ประเทศโลกสวยแห่งหนึ่ง

[story]

ประเทศโลกสวยแห่งหนึ่ง
มีร้านอาหารของรัฐบาลขายอาหารราคาตามจริง มีจังหวัดละ1ร้าน ร้านข้าวแต่ละร้านมีพ่อครัว2คน เด็กเสริฟ4 คน เด็กล้างจาน 2คน
มีโต๊ะ10ตัว เก้าอี้4ตัวต่อโต๊ะ ติดแอร์มีอาหารตามสั่งหลายชนิด มีเครื่องดืม ของหวานหลายชนิด. โดยที่คนมาซื้อก็ได้อาหารที่ตัวเองอยากกิน บริการที่ไม่ช้าเกินไป รสชาดกินได้ ไม่แพงเกินไป. เปิดขายเฉพาะในเวลาราชการ.

พนักงานก็อยากทำงานเพราะได้สวัสดิการรักษาฟรี ค่า่าเรียน เงินบำนาน
เป็นอาชีพที่ใครๆก็ชื่นชม

ไม่ค่อยมีร้านข้าวของเอกชนเปิดมาสู้เพราะ ต้นทุนสูงกว่า ต้องจ้างพ่อครัว
โดยให้ค่าจ้างที่สูงเพราะสวัสดิการสู้ไม่ได้. ต้นทุนวัตถุดิบในการทำก็ต้นทุนสูงกว่าเพราะซื้อบริมาณน้องเพราะไม่ค่อยมีลูกค้า

อยู่มาวันหนึ่งเปลี่ยนรัฐบวมต้องการประชานิยม
ประกาศให้ร้านข้าวทุกจังหวัด ให้กินข้าวฟรี และเปิด24ชั่วโมง
(โดยคำนวนว่าคนนึงกินข้าววันละจาน (5ช้อน)กับข้าว1อย่างก็เพียงพอ ขนม น้ำดื่มไม่มีความจำเป็น). โดยให้เงินแกร้านข้าวนั้นตามจำนวนประชากรในแต่ละจังหวัด โดยให้. สปสข เป็นคนถือเงินให้เอาไปจ่ายร้านข้าวแทนรัฐบวมและตรวจสอบคุณภาพว่าได้มาตรฐานหรือไม่

ข้อดีคือทำให้คนที่ไม่มีรายได้หรือ ไม่อยากเสียเงินมากิน ทำให้คนมากินมากขึ้นจากปกติวันละ100คนเป็นวันละ1000 -->10000
เพราะฟรี ทำให้มีคนบางคนกินอิ่มแล้วอยากมาเอาของฟรีก็มี
มาเอาข้าวไปให้หมา
มาเอาข้าวไปเก็บเสียคาตู้กับข้าวแล้วก็ทิ้ง

พ่อครัวลูกจ้าง ทำงานหนักขึ้น ไม่รับคนเพิ่ม เงินเดือนเท่าเดิม
ทำให้เหนื่อยล้า. ทำงานช้า ทำไม่อร่อย เสริฟผิดโต๊ะ ล้างจานไม่สะอาด
รัฐบวมประกาศรับคนงานเพิ่ม แต่เนื่องจากต้องใช้เงินในการแจกข้าวฟรีเยอะ เลยตัดสวัสดิการของพนักงานใหม่. เงินเดือนก็น้อยทำให้ไม่มีใครมาสมัคร. ทำให้เจ้าของร้านต้องควักเนื้อเอาเงินที่ต้องซื้อวัตถุดิบ เอามาจ้างคนเพิ่มเอาหน้ารอดก่อนทำเรื่องขอเงินไปที่หลัง

ร้านก็ทรุดโทรมทุกวัน เก้าอี้โต๊ะโยกจะหัก แอร์เสีย ห้องน้ำน้ำไม่ไหล ส้วมเต็ม. ไฟดับ หลังคารั่ว
(สปสข ให้เงินแต่ค่าหัวโดยคิดแต่ค่าอาหารวัตถุดิบ. ไม่ได้ให้ค่า พนักงาน
ค่า ไฟ ค่าน้ำ. ค่าซ่อมแซม ฟื้นฟูร้าน

คนมาใช้บริการก็บอกว่ามาแต่ช้าวได้กินมื้อเย็น ทำไมช้าจัง
อาหารก็ไม่อร่อย. หมูก็น้อย ไม่มีของหวาน เติมก็ไม่ได้
โต๊ะจาก4ตัวต่อโต๊ะเสริม้ป็น10ตัวต่อโต๊ะ ก็ว่าแน่นจะให้ขี่คอกินกันหรือไร

จนวันหนึ่ง มีคนกินข้าวในร้าน้วเกิดสำลักติดคอตาย ออกข่าวใหญ่โต
ฟ้องเรียกค่าเสียหาย ว่าเพราะหุ่งข้าวแข็งไปทำให้ติดคอตาย
ทำให้ เด็กเสริฟโดนไล่ออกและติดคุก ส่วนญาติคนที่ติดคอตายได้เงินชดเชย

จนมีคนเห็นว่ามีลูกค้าอยากได้ร้านอาหารดีๆ แอร์เย็น นั่งสบาย วิวดี
อาหารหลากหลาย ได้อาหารเร็ว พูดจาไพเราะต้อนรับดี
จึงเปิดร้านอาหาร โดยเปิด 5โต๊ะๆนั่งได้โต๊ะละ2ตัวมีความเป็นส่วนตัวดี
และจ้างพนักงานเสริฟ20คน พ่อครัว10 คนล้างจาน 20คน
มีบริการส่งอาหารถึงที่ โดย คิดค่าข้าวจานละ100บาท (40บาท จากของรัฐบวมเมื่อก่อน)

มีคนมาใช้บริการมากมายเพราะต้องการความอร่อยสบาย. เรื่องเงินไม่มีปัญหาจ่ายได้

ทำให้ร้านมีกำไรและขยายร้าน และสาขา. จ้างพนักงานเพิ่มโดยที่เห็นว่าพ่อครัวหรือพนักงานเก่งๆอยู่ร้านรัฐบวมเยอะก็เลยไปจ้างให้มาอยู่ด้วย

ทำให้คนลาออกจากรัฐบวมมาอยู่เอกชน (ใครจะไม่มาละ ได้20เท่าของที่เดิม
จากเดิมทำ24hr. เหลือทำ 4ชั่วโมง.
และก็จ้างพนักงานเพิ่ม ที่พูดหลายภาษาได้ เด็กเสริฟพูดหลายภาษาได้
พ่อครัว อาหารญี่ปุ่น อิตาลี จีน. แบบแพงๆจะได้ดึงต่างชาติมารักษา
เนื่องจากมีต้นทุนสูงบวกาตรฐานที่สูง ข้าวจานละ 100
เป็น400-->1000บาท. ก็ยังมีคนมากินเยอะเหมือนเดิม

บางร้านก็ จานละ100-200ก็มีแต่. มีอาหารให้เลือกน้อยชนิด บางอย่างอาจทำไม่อร่อยเนื่องจากไม่ใช้พ่อครัว ที่ทำด้านนั้นเฉพาะ

จนวันหนึ่งมีนางอัปรีย์มาบอกว่าร้านอาหารไฮโซจะเก็บค่ออาหารแพงเกินไปแล้วเป็นการเอาเปรียบลูกค้า(ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้บังคับให้มากินและทำอาหารสุดฝีมือเหมือนเดิม) ดูซิร้านอาหารรัฐบวมยังให้กินฟรีเลย
แต่อย่างอื่นไม่ได้บอกตามมาน่ะว่า(ได้น้อย ไม่อร่อย รอนาน บลาๆๆ)

แถมถ้าใครกินร้านข้าวฟรีแล้วรอนาน กินแล้วไม่อร่อย กินแล้วท้องเสีย
กินแล้วพ่อตาย จะช่วยร้องเรียนเอาค่าเสียหายฟรีด้วย

เหตุการณ์ของประเทศนี้คุ้นๆน่ะ

https://www.facebook.com/pong.pisai/posts/919944664692666

[story]

ประเทศโลกสวยภาคสอง

จากภาคหนึ่งสรุปร้านข้าวของรัฐที่แจกให้กินฟรีโดยให้เงินมาน้อยนิดนั้นทำให้คนมาใช้บริการมาก แต่ ร้านขนาดเท่าเดิม อุปกรณ์ เท่าเดิม พ่อครัวเด็กเสริฟเท่าเดิม
ทำไม่ทัน ทำไม่อร่อยก็โดนด่า
พ่อครัวลาออกไปอยู่ร้านข้าว เอกชนหรือไปเปิดร้านเอง

ต่อภาค 2
1.สปสขให้เงินไม่น้อย สปสขบอกว่าเค้าให้เงินไม่น้อยที่คุณได้เงินน้อยเพราะคุณไม่ได้บัญทึกข้อมูลเองว่า แต่ละจานใส่ข้าวกี่เม็ด ใส่หมูกี่ขีด ผักกี่ขีด
ทำให้เราจ่ายเงินให้ตามข้อมูลที่สรุปมา
( พ่องแค่ทำอาหารเสริฟอาหารก็จะตาย 5 อยู่แล้ว ยังให้ตูมานับเม็ดข้าว อีกเหรอ)
แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้เงิน
อยากให้ สปสข แม่งเปิดร้านข้าวเอง ช่วยทำให้ดูหน่อยว่าทำยังไงไม่เจ๊ง

2.มีคนตายจากการหุงข้าวแข็งไปกินติดคอตาย( แม่งซวยเอง นานๆหุงแข็งที)
ทำให้พ่อครัวร้านเล็กๆไม่กล้าหุงข้าวเองเลยส่งลูกค้าไปเอาข้าวร้านที่ใหญ่กว่า ทำให้ร้านที่รับลูกค้ามาต่อหุงข้าวได้ไม่ทัน
ทำให้ลูกค้าในจังหวัดนั้นก็บ่นรอหิว
ส่วนลูกค้าที่ถูกส่งมาก็บ่นส่งมาทำไมข้าวก็ไม่มีให้กิน (ข้าวนะมีแต่เดียวคุณมึงกินข้าวไปแล้ว เป็นหมันขึ้นมาตูซวยอีกไม่อยากเป็นข่าว)

3.อุปกรณ์เก่า ไม่มีการซื้อใหม่เพราะไม่มีงบมาให้
ทำให้ต้องฝืนใช้ซ้ำทั้งที่ไม่อยากใช้ กะทะ หม้อรั่วอุดแล้วหลุดอีก (ไม่รู้ไอ้ที่อุดไว้มันจะหลุดไปอยู่ในจานลูกค้าคนไหนซวยอีก )
ทำให้พ่อครัวทำอาหารได้ช้าไปอีก

4. รัฐบวมไม่ง้ออยากออกๆไป
ประเทศโลกสวยนี้ผู้หลักผู้ใหญ่มีความคิดปัญญาแข็ง แทนที่จะไปแก้ไข้ว่าทำยังไงให้พ่อครัวเค้าอยากอยู่ต่อ(พ่อครัวบางคนก็ไม่ได้ต้องการเงินมากมายอะไรแต่ขอให้ได้สบายใจ อยู่ใกล้ครอบครัว)
แม่งก็คิดว่าไม่พอก็ผลิตเพิ่มง่ายจะตาย
ผลิตเพิ่มแม่ง 2 เท่าเลย เลยเร่งสถาบันสอนทำอาหารรับสมัครสอนทำอาหารเพิ่ม เปิดสถาบันสอนเพิ่ม
โดยที่ไม่พร้อม
สถาบันที่มีอยู่เดิมรับเพิ่มทำให้ดูแลไม่ทั่วถึงอาจารย์เท่าเดิม
ส่วนสถาบันใหม่มีแต่ตึก อุปกรณ์ไม่มี มีคนสอนทำอาหารไม่ครบทุกแขนงวิชา
บางที่มีแต่คนสอนทำแซนวิท

ได้พ่อครัวเพิ่มเยอะขึ้นสมใจบางคนจะจบแล้วยังทำกับข้าวไม่เป็น เปิดเตาไม่ป็นเลย
อยากกินข้าวฟรีก็ได้พ่อครัวเพิ่มสมใจละน่ะ

5.พ่อครัวรุ่นใหม่จบมาก็ต้องการคนดูแล ควบคุม
สอนเพิ่มเติมใกล้ชิดบ้างเพื่อให้มีประสบการณ์
แต่เนื่องจาก ลูกค้ามาใช้บริการเยอะมากทำให้พ่อครัวรุ่นพี่ไม่มีเวลามาสอนหรือควบคุมคุณภาพ
ทำให้เกิดปัญหา อาหารไม่ได่คุณภาพ
หรือพ่อครัวรุ่นใหม่ไม่แน่ใจในคุณภาพอาหาร
ไม่กล้า หุงข้าว ไม่กล้าต้มไข่ จึงส่งลูกค้าไปร้านจังหวัดอื่นที่ใหญ่กว่า

6.ร้านอาหารที่ใหญ่ใหญ่กว่ารับลูกค้าส่งมามากเกินไป ทำให้ทำงานไม่ไหว ถึงกับต้องลาออก

ก็เข้าสู่วงจนอุบาท

ลูกค้าเยอะ-->ทำไม่ทัน,ไม่มีคุณภาพ(ไม่เพิ่มคน)
--> โดนด่า,เรียกค่าเสียหาย,เหนื่อย,ค่าตอบแทนไม่เพิ่ม,ตัดสวัสดิการ-->ลาออก--->ผลิตพ่อครัวเพิ่ม(คุมคุณภาพไม่ได้,ปัญหาเดิมยังคงอยู่)-->ลาออก

***สุดท้ายจะทำข้าวให้กินฟรีแต่ไม่สามารถทำให้มันมีคุณภาพได้ ก็กลับไปใช้ระบบร่วมจ่ายดีกว่าไหม
เช่นถ้าใคร อยากได้ข้าวเพิ่ม ได้ไข่เพิ่ม ไอติม
ห้องแอร์ เครื่องดื่ม จะได้เอากำไรในส่วนนี้
จ้างพนักงานเพิ่ม ซ่อมแซมอุปกรณ์
มีอาหารใหม่ๆ อร่อยๆ มาให้กิน
ส่วนคนไม่มีตังค์จริงๆ ก็ต้องยอมรับว่าก็ต้องได้กิน คุณภาพ รสชาด บริมาณน้อยกว่า คนที่เค้าจ่ายเงินเพิ่ม*****

ถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว ทุกคนจะไม่มีข้าวฟรีกินเพราะไม่มีคนมีฝีมือหุงข้าวทำอาหารให้กิน ต้องไปหาที่ร้านของเอกชน
เอกชนขะขึ้นเป็นดอกเห็ด

https://www.facebook.com/pong.pisai?fref=nf