สาสน์ถึงพี่น้องคนไข้ ที่รักทุกท่าน
พวกเราคนโรงพยาบาลที่ท่านคุ้นเคย คือลูกหลาน เพื่อนพ้อง พี่ ๆ น้อง ๆ ของท่านนั่นแหละค่ะ อยากจะบอกอะไรบางอย่างจากใจของเรา
เราทำงานท่ามกลางความ “ขาด” ทุกสิ่งทุกอย่างมานานแสนนาน ได้ตึกใหม่ มีเตียงเพิ่มเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะไม่ทันจำนวนคนไข้ที่เพิ่มขึ้นล้นหลาม ตั้งแต่ห้องตรวจ, หอผู้ป่วย , ห้องไอซียู , ห้องผ่าตัด มีคนไข้ใช้บริการตลอดเวลา จนคนไข้ล้นจากในห้องมาอยู่ระเบียง , หน้าลิฟท์ , ไปถึงทางเดินเชื่อมตึกก็เคยมาแล้ว เครื่องช่วยหายใจอยู่นอกไอซียูก็มีมาตลอดหลายปีแล้ว ทุกอย่างเหล่านี้ ล้วนไม่ได้มาตรฐานตามกฎหมายทั้งสิ้น แต่เราก็ทำเพราะรู้ดีว่าประเทศเรายากจน ด้วยใจ ด้วยฝีมือ ท่ามกลางความขาดทุกสิ่ง แต่เตียงเสริมเหล่านี้ ก็รอดมาจำนวนมาก กลับบ้านได้มากกว่าร้อยละ 99.99 ถ้าหากจะเกิดผลกระทบหรือการสูญเสีย ก็เป็นจำนวนที่น้อยมาก ๆ ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากให้เกิด เราอยากให้ทุกคนหายกลับบ้าน
แต่กำลังจะมีกฎหมายชื่อ “พ.ร.บ. คุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข” กำลังจะถูกเข็นเข้าสภาออกมาใช้ เอามาตรฐานมาจับผิดเรา ที่เราช่วยชีวิตคนผ่านมามากมาย ทำผิดมาตรฐานจากความยากจนของประเทศ เป็นความผิดของพวกเราด้วยหรือ ถ้าห้ามทำ รัฐบาลจะดูแลคนไข้ส่วนที่เกินนี้อย่างไร เขาเดือดร้อน ใครจะช่วย
เราเห็นผลเสียที่จะเกิดตามมาจาก พ.ร.บ. นี้ เราจึงปกป้องคนไข้ของเราเพื่อไม่ให้ถูก พ.ร.บ. นี้ รังแก เป็นมรดกบาปชั่วลูกชั่วหลาน เรากลับถูกโจมตีว่าเราทำเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เลย เราทำเพื่อพวกท่าน และลูกหลานในวันข้างหน้าต่างหาก ลำพังตัวเรามีทางออกแก้ปัญหาให้ตัวเองได้ค่ะ ห่วงก็แต่คนไข้ทั้งหลายไม่รู้เรื่องอะไรกับผู้ผลักดัน พ.ร.บ. นี้ แต่จะเป็นผู้รับผลกระทบโดยตรง กลุ่มผู้ผลักดันเขาหวังอะไรอยู่ในเบื้องหลัง อย่าไปเชื่อเขาง่ายๆ ลองคิดดูเถิดว่าเวลาล้มป่วย พวกนั้น หรือพวกเราที่ช่วยท่านอยู่กันแน่
ด้วยรักและผูกพันไม่อยากให้ใครมายุแหย่ ให้คนไข้กับชาวโรงพยาบาลต้องแตกแยกกัน เพราะคนพวกนั้น “คนนอก” นะคะ ไม่ใช่ “คนบ้านเดียวกัน” อย่างพวกเรา
ถ้าความแตกแยก หวาดระแวง มาแทนที่ ความรักความปรารถนาดีที่เรามีให้แก่กันเท่าอายุโรงพยาบาลนี้ เงินทองเท่าไหร่ก็ไม่คุ้มหรอกค่ะ
จากใจชาวโรงพยาบาลทุกคน
