ธรรมลีลา ชีวิตดีสุขภาพดี
ปีืที่ ๑๓ ฉบับที่ ๑๕๓ กันยายน ๒๕๕๖

When I born, I black   เมื่อแรกเกิด ฉันผิวดำ
When I grow up, I black   เมื่อฉันโตขึ้น ฉันผิวดำ
When I go in Sun, I black   เมื่อฉันโดนแดดแผดเผา ฉันผิวดำ  
When I scared, I black   เมื่อฉันกลัว ฉันผิวดำ
When I sick, I black   เมื่อฉันเจ็บป่วย ฉันผิวดำ
And when I die, I still black   เมื่อฉันตาย ฉันก็ยังผิวดำ

And you white fellow   เพื่อนผิวขาวของฉันเอ๋ย
When you born, you pink   เมื่อแรกเกิด ผิวเธอสีชมพู
When you grow up, you white   เมื่อเธอโตขึ้น ผิวเธอสีขาว
When you go in sun, you red   เมื่อเธอโดนแดดแผดเผา ผิวเธอสีแดง
When you cold, you blue   เมื่อเธอเหน็บหนาว ผิวเธอสีม่วง
When you scared, you yellow   เมื่อเธอหวาดกลัว ผิวเธอสีเหลือง
When you sick, you green   เมื่อเธอเจ็บป่วย ผิวเธอสีเขียว
And when you die, you grey   เมื่อเธอตาย ผิวเธอสีเทา

And you calling me colored??   แล้วเธอ ยังจะเรียกพวกฉันว่า”ผิวสี”อีกหรือ?      

(Nominated by UN as the best Poem of 2006 /Written by an African kid)

3 อาทิตย์ผ่านไป สภาพจิตใจของผมดีขึ้นตามลำดับ ถึงแม้ว่ายังไม่เหมือนเดิมนัก แต่ว่าอย่างน้อยผมก็รูว่าผมยังมีคนเป็นห่วงและให้กำลังใจอยู่อีกมาก ที่สำคัญวันนี้เป็นวันศุกร์ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีเวร ผมจะได้กลับบ้านซักที เผื่อว่าอะไรจะดีขึ้น

ผมไม่ได้กลับบ้านมาซัก 2 เดือนแล้ว พ่อแม่ผมดีใจที่วันนี้ผมจะกลับและอยู่กับที่บ้านในวันหยุด แต่การกลับบ้านครั้งนี้ของผมไม่เหมือนทุกครั้ง ผมวางแผนที่จะบอกข่าวร้ายที่สุดให้กับคนที่ผมรักที่สุดซึ่งก็คือพ่อแม่ของผม ตลอดทางระหว่างผมขับรถกลับกรุงเทพ ผมคิดหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะบอกโดยที่เจ็บน้อยที่สุด แต่ก็คิดไม่ออก เพราะว่าเรื่องของผมมันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ ผมไมอยากให้พ่อแม่เป็นเหมือนกับที่ผมที่รู้ข่าวในช่วงแรก

คืนวันเสาร์ ผม พ่อแม่ และน้องน้อง นัดกันไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก แต่ครอบครัวของผมก็ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีความสมัครสมานสามัคคีกันดี ผมทำตัวเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราคุยกันหยอกล้ออย่างเคย ทุกคนต่างเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเดือนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน แม่ถามผมว่า ทำงานเหนื่อยมั้ย คนไข้เยอะหรือเปล่า อย่ามัวแต่หาเงินนะ กลับมาบ้านบ้างก็ได้ ผมยิ้มกลับให้แม่ แต่หัวเราะไม่ออก คำถามของแม่มันช่างเจ็บปวดเหมือนกับจะบังคับให้ผมบอกข่าวร้ายตรงนัน ภายในตาทั้งสองมีน้ำตาเอ่อรอล้นออกมา ผมตอบแม่ว่า ผมสัญญา เพราะต่อไปนี้ผมคงไม่ทำงานหนักอีกแล้ว แม่ฟังผมแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

เมื่อกลับถึงบ้าน คืนวันอันแสนสุขได้ผ่านไป ความจริงที่กำลังจะปรากฎต่อหน้าพ่อแม่ผมไม่แน่ใจว่าท่านจะรับไหวหรือไม่ ผมสัญญากับพี่เนศแล้วว่าผมจะบอกเมื่อผมพร้อม เพราะว่าพ่อแม่ก็คงมีอาการเหมือนกับผมในช่วงแรกที่ทราบข่าว ผมจำเป็นต้องมีสติและเป็นผู้คุมสถานการณ์ให้ได้ ผมพร้อมแล้ว ผมบอกตัวเองว่าผมพร้อมแล้ว วันนี้เราจะเผชิญหน้ากับความจริง

ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของพ่อแม่ กดล็อกประตู นั่งบนเก้าอี้ในห้อง ทำหน้าตาจริงจังเล่าเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้นอย่างเป็นขั้นตอน พ่อแม่ผมเริ่มสีหน้าไม่ดีเพราะรู้ว่าน่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น “ผมติดเชื้อ HIV” ผมบอกพ่อแม่เป็นประโยคสุดท้ายว่าผมติดเชื้อ HIV ในตอนนั้นแม่ผมล้มลงไปคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้และสับสนมากในเรื่องราวที่เกิดขึ้น พ่อผมยืนนิ่ง ตกใจไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ผมก้มลงไปประคองแม่ของผมขึ้นมาจากพื้น แต่แม่กุมมือผมแน่นทั้งสองข้าง โอบกอดรัดตัวผมแนบสนิท เหมือนกลัวว่าใครจะพรากของที่รักที่สุดไป “แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจที่บังคับขู่เข็ญให้เรียนหนังสือ แม่เพียงหวังจะให้ลูกได้ดีเมื่อโตขึ้น แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดกับลูก แม่ขอโทษ” แม่ผมพูดแล้วร้องไห้ไม่หยุด ผมไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อน แม่คิดว่าผมกำลังจะตาย แม่ผมคิดอย่างนั้น ผมค่อยๆอธิบายเรื่องราวของโรคนี้ทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่สนใจมาก ถามทุกประเด็นที่ท่านสงสัย แม่ถามผมว่าลูกจะลาออกไหม กิจการที่บ้านมันมากพอที่ผมจะไม่ต้องเหนื่อยอีกเลยตลอดชีวิต ผมไม่รู้หรอก ผมคิดไม่ออก ผมไม่กล้าตัดสินใจ

สุดท้ายผมก็ได้ทำบาปครั้งใหญ่่คือสร้างความทุกข์อย่างใหญ่หลวงให้กับพ่อแม่ คืนนั้นแม่ผมนอนร้องไห้ทั้งคืน ผมเสียใจกับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาในชีวิตผมและครอบครัว แต่ผมก็ดีใจเพราะอย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีเพื่อนมาเดินอยู่ข้างๆผมอีกสองคนแล้ว

คืนวันอาทิตย์ ผมเก็บของเตรียมกลับไปต่างจังหวัดเหมือนเคย แม่เดินเข้ามาพูดคุยกับผมตลอด ผมจำได้ดีว่าคำพูดทุกคำของแม่ที่พูดกับผมตอนนั้นมันกลั่นออกมาจากความห่วงใย ที่สุดที่คนคนหนึ่งจะให้กับคนคนหนึ่งได้ แม่เป็นห่วงผมในทุกเรื่อง แม่ถามทุกคำถามที่แม่นึกออก ผมหัวเราะให้แม่ ผมหัวเราะครั้งแรกของผมให้กับแม่ ผมรู้สึกเหมือนผมกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง

ผมกลับไปทำงานตามปกติ ตอนนี้ผมดีขึ้นมาก ผมบอกทุกคนที่ควรจะรู้จนครบแล้ว รู้สึกเหมือนหน้าที่ผมลุล่วงไปด้วยดี วันนี้ผมมีกำลังใจมากขึ้นกว่าทุกวัน ตอนนี้ก็เหลือเพียงเรื่องของผมที่พร้อมจะเดินต่อไปหรือไม่เท่านั้น

แต่เรื่องของผมนี่แหละที่เป็นปัญหา ผมได้รับการตอบรับเพื่อเป็น resident ศัลยกรรมของโรงเรียนแพทย์แห่งหนึ่ง พี่ที่แผนกธุรการโทรมาทวงเอกสารที่ผมยังส่งไม่ครบ เพราะว่าถ้าเกินกำหนดนั่นแปลว่าผมสละสิทธิ์ เรื่องนี้มันเป็นปัญหาใหม่ให้ผมจริงๆ คำถามคือศัลยแพทย์ที่ติดเชื้อทำผ่าตัดได้หรือเปล่า ผมสับสน ไม่กล้าตัดสินใจ ผมนอนคิดอยู่ทั้งคืน ผมอยากเรียนศัลย์ แต่ไม่รู้ว่ามัน fair กับคนไข้หรือเปล่า

วันรุ่งข้นผมเดินไปหาพี่เนศและพี่ปก ผมถามคำถามนี้กับพี่ๆ โดยหวังว่าผู้ใหญ่น่าจะมองในกรอบที่กว้างกว่าเด็ก พี่เค้าตอบว่ามองเผินๆอาจจะใช่ แต่พี่ว่าไม่ เพราะเวลาเราผ่าตัดเข็มเราจะเลอะเลือดคนไข้ตลอด เวลาพลาดโดนเข็มตำ เลือดของคนไข้ก็จะมาเปื้อนเราทำให้เราติดเชื้อ แต่ในทางกลับกันถ้าเข็มเปื้อนเลือดเราเมื่อไร เราคงเปลี่ยนเข็มนั้นเพราะมัน contaminated ไปแล้ว เราคงไม่เอาเข็มที่เปื้อนเลือดเราไปเย็บต่อ ส่วนในกรณีที่ว่ากลัวเลือดหยดลง field คงไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเราคงไม่ได้ใช้กรรไกรหรือมีดมาตัดนิ้วเรา เลือดถึงมากพอที่จะตกลงไปได้ ผมคิดดูมันก็จริง แต่คนไข้จะยอมรับเหรอ ไม่มั้ง ผมว่าไม่ ใครจะยอมให้หมอที่ติดเชื้อมาผ่าตัด

อนาคตของผมมันผันแปรไปเป็นเพราะผมอยากเป็นหมอผ่าตัด ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ทั้งที่รู้ว่าวันนี้ชีวิตผมเปลี่ยนไปในทางตรงข้ามเพราะว่าเข็ม 1 เข็มกับเลือด 0.01 ccนั้น แต่ผมก็ยังดื้อด้านกลับไปหาสิ่งนั้น ผมถามตัวเองว่าผมทำไปเพื่ออะไร คุ้มจริงจริงเหรอที่จะกลับไปเรียนหนัก ทำงานหนัก ศัลยกรรมมันเหนื่อยนะ มันจะทำให้ขีวิตมันแย่ลงหรือเปล่า ตอนนี้เราไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว เราจะมาคิดแบบเดิมไม่ได้ แต่ไม่ใช่ ใจผมตอบว่าไม่ใช่ ตัวผมเปลี่ยนไป แต่ใจยังรักเหมือนเดิม ผมยังอยากเป็นหมอศัลยกรรม ผมว่าตัวผมมีคุณค่า ผมคิดว่าชีวิตในอนาคตของผมจะไม่อยู่อย่างคนขลาด อยู่อย่างเจียมตัวว่าเป็นคนป่วยแล้วไม่คิดทำอะไร ผมเกิดมาพร้อมกับศักยภาพที่มาพร้อมกับผม ผลเลือดที่เปลี่ยนไปไม่ได้ทำให้ชีวิตผมจบลง ผมไม่ยอมแพ้เข็ม 1 เข็มกับเลือด 0.01 cc ในคืนนั้นแน่ ชีวิตที่เกิดมาตั้ง 20 กว่าปียังไงก็จะไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเหตุการณ์ในช่วงวินาทีเดียว ไม่มีทาง


ลุกขึ้น ยืนหยัด กัดฟันสู้
กลับมองดู ความฝัน ครั้งหลัง
วันนี้ วันใหม่ ผมมีพลัง
ไม่มีใคร มารั้ง ผมต่อไป

ไปข้างหน้า เจ็บขา ได้บางคร้ง
เหนื่อยก็นั่ง พักใจก่อน ให้สดใส
พรุ่งนี้มา เราสู้ใหม่ ไม่อ่อนใจ
ไม่ยอมให้ สิ่งไหน มาทำลาย

ยิ้มหัวเราะ ต่ออุปสรรค ที่เกิดขึ้น
เพราะว่ามึง จะไม่เกิด เป็นซ้ำสอง
ความสำเร็จ ในวันหน้า จะมากอง
เหล่าเพื่อนพ้อง ร่วมสรรเสริญ ในโชคชัย


เรื่องถ่ายทอดจากคุณ หมอ BVM ในไทยคลินิก

เพื่อนๆหมอเคยคิดไหมครับ ว่าวันหนึ่งถ้าเรากลับมามีเชื้อ HIV เราจะสามารถทำงานหนักได้อย่างเดิมไหม แล้วเราจะมีโอกาสแพร่เชื้อให้คนไข้ได้หรือไม่ แล้วสุดท้าย เราควรจะเป็นหมอต่อไปหรือไม่
ส่งโดย: bvm

26 มค. 49 เป็นวันแรกที่ผมรู้่ว่าผลเลือดผิดปกติ ซึ่งจริงจริงแล้วผมไม่ได้ตั้งใจอยากจะเจาะเลือดเท่าไร แค่เจาะไปตามหน้าที่ แต่พี่เฉาฝ่ายการพยาบาลบอกว่า หมอต้องไปเจาะให้ครบครบนะ หมอโดนเข็มตำมา พี่ต้องเขียนรายงานให้ผู้้้้้อำนวยการ มันทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าผมไม่ยอมไปเจาะเลือดคงทำให้พี่เฉาลำบาก

เช้าวันนี้ผมก็ไปเจาะเลือดเหมือน3ครั้้งก่อน ผมเดินไปที่่ห้องฉุกเฉิน เข้าไปหาพี่อาร์ทให้ช่วยเจาะเลือดให้ พี่อาร์ทป็นพยาบาลสาวสวยใจดีที่น่ารกมากคนนึง ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่อาร์ทมือเบาขนาดนี้ ผมแทบไม่รู้สึกเจ็บเลย ทุกอย่างช่างเป้นไปอย่างเรียบร้อย ผมฝากเลือดไปส่งที่ห้องแล็ป เดินออกจากห้องฉุกเฉินอย่างสบายใจเพราะผมคงไม่ต้องมาเจาะเลือดอีก ครั้งนี้แหละ ครั้งสุดท้ายที่เราจะเจ็บตัว

ผมกลับไปนั่งตรวจคนไข้ที่แผนกผู้ป่วยนอก วันนี้เป็นวันที่คนไข้มากจริงจริง ที่นั่งรอก็เต็ม ทั้งคนไข้และญาติก็ยืนรอกันเกะกะไปหมด วันนี้ผมคงต้องรีบตรวจหน่อยแล้ว ไม่งั้นคนไข้คงจะรอแย่ซะก่อน แต่พอตรวจไปได้ประมาณ 1 ชั่วโมง คุณพรชัยโทรจากห้องแล็ปว่าอยากพบผม ถ้ามีเวลาขอให้รีบไปที่ห้องแล็ปด้วย ในตอนแรกผมคิดว่าเลือดคงไม่พอ ขอตรวจใหม่่ ซึ่งคุณพรชัยบอกว่าขอเจาะเลือดใหม่จริงจริง แต่เหตุผลกลับไม่ใช่ คุณพรชัยบอกว่าผลมันเป็น weakly positive อยากจะขอตรวจใหม่ด้วยวิธี ELISA โดยใช้น้ำยาตัวใหม่ หลังจากได้ยินคำขอ ผมก็รีบเดินไปที่โต๊ะเจาะเลือดอย่างรวดเร็วราวได้รับคำสั่งมา ท่วงท่าผมไม่มีความกังวลใจเลยซักนิด แต่ในใจนั้นกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่เหมือนไม่มีอะไรอยู่รอบตัว ห้องเจาะเลือดที่คาคร่ำไปด้วยผู้คนกลับเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ซักคนเดียว ผมกลับมาคิดถึงคำพูดคุณพรชัยเมื่อกี๊ว่าประโยคที่พูดเมื่อครู่มันหมายถึงอะไ รกันแน่ มันน่าแปลกที่แพทย์ใช้ทุนปี3อย่างผมไม่เข้าใจคำว่า weakly positive แปลว่าอะไร ในวินาทีนั้นผมแปลว่ามันคือ false positive หมายความว่าคุณพรชัยคงตรวจผลเลือดผมผิด แล้วไม่มั่นใจเลยขอตรวจซ้ำด้วยน้ำยาที่ดีกว่าเก่าเพื่อจะได้ยืนยันผลให้ผม ผมเดินกลับหอพักคนเดียว แต่วันนี้มันเป็นตัวคนเ ดียวที่ไม่เหมือนทุกวัน ใจกับตัวมันไม่ได้มาด้วยกัน ขาว่าก้าวไป แต่ใจอยากเดินกลับไปถามอีกรอบว่าที่คุณพรชัยพูดมันแปลว่าอะไร ตกลงผม HIV positive หรือไม่ ผมเดินมาถึห้อง นั่งลงบนเตียง คิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดในชั่วครู่หลายสิบรอบ... ผมลืมกลับไปตรวจคนไข้ต่อ... ผมลืมไปroundเย็น... ผมไม่ได้รบโทรศัพท์ที่รพ.ตาม... ผมกำลังทำอะไรที่นี่!!!

นั่งอยู่เปล่าเปลี่ยว วนเวียนว้าวุ่น ทบทวนความหลัง ว่าเราเป็นอะไร
เรามาทำอะไรที่นี่ เป็นหมอแล้วดีตรงไหน หากไม่เป็นแล้วเราจะทำอะไร แต่ยังไงคงไม่่เป็นเอดส์ซะเอง

ผมยังนั่่งสับสนอยู่บนเตียงคนเดียว ผมคิดอะไรไม่ออก แต่จริงจริงแล้วคงต้องบอกว่าไม่รู้ว่าควรเริ่มคิดจากตรงไหน ผมตัดสินใจปรึกษาเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างช้าๆ ตั้งแต่ว่าผมโดนเข็มตำนิ้วกลางมือซ้ายตั้งแต่ มิย 48 ตอนนั้นผมทำผ่าตัด appendectomy ให้กับคนไข้ผู้หญิง HIV infection อายุ 24 ปีซึ่งตอนนี้ไปทำงานที่ฟิลิปปินส์ ผลการเจาะเลือดครั้งแรกของผมนั้น HIV neg ทางรพ.ก็มีguidelineในการตรวจเลือดซ้ำตอน 1เดือน ,3เดือน และ 6เดือน ผมกินยาเป็นสูตร 4ตัว กินครบ1เดือน ตรวจเลือดซ้ำที่ 1,3 เดือน ผลHIV ก็ยัง neg อยู ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงรอดแล้วล่ะ เพราะคำบอกเล่าจากเพื่อนฝูงก็บอกว่า บางคนไม่กินยายังไม่เป็นเลย แล้วมึงจะเป็นได้ยังไง ผม consult พี่infectious ในรพ. เค้าก็บอกว่าตั้งแต่เค้าดูมาเค้ายังไม่เคยเจอ HIV positive จากโดนเข็มตำเลย่ ที่สำคัญที่สุดคือเลยwindow period ไปแล้วซึ่งผมคงสบายแล้วล่ะ

แต่บางสิ่งในชึวิตมันกลับไม่เหมือนในตำรา เราเดินไปตรงๆแต่เราก็หลุดจากเส้นทางได้ถ้าเราลืมดูว่าจริงจริงแล้วมันเป็นท างโค้ง ที่ในหนังสือเค้าบอกว่าถ้าเกิน 3เดือนจากการcontactเชื้อ แสดงว่าปลอดภัย แต่จริงจริงเค้าศึกษาใน normal population ไม่ใช่คนที่กิน ARV ครบ1เดือน จึงไม่่น่าแปลกใจที่ผลHIVจึง positive ที 6 ่เดิอน (เค้าถึงให้เจาะเลือดที่6เดือนไงล่ะ)

ผมคุยกับเพื่อนอยู่นาน สุดท้ายผมตัดสินใจที่จะไปหาที่เจาะเลือดในรพ.เอกชนเพื่อยืนยันผลการตรวจ ที่นั่นทำให้ผลได้รับคำตอบ คำตอบที่เป็นความจริง ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ความจริงที่ผมมี HIV

ผลการยืนยันสรุปว่าผมติดเชื้อจริง… ติดเชื้อจริงจริง…. ติดเชื้ือจริงจริงเหรอ….. ผมถามประโยคนี้กับตัวเองในทุกๆก้าวที่เดิน ผมเดินกลับมาถึงรถ ผมขับรถไม่ไหวแล้ว ตาผมมองไปข้างหน้าแต่กลับมองไม่เห็นแสงไฟมาจากที่ใด ผมสงสัยว่าทำไมต้องเป็นผม มีคนเป็นอย่างผมอีกหรือไม่ ผมทำผิดอะไรไว้สิ่งนี้จึงเกิดกับผม ผมควรจะโทษตัวเองที่เอาเข็มทิ่มนิ้วตัวเอง หรือว่าโทษพ่อแม่ทีผลักดันจนผมได้มาเรียนหมอ หรือว่าโทษกรรมเก่าที่คนเราชอบอ้างถึงแต่ไม่มีใครตอบได้ว่ามันคืออะไร ผมนิ่งเงียบ เพื่อนผมพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะปลอบได้ยังไง………..ผลกลัวตายครับ……..ผมเพิ่งรู้สึกจริงจริงกับตัว ว่่าผมกลัว ถึงแม้เรารู้ว่าซักวันนึงเราตองตาย แต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้ ผมเพิ่งอายุ 26 ผมยังไม่อยากตาย ผมกลัว PCP ผมไม่อยากเป็น Crypto meningitis ผมกลัวแม้แตเป็น PPE ...ผมกลัว

ความตายไม่ใช่เรื่องเล่นเล่นอย่างที่เราเคยเข้าใจซะแล้ว พวกเราอยู่กับความเจ็บป่วยมานาน สิ่งที่เราทำกันอยู่ในปัจจุบันคือรักษาโรคแต่เพียงอย่างเดียว จนลืมไปแล้วว่าจริงจริงเรารักษาคน เราดูแต่เจ้าของร่างกายโดยที่เราลืมรักษาจิตใจที่ร่วมมาด้วย ผมย้อนคิดไปถึงอดีตที่ดูแลคนไข้ มีคนไข้จำนวนมากที่ป่วยเป็นโรคที่อาจทำให้เสียชีวิต แต่เรากลับบอกพวกเขาสั้นๆว่า คุณป้าเป็นมะเร็งครับ คุณติดเชื้อ HIV ครับ มันพอแล้วหรือหรือเปล่า ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนี้มาก่อนจนกระทั่งวันที่เจอกับตัว การที่รู้ว่าเราต้องตายถึงแม้จะอีกนาน แต่มันก็ทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่มันไม่มีความสุขสักนิด ทุกสิ่งรอบตัวที่เคยดูสวยงาม ตอนนี้มันไม่มีความหมาย ผมเดินผ่านมันไป ดูเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น

ผมตัดสินใจบอกแฟนผมเรื่องผลเลือด ผมไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้กับเค้าได้ ผมชอบเค้ามาก มากจนไม่สามารถเอาเค้าเข้ามาอยู่กับตัวผมได้อีก ผมเป็นแฟนกับเค้ามาเกือบสามปี เดือนหน้าก็จะป็นวันครบรอบสามปีพอดี ช่วงที่ผมไปใช้ทุนต่างจังหวัด ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ตอนนี้ใช้ทุนเกือบครบแล้วกลับต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ผมบอกกับเค้าว่า ผมขอโทษ ตอนนี้ผมไม่ได้มีทุกอย่างพร้อมเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะสิ่งที่ขาดไป่ไม่มีใครมาทำให้เป็นเหมือนเดิมได้้ ผมชอบโ…มาก แต่เราคงไ่ม่่สามารถใช้ชีวิตอยู่กันได้หรอก ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไร้ค่า ความรู้สึกของหมอกับคนไข้ที่ติดเชื้อ มันทำให้ผมรังเกียจตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

เรื่องของโ…เป็นไปตามที่ผมวางแผนไว้ เธอโทรมาคุยกับผมนานนานครั้ง ห่างขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ถึงแม้เราจะไม่ได้บอกเลิกกันอย่างเป็นทางการทำให้ผมเข้าใจในการในการตะดสินใ จของเขา และก็ไม่เคยโกรธเขาแม้แต่ครั้งเดียว ความรู้สึกของผมต่อโ…ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไป
ความสดใส ไม่กลับมา
ความรัก กลับจากลา
เพราะเพียงว่า เราเปลี่ยนไป

ลูกชาย : พ่อครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ?
พ่อ : แน่นอน ได้สิ , ลูกจะถามอะไร
ลูกชาย : พ่อครับ ใน 1 ชั่วโมงพ่อหาเงินได้เท่าไหร่เหรอครับ ?
พ่อ : มันไม่ใช่ธุระอะไรของลูก ทำไมถึงถามอะไรแบบนี้ ?
ลูกชาย : ผมแค่อยากรู้ ได้โปรดบอกผมเถอะครับ
ใน 1 ชั่วโมงพ่อหาเงินได้เท่าไหร่เหรอครับ ?
พ่อ : ถ้าลูกต้องรู้ให้ได้ พ่อก็จะบอกให้ฟัง
ใน 1 ชั่วโมง พ่อหาเงินได้ 100 บาท
ลูกชาย : โห !!! (ทำหน้าเศร้าพร้อมกับก้มหน้าลง)
ลูกชาย : พ่อครับ ผมขอยืมเงินพ่อ 50 บาทได้มั้ย ?

พ่อของเขาโมโหอย่างมาก
พ่อ : ถ้าด้วยเหตุผลที่ลูกถาม
เพียงเพราะอยากจะขอยืมเงินพ่อ
เพื่อไปซื้อของเล่นห่วยๆ หรือ สิ่งของไร้สาระพวกนั้น
ลูกควรจะนำตัวเองตรงกลับไปที่ห้อง และ เข้านอน
พร้อมกับคิดว่าทำไมถึงเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้
พ่อทำงานหนักทุกวัน เพื่อเลี้ยงลูกที่มีนิสัยอย่างนี้เหรอ

เด็กชายตัวน้อย เงียบลง
และค่อยๆเดินขึ้นไปที่ห้องของเขาและปิดประตูลง

พ่อนั่งลงด้วยความโมโห นึกย้อนคิดถึงคำถามของลูกชาย
เขากล้าถามกับเราอย่างนั้นได้อย่างไร
เพียงเพื่อแลกกับเงินบางส่วน
ผ่านไป 1 ชั่วโมง... อารมณ์ของพ่อเริ่มสงบลง และเริ่มคิดได้ว่า
บางทีอาจจะมีบางสิ่งที่มีราคา 50 บาท ซึ่งลูกอยากได้จริงๆ
และความจริงแล้ว เขาก็ไม่เคยถาม หรือ ขอเงินเรามาก่อนเลย
ดังนั้นเอง พ่อจึงตัดสินใจเดินขึ้นไปหาลูกน้อยที่ห้องนอน

พ่อ : ยังไม่นอนอีกเหรอลูก ?
ลูก : ไม่ครับพ่อ ผมยังไม่นอน
พ่อ : พ่อมาคิดดูแล้ว บางทีพ่อคงทำงานจนเหนื่อยเกินไป
ถึงได้พูดกับลูกแรงขนาดนั้น
นี่เงิน 50 บาทที่ลูกขอยืมพ่อ เอาไปสิ

หนุ่มน้อยฉีกยิ้มด้วยความดีใจ พร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น เขาก็รีบดึงแบงค์ยับๆจำนวนหนึ่ง
และ เศษเหรียญเล็กๆน้อยๆ ออกมาจากใต้หมอนของเขา
เขานั่งบรรจงนับมันอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพ่อ
ในขณะเดียวกันกับที่พ่อเริ่มจะโมโหขึ้นอีกรอบ
เพราะเห็นลูกชายซ่อนเงินจำนวนหนึ่งไว้ใต้หมอน

พ่อ : ลูกจะเอาเงินเยอะแยะขนาดนี้ไปทำอะไร
ในเมื่อลูกก็มีมันอยู่มากแล้ว (พ่อถามพร้อมอารมณ์เริ่มโกรธ)

ลูกชาย : เพราะผมมีไม่พอครับพ่อ แต่ตอนนี้ผมครบแล้ว
พ่อครับ นี่เงิน 100 บาท ผมขอซื้อเวลาทำงานของพ่อ 1 ชั่วโมง
พรุ่งนี้ตอนเย็น พ่อช่วยกลับบ้านมาเร็วๆนะครับ
ผมเพียงแค่อยากจะกินข้าวเย็นกับพ่อครับ

พ่อหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เพราะความเจ็บปวดที่หน้าอก
รู้สึกเหมือนดวงใจของเขา มันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
พ่อรีบคุกเข่าลง โผเข้ากอดลูกชายทั้งน้ำตา
พร้อมกับขอให้ลูกชายสุดที่รักยกโทษให้ตัวเขา

นี่เป็นเพียงเรื่องสั้นๆ ที่อยากเตือนให้คุณคิดว่า
เราไม่ควรปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ความหมาย
พรุ่งนี้ หากคุณตายลงที่ทำงานของคุณ
ก็สามารถหาคนมาทำงานแทนที่ช่วงเวลาของคุณได้อย่างง่ายดาย
แต่สำหรับครอบครัวและคนที่คุณรัก พวกเขาเหล่านั้น
ไม่สามารถหาใครมาแทนที่ช่วงเวลาที่สูญเสียไปจากคุณได้

ลองถามตัวเองดูว่า ทุกวันนี้
ตัวของคุณใช้เวลาไปกับสิ่งใดมากกว่ากัน
ระหว่าง การทำงาน หรือว่า ครอบครัว ?

แล้วถามใจตัวเองอีกครั้ง ว่าสิ่งใดกันแน่
ที่มีความสำคัญกับชีวิตของคุณมากกว่ากัน ?

Cr.Rish Valentine
แปลไทยโดย : เด็กหนวด

    ในวันที่ 29 เมษายน 1961 นายแพทย์ Leonid Rogozov ชาวโซเวียต อายุ 27 ปี แพทย์ประจำคณะสำรวจแอนตาร์กติก ที่ 6 เกิดเจ็บท้องเฉียบพลัน บริเวณรอบสะดือ ก่อนจะย้ายมาปวดท้องบริเวณท้องส่วนล่างด้านขวา และมีไข้สูง

    นายแพทย์ Leonid Rogozov รู้ได้ในทันทีว่านั้นคืออาการของไส้ติ่งอับเสบ(Appendicitis)

    แต่คุณหมออยู่ท่ามกลาง ทวีปที่โดดเดี่ยว ห่างไกล และทุรกันดารที่สุดในโลกแห่งหนึ่ง ไม่มีแพทย์คนอื่น ไม่มีเครื่องบิน หรือพาหนะอื่นได้ที่จะส่งคุณหมอไปรักษาอย่างทันท่วงที

    ทางรอดเพียงของคุณหมอคือ การผ่าตัดตัวเอง ( Self surgery )

    ใน คืนวันที่ 30 เมษายน 1961 คุณหมอได้ลงมือผ่าตัดไส้ติ่งตัวเอง โดยใช้ฉีดยาชาเฉพาะที่ Novocaine เปิดช่องท้องเป็นแผลยาว 12 เซ็นติเมตร

    ทำการผ่าตัดโดยใช้มือสัมผัส และมองผ่ากระจก ที่ถือโดยผู้ช่วยจำเป็น

    ผู้ช่วยจำเป็น คือ วิศวกรเครื่องกล และนักอุตุนิยมวิทยา ที่ทำหน้าที่เป็นลูกมือช่วยผ่าตัด หยิบของ ถือกระจกให้คุณหมอมอง เพื่อผ่าตัดผ่านกระจก

    การผ่าตัดใช้เวลาทั้งสิ้น 1 ชั่วโมง 45 นาที

    คุณหมอใช้เวลาพักพื้นอยู่ 5 วันอาการไข้ และอุณหภูมิร่างกายจึงกลับสู่ภาวะปกติ และพักต่ออีก 2 วันแผลผ่าตัดจึงทุเลา

จาก http:// http://www.wowboom.blogspot.com

          ประการที่ห้า ระบบการรักษาโรคที่คนไข้และ ญาติมิตรจะต้องปรับความเข้าใจหลายอย่าง ได้แก่ ทางการแพทย์แบ่งวิธีการรักษาเป็น การรักษาเบื้องต้น (Presumptive Treatment) ซึ่งอาจเป็นการรักษาตาม อาการ (Symptomatic Treatment) เช่น ปวดหัวเป็นไข้ให้ ยาลดไข้ก่อน ปวดท้องให้ยาลดการปวดท้อง เพราะเรา วินิจฉัยโรคแน่นอนยังไม่ได้หรือเป็นโรคที่ไม่มียารักษา จึงต้องรักษาตามอาการ เช่น ไข้เลือดออก หรือโรคจาก ไวรัสบางตัว แต่เมื่อรู้สาเหตุแน่นอนแล้วจึงให้ การรักษา เด็ดขาด (Definitive Treatment) เช่น เป็นไข้ไทฟอยด์ ให้ยาปฏิชีวนะที่ฆ่าเชื้อไทฟอยด์ได้ดี การรักษาบางครั้ง เป็นการรักษารีบด่วน (Emergency Treatment) สุดแต่ อาการคนไข้ที่มาหา ถ้าอาการหนักมาก เช่น หายใจ ไม่ทันต้องให้ออกซิเจนหรือใส่ท่อหายใจ หัวใจหยุด ใช้เครื่องนวดหัวใจร่วมกับการนวดหัวใจด้วยมือ เพื่อช่วยชีวิต ช็อคความดันตกต่ำกว่าปกติต้องฉีดยากระตุ้นหัวใจเพิ่มความดัน ให้น้ำเกลือหรือสารละลาย อื่นๆเข้าเส้น เมื่อสภาพคนไข้ดีขึ้นจึงพยายามหาต้น เหตุและให้การรักษาต่อไป ซึ่งการรักษาอาจไม่ได้ ผลเพราะโรคเป็นมากเกินแก้หรือคนไข้มาสายเกินไป พบแพทย์ในระยะสุดท้ายแล้วหรือโรคบางอย่างรักษา อย่างใดก็ช่วยไม่ได้ โรคบางชนิดมีอัตราตาย (Fatality หรือ Mortality Rate) เกือบ 100 เปอร์เซ็นต์ บางโรค 10-50 เปอร์เซ็นต์ บางโรคไม่มีอัตราเสียชีวิตเลย บางโรค หายแล้วหายเด็ดขาด (Cure) บางโรคหายแล้วกลับ เป็นได้ใหม่ (Recurring หรือ Relapsing) บางโรคหาย แล้วยังมีภาวะผิดปกติเหลืออยู่ เช่น เส้นเลือดสมองแตก ถ้าไม่ตายอาจเป็นอัมพฤกษ์หรือเคลื่อนไหวได้บ้าง หรืออัมพาตคืออวัยวะนั้นๆเคลื่อนไหวไม่ได้เลย ไวรัส  ?”เริม” เข้าเส้นประสาทที่หน้าทำให้หน้าซีกหนึ่งเบี้ยว บางโรคหายแล้วเหลือแผลเป็นอยู่ เช่น วัณโรคปอด หรือแผลในปอด โรคผิวหนังหลายอย่างเช่น คุดทะราด หรือแผลเป็นหรือนิ้วกุด หูแหว่งจมูกโหว่ นอกจากนี้ วิธีรักษาโรคแต่ละโรคมีหลายวิธี ยาที่ใช้มีหลายตัว สุดแต่สภาพของคนไข้ เศรษฐฐานะของคนไข้ และความ ชำนาญของแพทย์ ซึ่งไม่ได้หมายความว่าถ้าไม่ได้รักษา ตามวิธีที่คนไข้รู้หรือต้องการแล้วจะผิด นอกจากนี้ เราควรจะเข้าใจถึงธรรมชาติของการเจ็บป่วย ที่ท่าน บอกว่า “โรคบางชนิดรักษาก็ตายไม่รักษาก็ตาย บาง ชนิดรักษาก็หายไม่รักษาก็หาย บางชนิดไม่รักษาก็ตาย รักษาก็หาย” จึงเป็นธรรมชาติหรือสัจธรรมของความ ป่วยเจ็บที่สังคมใหม่ต้องเข้าใจ วิทยาศาสตร์ไม่สามารถ แก้ไขควบคุมทุกอย่างที่เป็นธรรมชาติได้

        โรคบางอย่างคนทั่วไปเข้าใจผิดคิดว่าเป็น โรคง่ายๆ วินิจฉัยง่าย รักษาง่าย ที่เป็นปัญหาบ่อยๆคือ “ไส้ติ่งอักเสบ” เป็นความจริงที่ว่าในบางรายโรคไส้ติ่ง วินิจฉัยง่ายเพราะอาการปวดท้องด้านขวาล่างชัดเจน มีไข้ คนไข้ยังรู้เองว่าน่าจะเป็นไส้ติ่ง แต่ไม่เสมอไป ความจริงศัลยแพทย์และแพทย์ทางระบบโรคทางเดิน อาหารกลับคิดว่า โรคไส้ติ่งอักเสบเป็นโรคที่วินิจฉัยยากที่สุด โรคหนึ่งในช่องท้อง จากสถิติในต่างประเทศผ่าตัดโดย ไส้ติ่งไม่อักเสบจำนวนมาก คนไข้อาจมาหาแพทย์ด้วย อาการท้องเสียอาเจียนก็ได้ มาด้วยปวดท้องท้องเสียก็ได้ ปวดท้องท้องผูกก็ได้ มาด้วยอาการไข้ท้องอืดก็ได้ การตรวจบางครั้งกดท้องด้านขวาล่างไม่เจ็บเลย บางคน ต้องใช้นิ้วใส่ถุงมือล้วงทางทวารหนักอาจเจ็บบ้าง เพราะ ไส้ติ่งบางรายชี้ไปด้านล่างหรืออยู่หลังลำไส้ใหญ่ทำ ให้กดไม่เจ็บ ส่วนใหญ่ตรวจเม็ดเลือดขาวขึ้นสูงเกินหมื่น แต่บางรายได้ไม่กี่พันตัวทั้งๆที่จะแตกแล้ว จนในปัจจุบัน นี้ก่อนจะวินิจฉัยการผ่าตัดไส้ติ่งถ้าทำได้อย่างน้อยจะต้อง ทำอุลตร้าซาวด์ดูก่อน ถ้าผลไม่ชัดอาจต้องทำคอม- พิวเตอร์สแกน เพราะถ้าเป็นโรคอื่นแพทย์ผ่าตัดเข้าไป ไส้ติ่งปกติก็จะถูกตำหนิจนถึงถูกฟ้องร้อง และทุกราย ต้องส่งตรวจพยาธิสภาพว่าอักเสบจริงเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มอีก บางรายผ่าไปเป็นโรคของลำไส้เล็กต้องตัดลำไส้ขยาย แผลผ่าตัด บางรายเป็นโรคลำไส้ใหญ่ตอนต้นต้อง ผ่าตัดใหญ่ บางรายไม่พบอะไรต้องเย็บปิด กลายเป็น นิ่วของสายไตไป ถ้าในสตรีอาจเป็นปีกมดลูกอักเสบ เพราะอยู่ใกล้กัน บางรายท้องนอกมดลูก บางรายผ่า  เข้าไปปรากฏว่าไส้ติ่งแตกแล้วทั้งๆที่เพิ่งวินิจฉัยได้แน่ และเป็นเพียง 2-3 วัน ทำให้ต้องรักษาใช้ยาฆ่าเชื้อมาก และอยู่โรงพยาบาลนาน และอาจมีภาวะแทรกซ้อน ต่างๆจนถึงชีวิตได้ ก็ถูกฟ้องอีกว่าละเลยจนไส้ติ่งแตก เท่าที่ทราบคำฟ้องร้องที่ถูกส่งไปยังราชวิทยาลัยศัลย- แพทย์ช่วยพิจารณามีถึงปีละ 19 ราย เรื่องนี้จึงเป็นเพียง เรื่องตัวอย่างให้ผู้อ่านเข้าใจว่าโรคที่คนทั่วไปคิดว่าง่ายมัน ไม่ได้ง่ายอย่างที่คนคิด
..............................................................................

          ประการที่หก วิธีการตรวจสอบทางการแพทย์และ การรักษาไม่ได้มีความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างที่คน ทั่วไปคิด เพราะการตรวจทุกชนิดนับตั้งแต่การเจาะน้ำ จากปอด อาจเลือดออกหรือมีลมรั่ว เจาะหนองจากตับ อาจเลือดออกมาก มาส่องกล้องกระเพาะอาหารหรือ ลำไส้มีโอกาสทะลุได้ เพราะลักษณะกระเพาะลำไส้ ที่ไม่ปกติอาจเคยอักเสบมีพังผืดยึดทำให้เวลาเป่าลม ไม่ขยาย เช่นเดียวกับการเจาะรูส่องกล้องช่องท้อง เพื่อตัดไส้ติ่งหรือถุงน้ำดีก็เช่นกัน มีประโยชน์ที่แผล เล็กหายเร็วอยู่โรงพยาบาลน้อยวัน แต่ก็อาจเกิดภาวะ แทรกซ้อนได้ แต่ก็มีความจำเป็นต้องทำเพื่อการ วินิจฉัยรักษาให้ถูกต้องเพื่อประโยชน์ของคนไข้เอง แม้การให้การรักษาด้วยยาธรรมดาใช่ว่าจะไม่เกิดภาวะ แทรกซ้อน คนใดคนหนึ่งอาจแพ้ยาได้ทุกตัว แต่เราต้องให้ เพราะหวังประโยชน์ ในอดีตที่เพิ่งมียาเพนิซิลลินเข้ามากับสเตรพโตมัยซิน มีคนไข้ที่ฉีดเพนิซิลลินแล้วเกิด อาการแพ้รุนแรงที่เรียกว่า Anaphylactic shock หลังฉีดเพียงไม่กี่นาทีอาจมีอาการช็อค ความดันตก หายใจหอบ ผื่นขึ้น และเสียชีวิตได้ในเวลาอันสั้น ถ้า ให้การรักษาได้ทันการก็อาจช่วยชีวิตได้ เมื่อสมัยอดีต เคยมีแพทย์ถูกฟ้องร้องเพราะคนไข้เสียชีวิต แต่ทาง ผู้พิพากษาตัดสินว่าไม่ใช่ความผิดของแพทย์เป็นความ ผิดปกติของคนไข้เองที่แพ้ยารุนแรง ถ้าแพทย์จะได้ สอบถามประวัติก่อนว่า แพ้ยาตัวนี้หรือไม่ ถ้าไม่มีประวัติ ฉีดแล้วแพ้ยาแพทย์ไม่ผิด นอกจากนี้แพทย์ต้องมีเครื่อง ช่วยชีวิตพร้อม เช่น ยาฉีดแอดรีนาลิน ออกซิเจนช่วย การหายใจ เป็นต้น แต่ในปัจจุบันแม้แพ้ยารุนแรงเป็น สตีเวน จอห์นสัน ซินโดรมก็มี ถึงไม่ตายก็มีการฟ้องร้อง กันเป็นเรื่องเป็นราว ซึ่งถ้าคนยุคใหม่ต้องการเช่นนี้ แพทย์จะทำได้อย่างเดียวคือ ไม่ว่าจะใช้ยาอะไรต้อง ให้คนไข้เซ็นอนุญาตให้แพทย์ใช้ได้

        ภาวะแทรกซ้อนในการตรวจและการรักษา อาจเกิดขึ้นได้เสมอ ทางแพทย์มีมาตรฐานการยอมรับว่า มีประมาณกี่เปอร์เซ็นต์เป็นค่าปกติ ถ้าใครทำแล้วพบอัตรา สูงกว่านั้นต้องมีการปรับปรุงแก้ไข อย่างการตรวจ คอมพิวเตอร์เอกซเรย์ของอวัยวะภายในจำเป็นต้องฉีด สีพวกไอโอไดด์เข้าเส้นด้วยจึงจะ เห็นอวัยวะภายในและ ระบบเส้นเลือด ซึ่งมีอัตราการแพ้สีในประชากรทั่วไป ประมาณ 2 รายต่อหมื่นครั้ง ในคนที่ไม่เคยแพ้ซึ่ง การแพ้อาจรุนแรงถึงชีวิตได้ในเวลาอันสั้น แต่ถ้าได้ ตรวจก็ไม่รู้โรค ไม่รู้วิธีรักษา นอกจากการซักประวัติ เรื่องการแพ้อาหารทะเล ถ้าแพ้ไม่จำเป็นจริงๆเราไม่ทำ หรือต้องให้ยาป้องกันการแพ้ไว้ก่อนและเตรียมการ ช่วยเหลือทันทีที่เกิดอาการแพ้ขึ้น และการแพ้มักรุนแรง เพราะต้องฉีดสารเข้าเส้น  นานๆครั้งเราอาจช่วยชีวิตเขาไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะสภาพโรคของคนไข้ ร้ายแรงอยู่แล้ว

        การตรวจรักษาสมัยใหม่ที่สะดวกแก่คนไข้ ใช้เวลาอยู่โรงพยาบาลน้อยลง เช่น การผ่าถุงน้ำดีโดย ใช้วิธีส่องกล้อง การส่องกล้องตรวจหลอดลม ปอด กระเพาะลำไส้ใหญ่ กระเพาะปัสสาวะ ล้วนแต่อาจเกิด ภาวะแทรกซ้อนได้ทั้งนั้น คนไข้และญาติมิตรจึงควร  เข้าใจและร่วมมือในการตรวจรักษาเพื่อประโยชน์ของทุกคนเอง สรุปคือคนไข้และญาติต้องเข้าใจว่าการ ตรวจการรักษาทุกอย่างอาจเกิดภาวะแทรกซ้อนได้ทั้งสิ้น มีอัตราเสี่ยงเท่ากับเราเดินข้ามถนนที่มีรถมาก บาง ครั้งเกิดเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีฝ่ายใดอยากให้เกิด แต่ต้อง ทำเพื่อประโยชน์ของคนไข้ทุกคนเอง

        ประการที่เจ็ด สิ่งที่เหมือนการราดน้ำมันลงใน กองเพลิง คือ “ระบบการคิดค่ารักษาของแพทย์” ซึ่งแต่ เดิมเมื่อเป็นแพทย์แผนไทยมีแต่ค่า “ยกครู” และ ค่าสมุนไพร ต่อมาแพทย์ยุคต้นๆไปเยี่ยมรักษาคนไข้ ถึงบ้านมี “ค่าเปิดกระเป๋า” บ้าง ต่อมาเป็นคลินิคแพทย์ ที่ตั้งคลินิคจะไม่คิดค่ารักษา แต่จะรวมอยู่ในค่าฉีดยา (ซึ่งทำให้คนไข้ยุคก่อนถูกฉีดยาตามคลินิคเกือบทุกราย) และค่ายาที่แพทย์คิดกับคนไข้จะสูงกว่าราคายาที่ซื้อมา จากร้านขายยาเล็กน้อย แพทย์ที่ตั้งคลินิคหรือ โรงพยาบาลเอกชนจึงสามารถตั้งอยู่ได้

        ต่อมาหลังสงครามโลกครั้งที่สอง แพทย์จบจาก ต่างประเทศมากขึ้น ได้นำเอาระบบ “ค่ารักษาของ แพทย์” (Professional Fee) เข้ามาใช้โดยคิดค่าแพทย์ แยกออกไปชัดเจนโดยมีอัตราแตกต่างกันตามแต่ แพทย์และตามแต่บริการที่แพทย์ให้ เช่น ทำคลอด ผ่าตัดฯ แรกๆอยู่ในอัตราอันควร แต่ต่อมาเมื่อระบบ นี้แพร่หลาย แพทย์บางคนหยิ่งในความรู้ความชำนาญ ของตน จึงขึ้นราคาสูงกว่าคนอื่น แพทย์คนอื่นๆกลัวว่า จะกลายเป็นแพทย์ชั้นสองร่วมกับกิเลสที่มีสูงอยาก รวยเร็วก็คิดตาม บางคนเอาอัตรารักษาของอเมริกา มาใช้โดยเปลี่ยนอัตราเป็นเงินบาท ซึ่งลืมนึกถึงความ แตกต่างของระบบว่าคนอเมริกันมีบริษัทอินชัวรันส์หรือ หน่วยของรัฐต่างๆเป็นผู้จ่าย แต่คนไทยเงินมาจาก กระเป๋าและเงินออมของคนไข้เองจึงมีความเดือดร้อน ทางแพทยสภาได้รู้เห็นปัญหานี้ พยายามจัดทำอัตราค่า รักษาพยาบาลที่เหมาะสมออกมา สิ่งนี้คือปัจจัยสำคัญอัน หนึ่งที่ทำให้สัมพันธภาพระหว่างคนไข้ไทยกับแพทย์เปลี่ยน ไปจนมีความรู้สึกเป็นอริกัน ใครพลาดจะเอาเป็นเอาตาย เรื่องนึ้จึงอยู่ที่วงการแพทย์ยุคใหม่จะพิจารณาแก้ไข กันเองว่าจะปล่อยไปตามสังคมอเมริกัน หรือแก้ไข ให้อยู่ใน “ความพอเพียง”
....................................................................................