ป.ป.ช.มีมติ 8 ต่อ 0 ยกคำร้อง "คุณหญิงสุดารัตน์" และทีม คดีจัดซื้อคอมพิวเตอร์สาธารณสุข 821 ล้าน ชี้ไม่มีน้ำหนักเพียงพอว่ามีพฤติกรรมบีบขรก.และบริษัทไม่ให้ชนะประมูล "วิชัย" ปลัดสธ.ก็รอดด้วย พร้อมมติ 5 ต่อ 3 ชี้กก.พิจารณาผลประกวดราคาไม่ผิด ส่วนประธานสอบข้อเท็จจริง ถูกเลื่อนพิจารณาไปครั้งหน้า       

       วันนี้ (2 ก.ค.) ที่สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาตินายกล้านรงค์ จันทิก กรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ หรือ ป.ป.ช. แถลงภายหลังการประชุมคณะกรรมการ ป.ป.ช. นานกว่า 6 ชั่วโมง ว่า ที่ประชุมได้มีการพิจารณาคดีการกล่าวหา ร้องเรียนคุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธุ์เมื่อครั้งดำรงตำแหน่ง รมว.กระทรวงสาธารณสุข กับพวกรวม 16 คน ว่า กระทำความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่หรือกระทำความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการ และกระทำความผิดตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยความผิดเกี่ยวกับการเสนอราคาต่อหน่วยงานของรัฐ พ.ศ. 2542 กรณียกเลิกโครงการประกวดราคาจัดซื้อและติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์เพื่อการบริหารข้อมูลข่าวสาร ด้านการเงินการคลังและข้อมูลโรงพยาบาล จำนวน 818 แห่งทั่วประเทศ ของสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข พ.ศ. 2547 โดยที่ประชุม โดยมีมติเป็นเอกฉันท์ 8 เสียง ให้ยกคำร้อง ในประเด็นการกล่าวหานักการเมืองที่ประกอบด้วย คุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธุ์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณุข นายยงยุทธ วิชัยดิษฐ ผู้ช่วย รมว.สาธารณสุขและนายอุดมเดช รัตนเสถียร เลขานุการ รมว.สาธารณสุขในขณะนั้น เนื่องจากไม่พบว่ามีพฤติกรรมข่มขืนใจและบีบบังคับให้ข้าราชการประจำ กลั่นแกล้งบริษัทกิจการร่วมค้า พีสแควร์ ไทยคอม ซึ่งเป็นผู้เสนอราคาต่ำสุดให้ไม่ไดเป็นผู้ชนะการประกวดราคาในโครงการดังกล่าว โดยจากการไต่สวนพยานบุคคลและเอกสารที่มีการอ้างถึง ข้อเท็จจริงไม่มีน้ำหนักที่จะฟังได้ว่าผู้ถูกกล่าวหาทั้งสามได้กระทำตามที่มีการกล่าวหาร้องเรียน
       
       นอกจากนี้ ยังมีมติเอกฉันท์ยกคำร้องกรณีกล่าวหา นายวิชัย เทียนถาวร ปลัดกระทรวงขณะนั้นในฐานะผู้อนุมัติยกเลิกการประกวดราคา และมีมติด้วยคะแนนเสียง 5 ต่อ 3 เสียง ว่าการดำเนินการของคณะกรรมการพิจารณาผลการประกวดราคา ที่ประกอบด้วย นายชาตรี บานชื้น ผู้ตรวจราชการกระทรวง นายสมชาย เชื้อเพชระโสภณ รองอธิบดีกรมสนับสนุนบริการสาธารณสุข นายชาญวิทย์ ทระเทพ ผอ.สำนักพัฒนาระบบบริการสุขภาพ นายเทียม อังสาชน ผอ.รพ.สระบุรี นายวิบูลย์ แสงวีรพันธุ์ศิริ รองศาสตราจารย์ศูนย์คอมพิวเตอร์คณะวิศวกรรมศาศตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นายชัยเชวง กฤตยาคม รองกรรมการผู้จัดการใหญ่ด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ บ.ทศท คอเปอร์เรชั่น จำกัดมหาชน และนายวริทธิ์นันท์ จินดาถาวรกิจ นิติกร 7 กลุ่มกฎหมายสำนักบริหารกลาง ไม่มีมูลควาผิด ให้ยกคำร้อง ทั้งนี้ ในส่วนกรณีการกล่าวหานายพิพัฒน์ ยิ่งเสรี รองปลัดกระทรวงสาธารณสุขในฐานะประธานกรรมการสอบสวนข้อเท็จจริงกรณีการประกวดราคาซื้อและติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ปี 2547 นายจรัญ ตฤณวุฒิพงษ์ อธิบดีกามควบคุมโรคและรักษาราชการแทนปลัดกระทรวงสาธารณสุข และนายบุญเลิศ ลิ้มทองกุล ผู้ตรวจราชการกระทรวง ที่ประชุม ป.ป.ช. มีมติให้เลื่อนการพิจารณาออกไปในการประชุมครั้งต่อไป
       
       อย่างไรก็ตาม ป.ป.ช.ให้เหตุผลการยกคำร้องว่า แม้ในการประชุมของคณะกรรมการพิจารณาผลการประกวดราคา ครั้งที่ 6 เมื่อ 16 เม.ย. 2547 ได้มีติเรียก บริษัทกิจการร่วมค้าพีสแควร์ ไทยคอม ที่เสนอราคาต่ำสุด โดยมีคู่แข็งคือบริษัท ไพรม์ลิ้งค์ จำกัด ที่เสนอราคาสูงกว่าแต่ไม่เกินร้อยละ 20 มาต่อรองราคากัน และต่อมาในวันที่ 3 พ.ค. 2547 คณะกรรมชุดดังกล่าว มีหนังสือถึงปลัดกระทรวงสาธารณสุขเพื่อร้องขอความเป็นธรรมต่อรัฐมนตรีในสมัยนั้น เพื่อให้ทบทวนการประกวดราคา คณะกรรมการจึงได้มีการประชุมพิจารณาข้อร้องเรียนใน วันที่ 15 มิ.ย. 2547 และมีมติว่า บ.ไพรม์ลิ้งค์ จำกัด มีคุณภาพสินค้าและบริการหลังการขายดีกว่า คณะกรรมพิจารณาผลการประกวดราคาจึงมีมติเสียงข้างมากเห็นควรจึงเสนอให้ยกเลิกการประกวดราคา ซึ่งการประชุมดังกล่าวที่ประชุม ป.ป.ช พิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นการประชุมตามระเบียบสำนักนายรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุและมีเหตุผลที่รับฟังได้ อีกทั้งเป็นไปตามคำวินิจฉัยของอัยการกระทรวงการคลังและศาลปกครองกลาง ที่ระบุว่า ตราบใดที่คณะกรรมการพิจารณาผลการประกวดราคายังไม่มีการเสนอใบราคาจัดซื้อจัดจ้างไปยังหัวหน้าส่วนราชการผู้มีอำนาจในการอนุมัติสามารถจะนำกลับมาทบทวนแล้วพิจารณาใหม่ได้ โดยคณะกรรมการพิจารณาผลการประกวดราคาย่อมมีดุลยพินิจพิจารณาทบทวนการดำเนินการของตนเองได้ การไม่รายงานผลการพิจารณา ผลการประกวดราคา จนนำไปสู่การพิจารณาสั่งยกเลิกผลการประกวดราคานั้นตามคำวินิจฉัยของ ศาลปกครองกลาง กระทรวงคลัง กรมอัยการ ก็เห็นตรงกันว่าการยกเลิกสามารถทำได้เป็นการชอบด้วยระเบียบ ตลอดจนมีเหตุผลของการยกเลิก อย่างไรก็ตาม การล่าช้าของคดีนี้เกิดจากผู้ถูกร้องมีการยื่นขอถอดถอนบุลคลในคณะอนุกรรมการชุดแรกที่มีนายภักดี โพธิศิริ กรรมการป.ป.ช. เป็นประธานพร้อมทั้งยังมีประเด็นปัญหาในเรื่องของเอกสารที่ไม่ตรงกันระหว่างเอกสารที่ ป.ป.ช.ได้มา และเอกสารของผู้ถูกร้องยื่นเพิ่มเติมเข้ามา จึงต้องใช้เวลาในการตรวจสอบข้อเท็จจริง ทั้งนี้มติของ ป.ป.ช ในครั้งนี้ถือเป็นการปิดฉากคดีที่มีการกล่าวหา คุณหญิงสุดารัตน์และพวก รวมถึงข้าราชการ 16 คน เป็นเวลากว่า 10 ปี
       
       สำหรับคดีการทุจริตคอมพิวเตอร์ของกระทรวงสาธารณสุข (สธ.) เกิดขึ้นในสมัยที่คุณหญิงสุดารัตน์ดำรงตำแหน่ง รมว.สาธารณสุข ช่วงปี 2547 ซึ่งขณะนั้นเกิดความขัดแย้งกันระหว่างฝ่ายการเมือง คือ คุณหญิงสุดารัตน์กับฝ่ายข้าราชการประจำ ที่นำโดยนายแพทย์วัลลภ ไทยเหนือ ปลัดกระทรวงสาธารณสุขในขณะนั้น ที่ถูกคุณหญิงสุดารัตน์สั่งปลด จนเป็นที่มาของการเปิดเผยข้อมูลกล่าวหาว่าต่างฝ่ายต่างเกี่ยวข้องกับการทุจริตการจัดซื้อคอมพิวเตอร์ดังกล่าว และทำให้เกิดการร้องเรียนมายัง ป.ป.ช.
       
       ทั้งนี้ การประชุม ป.ป.ช.เพื่อชี้มูลเรื่องดังกล่าวเดิมกำหนดไว้ตั้งแต่วันที่ 18 มิ.ย. แต่เนื่องจากได้มีการขอคำสั่งจากศาลอาญา และศาลปกครอง กรณีบุคคลในกระทรวงสาธารณสุขซึ่งเป็นผู้ที่ถูกกล่าวหามีการฟ้องร้องกันว่า ต่างฝ่ายต่างให้การเท็จต่อ ป.ป.ช.มาประกอบการพิจารณา ประกอบกับยังมี 2-3 ประเด็นที่คณะกรรมการ ป.ป.ช.ยังพิจารณาไม่เป็นที่ยุติ จึงจะนำไปพิจารณาต่อในการประชุมครั้งถัดไปในวันที่ 20 มิ.ย.
       
       อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 20 มิ.ย.ภายหลังเสร็จสิ้นการประชุมซึ่งใช้เวลา 3 ชั่วโมง นายกล้านรงค์เปิดเผยว่า ยังมีอีกหลายประเด็นที่คณะกรรมการ ป.ป.ช.พิจารณาไม่เป็นที่ยุติ จึงมีมติให้นำไปพิจารณาต่อในการประชุมครั้งถัดไปในวันที่ 25 มิ.ย.นี้ แต่เมื่อถึงวันที่ 25 มิ.ย.ที่ประชุม ป.ป.ช.มีมติเลื่อนการพิจารณาอีกครั้ง เนื่องจากนายประสาท พงษ์ศิวาภัย หนึ่งในกรรมการ ป.ป.ช.ป่วยเป็นโรคนิ่วต้องเข้ารับการผ่าตัดอย่างกะทันหัน

ASTVผู้จัดการออนไลน์    2 กรกฎาคม 2556

นี่ก็ผ่านมา 12 ปีแล้วครับกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของวงการสาธารณสุขไทย เห็นแล้วก็อดเขียนบทความเพื่อรำลึกถึงความหลังอันขมขื่น..เอ้ย ...! หวานชื่นไม่ได้ ผมขอเท้าความถึงสมัยก่อนนิดนึงนะครับ ก่อนปี 2544 ประชาชนตาดำ ๆต้อง จ่ายเงินซื้อบัตรสุขภาพปีละ 500 บาทครับ แล้วเวลาที่เกิดเจ็บป่วยไปที่โรงพยาบาล รัฐ ก็แค่ยื่นบัตรให้เจ้าหน้าที่ ส่วนแพทย์ก็มีหน้าที่รักษาไปตามมาตรฐาน ถ้าค่าใช้จ่ายเกินกว่าวงเงิน 500 บาท โรงพยาบาลที่จ่ายไปก่อนก็สามารถทำเรื่องไปเก็บเงินกับกระทรวงสาธารณสุข ได้ตามวงเงินที่ใช้ไปจริง แต่ถ้าคนไหนไม่มีบัตรก็จะต้องจ่ายเงินเองทุกบาทตามค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริง รัฐบาลจึงได้มีแนวคิดที่จะนำเรื่อง “โครงการ 30 บาทรักษาทุกโรค” เข้ามาใช้ (ปัจจุบันไม่ต้องชำระ 30 บาทแล้ว) โดยให้ประชาชนที่ไม่มีสิทธิ์ทุกคน สามารถมีสิทธิ์ในการรักษาที่เท่าเทียมกัน โดยขึ้นทะเบียนตามเลขบัตรประชาชน ผลจากการเปลี่ยนแปลงนโยบายนี้ ทำให้ประชาชนที่มีบัตรประชาชนทั้งประเทศ สามารถเข้าถึงบริการทางการแพทย์ได้ "เกือบจะเท่าเทียมกัน" แต่อย่างไรก็ตาม ความยุติธรรมและความเท่าเทียมกันคงไม่มีจริงในโลกซึ่งเดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังเพื่อความเข้าใจที่ดีขึ้นครับ

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ คนส่วนใหญ่น่าจะมีความพึงพอใจกับนโยบายใหม่นี้เพราะรู้สึกว่า ได้รับการให้บริการที่เหมือนจะดีขึ้น แถมยังไม่ต้องจ่ายเงินอีกตะหาก จึงอาจเรียกได้ว่านโยบายนี้เป็นนโยบาย "ประชานิยม" โดยแท้จริง เพราะ “ประชาชนนิยมมาใช้บริการฟรีกันอย่างล้นหลามจริง ๆ” ยังความปลาบปลื้มปิติให้กับผู้ที่ออกนโยบายเป็นอย่างมาก แต่เอ...มันมีมุมมองอื่นหรือมีผลกระทบอื่น ๆ ตามมาหรือไม่นะ? ตัวผมเองได้มีโอกาสทำงานในฐานะแพทย์ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่ได้สัมผัสกับทั้ง 2 ระบบ ผมเองมีความคิดเห็นส่วนตัวว่า มันแตกต่างกันครับ แตกต่างกันอย่างมากถึงมากที่สุดครับ ผมขออนุญาตนำเสนอแนวคิดของผมเองให้ฟังซัก 2 ประเด็นนะครับ ในฐานะที่เป็นคณะกรรมการการใช้เงินบำรุงและเงินประกันสุขภาพของโรงพยาบาล และเป็นคนที่เคยเรียนเศรษฐศาสตร์ การตลาดและบัญชีมาแบบงู ๆ ปลาๆ ซึ่งกว่าจะจบปริญญาโทมาได้ก็แทบแย่.... ขอย้ำนะครับว่าความคิดเห็นของผมคนเดียว และเรื่องที่ผมนำมาเล่ามันกลายได้เป็นอดีตไปแล้ว เพียงแต่อาจจะมีเศษเสี้ยวของความจริงที่หลงเหลืออยู่ในปัจจุบัน ซึ่งผมอยากนำมาเล่าสู่กันฟังเพื่อให้เราได้มีโอกาสเรียนรู้ทั้งข้อดีข้อเสียของอดีตที่ผ่านมาจะได้เก็บไว้พัฒนาระบบให้ดียิ่งขึ้นต่อไป เพราะฉะนั้นฟังหูไว้หูและที่สำคัญพยายามทำใจเป็นกลางโดยปราศจากอคติในการอ่านข้อความต่อจากนี้นะครับ

เรามาเริ่มประเด็นแรกกันเลยครับ ผมว่าเริ่มจากภาพใหญ่ ๆ ก่อนดีกว่า เหมือนกับที่เราเริ่มเรียนหนังสือในแนวกว้างโดยดูภาพรวมแล้วค่อยลงรายละเอียดมากขึ้นนะครับ สมมติว่าถ้าผมเป็นเจ้าของเงิน 60,000 ล้านบาท เอาไว้ใช้จ่ายในการรักษาคนในประเทศหนึ่ง ซัก 60 ล้านคน กะว่าเฉลี่ยใช้เงินคนละ 1,000 บาท โดยระบบเดิม (ก่อนปี 2544) ผมให้ประชาชนซื้อประกันสุขภาพตัวเองอีก 500 บาทรวมเป็นคนละ 1,500 บาท รวมแล้วจะมีวงเงินเพิ่มเป็น 90,000 ล้านบาทโดยประมาณ แต่อนิจจังทุกสิ่งย่อมไม่เที่ยงแท้ คนจำนวนมากไม่ยอมควักตังจ่าย เพื่อซื้อบัตรสุขภาพดังที่ผมหวังไว้ แถมคนที่ซื้อก็มักมีแต่พวกที่ป่วยหนัก ๆ เพื่อหวังว่าจะใช้ทฤษฎี "กุ้งฝอยตกปลากระพง" คือลงทุนน้อย ๆ แต่หวังผลตอบแทนเยอะ ๆ เช่น ถ้ามีคนไข้ป้วยเป็นโรคหัวใจขาดเลือด ที่ต้องการผ่าตัดซักรายนึง เมื่อผ่าตัดอาจต้องเสียค่าใช้จ่ายสูงมาก ตั้งแต่ 200,000-1,000,000 บาทต่อคน คนไข้กลุ่มนี้ก็จะซื้อบัตรประกันสุขภาพ เพราะเวลารักษาจะจ่ายเงินจริงแค่เพียง 500 บาทเปรียบได้กับจ่ายแค่กุ้งฝอย ส่วนที่เหลืออีกหลายแสนบาท รัฐบาล..เอ๊ย... ผมต้องเป็นคนจ่าย ซึ่งยังไงซะตามนโยบายเดิมตัวผมเองก็คงต้องควักกระเป๋าจ่ายคืนให้กับโรงพยาบาล ที่ออกค่ารักษาล่วงหน้าให้กับคนไข้ไปก่อนตามวงเงินที่เกิดขึ้นจริง โดยคนไข้ไม่ต้องรับภาระแม้ว่าหลาย ๆ รายจะป่วยจากการกระทำของตัวเองก็ตาม (ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่คุมอาหาร) ซึ่งผมมองว่าน่าจะมีคนนำกุ้งฝอยมาตกปลากระพงจำนวนมาก และคาดว่าปลากระพงจะหมดบ่อ เพราะเลี้ยงปลากระพงไว้จำนวนจำกัด (มีงบอยู่แค่ 60,000 ล้านบาท)…

ถ้าอย่างงั้นผมคิดใหม่ทำใหม่ดีกว่า… ผมเอาปลากระพงที่มีทั้งหมดแจกจ่ายให้กับคน 60 ล้านคน ไปก่อนเลย โดยแบ่งให้ตามการกระจายตัวแต่ละพื้นที่ก็แล้วกัน ถ้าหมดแล้วก็หมดเลย ถือว่าช่วยไม่ได้ที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลของรัฐซึ่งทั้งหมดเป็นแพทย์ (ส่วนใหญ่แทบไม่เคยเรียนเศรษฐศาสตร์หรือบัญชีด้วยซ้ำ) บริหารเงินไม่เป็นเอง พูดง่าย ๆ ว่าถ้า ผอ. โง่ บริหารแล้วเงินหมดโรงพยาบาลก็เป็นความผิดของคนที่บริหารไม่เป็น แต่ถ้าบริหารแล้วบังเอิญมีเงินเหลือก็จะเชิดชูโปรโมทให้เป็นโรงพยาบาลตัวอย่างว่าสามารถบริหารระบบ 30 ให้มีเงินคงคลังเหลือได้ ซึ่งโรงพยาบาลนั้นก็จะกลายเป็นสถานที่ดูงานของ ผอ.ท่านอื่น ๆ ซึ่งคาดว่าจะมีแค่ไม่กี่โรงพยาบาลที่สามารถบริหารงานจนมีเงินเหลือ เพราะความเป็นจริงก็คือ "ความเจ็บป่วยของประชาชนกระจายตัวไม่เท่ากัน ในแต่ละพื้นที่ แต่ได้เงินเท่ากันหมด" แล้วมันจะบริหารได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่ ? (คำตอบข้อนี้ผมว่า ท่าทางจะยาก) แล้วถ้าอย่างงั้นประชาชนจะได้รับบริการที่มีมาตรฐานเท่าเทียมกันหรือไม่ ? คำตอบคือ “เท่าเทียมกันครับ แต่มาตรฐานต่ำลงเท่าเทียมกันทุกคน” เพราะเดิมรักษาเท่าไหร่ก็เบิกได้ตามวงเงินที่จ่ายจริง สุดท้ายก็เบิกกันจนปลากระพงหมดบ่อ ต้องไปหาปลาที่อื่นมาให้อีกต่างหาก แต่แบบใหม่นี้จำกัดเหลือแค่ปลาในบ่อ แถมมีกฎว่าจะไม่เติมให้อีกแม้ว่าปลาจะหมดบ่อไปแต่ตั้งต้นปีก็ตาม สุดท้ายการรักษาบางอย่างของแพทย์จึงต้องจำกัดเหลือเพียงเท่ากับวงเงินที่มีให้ หรือถ้าค่ารักษาเกินกว่าวงเงินที่จะได้รับ ทางโรงพยาบาลก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายไปเอง ก็แค่นั้นเองครับ

ต้องขอชมเชยว่าคนที่คิดระบบนี้เป็นอัจฉริยะเลยก็ว่าได้ เพราะทำให้คนทุกคนสามารถเข้าถึงการรักษาพยาบาลได้ใกล้เคียงกัน โดยที่ “ตัดเงินค่ารักษาพยาบาลของประชาชนให้เหลือวงเงินที่จำกัด” แถมซ้ำร้ายกว่านั้น “ประชาชนไม่เคยรับรู้ว่าตนเองถูกจำกัดวงเงินในการรักษา” และ “ยังสามารถโยนภาระความผิดมาให้แพทย์ผู้ทำการรักษาที่ตัดสินใจการรักษาคนไข้” โดยอ้างว่า ถ้าแพทย์รักษาไม่เต็มที่
ก็ผิดจรรยาบรรณเพราะไม่รักษาตามมาตรฐานวิชาชีพ แต่ถ้าค่าใช้จ่ายเกินไปมาก ก็ทำให้ผอ. จะต้องลงมาตักเตือน ว่าแพทย์ทำให้โรงพยาบาลขาดทุน สุดท้ายคนคิดนโยบาย ลอยลำ แถมได้หน้า ประชาชนได้ใจ แพทย์ผู้ปฏิบัติกลายเป็นผู้รับเคราะห์ ไปซะง้ัน ด้วยเหตุนี้และอีกหลาย ๆ เหตุทำให้แพทย์หลาย ๆ คนเปลี่ยนวิถีชีวิต หันไปอยู่โรงพยาบาลเอกชนกันมากขึ้น เพราะทนโดนด่าว่ารักษาไม่ดีไม่ไหว แถมคนไข้อยากได้ของฟรีมีก็เยอะซะเหลือเกิน จนทำให้ตรวจไม่ทัน แล้วก็โดนร้องเรียนว่าให้บริการช้า สุดท้าย แพทย์ซวยทั้งขึ้นทั้งร่อง ...เห็นมั้ยครับว่าคนคิดนโยบายเก่งมาก แค่ไหน ผมว่าเก่งขั้นเทพเลยครับ

เข้าสู่ประเด็นที่สอง ที่นี้เราลองมาดูเรื่องการส่งตัวผู้ป่วยดูบ้างครับ เดิมทีเวลาส่งตัวผู้ป่วยเราก็แค่เขียนใบส่งตัวให้คนไข้ถือไปโรงพยาบาลที่มีศักยภาพที่สูงกว่า ส่วนค่าใช้จ่ายทั้งหมดโรงพยาบาลที่รับผู้ป่วยไปรักษาก็จะไปเบิกคืนกับรัฐบาลเต็มจำนวน แต่ด้วยระบบใหม่ที่ถือว่าเราแจกจ่ายปลากระพงให้กับทุกคนอย่างเท่าเทียมกันแล้ว ดังนั้นถ้าโรงพยาบาลของท่านไม่สามารถรักษาคนไข้ได้เพราะ ไม่มีแพทย์หรือไม่มีเครื่องมือก็ตาม “ถ้าท่านส่งต่อผู้ป่วยไปโรงพยาบาลไหน ท่านก็ต้องตามไปจ่ายเงินแทนผม เข้าใจมั้ยครับ ผมให้เงินคุณไปแล้ว คุณก็ตามไปจ่ายเองสิ ช่วยไม่ได้อยาก โง่ รักษาคนไข้ไม่ได้เองนะครับ !!! ”

เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น งานนี้ผมขอเล่าเหตุการณ์ประมาณ 10 ปีที่แล้วให้ฟังแล้วกันนะครับ โรงพยาบาลที่ผมอยู่มีคนไข้ที่ใช้สิทธิ์ 30 บาทประมาณ 40,000 คน ได้เงินสนับสนุนค่าหัวประมาณไม่ถึง 500 บาทเพราะต้องหักค่าใช้จ่ายจิปาถะ รวมแล้วได้เงินค่ารักษาพยาบาลมา ประมาณ 20 ล้านบาทต่อปี มีคนไข้คนหนึ่งสูบบุหรี่จัดแล้วเกิดเป็นเส้นเลือดหัวใจตีบ สุดท้ายทางโรงพยาบาลก็ส่งตัวผู้ป่วยไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่งของกระทรวงสาธารณสุข แพทย์ได้รับตัวไว้ในโรงพยาบาลพร้อมกับผ่าตัดเส้นเลือดหัวใจใหั แต่โชคร้ายคนไข้ดันมีโรคแทรกซ้อนเป็นปอดอักเสบติดเชื้อจึงต้องนอนโรงพยาบาลนานขึ้น จนสุดท้ายคนไข้กลับบ้านได้ โรงพยาบาลดังกล่าวส่งบิลมาเรียกเก็บกับโรงพยาบาลที่ผมอยู่เท่าไหร่รู้มั้ยครับ ...ค่าใช้จ่าย 1,000,000 กว่า ๆ เท่านั้นเอง ทีนี้ดูนะครับ คนไข้ได้ประโยชน์แน่นอนเพราะเสียแค่ค่ากุ้งฝอย 30 บาท แต่ได้ปลากระพงฟรีมูลค่า 1 ล้านบาท เป็นใครก็ต้องพอใจครับ แต่โรงพยาบาลมีงบประมาณที่ใช้ซื้อยารักษาคนไข้ จำนวน 40,000 คน แค่ 20 ล้านบาท เราเสียให้คน ๆ เดียวไปแล้ว 1 ล้านบาท สุดท้ายเหลือแค่ 19 ล้านบาท ถ้าท่านเป็นผู้บริหารจะยอมจ่ายมั้ยครับ ? จ่ายเงินให้กับโรงพยาบาลที่เราส่งคนไข้ไปเพราะความโง่ของพวกผม ที่ผ่าตัดหัวใจคนไข้ไม่เป็น ? สุดท้ายโรงพยาบาลที่ผมอยู่ตัดสินใจจ่ายให้ครับ สรุปเหตุการณ์ทั้งปี เราจ่ายค่าส่งตัวไปทั้งหมด 20 ล้านบาทครับ อ้าว...งั้นเงินของโรงพยาบาลที่ได้มาก็หมดเลยดิ คำตอบคือ
เงินจากโครงการ 30 บาทหมดจริง ๆ ครับ แต่โรงพยาบาลที่ผมอยู่โชคดีที่มีเงินสนับสนุนจาก กทม.เพราะเป็นโรงพยาบาลของรัฐที่สังกัด กทม. ไม่ได้สังกัดกระทรวงสาธารณสุข จึงยังมีเงินเหลือพอซื้อยาให้คนไข้ครับ แต่ผลกระทบจากปีนั้นผมว่า "โดนกันถ้วนหน้า" คล้าย ๆ กับชื่อ "โครงการประกันสุขภาพถ้วนหน้า" ประมาณเนี้ยครับ ผม (แอบ) ทราบมาว่าโรงพยาบาลหลาย ๆ แห่งตัดสินใจไม่ส่งต่อผู้ป่วยครับ เพราะขืนส่งต่อมีหวังปลากระพงหมดคลังโรงพยาบาลแน่นอน เพราะยังไงรัฐบาลก็ไม่มีทางเพิ่มปลากระพงให้อีกแล้ว ทีนี้ลองดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะครับ ผมลองสมมติเหตุการณ์ให้ฟังครับ...

กาลครั้งหนึ่งมีคุณลุงแก่ ๆ มาตรวจด้วยน้ำหนักลดกับไอมาก เอกซเรย์พบก้อนในปอด แพทย์บอกคนไข้ว่า คุณลุงยังมีอาการไม่มาก ลองติดตามดูเอกซเรย์ปอดก่อนซัก 1-2 เดือนนะครับ ถ้าผิดปกติมากขึ้นเดี๋ยวหมอส่งตัวไปโรงพยาบาลใหญ่ให้นะ (ในใจคิดว่าแกคงเป็นมะเร็งแน่ ๆ) พอครบ 2 เดือนมาตรวจซ้ำพบก้อนมะเร็งโตขึ้น ก็บอกกับคนไข้ว่า คุณลุงครับหมอสงสัยว่าเป็นมะเร็งปอดแต่ด้วยขนาดก้อนที่ใหญ่ขนาดนี้รักษาไม่ได้แล้ว หมอว่าทำใจเถอะครับ คาดว่าอีกไม่นานจะเสียชีวิต เดี๋ยวหมอนัดมาดูอาการทุกเดือนแล้วกันนะครับ ปรากฏว่าอีก 1 เดือนถัดไปคนไข้ตาย สรุป ไม่ต้องส่งตัว ไม่ต้องเสียค่า CT scan ไม่ต้องจ่ายค่าผ่าตัด ไม่ต้องจ่ายค่ายา รวมแล้วโรงพยาบาลประหยัดค่าใช้จ่ายคนนี้น่าจะเกิน 100,000 บาท ผมแค่ลองยกตัวอย่างให้ดูเล่น ๆ เฉย ๆ นะครับ ถ้าบังเอิญเหตุการณ์แบบนี้ไปตรงกับใครก็คิดซะว่า มันเป็นความบังเอิญแล้วกันนะครับ หมอเค้าทำดีที่สุดแล้วครับ ภายใต้สถานการณ์ในตอนนั้น (ซึ่งก็ไม่ค่อยต่างกับสถานการณ์ปัจจุบันนี้มากนัก)

ยังไม่จบนะครับผมยังไม่ได้เล่าถึงการแก้ปัญหาของโรงพยาบาลของผมให้ฟังเลย หลังจากปลากระพงหมด เราก็เบิกจ่ายปลากระพงแหล่งใหม่จากงบประมาณของกทม. แต่เราก็ต้องหาวิธีประหยัดให้มากกว่าเดิมครับ โดยการปรับบัญชีรายการยาใหม่ทั้งหมด ให้ราคายาถูกลงจากเดิมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องคุณภาพไม่ต้องพูดถึงครับ เพราะในเมื่อ อย. รับรอง ถ้ายาคุณภาพห่วยก็ช่วยไม่ได้นะครับ เพราะเราซื้อยาที่ถูกที่สุดที่ อย. รับรองแล้ว ถ้ารักษาแล้วไม่หายก็เป็นความซวยของคนไข้เองครับ พวกผมจ่ายยาตามมาตรฐานแล้วนะครับ แต่บังเอิญยามันห่วยเองครับ อย่ามาโทษพวกผมเลย ไปโทษคนตรวจสอบคุณภาพยาดีกว่าครับ ที่ปล่อยให้ยาด้อยคุณภาพออกมาวางจำหน่าย

จากกรณีนี้เองแพทย์จึงต้องระวังการส่งตัวผู้ป่วยโดยไม่เหมาะสม เพราะแค่เพียงคนเดียวที่ส่งตัวแบบ ไม่เหมาะสมอาจมีผลกระทบกับคนไข้อีก 40,000 คนที่ต้องดูแลได้ ดังนั้นประชาชนตาดำ ๆ ก็ต้องทำใจนะครับ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกผมต้องบริหารยา บริหารเงิน บริหารคนและบริหารการส่งตัวให้เหมาะสม เพื่อคนหมู่มากจะได้รับการรักษาที่ใกล้เคียงกันมากที่สุดนะครับ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของประชาชนตาดำ ๆ ก็ควรหัดดูแลสุขภาพตัวเองบ้างก็ดีนะครับ ไม่ใช่สักแต่ว่ากินเหล้าสูบบุหรี่ ถึงเวลาป่วยก็มาขอรับยาฟรี กลับไปก็ทำตัวแย่ ๆ เหมือน ๆ เดิม ประเทศชาติมันคงจะเจริญหรอกครับ

Ukris Utensute
1 กค 2556

สปสช.ฟุ้งลดคิวผ่าตัดตาต้อกระจก จากต้องรอข้ามปีเหลือไม่เกิน 3 เดือน หลังจับมือ สธ.ใช้แนวทางจัดการโรคเฉพาะ ตั้งแต่ปี 2549 ช่วยให้แต่ละปีมีผู้ป่วยได้รับการผ่าตัดกว่าแสนราย จำนวนผู้ป่วยเข้าผ่าตัดเพิ่มทุกปี
       
       นพ.วินัย สวัสดิวร เลขาธิการสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.) กล่าวว่า แต่ละปีมีผู้สูงอายุป่วยด้วยโรคตาต้อกระจกรายใหม่ 60,000 คน ขณะที่มีผู้ป่วยสะสมรอรับการผ่าตัดกว่า 100,000 คน หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ ตัวเลขผู้ป่วยสะสมจะเพิ่มมากขึ้น และสร้างความทุกข์ทรมานให้กับผู้สูงอายุและครอบครัว สปสช.จึงได้ร่วมมือกับกระทรวงสาธารณสุข (สธ.) ใช้แนวทางการบริหารจัดการโรคเฉพาะ เริ่มตั้งแต่ปี 2549 เป็นต้นมา โดยสนับสนุนการผ่าตัดแก่ผู้ป่วยต้อกระจกอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป ทั้งในโรงพยาบาลและหน่วยผ่าตัดต้อกระจกในโครงการผ่าตัดต้อกระจกเชิงรุก มีการกำหนดแนวทางการชดเชยที่เหมาะสมชัดเจนแก่โรงพยาบาลที่ให้บริการรักษา ซึ่งเป็นการใช้การบริหารจัดการร่วมกับกลไกทางการเงิน เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพให้โรงพยาบาลในการผ่าตัดตาต้อกระจกให้ผู้ป่วย
       
       “วิธีนี้เป็นการสร้างแรงจูงใจ ทำให้ผู้ป่วยโรคตาต้อกระจกในประเทศไทยเข้าถึงบริการมากขึ้น ลดการรอคิว ลดจำนวนผู้ป่วยสะสม และเพิ่มคุณภาพชีวิตที่ดีให้กับประชาชนไทย ผลการดำเนินงาน มีผู้ได้รับการผ่าตัดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เฉลี่ยปีละ 100,000 ราย โดยล่าสุดในปี 2555 มีผู้ได้รับการผ่าตัดต้อกระจกและการเปลี่ยนเลนส์แก้วตาเทียม 141,574 ครั้ง คิดเป็นร้อยละ 142 จากเป้าหมาย 100,000 ครั้ง” เลขาธิการ สปสช.กล่าว
       
       นพ.วินัย กล่าวอีกว่า เพื่อเป็นการสนับสนุนนโยบายเร่งด่วนของรัฐบาล กรณี “ไม่ต้องรอรักษานาน” ในโรคต้อกระจก ที่ต้องผ่าตัดเปลี่ยนเลนส์ สามารถได้รับการผ่าตัดภายใน 90 วัน ผลการดำเนินงานพบว่า ผู้ป่วยร้อยละ 87 ได้รับการผ่าตัดภายใน 90 วัน ตามนโยบายเร่งด่วนของรัฐบาล และที่เหลือร้อยละ 13 ได้รับการผ่าตัดภายใน 38 วัน ดังนั้นจะเห็นได้ว่า จากความร่วมมือกันระหว่าง สปสช. สธ.และโรงพยาบาลในสังกัดต่างๆ สามารถทำให้ผู้ป่วยเข้าถึงบริการผ่าตัดได้บรรลุตามเป้าหมายที่รัฐบาลตั้งไว้ ลดการรอคิวจากเดิม 6 เดือน-1 ปี เป็นไม่เกิน 3 เดือน

ASTVผู้จัดการออนไลน์    30 มิถุนายน 2556

 ผศ.นพ.นิพัญจน์ อิศรเสนา ณ อยุธยา เตือน-ธุรกิจหลอกลวงสเต็มเซลล์มากขึ้นเรื่อยๆ อยากที่จะทำให้คนไทยมีความรู้เรื่องสเต็มเซลล์ที่ถูกต้อง เพื่อไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของนักธุรกิจเสื้อกาวน์ได้ง่ายๆ   ขณะเดียวกันเป็นการพัฒนาวิธีการรักษาโรคใหม่จากเทคโนโลยีสเต็มเซลล์มีความเป็นไปได้จริงแต่ยังไม่ใช่ในปัจจุบัน ที่มีข่าวใช้กันแพร่หลายในสังคมไทยตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นจะเป็นใช้ต้านวัยชรา ใช้เสริมความงาม ไปจนถึงรักษาโรคเรื้อรังที่ไม่มีทางหายเช่น อัมพาตร ไตวาย สมองเสื่อม นั้นเป็นการเกาะกระแสความดังระดับโลกของงานวิจัยสเต็มเซลล์ในหลอดทดลองซึ่งมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วใน 10 ปีที่ผ่านมา นำมาหาผลประโยชน์ โดยที่ยังไม่มีข้อมูลหรือแม้แต่หลักการทางวิทยาศาสตร์สนับสนุน นำมาหลอกลวงขายในราคาแพงมากทั้งที่บางครั้งอาจเป็นเพียงการฉีดน้ำเปล่าหรือเซลล์ที่ไม่ใช่สเต็มเซลล์ มีการให้ข้อมูลต่อคนไข้ที่ไม่ถูกต้อง และไม่แจ้งถึงผลร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้  ทำให้เกิดความเชื่อผิดๆว่าสเต็มเซลล์เป็นเซลล์วิเศษเป็นโรคอะไรฉีดเข้าไปก็รักษาได้
       
       
       จริงๆแล้ว สเต้มเซลล์มีหลายชนิดแต่ละชนิดมีคุณสมบัติไม่แหมือนกัน สำหรับวงการแพทย์ทั่วโลกการรักษาด้วยสเต็มเซลล์ที่เป็นการรักษาที่ได้รับการยอมรับว่าได้ผลจริงในปัจจุบันนับแค่การใช้สเต็มเซลล์จากระบบเลือดรักษาโรคเลือดต่างๆ เท่านั้น การใช้สเต็มเซลล์โรคเช่นข้อเข่าเสื่อม-กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด—เชื่อมกระดูกยังเป็นระดับการทดลอง มีที่ได้ผลเล็กน้อยบ้างแต่ยังไม่ได้ผลน่าพอใจจนเป็นการรักษามาตรฐาน ส่วนอื่นๆเช่นโรคสมอง ฉีดรกแกะ ชะลอความแก่ ลดความเหี่ยวย่น กล่าวได้ว่ายังไม่มีข้อมูลสนับสนุนที่น่าเชื่อถือแม้ในระดับสัตว์ทดลอง
       
       
       Stem cell “สเต็มเซลล์” แสงสว่างของผู้ป่วยที่แฝงด้วยมุมมืด!
       
       กว่า 10 ปีมาแล้วที่ชื่อของ “สเต็มเซลล์” ถูกหยิบยกมาพูดถึงกันอย่างมากในวงการแพทย์ถึงนวัตกรรมการรักษาที่ก้าวหน้า และในหมู่ประชาชนเอง “สเต็มเซลล์” ก็กลายเป็น “ความหวัง” สำคัญสำหรับผู้ที่กำลังประสบภาวะโรคร้ายแรง รักษาไม่หายขาด รวมทั้งครอบครัวของผู้ป่วยเหล่านั้น จนกระทั่งแพทยสภาประกาศว่าการใช้สเต็มเซลล์ในประเทศไทยยังเป็นเรื่องผิดกฎหมายเมื่อหลายปีก่อน หลายคนรู้สึกว่าแพทยสภาล้าหลัง ไม่ยอมรับเทคโนโลยีใหม่ๆ ทั้งๆ ที่มีความหวัง แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ เพราะเรื่อง “สเต็มเซลล์” ยังไม่ได้มีผลวิจัยที่ระบุอย่างชัดเจนว่าปลอดภัยต่อผู้ป่วย แต่ธุรกิจทางการแพทย์ต่างๆ ได้เตรียมจับจ้องเอาชื่อของ “สเต็มเซลล์” หารายได้กันอย่างไม่แคร์จริยธรรมเป็นดอกเห็ด
       
                 
       ปัจจุบัน ผศ.นพ.นิพัญจน์ ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยสเต็มเซลล์ (Stem Cell and Cell Therapy Research Unit) คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย!
       
       ผศ.นพ.นิพัญจน์เล่าว่า สเต็มเซลล์ในประเทศไทยเวลานี้หากหมายถึงเรื่องนวัตกรรมทางการแพทย์แล้ว สเต็มเซลล์ก็เป็นความหวังสำคัญสำหรับแพทย์ และผู้ป่วย ในการรักษาโรคร้ายต่างๆ มากมาย แต่ก็ต้องเข้าใจว่าขณะนี้การใช้สเต็มเซลล์มารักษาทางการแพทย์ในประเทศไทย และแม้แต่ในต่างประเทศเองนั้น มีการรับรองการใช้แค่รักษาโรคที่เกี่ยวกับโรคเลือดต่างๆ เพราะผ่านการวิจัยมาแล้วว่าปลอดภัยพอสำหรับมนุษย์ แต่การนำสเต็มเซลล์มารักษาโรคอื่นนั้น ยังเป็นเพียงการอยู่ในขั้นตอนของการทดลอง หรือการทำวิจัยเท่านั้น
       
       หมอนิพัญจน์ยืนยันว่าไม่มีโรงพยาบาลใดทั้งรัฐบาล และเอกชนที่ได้รับการรับรองการรักษาโรคต่างๆ ที่ไม่ใช่โรคเลือดเลยแม้แต่โรงพยาบาลเดียว
       
       ดังนั้น ที่เห็นโฆษณาว่า รพ.นี้มีการใช้สเต็มเซลล์ หรือบางแห่งเลี่ยงบาลีด้วยการใช้คำว่า เซลล์บำบัด มารักษาคนไข้ได้ เห็นผลอย่างนั้นอย่างนี้ ถือว่าเป็นการโฆษณาที่เข้าข่ายหลอกลวง!
       
       ถึงวันนี้คนไข้ทุกคนต้องรู้ตัวว่ากำลังถูกหลอก เพราะทุกโรงพยาบาลนำสเต็มเซลล์มารักษาได้เฉพาะในขั้นตอนของการทดลองวิจัย ซึ่งมีความเสี่ยงต่อชีวิต ดังนั้นหากแพทย์โรงพยาบาลไหนรักษาคนไข้ด้วยสเต็มเซลล์ในเวลานี้ จึงไม่สามารถเรียกเก็บเงินจากคนไข้ได้ เพราะเป็นเพียงการทดลอง แพทย์โรงพยาบาลไหนเรียกเก็บเงินการรักษา จึงถือว่าทำผิดวินัยทางการแพทย์!
       
       
       Cell Therapy จริงหรือหลอก?
       
       อย่างไรก็ดี หลายๆ ประเทศมีการใช้ “ความเชื่อ” ในการรักษาพยาบาลมาอย่างยาวนานด้วย โดยเฉพาะกรณีการรักษาที่เรียกว่า Cell Therapy หรือเซลล์ซ่อมแซมรักษา
       
       ผศ.นพ.นิพัญจน์อธิบายว่า Cell Therapy หรือการใช้เซลล์เพื่อรักษาโรคนั้นมีทั้งส่วนที่เป็นศาสตร์จริงที่กำลังมีการศึกษาพัฒนา เช่น การปลูกถ่ายไขกระดูกซึ่งเป็นการรักษามาตรฐานในปัจจุบัน การใช้เซลล์ของระบบภูมิคุ้มกันเพื่อทำลายเซลล์มะเร็ง การใช้ mesenchymal stem cell จากไขกระดูกเพื่อรักษาภาวะภูมิต้านทานจากเนื้อเยื่อที่ปลูกถ่าย ที่มีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ยอมรับแต่ยังอยู่ระหว่างการทดลองเพื่อทดสอบพัฒนาประสิทธิภาพ ในขณะเดียวกันก็มีการใช้คำว่า cell therapy ในสิ่งที่ที่อาจไม่ตรงกับข้อมูลทางวิทยาศาสตร์แต่มาจากความเชื่อ เช่นเชื่อว่าร่างกายเซลล์ชนิดใดเสียก็ฉีดเซลล์ชนิดนั้นเข้าไป ทั้งๆที่ในทางวิทยาศาสตร์เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าต่อให้มีเซลล์ชนิดที่ต้องการ การจะนำไปปลูกถ่ายให้เซลล์เชื่อมกับเซลล์ร่างกายโดยสมบูรณ์ มีการทำงาน และอยู่ในร่างกายอย่างยาวนานเป็นไปได้ยากมาก การฉีดเข้าเลือดหรือแม้แต่ฉีดเข้าอวัยวะส่วนใหญ่เซลล์ที่ฉีดจะหายไปจากร่างกายใน 24 ชั่วโมง ในส่วนที่เป็นความเชื่อนี้มีไปจนถึงการฉีดเซลล์สัตว์ ซึ่งในทางการแพทย์การฉีดเซลล์สัตว์มีโอกาสเกิดอันตรายได้หลายๆอย่าง มีรายงานว่ามีผู้เสียชีวิต ทำให้หลายๆประเทศรวมทั้งไทยห้ามการฉีดเซลล์สัตว์เข้าในร่างกายมนุษย์
       
       “Cell Therapy ที่ทำตามความเชื่อ มีมานานแล้ว เกือบ 100 ปี แต่ถามว่าพิสูจน์ในวงการรักษาหรือยัง ตรงนี้ ไม่มีพื้นฐานทางวิชาการรองรับ แต่บางประเทศก็เอาเรื่องนี้ออกยาก เพราะอยู่ในวงการมานานแล้ว เช่นบางประเทศในยุโรปแต่อย่าลืมว่าหมอมีหน้าที่พัฒนาความรู้มารักษาคน ถ้าองค์ความรู้เดิมดี แน่นอนว่าหมอจะต้องลงไปศึกษาแล้วหาทางว่าจะเอามารักษาอย่างไร ต้องถูกนำไปใช้อย่างกว้างขวางแล้ว แต่ ที่รักษากันมาเป็น 100 ปี ก็ยังไม่มีข้อสรุป โอกาสที่จะเป็นจริงมันก็ต่ำมาก”
       
       พอมาถึงเมื่อ 50 ปีที่แล้ว มีการนำเซลล์กระดูกมารักษาโรคเลือดจริงๆ บางคนก็เลยเรียกว่า Cell Therapy ด้วย ที่รักษาโรคเลือดบางประเภทได้ ไขกระดูกเสื่อม ไขกระดูกฝ่อ โรคพันธุกรรมของระบบเลือดอันนี้รักษาแล้วหายจริงได้ แต่ก็ใช่ว่าทุกโรคที่เกี่ยวกับเลือดจะได้ผลดีกับทุกคนหมด ต้องหาไขกระดูกที่เข้ากันได้ ขึ้นอยู่กับการรักษาแบบเคสต่อเคสด้วย เช่น ธาลัสซีเมียนั้น การปลูกถ่ายเซลล์ในเด็กจะได้ผลดีกว่าผู้สูงอายุ และมีความเสี่ยงต่อโรคติดเชื้อมากน้อยแค่ไหน เพราะการรักษาไขกระดูกจะต้องมีการให้ยากดภูมิคุ้มกัน ผู้สูงอายุก็จะหาไขกระดูกที่เข้ากันได้ยากกว่าเด็กด้วย ซึ่งธาลัสซีเมียในขณะนี้รักษาด้วยยาจะได้ผลดีกว่า
       
       สำหรับโรคกลุ่มมะเร็งในเลือดหรือมะเร็งอวัยวะอื่น เป้าหมายไม่ใช่ว่าเราจะใช้เซลล์ที่ฉีดเข้าไปไปฆ่ามะเร็ง แต่เราจะใช้ยาที่รุนแรงเข้าไปทำลายเซลล์มะเร็งซึ่งก็จะทำลายเซลล์เม็ดเลือดในร่างกายไปด้วย จึงจะต้องปลูกระบบเลือดขึ้นมาใหม่ทั้งหมด แต่จะใช้เซลล์คนอื่นมากกว่าเซลล์ของตัวเอง แต่ต้องเป็นเซลล์ที่เข้ากันได้ เพราะกลัวว่าเซลล์ของตัวเองจะมีเชื้อมะเร็งอยู่ในเลือดก็จะกลับมาเป็นมะเร็งใหม่
       จุดนี้มาถึงกรณีความเชื่อที่สำคัญที่มีการทำธุรกิจเก็บเซลล์เลือด (Code Blood) ว่าแท้จริงแล้วจะนำมาใช้กับโรคอะไรได้บ้าง คำตอบคือถ้าหวังจะนำมาใช้กับตัวเองแทบไม่มีเลย ที่cord blood นำไปใช้ในโรคต่างๆ เกือบทั้งหมด เป็นการนำไปใช้รักษาผู้อื่นหรือญาติ โรคพันธุกรรมเช่น ธาลัสซีเมีย ย่อมไม่ใช้เพราะเซลล์เราก็มีความผิดปกติทางพันธุกรรมอยู่ดี โรคมะเร็งระบบเลือดก็กลัวว่าcord blood เราจะมีเซลล์มะเร็งอยู่
                 
        “ปัจจุบันเราเริ่มพบสเต็มเซลล์ในหลายอวัยวะ สเต็มเซลล์มาจากอวัยวะไหนก็จะเอามาใช้สร้างเซลล์ของอวัยวะนั้นได้ในหลอดทดลอง แต่การนำไปใช้รักษาอวัยวะนั้นๆยังต้องพัฒนาเป็นกรณีๆไป ที่สเต็มเซลล์เลือดใช้ปลูกถ่ายง่ายเพราะเมื่อฉีดเข้าเลือดจะวิ่งไปไขกระดูกเอง สเต็มเซลล์อวัยวะอื่นๆปลูกถ่ายยากกว่าเช่น สเต็มเซลล์สมองแม้ฉีดเข้าไปในสมองก็ยากที่จะกลายเป็นเซลล์ประสาทชนิดที่ต้องการที่บริเวณที่เหมาะสม และส่งรากประสาทไปเชื่อมกับเซล์ประสาทที่อยู่ในสมองและไขสันหลังอย่างถูกต้องต้องหาวิธีที่จะนำสเต็มเซลล์ไปใช้ในจุดที่เราต้องการใช้ได้จริงด้วย
       
       “ยังเข้าใจที่คลาดเคลื่อนว่าฉีดเซลล์เข้าไปแล้ว อวัยวะไหนที่บาดเจ็บ เซลล์จะวิ่งไปหาเองเสมอ  มีคนใช้คำพูดที่สวยหรูว่า Stem Cell Homing เป็นความจริงครึ่งเดียว สเต็มเซลล์จากไขกระดูกบางชนิดมีการวิ่งไปอวัยวะที่บาดเจ็บจริง แต่เมื่อไปถึงแล้วทำอะไร ช่วยมากน้อยแค่ไหนยังเป็นที่ถกเถียงกันแต่ที่แน่ๆ สเต็มเซลล์จากเลือดและไขกระดูกหรือไขมันไม่กลายไปเป็นเซลล์สมองหรือเซลล์หัวใจแน่ ถ้าใช้สเต็มเซลล์ชนิดอื่นฉีดเข้าเส้นเลือดปรากฏการณ์ homing ไม่แน่ชัด จากข้อมูลในโดยทั่วไปในสัตว์ทดลองมักหายไปจากร่างกายใน 24-48 ชั่วโมง         
       
       4 ความเชื่อผิดๆ รักษาด้วย Cell Therapy
       
       ผศ.นพ.นิพัญจน์บอกอีกว่า เดิมนั้นมีการเชื่อว่า Cell Therapy ด้วยการนำเซลล์มาฉีดเข้าไปในร่างกายแล้วจะบำบัดได้ทุกอย่าง ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย เป็นความเชื่อที่ผิดและอันตรายมาก สิ่งที่พบในช่วงที่ผ่านมาในการรักษาด้วยสเต็มเซลล์มี 4 ประการที่อยากย้ำด้วยเป็นห่วง
       ประการแรก ประเด็นสำคัญเป็นความเชื่อที่ผิดว่าถ้าเป็นเซลล์ตัวเองจะปลอดภัย ไม่จริงเพราะเซลล์เราเองถ้าฉีดไม่ดีก็ทำให้เกิดเส้นเลือดอุดตันได้ ถ้าเป็นเส้นเลือดสำคัญก็เกิด หลอดเลือดสมองตีบ ไตวาย อัมพาตร หรือเสียชีวิตได้ นอกจากนี้เนื่องจากเป็นเซลล์ของตัวเองระบบภูมิมองไม่เห็นถ้าเพาะเลี้ยงไม่ดีผิดปกติก็เกิดมะเร็งได้  ในทางตรงข้ามถ้าไม่ใช่เซลล์ของร่างกายเรา เป็นเซลล์ของคนอื่น ฉีดเข้าไปร่างกายเราต่อต้านแน่ เหมือนเวลาไปบริจาคเลือดก็ใช่ว่าจะใช้เลือดของใครก็ได้ ต้องทดลองว่าเข้ากับเลือดเราได้หรือไม่ เช่นเดียวกับอวัยวะ เราปลูกถ่ายอวัยวะเข้าไปในร่างกายเราก็ต้องใช้เซลล์ที่เข้ากันได้กับร่างกายเรา อย่างไรก็ตาม เมื่อเราฉีดเซลล์คนอื่นเข้าไป ร่างกายก็จะพยายามทำลายเซลล์ของคนอื่น ร่างกายเราก็จะหลั่งสารมากมายเพื่อไปทำลายเซลล์นั้น บางครั้งก็รุนแรงจนเกิดอันตรายได้
       “บางทีคนก็รู้สึกซู่ซ่า แปล๊บๆ รู้สึกมันแรงตรงบริเวณที่ฉีดเซลล์เข้าไป มันตึง แต่ไม่ใช่ว่าดี หรือร่างกายออกปฏิกิริยาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีแล้ว มันเป็นเพียงการหลั่งสารเพื่อไปทำลายเซลล์ที่เราฉีดเข้าไป เราจะเป็นหนุ่มเป็นสาวหน้าตึงเลยทำให้เกิดการอักเสบใต้ผิวหนัง อันนี้ต้องระวังบางทีอักเสบมากจนเสียโฉมก็มี”
       
       ประการที่สอง การฉีดเซลล์สัตว์เข้าไป เช่น รกแกะ หรือตับอ่อนของเม่น ปรากฏว่าร่างกายเห็นว่าเป็นสิ่งแปลกปลอมจึงจดจำเซลล์เหล่านั้นหรือโปรตีนที่อยู่ในเซลล์เหล่านั้นไว้  แล้วเริ่มทำลายเซลล์ที่มีโปรตีนเหมือนกับเซลล์แปลกปลอม ซึ่งโปรตีนของมนุษย์ในหลายๆ เซลล์นั้นมีลักษณะคล้ายโปรตีนในเซลล์ของสัตว์ ดังนั้นจึงปรากฏพบว่าร่างกายของผู้ที่ฉีดสเต็มเซลล์ของสัตว์เข้าไปนั้น ร่างกายของมนุษย์ได้ผลิตสารทำลายเซลล์ของมนุษย์เองที่คล้ายกับเซลล์ของสัตว์ที่ฉีดเข้าไปด้วย ตรงนี้สามารถทำให้เกิดอาการภูมิแพ้ตัวเอง เช่น เยื่อหุ้มสมองอักเสบ และมีอันตรายถึงตายได้
       
       ประการที่สาม เซลล์ที่ฉีดเข้าไปจะกลายเป็นเซลล์ชนิดที่ถูกต้องเองเมื่อไปอยู่ในอวัยวะเป้าหมาย ตามที่กล่าวมาแล้วสเต็มเซลล์มีหลายชนิดแต่ละชนิดมีคุณสมบัติไม่เหมือนกัน สร้างเซลล์คนละชนิดกัน เมื่อฉีดสเต็มเซลล์ชนิดที่ไม่เหมาะสมมีการพบว่าเซลล์ที่ฉีดเข้าไปกลายเป็นเนื้อเยื่อที่ไม่ต้องการ เช่นกลายเป็นกระดูกในสมอง หรือยังแบ่งตัวไม่ยอมหยุดจนกลายเป็นก้อนเนื้องอก 
                 
       “เรื่องนี้ก็อย่าคิดว่าไม่มี เพราะในประเทศไทยเคยเกิดขึ้นแล้ว มีคลินิคที่นำสเต็มเซลล์จากเลือดผู้ป่วยไปเพาะแล้วฉีดเข้าไปที่ไตหวังรักษาไตวาย ปรากฎกลายเป็นเนื้องอกจนต้องตัดไตข้างนั้นไป
       
       ประการที่สี่ เซลล์บางชนิดที่ฉีดเข้าไปหลั่งสารหลายอย่าง บางอย่างอาจนำไปใช้ประโยชน์ได้ถ้าศึกษาต่อไปเพียงพอ แต่ในขณะเดียวกันก็มีข้อมูลให้เห็นว่าสารบางอย่างอาจกระตุ้นการเจริญของเซลล์มะเร็งที่มีอยู่ในร่างกายให้เจริญดีขึ้น และแพร่กระจาย กล่าวได้ว่าเป็นเซลล์พี่เลี้ยงของมะเร็ง การหลั่งสารของเซลล์เปลี่ยนแปลงตามสภาพแวดล้อมของเซลล์ทำให้ควบคุมได้ลำบาก
                 
       “ถามว่าเราต่อต้านไหม เราไม่ได้ต่อต้านความก้าวหน้าทางการแพทย์ เพราะเรื่องของสเต็มเซลล์ มีโอกาสที่จะพัฒนาไปรักษาโรคต่างๆ ได้มากมายจริง แต่ขณะนี้ในประเทศไทย หรือต่างประเทศเองนั้นมีการรับรองการฉีดสเต็มเซลล์เฉพาะเซลล์เลือด เพื่อรักษาโรคเลือดต่างๆที่เหลือส่วนมากผลยังไม่เป็นที่น่าพอใจ ”
       
       เพราะฉะนั้น โรงพยาบาลไหนที่มีการโฆษณาว่ามีความสามารถในการรักษาโรคต่างๆ ด้วยสเต็มเซลล์แล้ว จึงถือเป็นการหลอกลวง!
       
       “โรงพยาบาลบางแห่งบอกว่าขณะนี้ใช้สเต็มเซลล์รักษาข้อกระดูกเสื่อมได้แล้ว พอบอกว่ารักษาได้ คนก็วิ่งไปหา  สิ่งที่น่ากลัวคือผลประโยชน์มหาศาลที่มากับสิ่งเหล่านี้ทำให้ต้องระมัดระวังในการรับฟังข้อมูลว่าน่าเชื่อถือเพียงไร การวิจัยมีอคติหรือไม่ วิธีการรักษาเหมือนหรือต่างกับงานวิจัยที่มีมาก่อนอย่างไร ก่อนเชื่อควรฟังความคิดเห็นจากสมาคมวิชาชีพที่เกี่ยวข้องที่น่าเชื่อถือ อย่างไรก็ดีต้องระวังสมาคมที่เกิดขึ้นเพื่อเหตุผลทางธุรกิจ
       
       นอกจากสเต็มเซลล์เลือดแล้ว ยังมีสเต็มเซลล์จากร่างกายชนิดอื่นๆที่ในอนาคตอาจนำมาใช้ได้อีกมาก ตัวอย่าง เช่น mesenchymal stem cell (MSC) สามารถใช้สร้างกระดูก กระดูกอ่อน รวมทั้งมีคุณสมบัติปรับระบบภูมิคุ้มกัน หรือ สเต็มเซลล์ของหัวใจที่สร้างกล้ามเนื้อหัวใจและหลอดเลือดได้
       
       “MSC ทั่วโลกก็ยังเป็นขั้นของการทดลองอยู่ เพราะยังไม่มีข้อสรุปทางการแพทย์ แต่คำถามคือเราทำได้ไหม โรงพยาบาลแพทย์มหาวิทยาลัยในไทยทำได้หมดแล้ว เพราะการเพาะเซลล์ไม่ได้ใช้เทคโนโลยีใหม่เลย อย่างไรก็ดีแม้ MSC จะเปลี่ยนเป็นกระดูกอ่อนได้ในหลอดทดลอง ยังไม่แน่ว่าเมื่อฉีดเข้าข้อจะไม่กลายเป็นกระดูกแข็ง หรือเซลล์จะยึดติดกับเซลล์รอบข้างแล้วฟอร์มเป็นชิ้นเดียวกัน ในอนาคตมองแล้วมีทางที่โรคไขข้อกระดูกจะรักษาได้ แต่ต้องมีผลทางการศึกษารองรับก่อนดังนั้น ในแง่ของการวิจัย การทดลอง แพทย์จะเก็บเงินกับคนไข้ไม่ได้ มันไม่แฟร์”       
             
       เทคโนโลยีสเต็มเซลล์ใหม่
       
                   หัวหน้าหน่วยสเต็มเซลล์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย บอกอีกว่า วิทยาการด้านสเต็มเซลล์ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมากในไม่กี่ปีที่ผ่านมา ขณะนี้มีนักวิจัยชาวญี่ปุ่นได้คิดค้นวิธีเปลี่ยนเซลล์เลือดหรือเซลล์ผิวหนังของผู้ป่วยให้กลายเป็นสเต็มเซลล์ที่ใช้สร้างเซลล์ทุกชนิดในร่างกายได้ และยังเป็นเซลล์ของผู้ป่วยเองทำให้ไม่มีปัญหาทางภูมิคุ้มกันเมื่อปลูกถ่าย ซึ่งเรียกว่า induced pluripotent stem cell(iPS) กำลังจะมีการศึกษาในผู้ป่วยในไม่ช้านี้ หากยืนยันการทดลองได้ว่าปลอดภัย ทางประเทศไทยโดยเฉพาะโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยรัฐก็มีความพร้อมในการนำเทคโนโลยีนี้มาใช้ในประเทศ เนื่องจากว่าในไทยก็มีการวิจัยพัฒนาเทคโนโลยีนี้อยู่จนประสบความสำเร็จระดับหนึ่ง แต่เพื่อความปลอดภัยของผู้ป่วยนั้นจำเป็นจะต้องอาศัยข้อมูลจากศูนย์วิจัยทางวิชาการที่มีทุนการวิจัยขนาดใหญ่กว่าในต่างประเทศ ซึ่ง โรคที่ทางญี่ปุ่นคาดว่าจะทดสอบเทคโนโลยีนี้ในผู้ป่วยในช่วง 5 ปีที่จะถึงนี้ได้แก่ โรคลานประสาทตาเสื่อม โรคพาห์กินสัน โรคตับในเด็กที่เป็นโรคพันธุกรรม และ โรคหัวใจ
       
       เราต้องอาศัยการต่อยอดการวิจัยของญี่ปุ่นและอเมริกาเพราะรัฐบาลให้งบประมาณจำนวนมากในการทำวิจัย และการใช้เทคโนโลยีขั้นสูง ถ้ารู้ผลเมื่อไร คนไทยก็เตรียม Transfer Technology ที่พิสูจน์ได้ว่าไม่อันตรายในคนก็ทำได้ทันที เพราะมีความพร้อมหมดแล้ว และในขั้นตอนของงานวิชาการเราไปไกลถึงการตัดต่อยีนแก้ไขความผิดปกติในiPS cellsแล้ว”
       
       โดยรวมอนาคตประเทศไทยจึงมีโอกาสใช้สเต็มเซลล์รักษาหลายโรค ทั้ง แผลเบาหวาน, หัวใจ, กระดูก, ผิวหนังไหม้, กระจกตา, กระดูกข้อเข่าเสื่อม ฯลฯ
       
       “ถามว่าตอนนี้ประเทศไทยมีการทดลองสเต็มเซลล์ไหม คำตอบคือมี แต่การจะไปสู่บริการในผู้ป่วยทั่วไปต้องพิสูจน์ให้ดีพอก่อนว่ามีประสิทธิภาพ ปลอดภัยเพียงใด สำหรับที่ยังเป็นการทดลอง ที่สำคัญคือคนไข้ต้องไม่เสียตังค์ เพราะมันคือการทดลอง มันมีความเสี่ยงต่อชีวิตของเขาอยู่แล้ว”       
       
       ทุ่ม 1 ล้านบาทฉีดสเต็มเซลล์สุดช้ำ
       เจอฉีดน้ำ-เสี่ยงมะเร็ง!
       
       ปัจจุบันในเรื่องของสเต็มเซลล์ กลายเป็นธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับวงการแพทย์ และสุขภาพที่มีการโปรโมตในหลายๆแห่ง ทั้งโรงพยาบาลเอกชน รวมไปถึงสถานบริการด้านสุขภาพ ความงามขนาดใหญ่มากมาย เพียงแต่บางแห่งหลีกเลี่ยงใช้คำว่า “สเต็มเซลล์” และมีคำอื่นทดแทนเช่นเซลล์บำบัด เซลล์ซ่อมแซม นั้น ผศ.นพ.นิพัญจน์ บอกว่า ในข้อเท็จจริงธุรกิจเสริมความงามอาจจะไม่ได้ใช้เซลล์ฉีดอาจเพียงฉีดสารบางอย่างให้ผู้ป่วย เพราะความจริงแล้วสเต็มเซลล์ต้องได้รับการเพาะเลี้ยงอย่างดีในอุณหภูมิเหมาะสมมิเช่นนั้นจะตายหรือเสียคุณสมบัติ ไม่สามารถบรรจุใส่ขวดตามที่เห็นในโฆษณาได้ ดังนั้นที่ฉีดเป็นอะไรก็ไม่ทราบ อาจเป็นน้ำผสมสารบางอย่างซึ่งอาจอันตราย ทำให้เกิดแพ้หรือไปจนถึงเกิดมะเร็งได้ เป็นที่ทราบกันดีว่ามีสารหลายชนิดมีผลชั่วคราวที่เหมือนบำรุงผิวแต่ระยะยาวให้โทษ ทำให้ทางองค์กรอาหารและยาห้ามผลิตภัณฑ์เสริมความงามใช้คำว่าสเต็มเซลล์ในประเทศไทย สิ่งที่ขายกันในตลาดมืดไม่มีการตรวจสอบส่วนประกอบว่ามีอะไรอันตรายปนมาบ้าง ต้องระมัดระวัง
       
       
       ไม่ว่าที่ฉีดเข้าไปจะเป็นแค่น้ำ หรือเซลล์ผสม เข็มนี้บางครั้งมีมูลค่ากว่า 1 ล้านบาท ซึ่งแพงมากโดยไม่สอดคล้องกับต้นทุน
       
       แพงแล้วยังมีความเสี่ยงที่จะเป็นมะเร็งอีก ตลอดจนไม่มีเหตุผลทางวิชาการ
       
       คิดให้ดีว่าคุ้มจริงไหม?
       
       ที่สำคัญนายกแพทยสภาให้คำจำกัดความ “ธุรกิจสเต็มเซลล์” ไว้อย่างชัดเจนว่า “สเต็มเซลล์ ธุรกิจหลอกคนรวย!” อ่าน “แพทยสภา!ปลุกคนไทยอย่าตกเป็นเหยื่อ” ตอนที่ 4

ASTVผู้จัดการออนไลน์    28 มิถุนายน 2556

 รศ.ดร.คล้ายอัปสร พงศ์รพีพร เจ้าของ “ฮาร์ท เจเนติกส์” ผู้คิดค้นนวัตกรรมทางการแพทย์แค่เจาะเลือดตรวจระดับยีนมนุษย์ด้วยการถอดรหัสยีน-DNA ก็สามารถบอกได้ว่าคุณกำลังจะป่วยด้วยโรคร้ายอะไร ที่สำคัญนวัตกรรมนี้ชี้ช่องทางรักษาเพื่อสกัดกั้นการเกิดโรคได้ ล่าสุดเตรียมให้บริการตรวจลึกระดับอาร์เอ็นเอและผลจากที่เป็นหนึ่งเดียวของไทยในระดับโลก ทำให้ทุนธุรกิจใช้ “วิชามาร” จ้องงาบกิจการแห่งนี้
       
       ขณะเดียวกันนวัตกรรมของ “คล้ายอัปสร” กลายเป็นตัวการกระชากหน้ากาก “ธุรกิจหลอกคนรวย” ที่บรรดาโรงพยาบาลเอกชน และศูนย์ความงามต่างๆ ดูดลูกค้าทั้งไทย-เทศ มาใช้บริการอย่างเป็นล่ำเป็นสัน จนทำให้ธุรกิจนี้มีมูลค่านับหมื่นล้านบาท
       
       ดังนั้น “คล้ายอัปสร-ฮาร์ท เจเนติกส์” จึงกลายเป็น “ศัตรูตัวร้าย” ของทุนธุรกิจที่มีทั้ง “มาเฟียตำรวจ-นักการเมือง-นักธุรกิจ-แพทย์” ส่งผลให้คล้ายอัปสรตัองเผชิญสิ่งเลวร้ายที่ไม่น่าเชื่อว่า มนุษย์จะกระทำกันและหลายครั้งเธอก็แทบ “สติแตก'!!
       
       ทีม Special scoop จะนำเสนอเรื่องราวที่เกิดขึ้นในทุกแง่ทุกมุมของฮาร์ท เจเนติกส์ และวงการธุรกิจสุขภาพหลอกคนรวย ที่แม้แต่ “แพทยสภา” ซึ่งรู้ลึกถึงระดับใครคือมาเฟีย แต่ก็ไม่สามารถจัดการกับมนุษย์เสื้อกาวน์กลุ่มนี้ได้ โดยจะนำเสนอทั้งหมด 5 ตอนจบ

รศ.ดร.คล้ายอัปสร พงศ์รพีพร
       ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ในเรื่องดีเอ็นเอ นอกจากจะช่วยคลี่คลายคดีความหลายๆ คดี ทั้งเรื่องการตรวจสอบหาญาติหรือใช้สืบหาผู้กระทำผิดแล้ว ในวงการแพทย์ ดีเอ็นเอยังสามารถนำมาใช้ในการตรวจหาสาเหตุของการเกิดโรคต่าง ๆ ได้ค่อนข้างแม่นยำ
       
       กรรมวิธีดังกล่าวเป็นที่แพร่หลายกันในต่างประเทศ โดยเฉพาะสหรัฐอเมริกา สำหรับประเทศไทยมีแล็บ (LAB) ให้บริการตรวจสุขภาพบริการอยู่ทั่วไป แต่ที่จะให้บริการตรวจสุขภาพถึงระดับพลาสมาดีเอ็นเอ คงมีเพียง Lab ของ Heart Genetics ที่มี รศ.ดร.คล้ายอัปสร พงศ์รพีพร เป็นผู้ดูแล
       
       จากอาจารย์ประจำภาควิชาโภชนวิทยา คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ที่ให้ความสนใจศึกษาวิจัยในเรื่องการถอดรหัสพันธุกรรม ดีเอ็นเอมาเป็นระยะเวลากว่า 30 ปี ประกอบกับญาติพี่น้องของอาจารย์ต่างประสบปัญหาเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ทำให้ รศ.ดร.คล้ายอัปสร มีความสนใจที่จะศึกษาในเรื่องต้นเหตุของการเสียชีวิตอย่างจริงจังในระดับยีนของมนุษย์
       
       ตรวจยีนบอกต้นตอโรค
       
       สำหรับการตรวจหาสาเหตุโรคร้ายในระดับยีน สามารถตรวจจากเลือดและชิ้นเนื้อเพื่อสกัดลงไปในชั้นดีเอ็นเอ เพื่อตรวจสอบการเกิดโรค รวมถึงการใช้ยาและวิธีการที่ตรงกับสาเหตุการเกิดโรค เนื่องจากยีนจะเป็นตัวกำหนดหน้าที่และการทำงานของเซลล์ภายในร่างกาย
       
       ดร.คล้ายอัปสรอธิบายว่า การตรวจในระดับยีนจะทำให้ทราบว่ายีนยังสามารถทำงานได้ปกติหรือไม่ หรือมีปัญหาที่จะก่อให้เกิดโรคในอนาคตหรือไม่ รวมถึงคำนวณระยะเวลาที่จะเกิดโรคได้ ซึ่งนำไปสู่ขั้นตอนในการตรวจให้คำแนะนำและคำปรึกษาก่อนทำการรักษา (Pre-Counselling) เพื่อส่งต่อข้อมูลให้แพทย์ทำการวินิจฉัยแนะนำการป้องกันในกรณีที่มีแนวโน้มที่จะเกิดโรค หรือเลือกวิธีการรักษาที่เหมาะกับชนิดและสาเหตุของโรคเพื่อทำการรักษาต่อไป
       
       ดังนั้น การตรวจวิเคราะห์ยีนจึงเหนือกว่าการตรวจเลือดของโรงพยาบาลทั่วไป เนื่องจากมีการศึกษาวิจัยในเรื่องการถอดรหัสดีเอ็นเอเป็นระยะเวลากว่า 30 ปี ที่สำคัญคือมีการรวบรวมข้อมูลดีเอ็นเอไว้กว่า 28,000 ราย หรือมี “DNA Bank” มากที่สุดในประเทศ
       
       ในการตรวจเลือดเพื่อเข้าสู่กระบวนการวิเคราะห์ข้อมูลในการวิเคราะห์หาสาเหตุการเกิดโรคต่างๆ มีขั้นตอนดังนี้ คือ เมื่อเจาะเลือดทำการปั่นเลือด แยกเลือดระหว่างพลาสมาและเม็ดเลือดขาวออกมา โดยเม็ดเลือดขาวจะนำไปตรวจหายีนที่กลายพันธุ์และนำไปสู่โรคร้ายต่างๆ
       
       ขณะที่พลาสมาจะถูกนำไปสกัดดีเอ็นเอเพื่อหาจุดที่เกิดเซลล์มะเร็งในยีนทั้งจากครอบครัวที่มีประวัติการป่วยและที่ไม่มีการป่วย เพราะฉะนั้นความแม่นยำส่วนหนึ่งจะขึ้นอยู่กับครอบครัว การประพฤติปฏิบัติตัว สิ่งแวดล้อมในการใช้ชีวิตของแต่ละบุคคล และเมื่อนำผลการตรวจไปพิจารณาประกอบกับประวัติครอบครัวก็จะสามารถจำกัดวงและจุดที่จะเกิดโรคได้ รวมถึงการมีฐานข้อมูลในการศึกษาจากต่างประเทศเพื่อนำไปสู่การให้คำแนะนำเพื่อป้องกันตนเองได้อย่างถูกต้อง

ภาพ : ศูนย์พันธุ์วิศวกรรมและเทคโนโลยีชีวภาพแห่งชาติ
       ยีนกลายพันธุ์เกิดสารพัดมะเร็ง
       
       ในการตรวจระดับพลาสมาของยีนเพื่อหาต้นตอของโรค ยีนจะเป็นตัวบ่งบอก ซึ่งสามารถกลายพันธุ์ได้ใน 2 ลักษณะคือ 1. Germline Mutation ซึ่งเป็นการกลายพันธุ์ที่ถ่ายทอดทางสายเลือดของบุคคลในครอบครัวซึ่งจะเป็นสาเหตุให้เกิดโรคมะเร็งชนิดต่างๆ อันได้แก่ มะเร็งเต้านม มะเร็งต่อมลูกหมาก มะเร็งปอด มะเร็งลำไส้ใหญ่ มะเร็งตับอ่อน มะเร็งสมอง และมะเร็งเม็ดเลือด
       
       Somatic Mutation เป็นการกลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นเองภายหลัง และจะถูกกระตุ้นให้เกิดโรคหากอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ดีหรือสัมผัสสารก่อมะเร็งไม่รู้ตัว เช่น อยู่ใกล้ผู้สูบบุหรี่ สัมผัสสารก่อมะเร็ง โลหะหนัก หรือเชื้อไวรัสบางชนิด ซึ่งมีโอกาสที่จะเป็นมะเร็งในชนิดที่ใกล้เคียงกับกลุ่มแรกเพียงแต่อาจเกิดโรคในช่วงที่อายุมากขึ้น โดยผู้ที่ประวัติครอบครัวไม่พบผู้ป่วยในโรคร้ายมาก่อนก็จะค่อนข้างมั่นใจในสุขภาพ โดยลืมไปว่าโอกาสที่จะเกิดโรคร้ายมีอยู่เช่นกัน และเมื่อตรวจพบก็สามารถที่จะหลีกเลี่ยงตัวกระตุ้นการเกิดมะเร็ง ลดปัจจัยเสี่ยงต่างๆ และสร้างเสริมสุขภาพให้แข็งแรงเพื่อป้องกันการเกิดโรคและรับมือได้เร็วที่สุด
       
       มะเร็งรู้ก่อนระยะที่ 1
       
       อย่างการตรวจหาเซลล์มะเร็งโดยทั่วไปที่มักตรวจพบในระยะที่ 1-4 ซึ่งหมายความว่าผู้เข้ารับการตรวจต้องตกอยู่ในสถานะผู้ป่วยแล้วไม่ว่าจะอยู่ในขั้นที่ 1-4 ก็ตาม ซึ่งจะเป็นอันตรายเนื่องจากอัตราการขยายตัวของเซลล์เนื้อร้ายจะลุกลามแบ่งตัวขึ้นแบบทวีคูณหากมีการแตกตัวของเซลล์มะเร็งในขั้นที่ 2-4 และนำไปสู่การสูญเสียชีวิตในที่สุด
       
       “เซลล์เพียงเซลล์เดียวหลุดมาในกระแสเลือด ในช่วงก่อนที่จะพบว่าเป็นมะเร็งตรวจเจอค่อนข้างยาก แต่ก็สามารถตรวจได้อย่างแม่นยำ ทำให้เตรียมตัวรักษาได้ ที่สำคัญผู้ที่ไม่เคยมีประวัติการป่วยเป็นมะเร็งก็สามารถตรวจได้ เพราะมีโอกาสเป็นเช่นกัน”
       
       รวมถึงระยะเวลาของการบ่มเพาะและการเติบโตและแสดงอาการของโรคมะเร็งใช้ระยะเวลาที่แตกต่างกัน จึงเป็นเหตุผลว่า ผู้ที่ตรวจสุขภาพเป็นประจำทุกปีจึงไม่พบว่าตนเองป่วยเป็นโรคมะเร็ง แต่การตรวจวิเคราะห์ในพลาสมาดีเอ็นเอจะค้นหาเซลล์มะเร็งก่อนการป่วยระยะที่ 1 (ระยะที่ 0) หรือเรียกว่า ZeroPlus ได้
       
       1 ใน 4 ของโลก หนึ่งเดียวในอาเซียน
       
       อย่างไรก็ดี การตรวจพลาสมาดีเอ็นเอที่ผ่านมา ทำได้เฉพาะในมหาวิทยาลัยแพทย์ แต่ถ้าเป็นในเชิงพาณิชย์แล้วในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีที่ฮาร์ท เจเนติกส์ เพียงแห่งเดียว และถือเป็น 1 ใน 4 ของโลกที่ให้บริการตรวจสอบในเรื่องนี้
       
       นวัตกรรมใหม่ของฮาร์ท เจเนติกส์ ได้รับการสนับสนุนจากภาครัฐใน 2 หน่วยงาน คือ 1. สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (NIA) หรือ สนช. และ 2. ศูนย์ความเป็นเลิศทางชีววิทยาศาสตร์ของประเทศไทย (TCELS) จุดสำคัญก็คือ การเจาะเลือดโดยอ้างอิงและตรวจในระดับยีน ซึ่งการตรวจในรูปแบบเฉพาะรายบุคคลนี้จะช่วยให้การตรวจรักษามีความถูกต้องและเหมาะสมกับผู้เข้ารับการรักษาได้ดีที่สุด
       
       งานของฮาร์ท เจเนติกส์ ยังได้รับรางวัล 10 สุดยอดนวัตกรรมจาก สนช. ในปี 2550 หลังได้รับทุนสนับสนุนให้เป็นผู้วิจัย DNA ตรวจหายีนโรคไม่ติดต่อทั้ง โรคหลอดเลือดหัวใจ โรคอ้วนและโรคมะเร็งได้สำเร็จ ระบุผลงานวิจัยนี้ถือเป็นนวัตกรรมระดับสูงและมีอยู่เพียงแห่งเดียวในประเทศไทย

ภาพ : www.siamhealth.net
       ตรวจได้มากกว่ามะเร็ง
       
       ความสำเร็จในการตรวจหาต้นเหตุของโรคในระดับยีนในปี 2546 ทำให้ ดร.คล้ายอัปสร ตัดสินใจนำความรู้ที่มีมาให้บริการในเชิงพาณิชย์ แม้จะต้องล้มลุกคลุกคลานกับการผันตัวมาให้บริการในเชิงพาณิชย์ อันเนื่องมาจากต้นทุนการตรวจรักษาที่สูง รวมถึงเรื่องดังกล่าวยังเป็นเรื่องใหม่สำหรับประเทศไทย จนทำให้ทุกวันนี้แล็บของฮาร์ท เจเนติกส์ ต้องใช้บ้านของ ดร.คล้ายอัปสรเป็นที่ทำการเพื่อลดต้นทุน
       
       “แรกๆ เราให้ความสนใจเกี่ยวกับโรคหัวใจเป็นหลัก เนื่องจากญาติพี่น้องเสียชีวิตด้วยโรคเหล่านี้ แต่ในเมืองไทยโรคมะเร็งเป็นสาเหตุหลักของการเสียชีวิต ทำให้เราต้องรับบริการในการตรวจเรื่องโรคมะเร็งด้วยเช่นกัน”
       
       นอกเหนือจากการตรวจมะเร็งแล้ว ยังสามารถตรวจโรคอื่นๆ รวมถึงการตรวจยีนเพื่อค้นหาความเป็นอัจฉริยะของลูกก็สามารถตรวจพบได้ ซึ่งจะส่งผลดีต่อการฝึกฝนและพัฒนาอย่างถูกวิธีโดยเฉพาะในช่วงวัยเด็กที่ความเป็นอัจฉริยะสามารถตรวจหา “พรสวรรค์” และครอบครัวสามารถฝึกฝน “พรแสวง” ให้พัฒนาไปพร้อมๆ กันเพื่อสร้างเด็กอัจฉริยะให้เป็นผลสำเร็จ ซึ่งในช่วงเด็กแรกเกิดสามารถตรวจได้ทันทีจากการเจาะเลือด ซึ่งในช่วงวัย 3-5 ขวบเป็นช่วงของการบ่มเพาะความสามารถของเด็กให้พัฒนาอย่างถูกทางและเหมาะสมที่สุด
       
       รวมถึงปัญหาของเด็กออทิสติก หรือสมาธิสั้น ก็สามารถตรวจพบจากการตรวจยีนเช่นกัน เมื่อผู้ปกครองทราบตั้งแต่ต้นจะสามารถเตรียมการรับมือและปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อดูแลได้อย่างถูกต้องต่อไป แต่สำหรับผู้ป่วยหรือบุคคลทั่วไป ก็สามารถตรวจค้นหาโรคร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น เพื่อที่จะวางแผนการใช้ชีวิตประจำวันให้เหมาะสม และวางแผนในชีวิตและการรักษาโรคไว้ล่วงหน้า ก่อนที่โรคร้ายจะลุกลามเกินแก้ไข
       
       นอกจากนี้ยังตรวจหาโรคภัยเมื่อล่วงเข้าสู่วัยชราที่มักพบเจอกันบ่อย อันได้แก่ โรคความจำเสื่อม อัลไซเมอร์ โรคพาร์กินสัน ซึ่งโรคเหล่านี้จะสร้างปัญหาในช่วงวัยชราและเมื่อค้นพบแต่เนิ่นๆ ก็จะสามารถดูแลตนเองได้อย่างถูกวิธี ซึ่งวิธีการตรวจในระดับยีนสามารถตรวจค้นโรคได้กว่า 10 โรค ดังนี้
       
       1.มะเร็งทุกชนิด 2. โรคหลอดเลือดหัวใจ-สมอง อุดตันจากคอเลสเตอรอล 3. โรคหัวใจอุดตันกะทันหัน 4. โรคเบาหวาน (เบาหวานเมื่ออายุเยอะและตรวจไม่พบในช่วงแรก) 5. โรคอ้วนจากพันธุกรรม 6. โรคความจำเสื่อม อัลไซเมอร์ 7. โรคตับแข็ง 8. โรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ 9. สมาธิสั้น ออทิสติก และ 10. ความเป็นอัจฉริยะ
       
       ลึกกว่าตรวจสุขภาพทั่วไป
       
       ดร.คล้ายอัปสรอธิบายถึงความแตกต่างระหว่างการตรวจสุขภาพทั่วไปตามสถานพยาบาลต่างๆ กับการตรวจในระดับยีนว่า จุดที่แตกต่างกันก็คือ การตรวจเลือดโดยทั่วไปสามารถบอกได้เพียงว่าเป็นโรคใด จำนวนกี่โรค รวมถึงสามารถตรวจได้เพียงในรายการที่กำหนดไว้ ที่สำคัญคือ เป็นการตรวจภายหลังที่มีการป่วยหรือเกิดการติดเชื้อหรือขยายตัวของโรคแล้ว
       
       แต่การตรวจเลือดในระดับดีเอ็นเอ นอกจากจะสามารถรู้ว่าป่วยเป็นโรคใดแล้ว ยังสามารถรู้ถึงโอกาสที่จะเจ็บป่วยได้ก่อนที่จะแสดงอาการ รวมถึงยังประเมินระยะเวลาในการเกิดโรค ไปจนถึงสาเหตุของการเกิดโรคต่างๆ รวมถึงระบุจุดที่จะเกิดโรคต่างๆ ได้ โดยเทียบเคียงกับประวัติของครอบครัวและสิ่งแวดล้อมและข้อมูลการวิจัยเพื่อความแม่นยำในการพิจารณาเป็นข้อมูลให้กับแพทย์เพื่อเลือกวิธีการในการรักษาต่อไป
       
       เตรียมให้บริการตรวจอาร์เอ็นเอ
       นอกจากการให้บริการตรวจพลาสมาดีเอ็นเอแล้ว ในอีกไม่นานทางฮาร์ท เจเนติกส์จะเปิดให้บริการตรวจพลาสมาอาร์เอ็นเอ ซึ่งเป็นการตรวจในระดับที่ลึกมากขึ้น โดยไมโครอาร์เอ็นเอมีส่วนสำคัญต่อพัฒนาการและควบคุมการทำงานของเซลล์ ในด้านมะเร็งมีทั้งไมโครอาร์เอ็นเอที่ก่อให้เกิดมะเร็งและส่วนที่ต้านมะเร็ง หากส่วนที่ต้านมะเร็งลดลงและมีส่วนที่ก่อให้เกิดมะเร็งเพิ่มขึ้น โอกาสการเป็นมะเร็งย่อมมีสูงขึ้น ไมโครอาร์เอ็นเอจึงเป็นตัวบ่งชี้ในการตรวจวินิจฉัยโรคมะเร็งได้ดียิ่งขึ้น
       
       นับเป็นอีกความสำเร็จหนึ่งของวงการวิทยาศาสตร์ที่ยังประโยชน์ต่อวงการแพทย์ ในการตรวจหาต้นตอของโรคที่เหนือกว่าการตรวจทั่วไป เพื่อที่จะหาทางหยุดยั้งโรคร้ายที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ได้ก่อนที่โรคร้ายจะลุกลาม ที่สำคัญการค้นพบนี้เป็นฝีมือของคนไทย

ภาพ : www.ostc.thaiembdc.org
       แม้ว่าความสำเร็จของฮาร์ท เจเนติกส์ ที่สามารถตรวจหาต้นตอของโรคต่างๆ ได้ตั้งแต่ในระดับที่อาการของโรคยังไม่แสดง ด้วยความล้ำหน้าในกระบวนการตรวจเทียบเท่าระดับโลก และเป็นหนึ่งเดียวในประเทศไทย ธุรกิจของดร.คล้ายอัปสรจึงเป็นที่ต้องการของทุนธุรกิจด้านสุขภาพรายใหญ่
       
       ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าธุรกิจของฮาร์ท เจเนติกส์ ได้สร้างผลกระเทือนต่อวงการสุขภาพมากมาย ทั้งโรงพยาบาลเอกชน สถาบันการแพทย์ทางเลือก ศูนย์บริการสุขภาพ หรือคลินิกตรวจสุขภาพทั่วไปที่นำนวัตกรรมการบริการรักษาแบบเซลล์บำบัดมาเป็นจุดขาย แต่หลายคนที่เข้าไปใช้บริการ อาจไม่รู้ว่าผลที่ตามมาของนวัตกรรมเหล่านั้นคือการเกิดโรคมะเร็ง ซึ่งฮาร์ท เจเนติกส์ ตรวจพบในระดับยีน
       
       ด้วยเหตุนี้การผันตัวออกมาให้บริการในเชิงพาณิชย์ของ ดร.คล้ายอัปสร จึงเต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย จากเดิมที่มีโรงพยาบาลต่างๆ เคยป้อนลูกค้าให้ก็งดส่ง หรือแม้แต่ทีมทำงานภายในฮาร์ท เจเนติกส์ ก็ถูกซื้อตัวออกไป และยังมีคดีฟ้องร้องต่างๆ ตามมา รวมไปถึงปัญหากับผู้ถือหุ้น
       
       การใช้กลยุทธ์และอำนาจในทางธุรกิจและการใช้คดีความทำให้ฮาร์ท เจเนติกส์ต้องล้มลุกคลุกคลาน ประสบปัญหาในด้านผลการดำเนินงาน ภาระขาดทุน จนต้องแสวงหาวิธีการลดต้นทุนด้วยการลดภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ ด้วยการใช้บ้านเป็นสำนักงานแทน
       
       แม้จะแก้ปัญหานี้แล้วก็ตาม แต่กระบวนการไล่ล่าเพื่อหวังครอบครองนวัตกรรมทางการแพทย์ที่ฮาร์ท เจเนติกส์ค้นพบนี้ยังคงไม่จบสิ้น ติดตามอ่าน ทุนใหญ่! กำจัด “คล้ายอัปสร” พ้นเส้นทางถอดรหัสยีน (ตอนที่ 2)

ASTVผู้จัดการออนไลน์    25 มิถุนายน 2556

หาม ผวจ.ร้อยเอ็ด ผ่าตัดด่วน หลังเป็นฝีที่ก้นด้านซ้าย เผยหากส่งช้า 3-5 ชม. อาจเสียชีวิต เหตุจะติดเชื้อในกระแสเลือด ล่าสุด พ้นขีดอันตรายแล้ว พร้อมเปลี่ยนห้องผู้ป่วยเป็นห้องทำงานราชการชั่วคราว...

เมื่อเวลา 09.00 น. วันที่ 25 มิ.ย.56 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ได้มีข่าวลือว่า นายสมศักดิ์ ขำทวีพรหม ผวจ.ร้อยเอ็ด ได้เข้า รพ.ร้อยเอ็ด อย่างฉุกเฉินเมื่อเวลา 18.30 น. วานนี้ (24 มิ.ย.)  เมื่อไปตรวจสอบ ที่ห้องหมายเลข 10 ชั้น 2 ของ ตึกมหาวีโร ใน รพ.ร้อยเอ็ด  พบ นายสมศักดิ์ นั่งอยู่บนเตียงคนป่วย ที่แขนเต็มไปด้วยสายระโยงระยางน้ำเกลือ แต่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกล่าวทักทายผู้สื่อข่าว

นายสมศักดิ์ เปิดเผยว่า ก่อนหน้าเมื่อเวลา 14.30 น. วานนี้ ได้เป็นประธานวางศิลาฤกษ์สร้างศาลาการเปรียญวัดราศีการาม บ้านโนนราษี ต.บึงงาม อ.ทุ่งเขาหลวง ซึ่งอยู่ในพื้นที่ถูกน้ำท่วมซ้ำซากเป็นเวลากว่า 10 ปี  หลังเสร็จภารกิจ ตนต้องไป รพ.ร้อยเอ็ดโดยด่วน เมื่อเวลา 18.30 น. เพื่อผ่าตัดเอาหนองออกจากใต้ผิวหนังอักเสบ(ฝี) ที่บริเวณก้นด้านซ้าย ก่อนที่เชื้อโรคจากแผลจะเข้ากระแสเลือด

ผวจ.ร้อยเอ็ด  กล่าวต่อว่า ตนต้องทนทรมานด้วยอาการเจ็บปวดและเป็นไข้สูงตลอดเวลามาเป็นเวลาหลายวันแล้ว แต่ต้องอดทน เพราะต้องปฏิบัติหน้าที่สำคัญหลายอย่างติดต่อกัน ซึ่งขณะที่เข้าถึง รพ.ร้อยเอ็ด แล้ว แพทย์บอกว่า มีอาการบวมที่ก้นด้านซ้ายมือรุนแรงขึ้น  ถ้าหากตนไป รพ.ร้อยเอ็ด ช้าประมาณ 3 ชั่วโมง ถึง 5 ชั่วโมง อาจเกิดอันตรายถึงชีวิต เพราะจะติดเชื้อเข้ากระแสเลือด

ผู้สื่อข่าวรายงานว่า อาการของนายสมศักดิ์ พ้นขีดอันตรายแล้ว ทั้งนี้ นายสมศักดิ์ ได้นั่งบนเตียงคนป่วยลงนามหนังสือราชการที่สำคัญ โดยไม่ยอมพักผ่อน และ มีข้าราชการ ชาวบ้าน พนักงานรัฐวิสาหกิจ จำนวนมากพากันไปเข้าคิวเข้าเยี่ยม.

ไทยรัฐออนไลน์ 25 มิย 2556

หนุ่ม นศ.แพทย์ เกิดบันดาลโทสะ ถูกคู่กรณีต่อยแล้วสู้ไม่ได้ จึงกลับไปเอาปืนมายิงบาดเจ็บ 3 ราย ก่อนถูกควบคุมตัวที่บ้านพัก โดนตั้งข้อหาพยายามฆ่า แต่ยังให้การปฏิเสธ...

เมื่อเวลา 00.30 น. วันที่ 22 มิ.ย.56 มีรายงานว่า ร.ต.อ.วินัย ระวิเดช พงส. สภ.ภูพิงคราชนิเวศน์ อ.เมือง เชียงใหม่ ได้รับแจ้งว่ามีเหตุ ยิงกันได้รับบาดเจ็บ ที่หน้าร้านอาหารบ้านดิน ถนนนิมมานเหมินทร์ ซอย 13 ต.สุเทพ จึงพร้อมกับ พ.ต.ท.บุญรักษ์ คำประพันธ์ รอง ผกก.สส. พ.ต.ท.พูนทรัพย์ รวมสุข สว.สส. นำกำลังตำรวจรุดไปสอบสวน

ที่เกิดเหตุ บริเวณหน้าร้านพบเพียงกองเลือดและหัวกระสุนปืนขนาด 9 มม. จึงเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน ส่วนคนเจ็บถูกส่งไปรักษาที่ รพ.มหาราช นครเชียงใหม่แล้ว 2 รายทราบชื่อต่อมา คือ นายนิโคลาส บราวด์ อายุ 35 ปี นักท่องเที่ยวชาวแคนาดาถูกยิงด้วยกระสุนปืน 9 มม.ที่กระดูกสันหลัง บริเวณบั้นเอวและนายแต ยุงลี อายุ 30 ปี ลูกครึ่งชาวเกาหลี ถูกยิงที่เอวขวา 1 นัด ส่วนคนเจ็บอีกรายถูกส่งไปรักษาที่ รพ.เชียงใหม่ราม ทราบชื่อว่า นายมอร์ริส ไชยวัฒน์เบรค อายุ 35 ปี ลูกครึ่งไทย-สกอตแลนด์ ถูกยิงทะลุที่สีข้างขวา

ต่อมาทางตำรวจได้นำพยานในร้านมาสอบสวน ทราบว่า ผู้ต้องสงสัยว่าก่อเหตุคือ นายดนตร์ ประวีณเมธ อายุ 27 ปี เป็นนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง โดยก่อนเกิดเหตุผู้ก่อเหตุได้มาเที่ยวที่ร้านและมีเรื่องกันายมอริส พนักงานจึงเข้าไปห้ามและพามานอกร้าน และเกิดชกต่อยกันขึ้น นายดนตร์ถูกนายมอร์ริสชกเข้าที่เบ้าตาซ้ายจนบวมปูดเหนือคิ้วแตก จึงเกิดบันดาลโทสะขับรถยนต์เก๋งกลับไปที่บ้านพักเอาปืนพกสั้นขนาด 9 มม. ย้อนกลับมาที่ร้านและก่อเหตุจนมีผู้ได้รับบาดเจ็บดังกล่าว

หลังจากก่อเหตุแล้ว นายดนตร์ ได้ขับรถกลับไปที่บ้านพัก ก่อนถูกตำรวจควบคุมตัวมาสอบสวน โดยยังให้การปฏิเสธ ต่อมา เช้าวันเดียวกัน พนักงานสอบสวนได้ไปขออนุมัติต่อศาลจังหวัดเชียงใหม่ ออกหมายจับในข้อหาพยายามฆ่า และมีอาวุธปืนเครื่องกระสุนปืนและพกพาอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต

ไทยรัฐออนไลน์
22 มิถุนายน 2556

PwCเผยผลสำรวจพบคนวัยทำงานยุค Generation Y หรือ Millennials ของบริษัทจะมีสัดส่วนถึงร้อยละ 80 ของแรงงานทั้งหมดใน 3 ปีข้างหน้า และจะขึ้นแท่นการเป็นผู้บริหารแทนคนยุค Baby Boomers สะท้อนถึงเทรนด์ทั่วโลกภาคธุรกิจต้องเร่งปรับกลยุทธ์การทำงานแบบเก่า หรือ ‘Top-down approach’ เพื่อลดช่องว่างความแตกต่าง แนะต้องรักษาคนรุ่นใหม่ที่เป็น Talent ให้อยู่กับองค์กร

       วิไลพร ทวีลาภพันทอง หุ้นส่วนสายงานที่ปรึกษา บริษัท PwC Consulting ประเทศไทย (ไพร้ซวอเตอร์เฮาส์คูเปอร์ส) กล่าวถึงผลสำรวจ  “NextGen: A global generational study 2013” ว่า คน Gen Y คือผู้ที่เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2523 - พ.ศ. 2538 ที่เติบโตมาในยุคดิจิตัล ที่เต็มไปด้วยการสื่อสารผ่านอีเมลล์ เทคโนโลยีบนมือถือ อินเทอร์เน็ต และสื่อออนไลน์ เช่น Facebook, Skypes, Facetime, Twitter และอื่นๆอีกมาก มีความเชื่อมั่นในความคิดเห็นของตนเองสูง และมีสไตล์การใช้ชีวิตอย่างสมดุล หรือWork/life balance
         
       “ประเด็นสำคัญที่เราพบคือ ตอนนี้หลายๆ องค์กรกำลังประสบปัญหาการทำงานร่วมกันของพนักงานในแต่ละ Gen ที่มีลักษณะนิสัย ความคิด ความเชื่อ รูปแบบการทำงาน และทัศนคติที่แตกต่างกันจนเกิดการทำงานที่เรียกว่า Out of Sync พูดง่ายๆ ก็คือเข้ากันไม่ได้” วิไลพร กล่าว
       
       “สิ่งที่เกิดขึ้นคือ Personality Clash ระหว่างคนในแต่ละรุ่น คนยุคก่อนหน้ามองว่าคนรุ่น Gen Y เป็นพวกไม่ทุ่มเทกับการทำงาน ไม่มีน้ำอดน้ำทน เปลี่ยนงานบ่อย ไม่ฟังคำสั่ง แต่ในทางกลับกัน เด็กรุ่นใหม่ก็จะมองว่าคนรุ่นเก่าชอบวางอำนาจ ทำงานเชื่องช้า ทำงานแบบ Hierarchy ล้าหลังในเรื่องเทคโนโลยี ซึ่งหากมองแบบผิวเผิน ปัญหานี้ดูไม่ได้นักหนาอะไร เป็นปัญหาภายในที่ไม่ได้ส่งผลต่อการสร้างรายได้ หรือ Bottom line ให้กับบริษัท แต่จริงๆแล้ว ถ้ามองดีๆ มันเป็นปัญหาเชิงลึกที่ส่งผลต่อ Performance และ Turnover อย่าลืมว่าธุรกิจจะประสบความสำเร็จได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับคนในองค์กรทั้งสิ้น”
       
       ผลสำรวจฉบับนี้ ถูกจัดทำขึ้นโดยความร่วมมือระหว่าง PwC มหาวิทยาลัย Southern California และ The London Business School ผ่านการสำรวจพนักงานในกลุ่ม Gen Y และ Generation อื่นๆ กว่า 44,000 คน จากเครือข่าย PwC ใน 18 ประเทศทั่วโลก การสำรวจดังกล่าวใช้เวลา 2 ปีในการจัดทำ มีวัตถุประสงค์ที่จะทำความเข้าใจถึงประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการรักษาพนักงานในองค์กร ลักษณะนิสัย (Stereotype) ทัศนคติ และแรงจูงใจของคนทำงานในแต่ละรุ่น รวมทั้ง ศึกษาแนวทางการแก้ไขปัญหา ให้พนักงานในองค์กรสามารถทำงานร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
       
       “ต้นกำเนิดของรายงานนี้เริ่มขึ้นเมื่อสิบปีก่อนในช่วงที่คน Gen Y เริ่มเข้ามาทำงานกับ PwC มากขึ้น แต่สิ่งที่เราสังเกตได้ในเวลาเดียวกัน คือคนรุ่นใหม่ๆที่เข้ามาทำงาน ก็อยู่กับเราได้ไม่นาน หลังจากสองสามปีก็ไป ประเด็นนี้ทำให้เราหันมาศึกษาอย่างจริงจังว่าอะไรเป็นปัจจัยหรือ Shift in Culture ที่เกิดขึ้น” วิไลพรกล่าว

       คน Gen Y เลือกความสมดุลมากกว่า เงิน ตำแหน่ง
       
       ผลสำรวจระบุว่า พนักงานในกลุ่ม Gen Y ให้ความสำคัญกับเรื่องการสร้างความสมดุลระหว่างชีวิตการทำงานกับชีวิตส่วนตัว (Work/life balance) มากกว่าคนรุ่นอื่นๆ โดยร้อยละ 71 ของคน Gen Y มองว่าค่าตอบแทนหรือการเลื่อนตำแหน่งเป็นความสำคัญที่รองลงมา เปรียบเทียบกับคนรุ่นอื่น (Non Milliennials) ที่ร้อยละ 63
       
       ในขณะเดียวกัน พนักงานในกลุ่ม Gen Y กว่าร้อยละ 60 ต้องการความยืดหยุ่นในการทำงาน (Greater flexibility) เช่น สามารถเลือกหรือปรับเปลี่ยนเวลาเข้าทำงานได้ หรือทำงานจากที่บ้าน หรือที่อื่นๆ และเชื่อว่าการได้มาซึ่งความสามารถในการผลิต (Productivity) ไม่ได้วัดกันที่จำนวนชั่วโมงที่ใช้ทำงาน แต่อยู่ที่ผลงานที่ได้มากกว่า (Results/goals achieved over time invested) ซึ่งแตกต่างกับคนรุ่นเก่าที่ถูกปลูกผังและเคยชินกับการทำงานหนักที่ทำงาน เพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่ง และความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว
       
       วิไลพร กล่าวต่อว่า “ปัจจัยสำคัญอีกประการหนึ่งที่เราพบคือ คนทำงานรุ่นนี้ (Gen Y) ต้องการรู้สึกว่าพวกเขามีส่วนร่วมและกำหนดทิศทางของบริษัทไปพร้อมๆ กับการเติบโตในองค์กร ผู้บริหารจะต้องตอบโจทย์ความต้องการของเด็กรุ่นนี้ให้ได้ และต้องสามารถสร้างสภาพแวดล้อมการทำงานที่ให้พนักงานทุก level มีส่วนร่วม กระตุ้นให้เกิดความคิดริเริ่ม ร่วมทำงานกับเพื่อนร่วมงานและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ”
       
       พนักงานในกลุ่ม Gen Y ร้อยละ 41 ต้องการที่จะได้รับการยอมรับจากเพื่อนร่วมงาน และผู้บริหารอย่างน้อยเป็นประจำทุกเดือน ในขณะที่คนรุ่นเก่ามักไม่ชินกับการแสดงความคิดเห็น หรือมักทำงานตามคำสั่งอย่างเดียวและไม่ได้รับ Feedback จนกว่าจะถึงรอบ Performance review cycles (ร้อยละ 30) 
       
       “คนรุ่นนี้ทำงานรวดเร็วและต้องการให้เจ้านายมีเสียงตอบรับกับผลงานอยู่เป็นประจำ ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาพัฒนาความสามารถ แทนที่จะนั่งรอรายงานวัดผลงาน คนเป็นผู้บริหารควรให้คำตอบรับ แนะนำ หรือติชมในทางสร้างสรรค์ ไม่ว่าในรูปแบบใดก็ตามอยู่เสมอ เพราะคนรุ่นนี้มักคาดหวังว่าจะได้มีผลตอบรับจากนายจ้างทันที และที่สำคัญที่สุดคือการชื่นชมความสำเร็จของพวกเขาอย่างจริงใจ”
       
       ผลสำรวจยังระบุว่า คน Gen Y ยังมองหาโอกาสในการทำงานในต่างประเทศหรือ Opportunity oversea (ร้อยละ 37) ผิดกับคนรุ่นเก่า (ร้อยละ 28) ที่มักไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง หรือย้ายถิ่นฐานห่างจากครอบครัว

       แนวโน้มข้างหน้า
       
       เมื่อมองแนวโน้มในอนาคต “สำหรับประเทศไทยเอง ตอนนี้เราเริ่มเห็นหลายๆ องค์กรปรับกระบวนการทางด้าน HR ที่จะ Retain พนักงานให้เหมาะกับแต่ละ Gen อย่างจริงจังมากขึ้น เมื่อก่อนเราอาจจะมีแค่วิธีเดียว สูตรเดียวใช้กับทุกคนในองค์กร เดี๋ยวนี้เริ่มมีบางที่ ที่วิเคราะห์สัดส่วนจำนวนพนักงานแต่ละ Gen ว่ามีจำนวน Gen X กี่เปอร์เซ็นต์ Gen Y กี่เปอร์เซ็นต์ เพื่อออกแบบกลยุทธ์ให้เหมาะสม อีกเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจคือ บางบริษัทเริ่มมีการประเมินผลงานในรูปแบบ Result-oriented โดยให้ความสำคัญกับคุณภาพของ Output มากกว่าปริมาณ”
       
       “นโยบายจากบนลงล่าง หรือ Top-down approach อาจจะเป็นรูปแบบการทำงานที่ใช้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะคนทำงานรุ่นใหม่ที่เข้ามาในตลาดแรงงานมีการศึกษามากขึ้นกว่าเดิมและคนรุ่นนี้กล้าตั้งคำถามกับเจ้านาย คนรุ่นหลังๆเติบโตมากับการตั้งถามกับพ่อแม่ ครูอาจารย์ มากกว่าการทำตามคำสั่งเพียงอย่างเดียว ถ้าองค์กรยังใช้วิธีบริหารแบบเดิมๆ ก็มีแนวโน้มที่คนรุ่นนี้จะไม่ตอบสนองกับวิธีการบริหารแบบใช้อำนาจและการควบคุม จนในที่สุดบางรายลาออกไป โดยเราไม่สามารถรักษาไว้ได้”
       
       “ทุกวันนี้จะเห็นพนักงานส่วนใหญ่เป็นคนใน Gen Y และเริ่มมี Gen Z เข้ามาทำงานเพิ่มขึ้น เริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงว่า มีผู้บริหารระดับกลางถึงสูงในบางองค์กรที่เป็นคนในรุ่น Gen Y แล้ว หากผู้บริหารสามารถวางกลยุทธ์เพื่อเชื่อมความแตกต่าง และลดช่องว่างระหว่างวัยของพนักงานเหล่านี้ได้มีประสิทธิภาพมากเท่าไร องค์กรก็จะยิ่งได้เปรียบทางการแข่งขัน ส่งผลดีทั้งในแง่การบริหารงานที่ได้ไอเดียมาจากคนรุ่นใหม่ และยังรักษาคนเก่งๆ ที่เป็น Gen Y โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังการเปิด AEC ในปี 2558 ที่การโยกย้ายแรงงานจะเป็นไปอย่างเสรี เราจำเป็นที่จะต้องสร้างแรงดึงดูดเพื่อรักษา Talent ให้อยู่กับธุรกิจให้ได้” วิไลพรกล่าวทิ้งท้าย

ASTVผู้จัดการออนไลน์    10 มิถุนายน 2556