รพ.น่านห่วงชาวนา! โรคเนื้อเน่า-แบคทีเรียกินเนื้อคนระบาด เตือนอย่าปล่อยลุกลาม
วันที่ 24 กรกฎาคม 2562 - 08:34 น.


แพทย์เมืองน่านห่วงชาวนา หลังพบ โรคเนื้อเน่า-แบคทีเรียกินเนื้อคนระบาด  พบผู้ป่วยแล้ว 25 ราย เข้าไอซียู 1 ราย เผยปล่อยให้อาการหนักอาจถึงขั้นเสียชีวิต
วันที่ 24 ก.ค. นพ.พงศ์เทพ วงศ์วัชรไพบูลย์ รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลน่าน ได้ทำการตรวจอาการผู้ป่วย โรคเนื้อเน่า และ หนังเน่า หรือ แบคทีเรียกินเนื้อคน ที่กำลังระบาดในช่วงนี้อย่างใกล้ชิด โดยขณะนี้มีผู้ป่วยจากพื้นที่ต่าง ๆ เข้ามารักษาที่โรงพยาบาลน่าน ด้วยอาการเป็นไข้ เท้าบวมแดง มีแผลตุ่มพุพอง ลุกลามเป็นบริเวณกว้าง จำนวน 25 ราย และมีอาการรุนแรง มีอาการติดเชื้อ เข้ารับการรักษาในไอซียู 1 ราย

ทั้งนี้ ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะมีประวัติไปดำนา ลุยโคลน และโดนหอย หรือเศษแก้วบาด เศษไม้ตำเท้า และไม่ได้ทำแผล หรือรักษาใด ๆ เนื่องจากต้องทำนาให้เสร็จ ทำให้เชื้อโรคเข้าไปในบาดแผล และเพิ่มจำนวนจนเกิดอาการรุนแรงได้

นพ.พงศ์เทพ กล่าวว่า ส่วนใหญ่โรคนี้จะระบาดในฤดูฝน ในช่วงที่เกษตรกรลงดำนา ลุยโคลน โดยโรคเนื้อเน่าส่วนใหญ่ อาการจะมีผิวหนังบวมแดงร้อน ถ้าเชื้อลงลึกกินทั้งชั้นผิวหนังจะพบตุ่มพุพอง และค่อย ๆ เปลี่ยนสีเป็นสีม่วง และถ้าเนื้อตายจะกลายเป็นสีดำ บางรายอาจจะต้องตัดขา หรืออาจจะมีการติดเชื้อเข้ากระแสเลือด ไข้สูง และทำให้เสียชีวิต ซึ่งการรักษานั้น ทางแพทย์จำเป็นต้องตัดเนื้อตายออกให้หมด และให้ยาปฏิชีวนะเพื่อฆ่าเชื้อ ซึ่งถ้าเชื้อยังไม่ลุกลามเข้ากระแสเลือด ผลลัพธ์ของการรักษาจะค่อนข้างดี


นพ.พงศ์เทพ กล่าวต่อว่า สำหรับผู้ป่วยบางรายที่ไม่ได้ลงนา หรือไม่มีบาดแผลก็อาจจะติดเชื้อดังกล่าวได้ โดยการเกา หรือมีบาดแผลถลอกเล็กน้อย เชื้อสเตรปโตคอคคัส หรือสแตปฟิโลคอคคัส ที่อยู่บริเวณผิวหนังอาจจะเข้าไปในแผลแล้วเกิดการติดเชื้อ ถ้าผู้ใดมีผิวหนังบวมแดงอย่างรวดเร็ว แล้วมีตุ่มพุพองที่ผิวหนัง แนะนำให้รีบมาตรวจรักษาก่อนที่อาการจะลุกลามจนถึงขั้นเสียชีวิตได้

“จึงขอเตือนให้ผู้ที่ทำนา ถ้ามีแผลตามร่างกาย ขอให้รีบขึ้นจากโคลน รีบล้างแผลโดยให้น้ำสะอาดไหลผ่าน ซับด้วยผ้าสะอาด และปิดแผล ถ้ามียาฆ่าเชื้อโพวิโดนไอโอดีนสามารถใช้ทาแผลได้ แล้วรีบมาที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล หรือโรงพยาบาลใกล้บ้านเพื่อให้ตรวจรักษาต่อไป” นพ.พงศ์เทพ กล่าว

https://www.khaosod.co.th/around-thailand/news_2737783

นพ.ประดิษฐ์ ไชยบุตร ประธาน สมาพันธ์แพทย์โรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไป แห่งประเทศไทย (สพศท.) กล่าวภายหลังงานสัมมนา ภาวะฉุกเฉินในโรงพยาบาล ที่ สพศท. และ แพทยสมาคมแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ ร่วมกันจัดให้มี ณ ห้องประชุมไพจิตร ปวะบุตร อาคาร 7 ชั้น 9 ตึกสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข วันที่18 มีนาคม 2559 ว่า ห้องฉุกเฉิน  คือ หน่วยปฏิบัติการประเมิน จัดการ บำบัดรักษา ดูแล ผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บหรือเจ็บป่วยกะทันหัน ซึ่งเป็นอันตรายต่อการดำรงชีวิตและการทำงานของอวัยวะที่สำคัญ โดยในปัจจุบันพบอุปสรรคในการดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินหลายประการ เช่น การขาดแคลนบุคลากร  พบว่า โรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไป 116 แห่ง ยังไม่มีแพทย์เวชศาสตร์ฉุกเฉิน 20 กว่าแห่ง ส่วนโรงพยาบาลชุมชน 800กว่าแห่ง มีการขาดแคลนรุนแรงมากว่า และอยู่ในช่วงการเพิ่มศักยภาพการรักษาพยาบาล เพื่อให้ประชาชนเข้าถึงการรักษาเพิ่มมากขึ้น
ความแออัดของผู้ป่วย เป็นอุปสรรค อีกประการ ในการให้การบริบาลผู้ป่วยฉุกเฉิน เนื่องจาก ผู้ป่วยซึ่งเจ็บป่วยจริงแต่ไม่ฉุกเฉิน เข้าร่วมรับการตรวจ รักษาในห้องฉุกเฉิน ทำให้ผู้ป่วยฉุกเฉินจริงได้รับการบริบาลที่ล่าช้า เกิดการเสียชีวิต เสียอวัยวะโดยไม่สมควร ส่วนญาติไม่เข้าใจในระบบการดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินและไม่พึงพอใจในความล่าช้า จะมีพฤติกรรมความรุนแรง เช่น แตะ ต่อย ถ่มน้ำลาย ใช้อาวุธ หรือ การใช้วาจาข่มขู่ ด่าทอ รวมทั้งเผยแพร่ข้อความ รูปภาพผ่านสื่อออนไลน์ ซึ่งเป็นปัญหาที่คุกคามต่อการปฏิบัติงานของบุคคลากรในห้องฉุกเฉิน นพ.ประดิษฐ์ ได้กล่าวเพิ่มว่า เวทีสัมมนาได้เสนอแนวทางบรรเทาปัญหาความรุนแรงในห้องฉุกเฉิน เช่น จัดห้องฉุกเฉินให้มีบริเวณที่กว้างขว้าง มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 24 ชั่วโมง ถ้ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจได้จะยิ่งดี มีปุ่มสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน มีทางเข้าออกหลายทางเพื่อให้บุคลากรหนีเหตุร้ายได้สะดวก และที่สำคัญควรมีประกันชีวิตให้แก่บุคลากร โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ต้องไปกับรถพยาบาลฉุกเฉิน โดย พญ.ประนอม คำเที่ยง รองปลัด สธ. รับปากตั้งคณะทำงาน แก้ปัญหาความแออัดและความรุนแรงในห้องฉุกเฉิน
พญ.สุธัญญา บรรจงภาค รองประธาน สพศท. กล่าวว่า ปัญหาภาระงานของแพทย์ภาครัฐ เป็นอีกหนึ่งหัวข้อสัมมนา ซึ่ง สพศท. สนับสนุน แนวทางกำหนดภาระงานแพทย์ของแพทยสภา เนื่องจากโรงพยาบาลรัฐมีผู้ป่วยจำนวนมาก แพทย์ต้องเสียสละทำงานหนัก ขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ โดยภายหลังการอยู่เวร24 ชม.ต้องมาทำงาน ต่ออีก 8 ชม. ทำงานโดยไม่มีวันหยุด  สพศท. ไม่ต้องการให้เกิดอุบัติเหตุกับผู้ป่วยหรือตัวแพทย์เองเพราะทำงานเกินขีดความสามารถของมนุษย์ การจำกัดเวลาทำงานของแพทย์ ให้พอดีกับความสามารถของมนุษย์ ช่วยให้แพทย์ภาครัฐมีเวลาพักผ่อนเทียบเท่าบุคคลทั่วไปตามกฎหมายแรงงานซึ่งไม่คุ้มครองบุคคลากรสาธารณสุขภาครัฐ ผู้ป่วยที่มารับการบริบาลจากแพทย์ภาครัฐ จะได้รับการประเมิน การบำบัดรักษาโดยแพทย์ที่มีประสิทธิภาพในการทำงานเต็มที่ ไม่มีความอ่อนล้าจากการขาดการพักผ่อน  
“ในสถานการณ์ปัจจุบัน ถ้าผู้ป่วยทราบว่ากำลังตรวจกับแพทย์ที่ต้องทำงานติดต่อกันมาตลอด 36 ชม. ผู้ป่วยคนนั้นจะคิดอย่างไร” พญ.สุธัญญา กล่าว
ภาระงานของพยาบาลก็คล้ายกับแพทย์  แต่ปัญหารุนแรงกว่าของแพทย์มาก  ในเวทีสัมมนา มีความเห็นมากมายจากพยาบาลอายุ 55 ปียังต้องขึ้นเวรทำงานกะบ่าย-ดึก และเชื่อว่า มีพยาบาลตั้งครรภ์ถูกบังคับหรือกดดันให้ขึ้นเวร    จากการศึกษาของสำนักการพยาบาล พบว่า ปกติพยาบาลทำงาน 8ชม./เวร คิดเป็นจำนวนวันเฉลี่ย 27 วันต่อเดือน โดยบางวันทำงาน 16 ชม. เพราะถูกบังคับให้ควบกะ โดยข้าราชการทั่วไปทำงาน เพียง 22 วันต่อเดือน จากการศึกษาในสหรัฐอเมริกาพบว่า พยาบาลที่ขึ้นเวรกะดึก 3 คืนต่อเดือน 15ปีขึ้นไป มีความเสี่ยงต่อมะเร็งเต้านมและมะเร็งลำไส้ใหญ่สูงขึ้น ในประเทศไทย พยาบาลภาครัฐมากกว่า 60% อายุมากกว่า 40 ปี แสดงว่า คนไข้ส่วนใหญ่ได้รับการดูแลโดยพยาบาลสูงอายุ อาจมีโรคประจำตัว ร่างกายไม่แข็งแรง โดยพยาบาลอายุน้อย เมื่อทำงานภาครัฐจนชำนาญ โดยไม่มีสวัสดิการ ไม่ได้รับการคุ้มครองเมื่อได้รับอุบัติเหตุหรือถูกทำร้ายร่างกาย ไม่ได้บรรจุเป็นข้าราชการ รายได้ต่อชั่วทำงานอยู่ในอัตราที่ต่ำ ไม่เหมาะสมกับความขาดแคลน  พยาบาลเหล่านั้นจึงลาออกไปอยู่เอกชน เพราะมีประสบการณ์ในการดูแลคนไข้มาแล้ว อยู่ในวัยทำงาน บุคลิกดี ตรงกับความต้องการตลาดเอกชน สพศท.จึงขอให้สภาพยาบาลออกแนวทางกำหนดภาระงานพยาบาล เช่นกัน รองประธาน สพศท. กล่าว
สพศท. ขอขอบคุณ องค์กรแพทย์โรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไป ทุกแห่งทั่วประเทศไทย ที่ได้มอบเงินสนับสนุน สพศท. ซึ่งส่วนหนึ่งได้นำมาใช้ในการจัดสัมมนาในครั้งนี้ และ สพศท.จะเร่งดำเนินการทำหนังสือขอบคุณส่งไปยังองค์กรแพทย์โรงพยาบาลต่างๆ

ลู่เหยา กับ หม่าลี่ เป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน
ลู่เหยามีศักดิ์เป็นพี่ เขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว
หม่าลี่ เป็นผู้น้อง ยังไม่ได้แต่งงาน
ลู่เหยามีฐานะยากจน ขณะที่หม่าลี่ฐานะร่ำรวย
ด้วยเหตุนี้ ลู่เหยาจึงได้รับการอุดหนุนจุนเจือจากหม่าลี่เสมอ
วันหนึ่ง ลู่เหยาบอกหม่าลี่ว่า ตนเองต้องการไปแสวงโชคต่างเมือง
อยากจะฝากให้หม่าลี่ช่วยดูแลภรรยาให้
หม่าลี่รับปาก บอกว่าเขาจะดูแลให้ ไม่ต้องเป็นกังวล
....

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครึ่งเดือนหม่าลี่จะสั่งให้คนรับใช้
นำของกินของใช้ บรรทุกใส่รถม้าเต็มคันรถ
นำไปให้กับภรรยาของลู่เหยา…
ภรรยาของลู่เหยา จึงคิดว่า
เป็นเช่นนี้ก็นับว่าไม่เลว  ได้รับการโอบอุ้มดูแล
ยิ่งกว่าตอนที่อยู่กับสามีเสียอีก
ไม่ต้องทำงานก็มีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่
ทำให้นางนึกขอบคุณสามีที่มีน้องร่วมสาบานที่ดีเช่นนี้
....

ครึ่งปีผ่านไป เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงไป
คนรับใช้ของหม่าลี่ ไม่ได้นำของไปให้ภรรยาของลู่เหยาอีกแล้ว
ครึ่งเดือนก็แล้ว หนึ่งเดือนก็แล้ว สองเดือนก็แล้ว
ภรรยาของลู่เหยาจึงต้องขายข้าวของที่หม่าลี่เคยส่งไปให้
เพื่อประทังชีวิต ไม่ถึงครึ่งปี ข้าวของทุกอย่างถูกขายจนหมด
นางจึงคิดจะทำงานเพื่อหาเลี้ยงตนเอง
เนื่องจากนางเคยเรียนเย็บปักถักร้อยมาตั้งแต่เด็ก
นางจึงลองเย็บรองเท้าผ้าที่คนสวมใส่กันเป็นประจำขาย
อาจเพราะว่า นางมีฝีมือดี หรือชาวบ้านต่างสงสารนาง
ก็มิอาจทราบได้ ทำให้ชาวบ้านพากันแย่งซื้อรองเท้าของนาง
จนขายหมดเกลี้ยงทุกวัน ไม่ว่านางจะตั้งราคาสูงเพียงใดก็ตาม
....

พริบตาเดียว 10 ปีผ่านไป ลู่เหยาก็กลับมาในคืนหนึ่ง
เมื่อเขารู้ว่า ตั้งแต่เขาจากไป หม่าลี่ไม่เคยมาดูแลภรรยาของตน
และส่งของกินของใช้ให้เพียงครึ่งปี หลังจากนั้น
ก็ไม่ได้ส่งของกินของใช้มาให้ภรรยาของตนอีกเลย
เขาทอดถอนใจ แล้วกล่าวว่า
“ คนอยู่น้ำใจอยู่ เมื่อคนจากไปทุกอย่างก็เปลี่ยนไป “
.....

เมื่อหม่าลี่ ทราบข่าวว่าลู่เหยากลับมา จึงส่งคนไปเชิญมาเลี้ยงต้อนรับ
แต่ลู่เหยาปิดประตูไม่รับแขก หม่าลี่จึงไปเชิญลู่เหยาด้วยตนเอง
เขาคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตู จนลู่เหยาจำใจต้องไปที่บ้านของหม่าลี่
ระหว่างกินเลี้ยงกัน ลู่เหยาต่อว่าหม่าลี่ที่ไม่ดูแลภรรยาของตน
ซึ่งเปรียบเสมือนพี่สะใภ้ของหม่าลี่ก็ไม่ปาน
หม่าลี่จึงพาลู่เหยาเข้าไปที่สวนดอกไม้หลังบ้าน
เขาเปิดประตูห้องใหญ่ห้องหนึ่งออก และเชิญลู่เหยาเข้าไป
ลู่เหยาตกตะลึงจนตาค้าง เขาเห็นรองเท้าผ้ากองเต็มห้องไปหมด
ลู่เหยาเข้าใจทันที เขาจึงก้าวถอยออกจากประตูด้วยความละอายใจ
และก้มลงคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของหม่าลี่
...

หม่าลี่รีบเข้าไปพยุงให้ลู่เหยาลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า
เรื่องที่พี่ใหญ่ฝากฝังให้ข้าดูแลพี่สะใภ้นั้น ข้าไม่เคยลืมเลย
แต่นึกไม่ถึงว่า ครั้งนี้พี่ใหญ่จะไปเนิ่นนานถึงสิบปี
เดิมทีข้าคิดจะอุดหนุนจุนเจือพี่สะใภ้ด้วยของกินของใช้บริบูรณ์
แต่อีกใจก็คิดว่าเมื่อนางได้มีกินมีใช้อย่างสุขสบาย วันๆไม่ต้องทำอะไร
อาจเป็นเหตุให้นางก่อเรื่องที่มิดีมิงามขึ้นได้
ครั้นข้าจะไปดูแลนาง ก็เกรงว่าจะเป็นที่ครหา ให้นางเสียชื่อเสียง
แล้วหากท่านกลับมา ข้าจะมาสู้หน้าท่านได้อย่างไร
แต่ก้อน่านับถือที่พี่สะใภ้ รู้จักทำมาหากินด้วยความสามารถของนางเอง
สมกับที่ข้าได้ตั้งใจไว้ ข้าจึงให้คนไปซื้อรองเท้าที่นางทำขายทุกครั้งไป
...
ลู่เหยาได้ฟังแล้วก็ซาบซึ้งยิ่งนัก เขายืนจ้องหน้าหม่าลี่อยู่นาน
สักพักจึงกล่าวประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า
ลู่เหยา (หนทางไกล) รู้ใจหม่าลี่(กำลังของม้า) กาลเวลาพิสูจน์ใจคน
คำกล่าวจีนที่ว่า หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
จึงได้เผยแพร่สืบต่อกันเรื่อยมา โดยเราใช้คำพรรณานี้มองเห็นว่า
การที่เราจะรู้อุปนิสัยใจคอของใครอย่างแท้จริงได้
ก็ต่อเมื่อได้อยู่ร่วมกับเขามาเป็นเวลานานพอสมควรแล้วนั่นเอง
.....

ผมอ่านแล้วรู้สึกชอบเรื่องราวของลู่เหยาและหม่าลี่ครับ
ทำให้มาคิดว่า …
บางครั้งในชีวิตของคนเรานั้น
การจะทำความดี ต้องทำอย่างอดทน ต้องทำอย่างลึกซึ้ง
ต้องทำอย่างไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน
ไม่ต้องหวังว่าทำดีกับคนอื่นแล้ว เขาจะต้องดีตอบกับเรา
มิเช่นนั้น เราจะทุกข์ใจหากไม่ได้การตอบแทนตามที่หวังไว้
แม้คนอื่นอาจเข้าใจผิดว่าเราไม่ได้ทำอะไร เปรียบเสมือนผู้ที่ปิดทองหลังพระ
แม้ไม่มีใครมองเห็น แต่ตัวเรามองเห็นตัวเราเอง มองเห็นความดีที่เราทำ..
แค่นี้เราก็อิ่มเอิบใจและมีความสุขแล้ว 

เมื่อมีใครถามว่าพระพุทธเจ้าสอนคนที่ไม่ใช่พระอย่างไร
ใครบ้างที่เหมาะจะฟังธรรมของพระพุทธเจ้า
ผมมักยกเอาโจรสูตรมาตอบ
เพราะสูตรนั้น เป็นบันทึกว่าแม้แต่โจร พระพุทธเจ้าก็สอน

เรื่องของเรื่องคือเมื่อจะไม่เป็นคนดีแน่ๆล่ะ
จะขอเอาเปรียบชาวบ้านด้วยการลักเล็กขโมยน้อยไปอย่างนี้ล่ะ
ท่านก็บอกวิธีว่าเป็นโจรอย่างไร จะไม่ถึงความพินาศเร็วนัก

ท่านว่า อย่าฆ่าเจ้าทรัพย์ เอาของแล้วก็อย่าเอาชีวิตเขาอีก
อย่าเอาของเขาไปจนหมด เหลือๆของจำเป็นไว้ให้เขาบ้าง
อย่าฉุดคร่าสตรีไปด้วย เอาแต่ของเขาก็ช้ำใจจะแย่แล้ว
อย่าประทุษร้ายสตรี คือห้ามอกห้ามใจอย่าไปรังแกผู้หญิง
อย่าลักเอาของบรรพชิต เพราะผลมันจะรุนแรงและรวดเร็ว
อย่าถือเอาสมบัติราชาหรือทางการ เพราะเป็นของใหญ่ของแผ่นดิน
อย่าปล้นใกล้ถิ่นที่อยู่อาศัยนัก เดี๋ยวคนจะจำหน้าได้
แล้วก็อย่าสุรุ่ยสุร่าย รู้จักเก็บออมทรัพย์เอาไว้ใช้บ้าง

รวมแล้วคุณธรรมของโจร คือ อย่าโหดเหี้ยมเกินไป
มีน้ำใจบ้าง แล้วก็หัดเก็บออมเผื่อตั้งตัว
คิดเปลี่ยนใจในภายหลังค่อยมีความเป็นไปได้หน่อย

จากโจรสูตร คุณจะเห็นชัดเจนว่าพระพุทธเจ้าท่านยืดหยุ่น
ใครประกาศว่าฉันจะไม่รักดี ฉันจะไม่มีศีลมีสัตย์ล่ะ
จะอ้างกรรมเวร อ้างตระกูล หรือยอมรับว่ามักง่าย
อย่างไรก็แล้วแต่ พระพุทธเจ้าก็ไม่พยายามโน้มน้าว
ให้กลับใจมาเป็นสุจริตชนทันทีทันใด
แต่ค่อยๆใส่คุณธรรมเข้าไปในหัวใจทุจริตชนนั่นแหละ
ลงว่าถ้าเป็นโจรมีคุณธรรม
คุณธรรมก็ติดตัวเป็นมงคลคุ้มครองได้บ้าง
ไม่ต้องตายเร็ว ไม่ต้องตายอนาถ
และถ้าเวรกรรมมีจริง
ก็ไม่ต้องไปใช้กรรมหนักหนาสาหัสเกินไปนัก

คุณธรรมเป็นสิ่งที่หยอดเข้าสู่หัวใจใครๆได้ไม่ยาก
เพราะเกิดเป็นมนุษย์ได้นี่
อย่างไรก็ต้องมีดี มีมโนธรรมติดตัวกันมาทุกคน
เนื่องจากจิตดวงแรกสุดของสภาพมนุษย์
มีความสว่าง มีความเป็นกุศล
กุศลจึงเป็นฐานของสภาวะมนุษย์
ไม่ดื้อด้านขนาดไม่ยอมมีคุณธรรมกันบ้างเลย

และนี่ก็เป็นไอเดียเบื้องต้นได้เหมือนกันครับ
สำหรับคนที่ถามๆกันเสมอ
ว่าจะช่วยญาติมิตรที่หลงผิดได้อย่างไร
เริ่มต้นขึ้นมาอย่าพยายามหักด้ามพร้าด้วยเข่า
แต่ให้ใช้วิธีเหยาะน้ำลงหินบ่อยๆจนหินกร่อนเอง
ถ้าอยากให้เขาค่อยๆดีขึ้นในทางไหน
คุณสร้างแรงบันดาลใจกระทบจิตเขาบ่อยๆ
เช่น เขาเป็นพวกไร้เหตุผล ดื้อด้าน ด่าพระด่าเจ้า
เขาด่าคำไหนมา ก็อย่าเพิ่งห้าม อย่าเพิ่งคัดค้าน
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่าด่ากลับว่าชั่วว่าเลว
อย่าเอานรกมาแช่ง อย่าเอาบาปมาขู่
เพราะนอกจากจะไม่ลดโทสะโมหะให้เขา
ยังมาเพิ่มโทสะโมหะที่ฝ่ายเราด้วย

บางบ้านพอจะตื่นมาใส่บาตร
อาจมีเสียงลอยลมมาว่า
"ไปให้ทำไม พวกไม่รู้จักทำมาหากิน"
เราก็อาจตอบแบบลอยลมกลับไปนิ่มๆว่า
"ท่านออกมาเดินเหนื่อยๆทุกเช้า ก็น่าเห็นใจเหมือนกันนะ"
พูดอะไรก็ได้ ที่เปลี่ยนลบให้เป็นบวกทีละนิด
แปรโทสะและการขี้เกียจเป็นการได้คิดวันละหน่อย
จะดีกว่าคุณพยายามพูดยาวๆ หรือเถียงแรงๆ
ด้วยความหมายใจว่าจะให้ญาติเปลี่ยนแปลงทันที
นอกจากจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
ยังเหมือนไปซ้ำให้เขาอาการหนักขึ้นด้วยสิครับ

1.อยู่เวรยุ่งไหม ได้ค่าเวรเป็น 2 เท่าหรือเปล่า
2.ถูกฝากเวรบ้างหรือเปล่า โดยเฉพาะ young staff
3.ไปเที่ยวที่ไหมกันบ้าง ในหรือต่างประเทศ
4.อื่นๆ

ไม่เห็นมีใครมาpost ข้อความช่วงสงกรานต์เลย

รพ.เอกชนแห่ถอนตัวบัตรทองอีก 4 แห่ง คาดกระทบประชาชนราว 2 แสนคน 
 
 
  สปสช.เผยรพ.เอกชน 4 แห่ง ถอนตัวออกจากโครงการบัตรทอง เหตุขาดทุน กระทบประชาชนราว 2 แสน เล็งหาหน่วยบริการใหม่รองรับ เมษายน 53 เรียบร้อยไม่มีปัญหา ระบุมีรพ.เอกชน 1 รายขอเข้าร่วม ยันไม่ต้องกังวล
   
  นพ.สุรเดช วลีอิทธิกุล ผู้อำนวยการสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.) สาขาเขต 13 กรุงเทพมหานคร (กทม.) เปิดเผยว่า ปลายปี 2552 ที่ผ่านมามีโรงพยาบาลเอกชน 4 แห่งได้แสดงความจำนงของถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิกโครงการหลักประกันสุขภาพถ้ วนหน้า ประกอบด้วย 1.โรงพยาบาลเกษมราษฎร์ ประชาชื่น มีจำนวนประชาชนที่ได้รับผลกระทบประมาณ 74,395 คน 2.โรงพยาบาลเกษมราษฎร์ บางแค ประชาชนที่ได้รับผลกระทบ 53,740 คน 3.โรงพยาบาลเกษมราษฎร์ สุขาภิบาล 3 จำนวน 41,004 คน และ4.โรงพยาบาลศรีวิชัย 2 อีกจำนวน 30,130 คน รวมทั้งสิ้นจะมีประชาชนที่ได้รับผลกระทบจากการถอนตัวครั้งนี้ประมาณ 199,269 คน
   
  “การงดรับบริการครั้งนี้ ไม่ใช่งดรับผู้ป่วยทั้งหมด เนื่องจากโรงพยาบาลเกษมราษฏร์ งดรับเฉพาะผู้ป่วยที่ถือบัตรปฐมภูมิในโรงพยาบาล หรือผู้ป่วยที่มีสิทธิรักษาที่โรงพยาบาลโดยตรง แต่จะยังเป็นหน่วยบริการรับส่งต่อจากปฐมภูมินอกโรงพยาบาล ซึ่งขณะนี้มีประมาณ 200,000 คน ส่วนโรงพยาบาลศรีวิชัย ขอออกจากโครงการทั้งผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยใน สำหรับสาเหตุการถอนตัวมาจากโรงพยาบาลล้วนไม่สามารถแบกรับภาระงานที่มากขึ้น รวมถึงภาระการขาดทุน ซึ่งเรื่องนี้เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะปัจจุบันย่อมมีทั้งโรงพยาบาลที่ถอนตัวและเข้าร่วมใหม่ จึงไม่อยากให้กังวล”นพ.สุรเดช กล่าว
   
  นพ.สุรเดช กล่าวต่อว่า ขณะนี้ สปสช. ได้จัดหาหน่วยบริการใหม่รองรับผู้ป่วยทั้งหมดแล้วตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา แต่หากประชาชนไม่สะดวกสามารถเลือกหน่วยบริการใกล้บ้านตามระบบได้ ทั้งนี้ การเลือกหน่วยบริการใกล้บ้านด้วยตนเองนั้น สปสช. ยังได้ประชุมร่วมกับผู้นำชุมชนเพื่อแจ้งว่า หากชุมชนใดต้องการย้ายหน่วยบริการ ทาง สปสช. จะจัดเจ้าหน้าที่ลงไปดำเนินการปรับเปลี่ยนให้ทันที ล่าสุดมีโรงพยาบาลเอกชน 1 แห่ง คือ โรงพยาบาลมงกุฎวัฒนะ แสดงความจำนงขอเข้าร่วมโครงการหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า ซึ่งจะเป็นอีกหน่วยบริการให้ประชาชนได้เลือกอีกแห่งหนึ่ง
   
  “ทั้งหมดจะดำเนินการแล้วเสร็จภายในเดือนเมษายน 2553 เพื่อความสะดวกของผู้ป่วยที่ต้องส่งต่อนั้น ทาง สปสช. ได้ขอให้หน่วยบริการเดิมทำประวัติผู้ป่วย เพื่อมอบให้หน่วยบริการใหม่นำไปใช้เป็นข้อมูลในการรักษาด้วย” นพ.สุรเดช กล่าว