นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ต้นหนึ่ง มีเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งชอบมาเล่นที่นี่ทุกวัน เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ เขากินลูกแอปเปิ้ล และงีบหลับใต้ร่มเงา
เด็กน้อยชอบต้นไม้ และต้นไม้ก็ชอบเล่นกับเด็กชาย เวลาผ่านไป เด็กชายโตขึ้น และไม่มีเวลามาเล่นเหมือนเดิม
วันหนึ่งเด็กชายกลับมาหาต้นไม้ สีหน้าดูเศร้าสร้อย
ต้นไม้เชิญชวน "มาเล่นกันเถอะ"
เด็กชายตอบ "ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไป ฉันไม่วิ่งเล่นรอบต้นไม้แล้ว ฉันอยากได้ของเล่น แต่ฉันไม่มีเงินไปซื้อ"
ต้นไม้ตอบ "ฉันเสียใจที่ฉันไม่มีเงิน แต่เธอสามารถเก็บผลแอปเปิ้ลไปขาย จะได้มีเงินไงหล่ะ"
เด็กชายรู้สึกตื่นเต้น เขาเก็บแอปเปิ้ลไปขายอย่างมีความสุข หลังจากนั้นเด็กชายก็ไม่ได้กลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเลย
จนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กชายเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มกลับมาหาต้นไม้ ต้นไม้ตื่นเต้นมากและเชิญชวน "มาเล่นกันเถอะ"
"ฉันไม่มีเวลาพอที่จะเล่น ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัว ฉันต้องการมีบ้าน เธอช่วยฉันได้ไหมต้นไม้"
"ฉันเสียใจที่ฉันไม่มีบ้านให้เธอ แต่เธอสามารถต้ดกิ่งก้านของฉันไปสร้างบ้านได้"
ชายหนุ่มดีใจมาก ตัดกิ่งก้านต้นไม้ไปทั้งหมดแล้วจากไปอย่างมีความสุข ต้นไม้ดีใจมากที่เห็นเขามีความสุข แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมาหาต้นไม้อีก ปล่อยให้ต้นไม้อยู่ลำพังอย่างโดดเดี่ยวและเศร้าโศก
ฤดูร้อนหนึ่งมาถึง ชายคนเดิมกลับมา ต้นไม้มีความสุขมาก ต้นไม้เชิญชวน "มาเล่นกันเถอะ"
ผู้ชายกล่าวว่า "ฉันเริ่มแก่แล้ว ฉันต้องการล่องเรือเพื่อพักผ่อน ต้นไม้เธอหาเรือให้ฉันได้ไหม"
"ใช้ลำต้นของฉันทำเรือได้เลย เธอจะได้แล่นเรืออย่างมีความสุข"
ผู้ชายจึงตัดต้นแอปเปิ้ลมาทำเรือ เขาล่องเรือไปไกล และ ไม่เคยกลับมาอีกเป็นเวลานาน
ในที่สุด ผู้ชายก็กลับมาในอีกหลายปีต่อมา ต้นไม้พูดว่า "ฉันเสียใจที่ฉันไม่มีอะไรเหลือให้เธอใช้ประโยชน์ได้อีกแล้ว ไม่มีแม้แต่ลูกแอปเปิ้ลให้เธอได้กิน"
"ไม่เป็นไร เพราะฉันก็ไม่มีฟันเหลือที่จะกัดแอปเปิ้ลแล้ว"
"ฉันไม่มีลำต้นให้เธอได้ปีนอีกแล้ว" "ฉันแก่เกินที่จะปีนแล้ว"
"ฉันไม่มีอะไรให้เธออีกแล้วจริงๆ ยกเว้นแต่รากแก่ๆที่ใกล้จะหมดอายุแล้ว" ต้นไม้พูดพร้อมกับหลั่งน้ำตา
"ฉันไม่ต้องการอะไรอีกต่อไปแล้ว แค่ต้องการที่ๆจะได้พักบ้าง เพราะฉันเหนื่อยมามากแล้ว"
"งั้นดีแล้ว รากแก่ๆของฉันเป็นที่ๆดีที่สุดสำหรับเอนหลังพักผ่อน มานั่งลงตรงนี้เถิด แล้วพักเสีย" ผู้ชายนั่งลง ต้นไม้ดีใจมากยิ้มทั้งน้ำตา
เรื่องนี้เป็นชีวิตของเราทุกคน ต้นไม้ก็เหมือนกับพ่อแม่ของเรา ตอนที่เราเป็นเด็ก เราชอบที่จะเล่นกับพ่อแม่ เมื่อเราโตขึ้น เราก็ไปจากพ่อแม่ แต่จะกลับมาหาท่าน เมื่อเราต้องการความช่วยเหลือหรือต้องการอะไรจากท่าน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร พ่อแม่จะรอเราอยู่เสมอ และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราต้องการ เท่าที่ท่านจะสามารถหาให้เราได้ เพื่อทำให้เรามีความสุข
คุณอาจคิดว่า เด็กชายคนนี้ใจดำกับต้นไม้ แต่นั่นก็เป็นวิถีทางที่บางครั้งเราก็ปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเรา เรามักละเลยท่าน ไม่เคยแสดงความซาบซึ้งต่อสิ่งที่ท่านทำให้เรา จนกระทั่ง มันสายเกินไป ใช่ไหม...
เครดิต : Learning Petals
