิดที่เป็นผักเลย ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และไม่ตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อม ใครจะพูดอะไรก็ไม่หือไม่อือ ไม่สบตา เหมือนสภาพทางสังคมของเขาถูกตัดขาดไป ถึงกับต้องคอยให้คนมาดูแล พลิกตะแคงป้อนข้าวให้สภาพที่เจอครั้งแรก พี่แกนอนตัวแบน ตัวราบไปกับพื้นเลย ไม่พูดไม่จา ไม่สบตา เอาแต่นอนและเอาแต่หลับตาอย่างเดียว ส่วนที่คอก็สวมลูกประคำ ไม่ว่าใครจะมาพูดมาคุยด้วยก็ไม่ตอบสนอง ไม่กระดุกกระดิกตัวเลย จนพลอยกระทบร่างกายของพี่เขาไปด้วย คือนอนนานจนมือเขาแข็งไปเลย เพราะเส้นยึด ข้อต่างๆ เลยติดไปด้วย แต่มาวันนี้พี่เขาก็ลุกขึ้นมานั่ง และทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองได้แล้วถามว่าอะไรทำให้แกเปลี่ยนไปได้ ถ้าให้ประเมินจากมุมมองของพยาบาล พี่ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องของสัมพันธภาพระหว่างพี่กับพี่แอ๊ด ที่มันเกิดความไว้วางใจกัน มีความไว้เนื้อเชื่อใจกัน มีความรู้สึกเป็นพี่เป็นน้องกัน และความสม่ำเสมอที่เราเข้ามาหาเขา ด้วยความที่เราไม่ได้เข้าไปอย่างเป็นทางการ หรือเข้าไปแบบพยาบาลเยี่ยมบ้าน แต่เราเข้าไปแบบเพื่อนบ้าน แบบน้องคนนึง แสดงให้เขาเห็นว่าเราเป็นห่วง ถ้ามีโอกาสไหนที่เรามาหาเขาได้ เราก็จะไป บางทีช่วงแรกๆ ที่ไปหา ถ้าแกไม่พูด เราก็ต้องอาศัยการเดาใจเอาไว้ก่อน ถ้าเอาของไปให้ ถ้าแกไม่ถูกใจ เช่น มะละกอ ที่เคยเอาไปให้ และเราก็ไม่รู้ว่าแกไม่กินด้วย แกก็จะบอกว่าเอามาทำไม (หัวเราะ) เลยบอกแกว่าเอามาแล้ว ยังไงก็ต้องกินแหละ มันก็เลยกลายเป็นเรื่องตลกไปหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย รู้สึกสนุกมากขึ้น เพราะรู้สึกเหมือนมีเพื่อนมาคุย ถ้าวัดจากการประเมินในฐานะพยาบาลก็อาจจะตีความไปได้ว่า มันคงเป็นเรื่องของการรู้สึกมีตัวตน ทำให้เห็นคุณค่าในตัวเอง จากก่อนหน้านี้ที่เขาอาจจะรู้สึกว่าไม่เคยมีตัวตนในสังคม”คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ผู้ป่วยที่ปิดรับการเข้าถึงจากบุคคลภายนอก หรือแม้แต่กับญาติๆ ภายในบ้านเองไปแล้ว ได้กลับมาเปิดหูเปิดตารับรู้โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง แต่นางพยาบาลหัวใจแกร่งรายนี้ก็ค่อยๆ ทุบทะลวงกำแพงใจเหล่านั้นเข้าไป ด้วยการคอยกระตุ้นผ่านวิธีสร้างกำลังใจในหลากหลายรูปแบบ
                หนึ่งในนั้นคือการสัมผัสแสดงความรักต่อกันผ่าน “ภาษากาย” อย่างที่มือเล็กๆ ของเธอกำลังเกาะกุมส่งผ่านพลังไปสู่อีกมือหนึ่ง ตลอดการพูดคุยอย่างเป็นกันเองในระหว่างที่นั่งอยู่ในตัวบ้าน ในฐานะ “น้องรัก” คนนึง “จากที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย และรู้สึกเป็นภาระของคนอื่น พี่ก็เริ่มทำความเข้าใจพี่เขาจากจุดนั้น แล้วค่อยๆ ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น จนกระทั่งเขาเริ่มลุกขึ้นนั่งได้ พี่ก็จะเริ่มกระตุ้นเขาเล็กๆ น้อยๆ ไปทีละเรื่อง เริ่มที่เรื่องบ้านไม่สะอาดก่อน (ยิ้ม) พอเขารับรู้ตามที่เราบอก วันต่อมาเขาก็เริ่มลุกขึ้นมาเก็บกวาด ซึ่งมันก็เป็นผลดีต่อเขาในเรื่องของการเคลื่อนไหว ทำให้ข้อต่อต่างๆ ของเขาไม่ยึดพอเราเห็นพัฒนาการหลายๆ อย่างที่ดีขึ้น อย่างเรื่องบ้านที่สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบมากขึ้น เราก็เอ่ยชมเขา ตัวพี่เขาเองก็จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง และพอเราได้เห็นเขารู้สึกดีกับตัวเองได้ในเรื่องนั้น พี่ก็อยากเห็นเขาภูมิใจในตัวเองมากขึ้น มากกว่าเรื่องการจัดการตัวเองภายในบ้าน  คือพี่อยากให้เขาได้มีตัวตนในสังคม อยากให้คนภายนอก คนที่อยู่ในสังคมคนอื่นๆ ได้รู้จักพี่แอ๊ด ได้เห็นคุณค่า ตัวตน และความสามารถของพี่เขา ก็เลยบอกพี่แอ๊ดว่าจะชวนไปสอนภาษาอังกฤษ เพราะก่อนหน้านี้ พี่เขาเคยทำงานที่สถาบันเทคนิคการแพทย์ รับเจาะเลือด ตรวจแล็บ ซึ่งเป็นแล็บที่ตั้งอยู่เมืองนอก ทำให้ไม่ได้ใช้ชีวิตที่ไทยมากนัก และต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารอยู่ตลอด พี่เลยอยากให้พี่เขาได้ดึงความสามารถของตัวเองที่มีอยู่ออกไปใช้ ให้เป็นประโยชน์กับคนอื่น ซึ่งพี่เขาก็รับปากแล้วนะคะว่าจะออกไปสอนให้ ต้องบอกว่าเคสของพี่แอ๊ด ถือว่าเป็นเคสที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น จนเกินความคาดหมายของพี่อยู่เหมือนกัน เพราะจากที่เขาเป็นคนไม่สุงสิงกับใครเลย เราก็ทำให้เขาอยากลุกขึ้นมาช่วยคนอื่นได้แล้ว” ถ้าให้เดาบทบาทการทำงานจากตำแหน่ง “พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ หัวหน้างานส่งเสริมสุขภาพ กลุ่มงานเวชปฏิบัติครอบครัวและชุมชน โรงพยาบาลบางปลาม้า จ.สุพรรณบุรี” คงไม่มีใครวาดภาพออกว่าขอบข่ายความรับผิดชอบ ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงต้องแบกรับไว้ จะขยายวงกว้างออกไปขนาดไหน แต่เมื่อได้ตามรอยไปดูผลงานของ “หมอโย” ที่หลายๆ คนเรียกกัน จึงพอจะเข้าใจได้มากขึ้นว่า เหตุใด “นางพยาบาลชุมชนนักพัฒนา” รายนี้ จึงได้รับการยกย่องให้เป็น “ข้าราชการดีเด่น” ผู้อุทิศตนเพื่อส่วนรวม เพราะไม่ใช่แค่เข้าไป “รักษา” อาการป่วยของชาวบ้านเท่านั้น แต่งานของเธอยังกินความหมายไปถึงการ “เยียวยา” ทุกช่องโหว่ปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นด้วย เช่นเดียวกับครอบครัวของ “ยายฉวีวรรณ” ที่เหลือเพียง 2 ชีวิต ตา-ยาย อาศัยอยู่ร่วมกัน ท่ามกลางความไม่พร้อมด้านสภาพแวดล้อม ทั้งตัวบันไดขึ้นบ้านที่ไม่มีราว แถมยังสูงชัน เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ ไปจนถึงตัวห้องส้วมที่ยังคงเป็นส้วมนั่งยอง แทนที่จะเป็นส้วมชักโครกตามสุขอนามัย “หลังจากที่พี่ได้ลงพื้นที่ไปดู พี่เลยเข้าไปคุยกับทางเทศบาลว่า สภาพความเป็นอยู่ของ 2 ตายายคู่นี้ มันไม่เหมาะสมเลย มันเสี่ยงต่อการหกล้ม วิธีการที่จะแก้ไขและป้องกันการหกล้มก็คือ การปรับสิ่งแวดล้อมที่จำเป็นก่อน ก็คือราวบันไดกับส้วม เพราะถ้าคนแก่ล้ม เขาจะเสี่ยงต่อการข้อสะโพกหัก ซึ่งถ้าหักแล้ว โอกาสที่จะได้นอนติดเตียงก็มีสูงมาก แต่งานใหญ่ขนาดนี้ พี่ทำคนเดียวไม่ได้แน่นอนค่ะ พี่เลยต้องไปหาคนที่เขามีทรัพยากร มีความเชี่ยวชาญ มีความพร้อม เราเลยเกิดการรวมกลุ่มคณะทำงานขึ้นมา ซึ่งประกอบไปด้วย นักธุรกิจก่อสร้างที่เราไปขอความช่วยเหลือ, คหบดีที่ช่วยสนับสนุนเรื่องเงิน ฯลฯ  พี่ก็เข้าไปบอกเขาตรงๆ เลยค่ะว่า เรามีโครงการแบบนี้อยู่นะ มีความจำเป็นต้องใช้วัสดุอุปกรณ์ในการก่อสร้างลักษณะนี้ ต้องการงบประมาณเท่านี้ เพราะทางหลวงเขาไม่มีเงินสนับสนุนตรงนี้มาให้ จนตอนนี้ทุกอย่างก็ได้รับการแก้ไขเรียบร้อยแล้ว” สิ่งที่เธอได้ตอบแทนกลับมาหลังเข้าไปเยียวยา ไม่ใช่เพชรนิลจินดา แต่มันคือ “ความอิ่มเอมใจ” จึงทำให้งานที่ต้องประสานงาน ต้องแลกกับหงาดเหงื่อในระยะยาวแบบนี้ ไม่เคยสร้างคำว่า “เหนื่อย” ให้เกิดขึ้นเลยในความรู้สึกของเธอ

                “ถ้าเราคิดว่ามันเหนื่อย งานทุกอย่างมันก็เหนื่อยค่ะ กินข้าวก็เหนื่อย นอนก็เหนื่อยได้ จริงๆ นะ (ยิ้ม) ที่เราได้ทำตรงนี้ มันคือความสุข คือความอิ่มเอมใจ พี่คิดจากตัวพี่เองว่า พี่อยากได้รับความสะดวก ความช่วยเหลือ จากคนอื่นยังไง ชาวบ้านเขาก็คงคิดไม่ต่างจากพี่เหมือนกัน พี่ก็เลยอยากจะทำมันต่อไป ทุกวันนี้พี่ทำอยู่ 2 อย่างคือ ทำเพื่อให้ชุมชนอยู่ได้ และทำเพื่อตัวเองด้วย เพราะเมื่อได้ทำ ตัวพี่เองก็มีความสุข หลังจากงานได้บรรลุเป้าหมาย” จากประสบการณ์จริงที่ได้แวะเวียนไปตามบ้านเรือนผู้ป่วย, ตามไปให้บริการในแหล่งชุมชน ทั้งวัดและโรงเรียน ทำให้เธอมองเห็นปัญหาให้สะท้อนภาพสังคมไทยทุกวันนี้ได้อย่างชัดเจน นั่นก็คือปัญหา “ผู้สูงอายุ” ที่นับวันจะน่าเป็นห่วงมากขึ้นทุกที “ถือเป็นปัญหาระดับประเทศเลย เรื่องผู้สูงอายุ ตอนนี้ผู้สูงอายุเฉพาะแค่ใน จ.สุพรรณบุรี ก็มีกว่า 20 เปอร์เซ็นต์แล้ว ซึ่งถือว่ามีจำนวนเยอะ และส่วนใหญ่ ผู้สูงอายุในพื้นที่จะอยู่คนเดียว หรือไม่ก็อยู่ด้วยกัน 2 คน ตา-ยาย มีโรคประจำตัว รวมถึงสิ่งแวดล้อมหลายๆ อย่างในบ้านก็ไม่เหมาะต่อสภาวะของเขาด้วย  ปัญหาหนักตอนนี้คือเรื่องอุบัติเหตุ ที่ต้องเฝ้าระวังในผู้สูงอายุ รวมถึงโรคประจำตัวอย่าง เบาหวาน, ความดัน ที่เป็นกันเยอะ จุดนี้แหละที่พี่มองว่าเป็นความน่ากังวล และต้องพยายามติดตามดูอย่างใกล้ชิด” และการจะแก้ปัญหาในชุมชนให้มีประสิทธิภาพและยั่งยืนได้ จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือกันของคนในนั้น ทุกวันนี้เป้าหมายของหมอโยจึงคือการพยายาม “สร้างเครือข่ายที่เข้มแข็ง” ซึ่งเป็นโจทย์เดียวกับที่ทางกระทรวงได้ตั้งเอาไว้ “ประเด็นที่ 1 คือ “การสร้างเครือข่าย” เพราะทางโรงพยาบาลหรือแม้แต่ตัวพี่เองคนเดียว ไม่สามารถทำอะไรให้มันสำเร็จได้หรอก เพราะพี่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ ดังนั้น ถ้ามีปัญหา พี่เลยต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งก็คือเครือข่ายเพื่อนในพื้นที่ประเด็นต่อมาคือเรื่อง “ชุมชนเข้มแข็ง” คือเขาสามารถดูแลและส่งเสริมสุขภาพของเขาเองได้ แม้แต่เพื่อนบ้าน คนในชุมชน หรือสิ่งแวดล้อมในชุมชน ให้มีความแข็งแรง เช่น ปลอดขยะ สัตว์ทุกตัวได้รับการฉีดวัคซีน มีสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ  ที่บ้านเขาเองก็ต้องปลอดภัย มีราวบันได มีส้วมที่ช่วยอำนวยความสะดวก มีราวจับ มีพื้นกันสะดุด ทั้งหมดคือสิ่งแวดล้อมที่ควรมีอยู่ในครอบครัว คือถ้าเขาสามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้ในชุมชน นั่นคือการตอบโจทย์คำว่า ชุมชนเข้มแข็ง ที่เราต้องการแล้วค่ะ”
“ถามว่าเคยท้อไหมเวลาไม่ได้รับความร่วมมือจากคนอื่นๆ? ก็ต้องบอกว่าไม่เคยท้อเลยค่ะ (ยิ้ม) อาจจะเพราะพี่เป็นคนไม่ค่อยเก็บเอาอะไรมาคิดมาก แค่คิดว่าถ้าพี่ทำในหน้าที่ของพี่ โดยที่ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร พี่ก็มั่นใจว่าพี่จะทำมันต่อ และถึงแม้ใครคนนั้นจะไม่ให้ความร่วมมือกับพี่ พี่ก็คิดว่ามันก็ยังเหลืออีกหลายคน ที่น่าจะพร้อมร่วมมือกับพี่ได้ และพี่ก็จะไปแสวงหาวิธี หาเพื่อนจากทางอื่น ยกตัวอย่าง สมัยก่อนที่พี่ทำโครงการออกกำลังกายในชุมชนใหม่ๆ ผู้ใหญ่บ้านบางชุมชน เขาจะไม่ยอมมาร่วมกับเราเลย เพราะเขามองว่าเรื่องสุขภาพไม่ใช่หน้าที่ของเขา เป็นหน้าที่ของหมอ แต่พอไปคุยกับอีกชุมชน เขากลับเห็นดีเห็นงาม เห็นความสำคัญไปกับเราได้ และเราก็โน้มน้าวชวนเขามาทำได้สำเร็จ หลังจากนั้น พอชุมชนนึงลงมือทำ และทำได้สำเร็จ ชุมชนที่เคยปฏิเสธเรา เขาก็เริ่มอยากทำตาม หลังจากนั้นเขาก็ไปเชิญชวนกันเอาเอง พอเห็นผลแบบนี้ มันเลยยิ่งทำให้เราไม่เคยท้อเลย” นี่แหละคือทัศนคติบวกๆ ของนางพยาบาลมืออาชีพคนนี้ ซึ่งส่งผลให้หลากนวัตกรรม-หลายโครงการ ที่เธอเป็นผู้ริเริ่ม ประสบความสำเร็จครั้งแล้วครั้งเล่า เริ่มตั้งแต่ “โครงการออกกำลังกายเพื่อสุขภาพในชุมชน” ที่มีจุดน่าสนใจตรงที่ นอกจากการชักชวนชาวบ้านให้มาเต้นแอโรบิกแล้ว ยังมีการสอนรำวงย้อนยุค, เต้นบาสโลบ (Paslop) รวมถึงการหยิบเอาภูมิปัญญาท้องถิ่นอย่าง “รำโทน” เข้ามาเป็นสีสันดึงดูดพ่อแม่พี่น้องในท้องที่ให้มาเข้าร่วมอีกด้วย “ตอนนี้ที่ทำกันอยู่ ก็จะมีลำวงย้อนยุค, ออกกำลังกาย แล้วก็เต้นบาสโลบ ส่วนตัว “รำโทน” มันเป็นศิลปะท้องถิ่นของที่นี่เลยค่ะ พอเราฟื้นฟูกลับขึ้นมา แน่นอนว่ามันได้เข้ามาช่วยในเรื่องการยืดเส้นยืดสาย การขยับร่างกาย ทำให้พวกเขามีสุขภาพแข็งแรง  พอสุขภาพกายดี สุขภาพจิตก็จะแข็งแรงตามไปด้วย เพราะได้มีการพูดคุย แลกเปลี่ยน ได้เฮฮาร่วมกัน มันก็ช่วยลดความเครียด และเกิดความรู้สึกผูกพัน เกิดความรักต่อกันในระหว่างผู้คนในหมู่บ้าน จากเมื่อก่อนตอนเริ่มทำแรกๆ มีชาวบ้านมาร่วม 6 คู่เองค่ะ แล้วก็เข้าร่วมแบบ มาบ้าง-ไม่มาบ้าง แต่หลังจากนั้นมันก็ขยายไปในพื้นที่อื่น ทำให้เครือข่ายนี้เริ่มเข้มแข็งมากขึ้น ซึ่งก็ยังต้องพยายามต่อไปค่ะ เพราะเรื่องของการสร้างรากฐานด้านสุขภาพตรงนี้ บางทีเราอาจต้องใช้เวลาถึง 10 ปีขึ้นไปด้วยซ้ำ ถึงจะทำให้วัดผลหลายๆ อย่างได้ชัดเจน” “กางเกงวิเศษ” ก็คืออีกหนึ่งนวัตกรรมที่เกิดจากหัวคิดสร้างสรรค์ของเธอคนนี้อีกเช่นกัน เป็นกางเกงที่ถูกออกแบบตัดเย็บมาเพื่อรองรับ “การตรวจมะเร็งปาดมดลูก” โดยเฉพาะ ทำให้ชาวบ้านที่เคยเขินอายเพราะต้องสวมผ้าถุง แล้วถกให้แพทย์ตรวจ มีความกล้าที่จะก้าวขาเข้ามาใช้บริการกันมากขึ้น เพราะกางเกงที่ช่วยแก้ปัญหาตัวนี้ “สมัยก่อนผู้หญิงเวลาไปขึ้นขาหยั่ง เขาก็ต้องใส่ผ้าถุง และต้องถกขึ้นมาหมด ทำให้ต้องโป๊ และพี่ก็เห็นปัญหาตรงนั้น ในฐานะของผู้หญิงด้วยกัน เรารู้ว่าเราไม่อยากโป๊ ก็เลยทำกางเกงวิเศษขึ้นมา และตอนนั้นเป้า (จำนวนคนที่เข้ามาตรวจโรคมะเร็งปากมดลูก ตามกำหนดของกระทรวง) ของพี่ก็ต่ำมาก ต่ำถึงขนาดนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดต้องตามเรียกตัวพี่ทุกเดือน คนรับผิดชอบพี่ก็เครียด พี่เองก็เครียดไปด้วยเพราะสงสารพี่เขา ก็เลยคิดว่าเราน่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างนึง แล้วพี่ก็คิดไปถึงเรื่องกางเกงระหว่างตรวจปากมดลูกขึ้นมา ตัวกางเกงก็เป็นกางเกงธรรมดานี่แหละค่ะ ที่เจาะตรงกลาง แล้วก็มีผ้าเตี่ยวปิดด้านหน้า ซึ่งพอนำมาใช้มันก็ได้ผลจริงๆ เพราะหลังจากนั้นคนก็มาตรวจมะเร็งปากมดลูกกับพี่เยอะขึ้น จนเป้าหมายหรือจำนวนคนที่ตั้งเอาไว้ก็ครบ ทำให้พี่ไม่ต้องถูกเรียกดูผลงานเพราะได้เป้าคนตรวจต่ำเหมือนเดิมอีก พอตรวจพบปุ๊บ เราก็ส่งตัวเขาไปตรวจรักษาต่อที่โรงพยาบาล ทำให้คุณภาพชีวิตเขาดีขึ้น คนอื่นเขาเรียกว่ามันเป็นนวัตกรรมที่เราคิดค้นขึ้นมา แต่พี่เรียกว่ามันเป็น “เครื่องมือพิทักษ์สิทธิสตรี” ในการตรวจมะเร็งปากมดลูก ซึ่งได้จดสิทธิบัตรเรียบร้อยแล้ว สำหรับพี่แล้ว การจะทำให้เกิดผลได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ หลักๆ เลยก็ต้องขึ้นอยู่กับ “วิธีคิดของคนทำงาน” เป็นอย่างแรกเลยที่สำคัญที่สุด ต่อมาก็คือ “มุมมองของคนปฏิบัติที่มีต่อสิ่งที่เขาทำ” คือถ้าเขาบอกว่า เขาทำงานแค่ 8 ชั่วโมงตามเวลาราชการก็พอ คือเข้า 8 โมงเช้า แล้วไปสิ้นสุด 4 โมงเย็น ผลที่ออกมาก็จะได้อีกแบบนึง ในขณะเดียวกันที่เรามองว่า เราไม่ได้เอาตัวเวลามาเป็นตัวกำหนด แต่เรามองไปที่เป้าหมายเป็นหลัก เพราะฉะนั้น ทำยังไงก็ได้ให้มันถึงเป้าหมาย เวลาที่ใช้จะเกินหรือจะกินเวลาชีวิตเราไปเท่าไหร่ เราก็ไม่ได้มานั่งคิดตรงนั้น  หรือแม้แต่เรื่องของวิธีการ ทางกระทรวงไม่ได้มานั่งกำหนดว่า คุณต้องทำตามนี้นะ 1-2-3-4-5 ตามลำดับ คือเขาอาจจะมีการกำหนดคร่าวๆ มาไว้ให้บ้าง แต่พอลงพื้นที่ปฏิบัติจริง คนทำงานต้องตีโจทย์เองให้แตก และคิดวิธีให้ออกเองว่า ฉันจะบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้ยังไง นี่คือวิธีการทำงานของพี่นะคะ พี่จะคิดว่าพี่จะทำยังไงให้ถึงเป้าหมาย ถ้าพี่ได้รับมอบหมายอะไร พี่จะพยายามทำมันอย่างเต็มที่ ถ้าทำวิธีแรกแล้วยังไม่ได้ ก็ต้องลองย้ายไปอีกวิธี หรือถ้าเปลี่ยนวิธีแล้ว ยังทำไม่สำเร็จอีก ก็ค่อยลองไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น และเมื่อไหร่ก็ตามที่เราเริ่มมีอคติก่อนที่จะลงมือทำ ก็จะบอกตัวเองตลอดว่า ถ้าไม่ลองทำแล้วจะรู้เหรอว่า มันจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ เพราะฉะนั้น เราต้องลองทำ!!


เผยแพร่: 25 ม.ค. 2562 19:24   โดย: ผู้จัดการออนไลน์